Vísir - 21.04.1952, Síða 7

Mánudaginn 21. apríl 1952
V I S I B
T
■ ■■■■■■■■■■ OBIBBBBBBBHlBiHIBHiBB>BHIBIBi®BIBBBBBSBBHI*BIBIflHI®R® ■#■■■■ ■■■*■!
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ ■ ■ ■
■ a * ■
i! DÓTTIR HÖFUÐMANNSINS
■ ■
■ ■
K ■
■ m
■ n
■ ■
Eftir AEexander Pusjkin.
12
■ ■HHHHHHHIHHHHHBHBHHHRHHHnBBRRIRKHHHHRRRHHHHHRHRHHRHBHBBHIHBHBI
■ ■HHHHBBHBIHRHHBRHHHEBHIBHERBHIIHBBBBHIHHHHBRHIBHIimHHMHBHIRI
Hann setti gleraugun á nefið og fór að lesa:
„Til virkisstjórans í Bjelogorskaja-virkij
Mironovs höfuðsmanns.
Túnaðarmál.
Strokufanginn, kósakkinn Emiljan Pugatsjev, hefir
gerzt sekur um þá óheyrðu bíræfni að taka sér nafn
hins látna keisara Péturs III. Hann hefir safnað að sér
stórum hóp ræningja og glæpamanna, hefir komið öllu
í bál og brand í ýmsum kósakkaþorpum, og hefir þegar
ráðizt á og lagt undir sig nokkur virki.
Það er hér með lagt fyrir yður, herra höfuðsmaðUr,
að gera nauðsýnlegar ráðstafanir til að Bjelogorskaja-
virkið komist í vígfært ástand svo að það geti hrundið
árásum, ef til þeirra kynni að koma.“
„Gera nauðsynlegar ráðstafanir," endurtók höfuðsmaðurinn
og braut bréfið saman. — Það er nú hægra ort en gjört....
Ræninginn mun hafa fjölmennan flokk, en við höfum aðeins
hundrað og'þrjátíu hermenn. Við getum ekki treyst kósökk-
unum í þorpinu. Eg er ekki að áfellast þig, Maximytsj. Jæja
.... við verðum að gera það sem við getum. Við verðum að
setja verði og láta hermenn vera á ferli á nóttinni. Þú, Maxi-
mytsj, verður að hafa gát á kósökkunum þínum.........við
verðum að athuga fallbyssuna og fægja hana. — Allt þetta
verður að gera með mestu leynd; enginn í þorpinu má vita
neitt um uppreistina.
Svo var fundi slitið. Við Svabrin urðum samferða út.
— Hvernig heldurðu að þetta fari? spurði eg hann.
— Iivernig á eg að vita það? Við verðum að bíða át'ekta ....
Þrátt fyrir alla varkárni komst fréttin út um allt þorpið.
Sama daginn sem höfðusmaðurinn feklc bréfið mikla hafði
hann narrað Vasilisu Jegorovnu til að fara í heimsókn til
prestsins og hafa Mösju með sér. Og þegar hún var farin
hafði hann læst Palöskju vinnukonu inn í skáp og kvatt sam-
an fundinn.
Þegar Vasilisa Jegorovna kom aftur varð hún þess vísari
aí gamla hermanninum að fundur hafði verið haldinn, og að
Palaskja hafði verið læst inni. Hún skildi nú að maður hennar
hafði leikið á hana, og fór að spyrja hann spjörunum úr —
um hvað fundurinn hefði snúizt. ívan Kusjnistj varð ekkert
fiaumósa við.
— Æ, þetta voru smámunir, sagði hann rólega. Kerlingarn-
ar í þorpinu voru farnar að nota hálm í eldinn, og eg hefi
lagt bann við því vegna brunahættunnar.
— Og út af þesskonar smámunum læsir þú Palöskju inni í
skáp? svaraði höfuðsmannsfrúin.
Höfuðsmaðurinn var ekki við þessari spurningu búinn og
tautaði eitthvað sundurlaust þvogl.
Vasilisa Jegorovna fann undir eins að það var eitthvað, sem
maðurinn' hennar hélt leyndu fyrir henni. Hún lá andvaka
alla nóttina og var að brjóta heilann um hvað það væri, sem
hann leyndi.
Daginn eftir þegár hún kom ýr kirkjunm sá hún ívan Ignatj-
itsj, sem var að hreinsa úr fallbyssuhlaupinu spýtur og tuskur,
sem krakkarnir í þorpinu höfðu troðið þar.
— Hvað á nú þetta að þýða? hugsaði hún með sér. — Eru
þeir kannske að búast við kirkiza-áhlaupið? En hversvegna í
osköpunum þurfti maðurinn hennar að halda slíku smáræði
leyndu fyrir henni? Hún gekk rakleitt til Ivans Ignatjitsj með
þeim ásetningl að veiða leyndarmálið upp úr honum.
— Drottinn minn dýri! Ilvílík tíðindi! Hvernig fer nú? sagði
hún. : '" ý',
— Æ, gæzkan mín, svaraði ívan. Guð er oss náðugur. Okkur
cr óhætt. Við höfum hermenn og nóg af púðri, og fallbyssuna
befi eg hreinsað. Við sýnum þessum Pugatsjev í tvo heimana.
Þegar Guð er með oss eta svínin okkur ekki.
— Pugatsjev? Hver er það? spurði höfuðsmannsfrúin.
Nú sá ívan að hann hafði hlaupið á sig. En það var um sein-
an. Vasilisa Jegorovna píndi hann hú til sagna og hann varð
að segja alla söguna. Hún lofaði að ríghalda sér saman, en
sagði prestskonunni frá því, eingöngu til að aðvara hana, því
að prestkonan beitti kúnum sínum fyrir utan virkisgirðing-
una.
Daginn eftir talaði hver kjaftur í þorpinu um Pugatsjev.
Virkisstjórinn sendi Maximytsj út á steppuna til að njósna
og spyrja frétta í þorpunum þar. Hann kom aftur eftir tvo daga
og sagðist hafa séð marga varðelda á að gizka sextíu kíló-
metra frá virkinu, og frétti hjá basjkírum nokkrum að þar
\æri stóreflis her.
Þess varð vart að óvenjulega mikil hreyfing var komin.á
kósakkana í þorpinu. Þeir stóðu sarnan í hópum á götunni og
héldu hrókaræður, en steinþögnuðu undir eins og hermaður
kom nærri.
Virkisstjórinn hafði tryggan njósnara, kristinn kalmúka
sem hét Julai. Hann sagði virkisstjóranum að Maximytsj hefði
logið um árangurinn af njósnaferð sinni .aSnnleikurinn væri
sá að hann hefði komið í herbúðir uppreistarmannanna og haft
tal af forsprakltanum, og nú væri hann að sá sæði uppreistar
meðal kósakkanna.
Virkisstjórinn lét handtaka Maximytsj og skipaði Julai
foringja fyrir kósakkadeildinni. Voru kósakkar mjög gramir
út af þessu. Einu -sinni er ívan Ignatsjitsj var á gangi á götunni
heyrði hann kósakka kalla á eftir sér:
— Bíddu hægur. Bráðum skaltu fá fyrir ferðina, setuliðs-
rottan!
Virkisstjórinn ætlaði að halda próf yfir Maximytsj, en þá
reyndist landráðamaðurinn strokinn úr varðhaldinu.
Nokkrum dögum síðar var bashkíri einn gripinn höndum í
virkinu. Hann var að dreifa út flugritum uppreistarmanna.
Virkisstjórinn afréð að kveðja liðsforingja sína saman á
nýjan fund. En fyrst varð hann að ginna konu sína eitthvað
á burt. Þessi. sakleysingi gat ekki fundið neitt betra en að
segja:
— Heyrðu, Vasilisa Jegorovna......Ætlarðu ekki að líta
inn til prestsins í dag?
— Hvað ertu að bulla? sagði hún önug'. — Þú munt ætla
að halda nýjan fund og tala um þennan Pugatsjev!
Höfuðsmaðurinn starði á hana og varð að gjalti.
— ýr því að þú veizt það þá er eins gott að þú sért við-
stödd.
— Það er betra, sagði hún. — Gerðu nú liðsforingjunum orð!
Við komum saman á ný, allir nema Maximytsj.
ívan Kusjmitsj las fyrir okkur flugritið, sem hafði verið
tekið af basjkíranum. Forsprakki uppreistarmanna lýsti yfir
því, að hann mundi bráðlega heimsækja virlrið okkar, og bað
hermenn og kósakka að sameinast sér. Hann varaði liðsfor-
ingjana við að sýna mótþróa gegn honum, hinum réttborna
keisara þeii'ra.
— Mikill hundingi er þetta! hrópaði höfuðsmannsfrúin. —
Heldur hann að við göngum á móti honum - og gefumst upp?
Þessi tíkargjól’a. Veit hann ekki að við höfum verið fjörutíu
ár í herþjónustu og erum ekkert hrædd við eitt stríð í við-
bót! ....
— En hann hefir sigrað mörg virki, sagði höfuðsmaðurinn.
— Hann er sjálfsagt liðsterkur, sagði Svabrin.
— Eg skal fljótlega ganga úr skugga um hve mikill liðs-

Oulrænai
rásagnir
Vi&vörun.
þig ekki læra sund að þessu-
! sinni.“ ( j
Eg varð alveg undrandi og
fyrir miklum vonbrigðum og
spyr: jj
„Hvers vegna fæ eg ekki að
íara?“
Þá mælti hún: (
„I nótt dreymdi mig, að koní
til mín maður, sem mig hefip
dreymt oft áður, en eigi haft-
nein kynni af hér í heimi, og
hann mælti við mig þessac
ljóðlínur: j
Ekki skyldi unglingstetur, (
undir haust og kaldan vetuH
sundið læra, hann sonur þinn,
Styrkjast höfuð og brjóst |
þarf betur,
bilað flest við ofraun getur.
Svona, lærðu nú sannindin,
Eg vil geta þess, að síðar,
varð mér ljóst, að mér var fyrir!
beztu, að eg fór ekki hina fyrir-
huguðu ferð. — (Frásögn '
Björgvins Filippussonar frá'
Hellum. Rauðskinna).
Sér fyrir mansssláf.
St.hólmi. (AP). — Engín
kona í Svíþjóð, og yfirleitt á
öllum Norðurlöndum, er nefnd
eins oft í blöðurn þar og frúj
Helga Braconnier.
Hún virðist gædd furðanlegrl
dulskyggnigáfu, en má þó ekki
heyra á það minnzt, að gáfun
hennar sé hið mimista í ætt við
hæfileika spákerlinga eðai
stjörnuspámanna, og hún reyn-
ir heldur ekki að hagnast á
dulskyggni sinni, enda gift efn-
uðum verksmiðjueiganda í
Málmey. En um það er ekki að
villast, að hún er gædd yfir-
náttúrulegum hæfileikum, semi
erfitt er að skýra. i
Til þess að sanna þetta, ættl
að nægja að nefna afskipti
hennar af svonefndu „Esarps-
morði“. Malari nokkur hafði
verið sekur fundinn fyrir morðl,
konu sinnar, sem hafði fundizti
drukknuð í skurði. Vísindamað-
ur að nafni dr. Björkhem, vildí
þó ekki trúa sekt mannsins,
svo að hann leitaði til frú Bra-
connier. I
í viðurvist lögreglunnar vatS

Meðan Tarzan og Mavirí gengu
um rústirnar og svipuðus im heyrðu
þeir eitthvert ógreinileg! hljóð ekki
allfjarri.
• Tazan gaf félaga sínum merkí og
læddist síðan gætilega í áttina þang-
að, sem hljóðið virtist koma.
Hann fór varlega fyrir hornið á
hálfbrunnu íbúðarhúsinu. Þar nam
hann allt í einu staðar, því að hann
hafði
komið auga á unga, innfædda
stúlku, er sat á hækjum sér og grét
beizklega. Þetta var þerna Jean,
McNabbs.