Vísir - 11.08.1951, Síða 7

Laugardaginn. 11. ágúst 1951
VISIR
Magnús gat aldrei gleyml fyrstu róðrarferðmni, sem
var eins konar æfingaferð kringum Cies-eyjar (Islas de
Cies) í mynni flóans. Að skipijn eftirlitsmannsins skullu
fimmtíu árar samtímis á sjónmn og' þrjú hundruð þrælar
liófu róðurinn. —- Nýju þraplunum urðu mistök á, þeim
liætti til að rpa of fljótt, og er þeir teygðu; sig afíur á bak
rákiist liöfuð þeirra a áraþlummana fyrir aftan þá, en eftir-
litsniennirnir komu þá æðandi og létu svipurnar dynja
á þeirn — og brátt komusl þeir já lagið.
Afram var róið, í fullaiv 8, ldukkustundir, hvíldarlaust.
Bróðir Diego reyndist úthaldsbeztur í þessari raun, þvi
að hann tók öllu með jafnaðargeði, og Tim furðu vel,
því að hann var hertur í margri raun á kujgri ævi. En
vegna heiftar þeirrar, sem Magnús bar í huga, beitti hann
sér meira en þrekið leyfði, enda fjaraði það smárn saman
út. Svitinn draup af honum og hlóðið seitlaði úr rispunum
eftir svipuólarnar, er hann spyrndi i fótafjölina af öllum
mætti með öðrum fæti, en ýtti hnéi hins að þóttunni fyrir
framan sig, um leið og hann teygði fram efri hluta lík-
amans, til þess svo að sveigjast aftur á I>ak með hina þungu
ár í greipum sér. Á þessu varð ekkert lát. I kvikunni í fjarð-
arkjaftinum varð honum óglatt, hugur hans var í upp-
námi, er kvalastunur og vein hinna þrekminni meðal
þrælanna kváðu við í eyrum hans, en er á leið róðrarferð-
ina var sem hann gæti ekki lengur fundið til, hann var
eins og vél sem gengur stöðugt, en er loks var komið aftur
lil Vigo, hneig hann niður án þess að geta mælt einu orði
til félaga sinna.
— Þótt furðulegt væri gat hann ekki sofnað. Likarni
haiís var bundinn fjötrum þreytunnar, en það var sem
andi hans hefði verið léystur úr viðjum. Hann sveif liátt
ofar öllu jarðnesku, ofar tima og rúmi, ef svo mætti að
orði kveða, sál hans var sem dúfa, er flýgur til heima-
stöðva, heim til Englands, þángað har innsta þrá hans
hana, og hann fann ástmey sína, ekki eins og seinast, er
liarin hafði hana augum litið, éir þá var liún fangi að kalla
mátti, heldur sem hina hamingjusömu, ungu mey, sem
hann hafði orðið ásthrifinn af í föðurgarði hennar. Hún
fagriaði honum með hinni lákefðarþrungnu nákvæmni,
sem þá hafði heillað hann, stóru augun hennar rök af
gleðitárum, um hálfopnar varirnar lék feimnislegt bros,
sem bar feginleik vitni yfir komu lians. Af allri blíðu sinn-
ar ungu sálar hafði húri lagzt að barmi hans og nú var
neystmn sem hún liefði óltazt, að honum hefði snúizt hug-
. ur, en er hann vafði hana1 Örmum og Iiún gat ekki lengur
efazt um, að hanri elskaði hana enn, varð hún klöklc og
kát í senn og þrýsti sér að harmi hans, svo að hann fann
snertingu hinna ungu brjósta hennar. Án þess að mæla
orð af vörum gengu þau liönd í hendi grasflötina niður
að Iitla fossinum, þar serii þau jafnan höfðu mælt sér mót.
Það var nótt og fegurð næturinnar 'var slík, að enginn
stjörnufræðingur Iiefir slíka litið. Tungl var fullt og
stj örnurnar skærar og þó var húmdökkvi yfir öllu. En
ástiri þarfnast elcki birtu. Nállúran hafði búið þeim óyið-
jafnanlegan laufskála þar sem beðurinn var dúnmjúk
mosabreiða og þangað gengu þau alsæl og urðu eilt.
Barin við.barm hvíldu þau, liyer hréyfing sem samræmd
sveigjandi trjáliminu i liaegum blænum, en fossbúinn lék
undir á liorpu sína. Og máninn minnti á gamlan speking,
sem kinkar kolli og leggur blessun sína yfir.allt, sem ungt
er og fagurt og fangið ást.
Og eftir á hallaði Rósalinda sér út af og liann greiddi
silkinijúkt hár hennar, en það gerð'i hann ávallt á þess-
um stundum, sem voru þeim helgar, og nú var sem tvær
stjörnur liefði liðið af himni ofaii og IjóiriuðuLdjúpi augna
hcnnar, en máninn varpaði geislagliti sinu á fagran lík-
ama hennar. Allt var svo dásamlega saniræmt og' ljúft, að
Magnúsi fannst sem mildri, mjúkri liönd væri strokið um
cnni hans og augu. Þótt lianri reyndi að vaká sótti Svefn
á hann svo fast, að hann gaf sig hórium ;á vald, hréiðraði
um sig hjá lierini og lagði höfuð sitt að brjóstum liennar.
Hann ætlaði að sofa, aðeins dálifla stund....
— Þjálfunin stóð yikutíma. Stundum, ef byrr var hag-
slæður, voru dregin upp segl, og gátu þrælarnir þá liall-
að sér frain á áralilummana og hvilst, eri þegar illt var í
sjóinn hálffylltist byrgið af sjó og þeir sátu í vatni upp
að mitti. Maturinn, seigt kex og súrar baunir, var af svo
skornum skamniti, að yart nægði til, þeess að halda i þeim
lífinu, og' drykkjaryatnið var svo fúlt, að þeir gripu um
nefið meðan þeir drukku það. Fyrir höm, er iilt var veeður
og róið var samfleytt i sóiarhring, að skipverjar stungu
kexi, sem vætt liafði verið í vini, í inunn þeirra, til þess að
koma í veg fyrir, að þeir hnígi í ómegin við árarnar. Dag-
lega kom það fyrir, að éiriri eða tveir riieiin Íétu lífið við
árarnar, og var Íikunum samstimdis fleygt i sjóinn, en
jafnharðan var fylit í skörðin, því að hinn miskunnandi
Rannsóknarréttur sá um, áð af, nógu væri til þess að taka.
Þeir félagar komust á snoðir urir það hjá hiniun þræl-
unuin, að skip þetía, S á n t a A ri á, var notað sem eins-
konar skemmtiskip tiginna gesta og hátt settra spænskra
embættismanna.
I lok vikunnar fór Santa Ana í Ieiðangur. — Bitur rcynsla
þessara þjálfunardaga gleymdist Magnúsi aldrei. Ilann
þreifst furðu vel, stæltist í hverri raun, en aðrir hrundu
niður, cða voru sífellt að kvarta og áumka sjálfa sig. Þá
liló liann kaldranalega, næstum vitfirringslega. Eftirlits-
niennirnir tóku fljótt eftir að þarna var maður, sem ekki
ætlaði að láta rieinri bilbug á sér finna og það espaði þá
upp. Þeir hugðust bérja úr honum allan kjark og mótþróa
og þeir reyndu það, en tókst það ekki. Þá fengu þeir beyg
af Iionum. Hann var hraustlegri en harin halði nokkurn
tiriia verið og þegar hann beilti sér hlupu stcrklegir vöðvar
Iians í linykla. Herðavöðvarnir voru eins og samanundnir
lcaðlar. Allar hugsanir Magnúsar Carters beindust nú
að sama marki .... f 1 ó tf a.
13. kapítuli.
Flótti! Vonirnar, sem við þetta orð voru bundnar,
,voru bjartar eins og pólstjarnan.
Næstu þrautamánuði hugsaði hariri ekki um annað.
Hugsanirnar um flótta stæltu vilja hans. Hann brann af
áliuga, en er hann reyridi að vekja samskonar áhuga með
félögum sinum, mistókst það gersamlegá.
Bróðir Diegó hvatti til þoiinmæði. Allt vort ráð er í
Herrans hendi, sagði hann. Allt, hvért átvik, hvert spor,
sem stigið var, — allt var samkvæmt ákvörðunum hins
mikla Meistara. Það var tilgangslaust að reyná að lirevta
gegn vilja Guðs. Þegar Magnús ságði: Guð hjálpar þeim,
sem lijálpar sér sjálfur, brosli bróðir Diego.
Þótt bugsanir Tims rynnu i öðrum farvegi en hróður
Verðlaunamynd
b iNJýja Bíé.
1 kvöld hefur Nýja Bíó
sýningar á kvikmyndinni
„Allt ér falt í Pimlico“, en
kvikmyndafélagið Ealing
Studios fékk sérstok heiðurs-
verðlaun fyrir mynd þessa.
Var myndin talin bezta
brezka myndin árið 1950 og
hlaut Selznick-gullverðlaun-
in. Myndin er hi'áðskemmti-
leg gamanmynd, serii hefir
hlotið mjög góða dóma í
Bretlandi og var sýnd þar
við mikla aðsókn. Að efni til
gcrir myndin saldaust gaman
að kreddufestu Breta í sam-
handi við að halda fast við
allt, sem gamallt er. Mikið
af hnitniim og skemmtilegum
setningum eru í myndinni,
auk þess sem leikurínn er
allur með ágætum.
12 farast í járn-
brautarslysi.
I gær vard mikið járn-
brgutarslys í Louisiana-fylki
í Bandaríkjunum, og biða
12 manns bana.
Farþegalcst og lest, sem
var í herflutnmgum á leið-
inni niilli Karisas City og
NeAv Orleans, rákust saman,
með þéim afleiðingum, að
a. m. k. 12 m'anns létu lífið,
en um 40 særðust meira eða
minna. Slys þctta varð um
80 km. frá Baton Rouge,
höfuðborg Lousiana.
Qœfan fylgír hringunitm fri
SIGURÞÖR, Hafnarstræli Ig
Margar gerOir fyrirliggftinéi.
IiíE IvÍB'kju B'
\
Lítið á verkfærin nýkomnu.
VELA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
C & miföMMúkéi

7833
Nú var komið að sólsetri og West-
leiðangurinn staulaðíst örmagna inn í
skógarrjóour eitt.
Betty West siákk úpp ó því við Jim
frænda; sinny að þeir færu að ná í
L'renni, iiúir skyldi kveikja eld.
Síðan tók liún til við að kveikjá eld-
inn.'én kárlmenriirnir hurfu inn í slcóg-
arþykkiiið.
En hún varð þess ekki vör, að inni á
nilli ti'lúnna sat sktiggaleg niannvtra
og horfði á Iiana. *