Vísir - 15.10.1952, Blaðsíða 7

Vísir - 15.10.1952, Blaðsíða 7
Miðvikudaginn 15. október 1952 VÍSIB S THOMASB. COSTAIfl: 1 Ei má sköpum renna 13 „Hann hefur unniS furðulegt afrek," sagði hún, „og er verð að segja yður frá því. Eg játa hreinskilningslega, að eg iða í skinninu af löngun til þess. En það er svo kalt hérna. Við skulum koma inn í lesstofuna." Hún gekk á undan og fór nú furðu hratt og örugglega og not- aðist lítið við stafinn. Þau fóru eftir löngum, dimmum og köld- um göngum, unz þau komu inn í fremur skuggalegt herbergi, þar sem allir veggir voru þaktir bókahillum frá gólfi til lofts. Þarna logaði eldur á arni, en umhverfis hann voru marmai'a- hellur lagðar í veginn. Lafði Wilson settist í stól fyrir framan arininn og benti Frank að setjast. „Russland hefur sagt okkur stríð á hendur. Ráðherrar keis- arans — það hefir ekki getað verið keisárinn, sem er hinn mesti heiðursmaður, er mælti svo fyrir — gerðu enga ráðstöfun til þess að láta sendiherra okkar vita um þetta, fyrr en mörgum dögum eftir að hraðboðar stjórnarinnar voru lagðir af stað með fréttirnar. Maðurinn minn segir, að þetta hafi verið gert til þess, að rússnesk skip í höfnum okkar yrðu ekki kyrrsett. Sendi- herra okkar í Moskvu bað Sir Robert að fara heim í skyndi með fréttirnar og vitanlega tók hann það að sér. Fannkoma var mik- il í Moskvu, er þeir ræddust við þar, Gower lávarður og maðurinn minn, snjórinn náði upp að gluggunum, og frostharka var mikil. En maðurinn minn lagði af stað tafarlaust." „Eg get gert mér í hugarlund hvernig það hefur verið," sagði Frank. „Eg var einu sinni vetrartíma í Pétursborg." „Eg er viss um, að hann hefur haldið áfram, án þess að unna sér nokkurrar hvíldar að heitið geti. Hann fór ríðandi frá Moskvu til Eystrasalts, og þar leigði hann sér bát, til þess að komast yfir til Svíþjóðar. Hreppti hann storm og báturinn varð hvað eftir annað að leita í lægi við smáeyjar. Áhöfnin vildi ekki halda áfram, og Wilson varð áð beita hörku til þess að fá þá til þess að halda áfram. Hann komst til Stokkhólms á undan sendimönnum zarsins, þótt þeir færu þrem dögum á undan honum." „Hann ber sannarlega nafn með réttu, því að vitanlega er yður kunnugt, að hermennirnir kölluðu hann „Bobby á sprett- inum"." „Já," sagði lafði Wilson brosandi, „í þetta skipti var hann vissulega Bobby á sprettinum. Svíar eru okkur enn vinsamlegir og hann gat komið því til leiðar, að sænska stjórnin lagði bann við því, að skip létu úr höfn, og rússnesku skipin þar komust því ekki undan. En þeir leyfðu honum, að láta úr höfn á ensku skipi. Lent var í Neweastle til þess að hann kæmist fyrr hingað og fór hann hingað ríðandi dagfari og náttfari. Hann vissi, að hver stundin var dýrmæt. St-jórnarfundur var haldinn klukkan fimm í morgun." Hún bætti við og kenndi metnaðar í rödd hennar: „Það mætti segja mér, að sendimenn þeirra í Moskvu væru enn á ferðinni á meginlandinu — og sækist seint." Frank var að hugleiða hve stórfenglegt fréttaefni þetta væri og hvernig hann gæti notað sér það fyrstur manna. „Þetta var mikið afrek, lafði Wilson," sagði hann. „Sir Robert verður enn meiri hetja í augum ensku þjóðarinnar, er henni verður um þetta kunnugt. Eg vona, að hann fáist til þess að segja mér frá þessu sem greinilegast, og leyfa mér að segja alla söguna í Tablet." „Eg vona það," sagði hún af nokkrum ákafa. „Hann á það sannarlega skilið, að þessu sé á loft haldið. Maðurinn minn er einhver mesti hermaðurvsem uppi er, en æðstu menn hersins virðast hafa horn í síðu hans. Hvernig skyldi standa á því?" „Eg veit, að hann gaf út bækling, þar sem herstjórnin var gagnrýnd — og gagnrýninni var ekki vel tekið." Það brá fyrir glettni í augum hennar. „Þeir fengu einu sinni að heyra sannleikann — og þeir höfðu gott af því. Nei, þeim mislíkaði stórum, hann sætti miklum að- finnslum og honum var ráðlagt að selja stöðu sína í hernum. Eftir þetta vorum við lítils virt. Bobby fór ekki að ráðum þeirra — skapferli hans er ekki þannig, að hann gæti það. Hann lét móðganirnar ekki á sig fá og lét sem hánn veítti kuldalegri framkomu enga athygli — en lét ekki hrekjá sig burt. Þetta var fyrir 9 árum — og þeir háfa engu gleymt." „í þetta skipti verða þeir að viðurkenna hvað hanh hefir gert fyrir okkur." . Hún var þögul um stund, en loks hristi hún höfuð sitt og mælti: „Eg efast um það. Stundum finnst mér, að engin breyting muni á verða. Hann á volduga vini lika og við höfum ástæðu til að ætla, að hann fái að lokum stöðu, sem honum er samboðin. Til þess hefur allt af eitthvað komið fyrir, sem orðið hefur því til hindrunar. Og hann er sendur eitthvað til þess eins að losna við hann. En í hvert skipti, sem þeir gera það kemur eitthvert gullið tækifæri — eins og núna —- sem hann grípur styrkri hendi. Þeir geta ekki haldið honum niðri til lengdar, herra Ellery." „Mér hefur verið sagt, að herra Canning, sé vel til hans." Hún hristi höfuðið með nokkurri ákefð. „Já, hann heí'ur reynst Bobby góður vinur. Hann barði það í gegn, að hann væri sendur til Rússlands, til þess að beita áhrif- um sínum við zarinn. Þetta kann að hljóma sem gort, en mað- urinn minn er góður vinur keisarans. Þeir kynntust þegar Napoleon hafði lumbrað eftirminnilega á Prússum, og það kom fljótt í ljós, hve vel zarnum geðjaðist að Bobby. Þeir snæddu miðdegisverð saman iðulega og Alexander talaði við hann sem væru þeir jafningjar. Bobby segir, að hann sé mikill maður, sem þrái frið framar öðru, en hann varð fyrir áhrifum frá Napoleon, og ríkisstjórn okkar kom heimskulega fram og af venjulegum stirðbusahætti. Og þess vegna er allt svona." „Þér hafið verið mjög vinsamlegar," sagði Frank og reis á fætur. „Eg endurtek það, sem eg lofaði, að eg mun ekki nota mér á nokkurn hátt án leyfis þá vitneskju, sem þér hafið látið mér í té. Þjónn minn verður viðbúinn að færa mér boðin. Eg mun verða yður ævinlega þakklátur, ef þér beitið áhrifum yðar til þess, að boð verði gerð eftir mér undir eins og Sir Ro- bert er viðbúinn að veita mér viðtöku." ------------Hann lét sér nægja kaldan miðdegisverð, 'sem hann neytti í skrifstofu sinni. Hvorttveggja var, að hann hafði enga löngun til frekari viðræðna við móður sína í bili, og að hann vildi vera reiðubúinn, er Topp kæmi. Hann losaði- sig skjót- lega við Clayhorn gamla, sem ætlaði að þylja yfir honum út af öllu, sem honum fannst, að hefði gengið á tréfótum undangengna tvo daga, og hann var jafnvel stuttur í spuna við Cope, er hann kom inn til hans, til þess að ræða fréttir dagsins. „Beittu þinni eigin dómgreind, Copey," sagði. Frank, „Eg hefi öðru að sinna í kvöld". „Þú ert óvanalega íbygginn í kvöld," sagði aðstoðarritstjór- inn. „Það er eitthvað óvanalegt að gerast, það þori eg að bölva mér upp á." „Það má vera, að eg hafi fréttir, sem allir landsmenn lesi með hinni mestu áfergju. Meira get eg ekki sagt sem stendur. Eg er bundinn þágnarskyldu, eins og sakir standa." „Hvað svo sem það er," sagði Copey i nöldrunartón, „þá get eg sagt þér annað, sem er mikilvægara. König kom hingað aftur." „Eg hefi ekki neinn tíma til þess að sinna neinu, er hann varðar." „Þú ert alveg starblindur, maður, þegar um þéssi mál er að ræða. Hann er sannfærður um, að hann hafifundið upp nýja aaffiawgsaassaaaaæ^ jDuIræeiat! jfrásagnir Síðasti fundurinn. yestur . í Kaliförníu .'.og> þóttist ég finna tvo gullmola allvæna. Og sjáðu nú til, það kemur bráðum önnur heimsókn." En 'rétt þegar hann hafði lokið við að segja þetta, kom dóttir hans inn úr dyrunum. En þegar eg fór, kvaddi Jón rhig með þess- ari vísu: Þegar lífsins dagur dvín, dregur úr heimsins gaman, ! er það víst, við Eva mín, ' aftur kveðum saman. Hann hafði sagt mér það a. þessum síðasta fundi, að hann ætti skammt eftir ólifað, og reyndist sú spá rétt, því að nokkru seinna frétti eg látið hans. Guð blessi austfirzka öldung- inn með heilbrigðu sálarsjón- ina. Eva Hjálmarsdóttir. Þröttur. Veturinn 1947 var eg sér- staklega lasin, en svo er kom fram á einmánuð, dreymir mig, að eg er stödd á deild 3 og er að vökva blóm. Þykir mér þá Hans Kjartansson og Guðrún kona hans koma inn á deildina. Gengu þau til mín glaðleg og broshýr að vanda, og rétti Hans mér kúluf lösku með rauðu víni í og mælti: „Eva mín, þetta átt þú að drekka". Svo kvöddu þau og fóru, en eg stóð eftir með flöskuna í hönd- unum. Fletti eg þá utan af henni og sá, að á hana var letr- að þétta eina orð: „Þróttur". Sagði eg hjúkrunarkonunni draum þennan, og er ekki að orðlengja það, að upp frá þessu fór mér dagbatnandi, og hafði eg sérstaklega góða heilsu sum- arið eftir (sumarið 1947). — (Eva Hjálmarsdóttir). EGGERT CLAESSEN GÚSTAF A. SVEINSSON hœstaréttarlögmenn Templarasundi 5, (Þórshamar) Allskonair lögfræðistörf. Fasteigjiasala. I Tarzan beið nú ekki boðamia við hin brennandi hús hlébarðanna, heldur lagði af stað. Á meðan ræddu systkinin um vel- gerðarmann sinn, og vonuðu, að hann kæmi'áftur'.' '" -'" Þau áttu sér einskis ills von, held- ur héldu rólega áfram niður fljótið. En skamrnt undan voru skugga- legir menn úr hópi hlébarðaflokks- ins. . . i

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.