Vísir - 19.05.1952, Blaðsíða 7

Mánudaginn 19. maí 1952.
V ÍSIS
wwuvwvvvwwvuwA«vvwvvwwvvwvw\dwyvwwyvvw
Sheila Kaye-Smitfi
8
MvwwwwwvvvuvvwwvvvwwwmwwvyvMnMW
og henni leið stundum sem væri hún í hópi útskúfaðra, en í
öðru lagi þráði hún ást og að verða aðnjótandi þess líkamlega
og sálarlega þroska, að ala barn. Nú þegar — aðeins tuttugu
og átta ára — stálhraust sem ungur kappi — fannst henni
hún vera að komast á hrörnunarstig, einkum. er hún ieit aug-
um ungar konur, kannske innan við tvítugt, er nutu þess að
hafa börn sín á brjósti, og það var eins og kreppti að hjart-
anu, er hún sá ungar konur horfa á börn sín í leik eða leika
sér með þeim. Tvívegis höfðu menn, er hún vissi lítil deili á,
biðlað til hennar, en það var fyrir mörgum árum, en þrá henn-
ar til að njóta lífsins var ekki orðin eins sterk og síðar varð.
Svo hafði hún hafnað bónorði manns, af því að hann var mót-
mælandatrúar, og nú mundi enginn mótmælendatrúarmaður
vilja við henni líta. Hin seinustu ár hafði enginn lagt leið
sína til hennar, þrátt fyrir auðinn, sem í boði var. Og hún vissi,
að Oxenbrigge var „seinasta von“ foreldra hennar.
„Ó, guð minn,“ bað hún, „stöðvaðu hönd hans, svo að þessir
hljómar þagni.“
En þeir þögnuðu ekki strax, heldur skömmu síðar. Og í kyrrð
næturinnar varð breyting á. Við áhrif þagnar og kyrrðar var
sem græðandi smyrsl hefðu verið borin á hverja und. Slíkt var
hið undursamlega balsam næturinnar. Hjarta hennar fann það
í angan daggarinnar og henni var það svipuð nautn og ástvin-
um er nautn að þeirri angan, sem þeir finna í návist hvors
annars. Dimm var nóttin kringum Conster, er hún umvafði
hin háu skógartré, en í ám dalsins var vatnsmagn þverrandi
og þær næstum hurfu sjónum skýldrar huliðshandar nætur-
innar, — aðeins er hún lyfti augum var bjart. Hú.n sá stjörnur
blika yfir Starvencrow-hæð, eins og hún var nefnd, og í henni
þekkti hún hverja rák, hverja línu, eins vel og síns eigin lík-
ama......Mörgum sinnum höfðu þau setið þarna við gluggann
hún og Simon, og horft á blikandi stjörnur' himinsins, þau
nefndu þær með nafni, reyndu að telja þær. Er hún minntist
Simonar kom jafnan yfir hana þrá til að biðjast fyrir. Þá bað
hún ekki um, að hljómar mættu þagna, henni til hugarléttis
Þá talaði hún rödd hennar við guð, eins og Hann væri henni
nálægur: „Ó, guð minn, verndari minn, þitt ríki er orðið himin-
hvelfing sálar minnar — himinhvelfing
Þegar allt kom til alls, — ef það átti fyrir henni að liggja
að verða útskúfuð, fyrirlitin í sínu eigin landi, þá varð hlut-
skipti hennar hið sama og bróður hennar. Simon hlaut ávallt
að vera sem hundeltur flóttamaður, ókunnur öllum í sínu eigin
föðurlandi, og hvers virði var það þá henni, að eiga föðurland.
Hún og Simon voru hin týndu börn Alard-ættarinnar .— sem
höfðu villzt í skóginum, og það eina sem máli skipti fyrir þau,
var að þau áttu trú, sem var þeim eins helg og lífið sjálft, og yfir
höfðum þeirra var stjörnubjartur himininn — himinhvelfing,
þar sem ljós leiftruðu frá eilífðarinnar mikla ríki. í nálægð
Simonar kenndi hún aldrei ótta. í skóginum var hann litli
bróðir, sem talaði í hana kjark, eins og telpuna í ævintýrinu
— og enginn illur og svartur mótmælandi gat gert henni mein,
hrifsað hana úr furðuskóginum eða meinað henni að njóta dá-
semdar himinhvelfingárinnar. Miklu betra var að ganga þá
stigu með Simoni, þótt þau vissu ekki, hvert spor þeirra lægju,
og þar sem þau gátu litið stjörnurnar eins og augu stöðugra
og trygglyndra vina. Og kannske myndi henni einhverntíma
auðnast að heyra söng stjarnanna í stað þess að vera jarðbundin
og heyra aðeins óma gígjunnar.
Enn minntist hún orða gamla mannsins um, að hún mundi
ríða til móts við bróður sinn, sem fór í einskonar krossferð
gegn hinni sönnu. trú. F.urðuleg voru þessi orð, en auðvitað
mundi hún ríða á móti honum, ef hún vissi hvenær hann
mundi koma.
„Þau munu hittast undir krossinum,“ — það gat ekki stað-
izt, því að krossinn hafði verið rifinn niður. Það voru engir
krossar uppistandandi í öllu landinu — þeir höfðu allir verið
rifnir niður, — malaðir mjölinu smærra. — Karlinn hlaut að
vera ruglaður — og kannske var þetta allt hjátrú og hindur-
vitnL
10.
Þegar hún vaknaði næsta morgun glóði sólin á Starvencrow-
hæð. Það var eins og lögð hefði verið á hana gullin kóróna,
og yfir henni var bláhimin hins norðlæga lands. Og enn var
hann þeirrar áttar, sem hrakti skip Filips norður á bóginn.
Og.Katrín reyndi þennan morgun sem svo oft fyrrum og ávallt
með glöðiim hug, að meðan hún hvíldi í örmum svefnsins,
höfðu allar daprar hugsanir lagt á flótta.
Hún stökk út úr rúminu og smeygði sér í gömlu fötin, sem
hún móðþ' hennar hafði megnustu óbeit á, af því að þau voru
ekki gerð samkvæmt hinni nýju tízkú, en Katrín kunni þyí vel,
að vera klædd fremur stuttu, víðu pilsi, sem.ekki flæktist fyrir
henni, er hún reið klofvega.
Móðir hennar var ekki komin á fætur og er hún loks risi
úr rekkju mundi hún vera klukkustund að klæða sig. En faðir
hennar var kominn á fætur og var þegar farinn til hunda sinna
og hauka, en Katrín vildi forðast að hitta hann, því að hún
ætlaði til Fuggesbroke, og hún vissi, að honum mundi ekki um
að hún færi þangað. Aðstaða hennar, þar sem hún aðhylltist
ekki hina nýju trú og var dóttir áhrifa og valdamanns, var nógu
erfið, þótt hún opinskátt heimsækti ekki þá, sem andvígir voru
trúnni, og fór hún því með eins mikilli leynd og auðið var.
En Agnes Tuktone, þótt hún væri yngri. en hún og hefði
vanizt mikilli inniveru í uppvextinum, hafði verið vinkona
hennar um mörg ár — allt frá því er Simon lagði. leið sína til
Rómar, en áður en það gerðist hafði hún ekki verið vinar þurfi.
Nú var þetta breytt, og ekki var í rauninni um aðra að ræða
en Agnesi Tuktone og Nichols Pecksall, sem hún þó varlá gat
litið sem vin, að henni fannst, þar sem hann hafði afneitað
trú sinni, en til hans varð hún samt að fara, því að hann hafði
verið kennari Simonar og hún gat talað um hann við hann.
Og hún varð að hitta Agnesi við og við, þegar hún laumaðist
til Fuggesbroke, því að Tuktone herramaður lagði áherzlu á,
að dætur hans væru sem mest heima, og væru ekki að ríða út
sér til skemmtunar og’heilsubóta, eins og herramenn leyfðu þó
dætrum sínum.
En nú var áríðandi fj'rir hana að fara, því að hún þurfti að
segja Agnesi og foreldrum hennar frá óskum Thomasar Har-
mans.
Hún lagði leið sína til hesthúsanna og var svo heppin, að
faðir hennar kom þarna ekki meðan hún beið eftir hesti sín-
um. — Nokkrum mínútum síðar var hún lögð af stað ríðandi
upp hæðina og raulaði fyrir munni sér á leið yfir heiðina og
fór svo með útjaðri akranna í Holly Crouch, sem umgirtir voru
limgirðingum, með heiðarlandi allt í kring.
Hún reið framhjá býlinu og meðfram útjaðri Dodyland Shaw,
unz hún kom að vegamótunum, og það brá eins og skugga á
andlit hennar, er hún leit staðinn þar sem krossinn hafði stað-
ið, en hún varð enn þungbrýnni, er hún sá þarna marga menn
að verki við steinahrúguna, eins og þeir vær.u að búa sig undir
að flytja burt steinana.
„Hvað ætlið þið að gera við steinana?“
„Það á að nota þá í nýja húsið hans Harmans.“
„En :— þetta eru helgispjöll. Krossinn var heilagur.“
„Hann sagði okkur að gera þetta.“
Katrín hafði ekki fleiri orð um.
Vitanlega átti Thomas Harman steinana.........Réttast væri
að hún gerði ekki neitt fyrir hann í Fuggesbroke.....Andar-
tak fannst henni hann engu betri en þeir, sem rifu niður kross
iywwwwvwywwwwwvy
MWWWWWWWVWtfWWW
Dulrænar
IndÉánahjónin.
svo að það var á að gizka eitt
fet frá dyrunum að mínu rúmi.
Eftir fáeinar mínútur var
hann steinsofnaður og farinn að
hrjóta, en mér var ómögulegt
að sofa fyrir þrautum í höfð-
inu og öllum skrokknum. Nú
var orðið alldimmt og eg lá
glaðvakandi og var að hugsa
um að nóttin yrði ömurlega
löng ef eg gæti ekki sofið, en
rétt þegar eg er að hugsa um
þetta verður allt í einu bjart í
tjaldinu og eg álít, að það hljóti
að vera einhver á ferð úti með
lugt, svo að eg leit út en sá
engan og birtan var horfin,
svo að eg lagðist úfaf aftur,
en eftir fáar mínútur birtir aft-
ur nokkuð svipað gulleitri birtu
og sá eg þá, að þetta var ekki
einleikið, en lá kyrr og skimaði
í allar áttir um tjaldið. Þá bar
fyrir mig sjón og atburður, er
eg held að eg gleymi aldrei.
Fast við rúmið mitt stendur
stór og tignarlegur Indíáni,
teinréttur og hreyfingarlaus
eins og steinstöpull, haldandi
hægri hendi um byssuhólkinn
um 4 þumlunga frá endanum
og lét byssuskeftið. standa á
jörð rétt við fótinn á sér og
hallaði henni fram að ofan með
því að halda handleggnum
beint fram. Hann sýndist gul-
bjartur í framan, frekar togin-
leitur með skarpa höku en ekki
mjög kinnfiskasoginn, mjög
skörp og snarleg augu og dökkt
hár er náði ofan að herðum, er
sýndust nokkuð stórar og vel
lagaðar. Höfuðfatið sýndist
vera gjörð, um sex þumlunga
breið, með gylltum borða að
neðanverðu, á að gizka tveggja
þumlunga breiðum. Upp af
þessu stóðu margar fjaðrir, alla
vega litar.
Hann horfir beint framundan
sér, eins og hann væri að horfa
á eitthvað er þar værj. Eg leit
þangað og sá, að þar var að
myndast kvenpersóna er eftir
fá augnablik var orðin sjón
minni vel skýr, þó að hún hefði
öðru vísi útlit og vaxtarlag en
hann. Hún var um 4 fet og 6
þumlungar á hæð, en hún var
c & SuHwfki, — TARZAIM
Flóttafólkið reyndi að láta bygg-
ingarnar skýla sér fyrir eldbjarman-
um af bálinu, sem var í miðju þorp-
inu.
Muviro og Khvu fóru á undan og
vísuðu hinum frelsuðu mönnum veg-
inn þangað sem haldið skyldi fyrst.
Á meðan fylgdi Musa Tarfcan að
húsi og sagði: „Þarna er húsmóðirin
IB6
mín höfð í haldi,u og benti á kofa
einn.