Vísir - 10.06.1952, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 10. júní 1952
VlSIB
Sheila Kaye-Smith
25
KATRÍIM

„Þeir — drápu föður xninn.“
„Ó.... ó ....“
Þær stóðu kyrrar í sömu sporum, í faðmlögum, og grétu, og
loks kom einhver og mælti:
„Komdu, Agnes! Af hverju komstu hingað, Katrín?“
Það var Mathew Tuktone, elzti sonui'inn. Hann var svartur
af sóti í framan. Augu hans leiftruðu.
„Af hverju eg kom,“ sagði Katrín hikandi. „Eg kom af því,
að eg ætlaði mér að koma — og á leiðinni sagði Harman mér
hvað gerst hafði. Hví skyldi eg aftur snúa! Eg sá engan á leið-
inni.“
„Sástu engan? Það var gott.“
Rödd hans var dálítið hlýlegri.
„Þá getum við kannske borið Jane til Colespore nú þegar,“
sagði einhver.
Katrín var komin inn í hópinn, sem safnast hafði saman í
skjóli eikitrjánna í jaðri Rockers Wood. Þarna var aðeins Tuk-
tone-fj ölskyldan og vinnufólkið. Jane lá á ábreiðu, sem breidd
hafði verið á jörðina, og Susanna kraup á kné hjá henni og hélt
á einhverju, sem vafið var í sjal. Það var nýfætt barn. Mary
Tuktone sat á trjástofni, föl sem nár, og starði fram stórum
augum. Katrínu fannst, að hún væri í hópi steingervinga, en
ekki lifandi manna.
„Eg — eg kom til þess að hlýða messu,“ byrjaði hún. Svo kom
gráturinn upp hjá henni. Grátur hennar minnti á kvak fugls,
sem hefir verið ræntur hreiðri sínu.
„Gráttu ekki, Kata mín,“ sagði Agnes Tuktone. „Enginn sakar
þig um neitt.“
„En eg vildi, að guð gæfi, að við hefðum ekki farið að hennar
ráðum varðandi Thomas Harman,“ sagði Hathew.
„Eg þori að vinna eið að því, að hann hefir ekki svikið okkur.“
„Nei, en eg þori að fullyrða, að það sé þessi djöfuls njósnari,
Robert Douce, og hann hefir frétt það frá dóttur sinni.“
„Hún veit ekkert. Hvernig ætti hún að vita það?“
„Thomas kann að haía sagt eitthvað í ógáti, svo að henni
hefir skilist hvað til stóð. Reynslan ætti að hafa kennt okkur,
að engum er að treysta.“
„Já,“ sagði Giles bróðir hans, „við höfum treyst of mörgum.“
Katrín fann kuldann í þessum orðum — fann, að fjölskyldan
hafði snúist gegn henni, nema Agnes, sem var eini vinur hennar
þar, þar sem Richard var fallinn frá. Það fór ekki fram hjá
henni, að ekki kom orð yfir varir Mary Tuktone, — hún bara
sat þarna og starði fram hálfbrostnum augum í brennandi rúst-
irnar. Katrínu langaði til að mæla til hennar húghreystingar-
orðum, en áræddi það ekki. Þess í stað mælti hún til Agnesar:
„Agnes mín, — hvernig vildi það til, að faðir þinn —?“
„Hann reyndi að verja sig og það, sem honum og okkur öll-
um er heilagt — hluti, sem þeir fundu og svívirtu. Það var
hermaður, sem .... nei, eg get ekki sagt það ....“
Hún fekk grátkast.
„Og faðir Edwards?“
„Þeir tóku hann höndum og fóru með hann til Chichester.“
í þessum svifum kom þungt andvarp frá Jane Tuktone og
þegar söfnuðust menn í kringum hana.
„Vissulega getum við flutt hana til Colespore nú,“ sagði
einhver.
„Kata segir, að hermennirnir séu farnir,“ sagði annar.
„Sástu nokkurn í grennd við Colespore, Kata?“
„Ekki sál.“
„Of hræddir til þess að láta á sér bæra, geri eg ráð fyrir.
Jæja, Sinden ætti að geta farið á kreik nú.“
„Við verðum að koma henni þangað nú, eða hún deyr í hönd-
unum á okkur.“
„Eg fer á undan og vek upp Sinden og konu hans. Bezt að
bíða þar til eg kem aftur.“
„Þarna er einhver hreyfing hjá húsunum. Kannske það sé
Sinden."
„Það er hann — og Nick og Ned. Þeir stefna hingað.“
„Bíðum þá.“
Brátt kom Sinden bóndi í Colespore og synir hans og nú voru
vörur sóttar og Jane lögð á þær. Katrín stóð og horfði á, hrelld
— einmana. Allir voru eins og önnum kafnir. Á hennar hjálp
þurfti enginn að halda. Þau hefðu þó getað tekið henni hlýlegar,
þar sem hún hafði hætt til lífi sínu til að komast til þeirra •—
en þeim fannst víst, að hún hefði farið ógætilega og bæri að
einhverju leyti sök á því, sem gerst hafði. Þau bitu sig í það,
að ef uppástungan um Thomas Harman hefði aldrei komið
fram, rríundi þetta ekki hafa komið fyrir. En hún gat ekki trúað
því, að hann hefði svikið þau, hvorki vitandi vits né í ógáti.
Robert Douce hlaut að hafa komist á snoðir um, að messa yrði
sungin í Fuggesbroke á einhvern annan hátt. Það mundi hann
hafa gert hvernig sem reynt hefði verið að leyna því. Hann var
Hugenotta-njósnari og öllum brögðum vanur. Bölvaður veri
hann! — Svo hjaðnaði reiðin, sem hafði blossað upp, og hún
hvíslaði svo lágt, áð enginn heyrði:
„Faðir, fyrirgefðu þeim —“
Eitthvað hafði brostið í sál hennar og lá sem liðinn nár við
hliðina á Richard Tuktone.
Hún sá Súsönnu og Margréti reyna að reisa upp móður sína.
„Komdu, mamma, við skulum fara af stað. Þér hlýnar á
göngunni.“
„Eg sit við eld, sem hlýjar meira en nóg.“
„Komdu, rnamma, við háttum þig ofan í rúm?“
,Gerði faðir minn boð eftir mér.“
„Ne-ei.“
„Eg fer að hátta þegar hann kemur.“
„Mamma, mamma.“
Katrín varð að snúa sér undan. Agnes stóð við hlið hennar.
„Ó, Katrín,“ sagði hún grátandi. „það er eins og hjarta mitt
sé að springa.“
„Elsku Agnes —“
„Pabbi og mamma — eg veit ekki hvort veldur mér meiri
sorgar, það sem kom fyrir pabba — eða mömmu. Kannske
mömmu — og þó kann hún að ná sér og verða eins og hún
á að sér — en pabbi kemur aldrei.“
„Hans verður hefnt?“
„Hver ætti að hefna hans? Okkur er engin stoð í lögum. Ef
bræður mínir reyndu það mundu þeir glata lífi sínu. En ósk-
um ekki hefndar — hann mundi ekki hafa óskað hennar. Hann
var — er — góður. Ó, Kata, eg veit að hann biður fyrir okkur.“
Á þessari stundu gat Katrín engu trúað, ekki vonað neitt.
Sál hennai' var þungfleygari en svo, að hún gæti flogið á eftir
Richard til himna. Henni var allt í einu ljóst, að hún varð að
komast burt frá þessu fólki. Sorg hennar olli henni svo mikl-
um sviða, að hún gat ekki verið í nálægð þess.
„Agnes, eg verð að fara heim.“
„Vertu okkur samferða til Colespore.“
„Nei, eg verð að fara. Eg get ekki beðið.“
„Þú ert heppin að eiga heimili, Kata, sem þú getur leitað
til. En þú getur ekki verið örugg — að fara ein ferða þinna.
Enn er nóít.“
„Það er komið undir morgun. Eg verð að komast heim.“
Hún kyssti í skyndi kalda kinn vinstúíku sinnar og hraðaði
sér á braut, — hljóp á braut, eins og hundelt dýr.
25.
Áður en hún var komin heim fann hún þá angan í lofti, sem
boðaði að dagur var að renna. Og er hún leit til austurs yfir
Tillinghamána sá hún, að þess var skammt að bíða, að dagur

Dulrænarl
frásagnir
Verksmiöjuskjölin.
fram aftur með kveðju hans og
þá skýringu, að skjölin væru
í brúnu umslagi í eikarskrif-
borðinu. En nú farið að leita
og finnast skjölin ekki í stof-
unni, en við athugun kemur í
Ijós, að þar eru spónlögð borð,
en ekkert eikarskrifborð. En í
einu horni stofunnar stendur
lítið fornfálegt eikarborð,
var það ekki lengur í daglegri
venjulega nefnt „púltið“, og
notkun, og eftir allmikla leit
í ýmsum skjólum, er þar voru,
fannst brúna umslagið. (Frá-
sögn J. E.).
IViynfin.
Árið 1882 átti eg heima í
Gröf í Ytrihrepp, Árnessýslu.
Þar bjó bóndi sá, sem Magnús
hét Þórðarson, og kona hans
María. Þau áttu 3 böm„ að
mestu upp komin, son er Þórð-
ur hét, rúmlega tvítugan að
aldri, og tvær dætur, Valgerði
og Kristínu. Þetta var fámennt
heimili. Baðstofan fremur lítil, .
aðeins tvö stafgólf. Var hjóna-
rúmið inni við gluggann, hægra
megin, er inn var gengið, og
rúm Þórðar þar utar af, en
gegnt hjónarúminu rúm systr-
anna, en mitt rúm þar fram ,a£
og skall innri dyrahurðin á
fótagafl minn, þegar upp var
lokið, en þaðan lágu löng og
dimm bæjargöng fram til úti-
dyra. Það var á nýársnótt, sem
það bar fyrir mig, er nú skal
greina. Við höfðum öll verið
að spila púkk með allmiklu
fjöri, eins og vanalega fylgir
því spili. Þegar gamla strengja-
klukkan sýndi lágnætti stendur
Magnús upp og segir, að nú sé
mál að ganga til hvílu, þótt
talsvert kapp væri enn í spila-
mennskunni. Var þessu strax
hlýtt, því að á þeim tíma mikl-
uðust börn og hjú ekki yfir að
virða að vettugi skipanir for-
eldra og húsbænda. — Þegar
eg var háttaður tók eg bók og
fór að lesa, eins og vandi minn
var á kvöldin. Það logaði enn
á stóra lýsislampanum á sperr-
unni gegnt mér. Hann baí
///rí/M'v'\<:?^
Di&tx. by Unlted Feature Syndlcate, Ine.
£ & SumuqkAs
//53
Nú þóttust Arabarnir haía öll ráð
Tarzans og félaga hans í hendi sér.
Hassan kallaði: „Tarzan. Þú ert um-
kringdur.“
„Þegar við honun nandtékið og
drepið alla innfædda menn, komum
við og sækjum þig. Þú getur ekki
sloppið undan.“
Muviro var lma skeifdur. Hann
sagði við Tarzan. „Húsið er umkringt
og við getum hvergi flúið. Arabar
eru allsstaðar.“
„Það er farið að dimma,“ sagði
Tarzan. „Eg fer út um þenna glugga
og skal ná í Hassan. Hann fer þá
samningaleiðina.“