Vísir - 11.08.1951, Blaðsíða 5

jLaugardaginn 11. ágúst 1951'
V I S I R

John Smith:
Treystir þú mér ekki, elskan?
Þegav hún heyrði, að lykli snökti hann líka.
Afar snúið í skránni, færði.um mig. Eg hefi innsiglað sæi, hvernig eg hafði farið
Daphne Elizabeth Gavlin dóm minn með eigin hendi. *með 'gripinn. Þar skjátlaðist
greinilegri skrift Horatios:
„7.J1. 51, Cliff-liótel,
Sandaflóa, £ 25 12s od.“
Horatio hélt áfram frá-
sögn sinni: „Nokkrum mán-
uðum eftir atvikið með byss-
una, í byrjun janúar þessa
árs, var eg i Sandaflóa um
nokkurn tíma.
Eg bjó á Cliff-hóteli, eins
og þú manst, og það voru
nú engir smámunir, sem
Iþeir Gyðingar létu mann
Það er úti hjóst við reiðilestri, er hann :borga> Tuttugu og fimm
pund og 12 skildinga varð eg
að borga fyrir einar tvær
sig á áberandi stað yið arin-jEg á ekld annars úrkostar (mér. Hann kom fram eins vikui. og fisk að borða 5 daga
mn. Ilun liafði lagt dalitla en kalt hlaupið á byssunni og sannur heiðursmaður,
A lnílrlíol á'Xllli rtll Vlllll ^ • • <Í < 1 1_ . 1 * _>¥ t i
stund á leiklist, áður en hún minni .. . ‘
giftist Horatio, og mun það
hafa ráðið nokkru um, að
Hættu þessum leikara-
skap!“ tók nú Daphne til
eins og hún fylgdist vel með’.
Það virstist ætla að verða
djúpt á skýringunni á Gloríu,
en frásögnin var öll með
mjög áreiðanlégum blæ.
Hann hélt áfram:
„Eins og með þegjandi
samþykki beggja sátum við
þarna og drukkum sherry og
ræddum veðrið, uppskeruna
stjórnmál og fislcveiðar. En
að lokum tókst mér með
mestu kænsku að fá Sir
Roger til þess að samþykkja
að fá dálitla upphæð að láni
hjá mér.
Eg leiddi honum fyrir
sjónir, að framundan væri
tok slysinu með mesta jatn-j pegar svo var ií0niig? ag þyrnum stráð braut fyrir
aðargeði. Hann baðst meiia y-g jJ()rg ag vaxill Væru á konu hans, ef hann vildi ekki
að segja afsökunar á því að mig tiii].n og- uggar og eg brjóta odd af oflæti sínu..
, skap! tok nu uapnne ---- x mig talkn og uggar og eg nrjota oua ai oiiæu sinu..
nm ot set sto u, þat sem m^is nlcg gkjálfandi röddu.(hafa skilið byssuna þatna svnti freitar en gengi, rakst Það hreií'. Með bjóstumkenu-
,un vissi, a* hun vai' a miSju, m e(tir Svari, Hver er 1 eftir. Eg hlýt uS haf a litiS ' ’
leiksviðmu, er hann yndi ser , „,,n
inn í stofuna.
þessi Gloria? Fyrir
hvað ut eins °S auR-
Ifékk hún þessi 350 pund, erl Það fór ekki fram
Horatio þurfti ekki að líta þú liefir greitt henni? Og all mér’ að honum stóð sannar-
nema einu sinni til konu ar þessar furðulegu greiðsl-!lega evC1 a sama. Bannsett
sinnar, til þess að sjá tor-'ur. Ein til taugahælis, og hyssan var emskonar erfða-
tryggni og vantraust spegl-'önnur ...» .gnp^r og hann handlék
ast í andliti hennar. Hann' Horatio gafst nú upp á því, Jyssu lkltana eins-°f kann
leit í kringum sig í stofunni að vera auðmjúkur á svip
í flýti. (inn og hrosti liörkulega.
„Hvar eru börnin?“ spurði „Réttu mér þessi ærumeið ,um kætur‘
hann hálfundrandi. 'andi plögg,“ sagði hann ogl ÞeSar hér var komið sögu,
„Eg er búin að koma þeim brosti tvíræðu hrosi, um leið ,var mer orðlð tios1, að Ro§er
í rúmið,“ svaraði Daphne og hann rétti út höndina. | m/ndl vma
kuldalega.
eg á Sir Roger, sem bauð andi virðuleik féllst hann á,
., 'mér’ þegar í stað að flvtja að eg greiddi fóðurreikning-
ilfa farangur minn heim til sín,'inn, en ekki eyri fram yfir
ef eg vildi þiggja hoðið.
Ákaflega leiðinlegt atvik
það.
Það stóðst líka á endmu,
væri að kjassa við þá. Án
þess að hika hauð eg hon-
varð til þess að skyggja á að eg væri nógu fljótur að
dvöl mína hjá Palmer-Greenj því, því að næsta morgun
fjölskyldunni. Eg var að.kom fulltrúi frá lögfræði-
ganga um bókasafn liansjfirmanu „Shanks, Shanks og
kvöld nokkurt, þegar eg Slianks“ og hótaði stefnu fyr-
heyrði allt i einu liáværar
raddir og komst að raun um,
að eg var gegn vilja mínum
ir hönd kornsalans.
Eg samdi við lagasnápinn,
meðan lafði Palmer-Green
,Seztu svo niður og hlustaðu einn af landeigendum okk- ^ iieimtumann vera að rukka
að hlusta á reiðan skuld- fór að sækja Sir Roger.
„Svona snemma?“ sagði á mig. Þetta er hæði langt óg ar’ sem nokkuð væri Sengið! gestgjafa minn.
Horatio. „Klukkan er aðeins þreytandi mál. Þú myridirjá efnin, ilta‘ Hanti.hafnaði
j
liálf fimm.“ jverða dauðþreytt á því að
Daphne tók fram í fyrir hlusta á mig og standa þarna
lionum með ofsafengnu eins og líkneskja.“
handapati. „Eg þarf að talal Daphne hikaði andartak,
við þig um dálítið, Horatio. en settist síðan á stólrönd, og
boði minu með virðulegri
Það er nokkuð, sem við get-(horfði tortryggnilega á eig-
um ekki rætt, svo að börnin inmann sinn. Það ískraði í
hlusti á.“ Jhonum slrákslegur hlátur-
Horatio horfði undrandi j inn, meðan hann handlék
á konu sína. Jafnvel eftir.þessa fimm pappírssnepla.
fjögurra ára hjónabandj „Já, hernig var nú þetta?“
vrarð hann þess áskynja, að sagði hann eins og við sjálf-
liún átti yfir að búa leynd-Jan sig. „Eg verð að byrja á
um tilfinningum, sem liann byrjuninni. Einmitt! Það var . ,
áttaði sig ekki á. Þetta var þessi sem kom skriðunni afi11111 ijli n^r kyssa’ fiann
injög sjaldgæft fyrirbrigði. stað.“ |mér 1 te’ l)ai’ sem hanu
Ilann vissi ekki, hvernig Hann kastaði hréfmiða í mig fyiii konu simu.
Skuldin nam nítíu og þrem
pundum og finmi shilling-
Þetta var mjög óþægilegt j um. Þá datt mér snjallræði í
fyrir mig, eins og þú getur liug aldrei þessu vant. Eg
kuiteisi, en méi lókst að fá iniy11(iag þer. Mér skildist, að borgaði tvöfalt. Eg lét
hann á mitt mál með þvíjgir Roger væri orðinn stór- manninn fá ávísun fyrir
hókstaflega að hrifsa byssu- sgui(iugur yegna fóðrunar á £186 10 sh. 0 d. og tók við
hlutana úr höndurn hans. t iirossum sínum, og korn- kvittun. Náunginn var far-
Eg lór með byssuna til kaupmagurinn væri að þvi
bezta smiðsins í boiginni,j i{011linn ag höfða mál á hcnd-
og vinnan var líka eftir þvi. ur ilonuillj en væri þarna aðjþað. Það er ekkert smáræði,
Þeir réttu hlaupin, létu nýtt|gera seinustu tilraunina að sem þessar bykkjur eta.
inn, áður en Sir Roger kom
til skjalanna. Fjandinn hirði
skefti á hana, og endurnýj-
uðu liana reyndar alla.
Sir Roger varð himinlif-
andi, þegar eg færði honum
gripinn aftur, sein var hér
hann átti að taka þessu. jkjöltu Daphne, og húri leit
Hún er dásamleg. Ein af
innheimta skuldina.
Þegar allt var um garð
gengið, læddist eg inn og
gaf mig fram við Sir Roger,
sem stóð þá og starði út í
loftið með svip manns, er
hefir gefið upp alla von.
Hann lét afsakanir mínar
eins og vind um eyrun þjóta,
Þriðja lávísunin kom fljúg-
andi í keltu Daphne. Hún
var dagsett 13. 1. ’51:
Hún hljóðaði á „Shanks,
Shanks & Shanks. £186 lOs
0d.“ Horatio glotti skakk-
mynntur og sagði:
„Eg þórði ekki að segja
Sir Roger, að eg hafði éndur-
Þau voru ekld í neinum niður
fj árh agslegum þrengingum.
Hann hafði vellaunaða
stöðu hjá fyrirtækinu, sem
harin vann hjá. Hann hafði
heldur aldrei verið naumur
við konu sína, og aldurs-
munurinn á þeim átti að
vera löngu glevmdur.
an
þess
liann. Þar stóð: „hJ5 1950.
Hr. Jón R. Smith li.f. £ 27.“
Horatio rétti úr sér í stóln
um, svo betur færi um hann,
horfði íhugulu augnaráði
upp í loftið og tólc til máls:
„Þú mánsí el'tir því, þegar
eg dvaldi á landsetrinu hjá
að snerta liessum veikhyggðu, gömlu og ijaug mér upp a slieyrri-' reist lánstraust hans, svo að
skepnur hans fengju að eta
áfram. Hann hefir sennilega
furðað sig á því, hvers vegna
.,Það hlýtur að vera eitt-( Sandaflóa í apríl í fyrra. Eg
svö var að endurskoða bökhald- sem allt var að fara í rúst
lconum með silfurgrátt hár. jgias“
Ilún minnti mig á liana móð- ^ Horatio gerði nú hlé á máli
ur þína. . sínu, og Daphne hallaði sér
Horatio gaut augunum til fram og hniklaði bivrnar, eg sýndi honum aldrei kvitt-
Daphne og kýmdi illgirnis-1 ____________________________________________________________
lega. Hún ókyrrðjst í stóln-j
um, og Horatio héll áfram:
„Sir Roger átli niikinn en
niðurníddan búgarð, þar
hvað alvarlegt, hvað
sem það getur verið,“ sagði ið, áður en eigandinn seldi. vegna skorts á fjármagni.
liann. „Það er þá ekki eftir
neinu að bíða.“
Daplme liélt á bréfsnepli
nnlli þumal- og vísifingri.
Hún liélt honum hæfilega
frá sér, eins og hún héldi á
■einhverju óhreinu.
„Þetta er úr ávísanaheft-
inu þínu. Þú skildir það eft-
ir í gráu fötunum þinum,
sem áttu að fara í hreinsun.“
Ilún þagnaði allt i einu og
byrjaði að snökta: „Hver er
....Gloria?“
Horatio.baðaði úl höndun-
Það var þar, sem eg liitti Mér skildist, að hann hefði
Roger Palmer Green í fvrsta eytt seinustu auruni sínum!
skipti. Hann var hezti karl. til þess að ala upp nokkra
Eg braut fyrir honum byss- gæðinga, sem hann og ráðs-
una hans. Eg háfði tekið maður lians voru að þjálfa
skakka beygju, og þegar eg fyrir næstu veðhlaup.
ók síðan aftur á bak, heyrði Mér virtist það reyndarj
eg mikinn brest rétt fvrir ;öruggasta leiðin, til þess að
aftan bílinn. jhann léiti aklrei úr kúín-j
Eg steig út og sá þá, að'um, en það var auðvitað5
á g'ötunni lá tvíhleypt hagla-' eirikamál haris. Hestar vorn
byssa. Aurbrettið öðru meg- hans líf og yndi. Hann var
in hafði eyðilagt byssuna. sjálfur úr riddaraliðinu, og
Þetta hafði verið skinandi eg verð að játa, að folarnir
byssa, og eg var sem þrumu- hans voru fallegir
íTveir kunnustu Bandaríkjamennimir, forsetinn Harry S.
um, eins og hann væri að lostinn. Þá var það, að Pahn Horatio tók sér málhvíld Truman og Dw ght D. Eisenhower hershöfðingi. Forselinn
leika í sorgarleik, stundi há- j er-Green kom skríðandi í og dró upp tóbaksvindil, en er að kveðja Eisenhower, sem er að leggja af stað til
slöfUin og .lét síðan fallast gegnum gerðið og var með fleygði síðan annarri ávísuri Evrópu. Eisenhower er, sem kunnugt er, yfirmaður alls
í djúþan stöl, „Hjálpi mér,!“ dauða kanínu í hendinni^pg til Daphrie. Þar stóð með herafla Atlantshafsrikjanna.