Vísir - 20.02.1952, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 20. febrúar 1952
V f S I R
Heiður og hefnd
oo
a'tti að segja Rowenu konu sinni þessi tíðindi. Og barnið þeirra
ekki enn í heiminn borið. Henni gæti orðið svo mikið mn, að
það riði henni að fullu. Fari hann bölvaður. hugsaði Harry og
hugsaði til Sams. Nei, hjá því yrði ekki komizt, hann yrði að
segja konu sinni sannleikann, hverjar sem afleiðingarnar yrðu.
Hann bað þess, að guð yrði þeim báðum náðugur — eri ef
þetta riði Rowenu að fullu? Hann hugsaði um hana og barn
þeirra í sömu gröf — og.þannigi rgið hann'áfram á valdi ör-
yæntingprhugsana,, þar til hann rakst syo .harkalega á trjá-
^rein, að hann sárkenþdi til í andlitið, og þetta smáatvik varð
tií þess, að hugsanir hans beindust á aðrar brautir.
Nú bar allt í einu fyrir augu hans reiðmann nokkurn, í eigi
mikilli fjarlægð, í skjóli runna, og lyfti maðurinn sér upp af
hnakknum og gægðist yfir runhann, og var auðséð, að hann
hafði séð eitthvað, sem honum varð mikið um, því að hann
varð allt í einu hinn illilegasti á svip og skein í hvítan tann-
garðinn, svo seig hann niður, og hægt og hikandi, næstum
ems og honum væri það ógeðfelt, dró hann skammbyssu með
longu skefti upp úr leðurhylki, starði á hana, og þrýsti henni
svo aftur snögglega í hylkið, lyfti titrandi hnefum og huldi
andlit sitt með þeim......Og nú í þessum svifum var það,
sem Standish dró aðra af skammbyssum sínum upp úr vasan-
um, litla og skrautlega skammbyssu, en þó hið bezta vopn,
miðaði henni á reiðmanninn, reið hægt til hans og mælti glað-
lega:
„Gott kvöld, herra minn, leyfið mér að biðja yður um að
lána „hvolpana" yðar!“
Ralph varð bilt við, en .rétti úr sér snögglega, og starði
undrandi á Standish, sem hélt áfram í sama dúr:
„Eg á að sjálfsögðu við skammbyssur yðar, herra minn. Og
gerið svo vel að fara gætilega, er þér réttið mér þær,“ og
um leið spennti hann bóginn á skammbyssu sinni, „því að
sannarlega hafið þér vakið svo megnan viðbjóð í huga mínum,
að eg mundi ekki vikna þótt eg ætti eftir að sjá yður veginn.
Farið því varlega, herra minn.“
Ralph rétti honum skammbyssur sínar án þess að mæla orð
af vörum, en Standish tókst einhvern veginn að troða þeim í
vasa sína, en ekki hafði hann augun af Ralph á meðan.
Ralph sneri ‘við hesti sínum og bjóst til að ríða á brott, en
bló allt í einu kaldranalega, leit um öxl og mælti:
„Ríðið á eftir mér, Standish, .... og eg skal sýna yður —
það, sem eg var að bíða eftir að verða sjónarvottur að.“
XX. KAPÍTULI.
Sam fær viðvörun. Honum er gert rangt til.
Sam reið áfram, án þess að fegurðin, sem við blasti, hefði
nokkur áhrif á hann — fyrr en hann sá sólina skína á hið
gullna hár Cecily, sem beið hans og veifaði til hans með
hattinum, sem hún hafði tekið af sér.
„Ó, Sam,“ sagði hún, er hann kom, „hvað er að, vinur minn,
þú ert —“
„í svo leiðu skapi, Cecily, það er allt og sumt.“
„Eg ætlaði nú að segja, að þú værir sýo raunamæddur á
svipinn — og það er eg líká Sam,“
„En það hefir þegar haft góð áhrif á mig, stúlka mín, að
sjá þig.“
„En ef þú hefir áhyggjur af einhverju skaltu trúa mér fyrir
því, og lofaðu mér að reyna að — hvað er að sjá, þarnai er
stærðar marblettur yfir öðru gagnauganu, og jakkinn þinn
rifinn —< þið Ralph hafið þó ekki hitzt og —?“
„Nei, nei, væna mín, eg lenti í smábardaga í Lewes, og um
það er óþarft að fjölyrða, en segðu mér, Cecily, hví boðar
þú rnig hingað með leynd? Hví komstu ekki rakleiðis til
Wrybourne eins og vanalega.“
,,Eg þorði það ekki — var smeyk um að Ralph mundi fylgja
mér eftir og stofna til illinda. Hann er svo æfur út í þig upp
á síð'tastið, eð eg veit varla hvað gerast mund, ef Twiley
markgreifi —“
„Hvað, er hann enn að ónáða þig?“
„Nei, nei, hann er gerbreyttur í framkomu við mig, mildur
og góður. Hann hefir gerbreytzt við ráðninguna, sem hann
fekk í skóginum.“
„uó, hann er smeykur run, að eg’beiti svipunni aftur?“
„Og það er eng.in furða, Sam, þvr að þú slóst fast.“
Eg undirrit .’.
óska að gerast áskrrfané: Vísis frá ........... að telja.
(Sendið miða f enria' ti’. afgreiðslu blaðsins — eða
hringið í s;ma 1
„Hefirðu. hitt hann *oft að undanförnu, Secily?“ .
„Já,“ sagði hún og andvarpaði óg varð dálítið niðurlút,
„því að, þegar vesalings Ralph er — miður sín — fylgir Twiley
I inarkgreifi honum heim.“
„Aha, svona liggur þá í því.“
„Við hvað áttu, Sam?“
Sam svaraði ekki spurningunni, en bar upp aðra:
„Og þeir virðast vera beztu vinir nú, maðurinn þinn og
Twiley?“
„Já,“ svaraði hún.
„Og Ralph drekkur enn meira en hann gerði?“
„Já,“ sagði hún og varð áhyggjufull. „Hvað ertu að gefa
mér í skyn, Sam?“
„Meira en eg get sannað, Cecily. Hvað heldur þú?“
„Eg — eg veit það ekki, en kannske er það svo, að hafi
Twiley markgreifi breytzt til hins betra, hefir maðurinn minn
vissulega breytzt til hins verra.' Ó, guð hjálpi okkur báðum,
ef þessubfeý svona/;frapa*.Skiluiíðú ékki hvers' Vegna eg bað
! þig .að koma,. Sam? Hann er alitaf með hótanir í þinn garð
-r7.v hótanir .um að drepa þig -j- og sjálfan sig. Þegar hanh
: kom heim í gærkvöldi varð egi óttaslegin í fyrsta skipti —
1 hrædd við mannihn minn.,fEn ég lét hahn' éfcki"vferðá várah
ótta míns. Og loks tókst mér að stilla hann. Og þegar hann
var sofnaður dró Twiley mig til hliðar og sannfærði mig um,
að nauðsynlegt væri, að eg skrifaði þér, og hann taldi örugg-
ara að við hittumst hér í skóginum, því að Ealph mundi fylgja
raér eftir ef eg færi heim til þín. Og nú skilurðu kannske, að
eg get ekki sofið af áhyggjum, því að eg óttast, að Ralph —
drepi þig. Ó, hvað get eg gert?“
„Komdu með mér heim til Andrómedu, væna mín.“
„Nei, nei, eg þori það ekki. Hann mundi renna grun í, að
eg væri þar, og koma og skjóta þig til bana. Nei, eg get ekki
hætt á það.“
„Jæja, svo að það er markgreifinn, sem stakk upp á því,
að við hittumst hérna.“
„Já, hérna í skóginum, fjarri heimili þínu.“
„Og hvar er Ralph nú, Cecily?“
„Þegar eg fór að heiman var hann í fasta svefni. En kann-
ske hefir hann aðeins þózt sofaj.Hann hefir kannske veitt mér
eftirför — ef til vill liggur hann í leyni, gefur gætur að okk-
ur.“
„Já, hver veit,“ sagði Sam og leit í kringum sig. „Og nú,
Cecily, áður en eg fer, geturðu skýrt fyrir mér hvers vegna
Kalph hatar mig svo, að hann áformar að drepa mig?“
„Já,“ sagði hún feimnislega og niðurlút, „geturðu ekki rennt
grun í það.“ ,
„Nei, fari í heitasta, ef eg get það.“
„Jæja, eg verð þá víst að segja það,“ sagði hún eins og
saklaus sveitastúlka. „Hann er afbrýðisamur.“
„Afbrýðisamur, bölvaður asninn. Ekki hefi eg hagað mér
þannig, að hann gæti —“
„O-jú, Sam, það hefirðu, oft og mörgum sinnum,“ sagði
Cecily og leit aftur til hliðar feimnislega, „vissulega hefirðu
það.“
hAWWWVWVM/WWVn^VUVWVhF
mu y
BRIDGEÞATTUR.
Það kemur ekki ósjaldan
fyrir að sagnhafi getur haft það
bókátáflega á tilfinningunni, að
hánú géti ekki unnið sögn sína
nema með áhættusamri „svín-
ingu“, en þorir þó ekki að hætta
á þá aðferð, og getur þá verið
fróðlegt að sjá hvernig góður
spilari snýr si'g út úr vandan
um.
Dulrænar!
frásagnir
„Þá nótt kom röðinn
að mér
Framh.
lagi. Hríðarveður var á. Eg.
veit ekki hvort þetta var í
Kína eða Japan. Þið 'höfðuð
flogið í skýjaþykkni yfir fjöll-
unum langa hríð — eg'sá þetta
allt.“ — „í hvernig flugvél var
eg?“ — „Venjulegri farþega-
‘flugvél. — Það gæti hafa verið;
Dakotaflugvél (Sister Ann
var Dakótaflugvél)“. — „Og á-
höfnin — hvernig fór fyrir
henni?“ — „Þetta var — ógur-
legt“, sagði hann og hliðraði.
sér hjá að svara spurningunni
beint, „í yðar sporum mundi
eg ekki fljúga næstu tvo daga.“
„Hvers vegna ekki næstu tvo-
daga?“ — „Yður kann að virð-
ast það heimskulegt, en þetta
segi eg vegna þess, að eg var-
að lesa bók eftir heimspeking
að nafni Dunne, sem heldur
því fram, að sumir draumar
komi fram innan tveggja daga
eða alls ekki. Þetta getur verið
bábilja úr mér, en samt — í
yðar sporum.“ Eg ræddi þetta
frekar við hann og reyndi að
telja honum trú um, að hann
hefði dreymt þetta eftir lestur
bókarinnar. Draumurinn ætti
rætur sínar að rekja til áhrif-
anna frá því, sem hann hafði
lesið, en eg gat ekki sannfærl
hann — hann ráðlagði mér enn
að halda kyrru fyrir. „Það get
eg ekki, er er í flughernum, og
eg ætla til Tokio á morgun.“ —
Eg var í þann veginn að kveðja
hann, er mér flaug í hug að
prófa hann nokkur betur, því
að sannast að segja var mér
ekki rótt eftir það, sem hann
hafði sagt. — „Meðal annara
orða, sáuð þér í draumnum
hverjir samferðamenn mínir
voru?“
„Já,“ sagði hann hægt.
„Venjuleg áhöfn — úr flug-
liðinu“.
„Nokkrir aðrir?“ spurði eg.
Suður er gjafari og allir í hættu.
7” > "
6 4-3
V K-D-5
||í'| §
❖ K-D-10-7
* D-10-8-4
A
¥
♦
*
10-8-6-2-
8-6-5-3-2
7-6-2
A-K-D-10-8-7
Á-G-4-3

K-G-3
Suður var kominn upp í 6
Sp og V lét út Hj 2. S var kom-
inn á fremsta hlunn með að
taka með G heima, en áttaði
sig í tæka tíð af ótta við óeðli-
lega skiptingu í- Sp, og tók með
K í borði. Síðan setti hann út
Tg K, sem A tók og S trompaði.
Nú spilaði $ Sp Á og þegar 9
’com í hjá V, jókst ótti hans um
rð G væri fjórði hjá A. Hann
xorði þó ekki að hætta á þetta
>g lét út Sp K, og kom þá í
jós, að hugboðið hafði verið
rétt. Það var ,þó ekki ástæða til
að örvænta strax. Suður lætur
næst út Lf K, sem A drepur
með Ás og spilar út Hj 9, sem
einnig er tekin í borði. Nú spil-
ar S Tg D úr borði og kastar
Hj G. Síðan er Tg 7 stungin með
Sp og hafa S og A þá jafn
marga. Lf G er næst tekin og
síðan spilað út Lf 3. Þegar nú
kemur í ljós, að A á enn eitt
lauf létti S. Hann spilar nú
Lf 10 og þegar A lætur Tg G
í losar S sig við Hj Ás og spilið
er unnið.
íbúð
Þriggja herbergja íbúð’til
leigu á hitaveitusvæðinu í
vor. Viðkomandi þarf að
geta lánað minnst 20 þús-
und ki’. gegn góðri tryggv
ingu. Tilboð, merkt: „X—
415“ leggist á afgr. blaðs-
ins fyrir föstudagskvökl.
Miis lilei úl/iaiB'Mifi r
og
S/i ítitt biBxasi'gaiit'
komnar. — Hagstætt verð.
MUNIÐ
MARGT Á SAMA STAÐ
LAUGAVEG 10 - SlMl 3367