Vísir - 29.01.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginri 29. janúar 1953.
VISXR

í THOMAS B. COSTAIN:
II
i Ei má sköpum renna
89
þennan tíma — enn fegurri en í endurminningunni. Og hann
sat eins og í leiðslu og beið þess, sem verða vildi. Hún var
klædd svörtum flauelskjól og hárið var greitt upp frá enninu
og það stakk mjög í stúf, er litið var á hinar skartklæddu
konur, sem viðstaddar voru, að hún bar ekki neinn skartgrip,
nema á kjólhlýranum á hægri öxl, voru blóm.
„Það er Gabrielle," hvíslaði Frank loks að Wilson.
„Það er og,“ sagði Wilson og svelgdist næstum á og gaf vini
sínum olnbogaskot. „Blómin, maður, blómin, — sérðu blómin
— fjólurnar?"
Eitt tillit nægði til að staðfesta það, að hún hafði haft einurð
og sjálfstæði til þess að koma þarna fram, þar sem konungs-
sinnar biðu eftir að hylla konung sinn. Hún kom með Parma-
fjólur á öxl — blómin sem voru einkenni, tákn þeirra, sem
studdu Napoleon Bonaparte. Menn voi’u farnir að taka eftir
þessu og gremjukliður var farinn að berast um leikhúsið, og í
sömu svifum kom þjónn inn með körfu fulla af fjólum, og lagði
hana á stól við hlið hennar, að öllum leikhúsgestum ásjáandi.
Um handarhaldið á körfunni var bundið svart sorgarband.
Wilson sagði röddu þrunginni geðshræringu og aðdáunar:
„Þarna er eina manneskjan í allri Parísarborg, sem hefur hug-
rekki til þess að játa frammi fyrir ölluni sannfæringu sína.“
Hugur Franks var í uppnámi og það var sem hann vissi hvorki
í þennan heim né annan í svip, en hann var ákaffega stoltur
af henni, en jafnframt kviknaði hræðilegur kvíði í brjósti hans.
Hvernig mundi þessu reiða af? Hann vissi mæta vel, að hirðin
var ekki þannig skapi farin, að slík móðgun yrði fyrirgefin. Ætti
hann að fara og aðvara hana þegar í stað?
Margot va rnú orðin þess vör, að eitthvað óvenjulegt var að (
gerast og henni varð litið til Gabrielle. Hún missti sjónglerið |
úr hendi sér. Hún horfði á frænku sína með undrun, sem á and-
artaki breyttist í reiði. „Hvernig gat hún gert þetta? Hvernig
gat hún vogað sér, að —“
Á næsta andartaki leit hún á Frank með leiftrandi augum:
„Þetta gengur fram af mér. Nú kastar fyrst tólfunum.“
Hún virtist næstum krefjast þess, að hann samsinnti henni.
Sorgarleikshöfundur hefði ekki getað komið öllu fýrir á á-
hrifameiri hátt, því að í þessum svifum hóf hljómsveitin að
leika hátíðarlag, og Lúðvík 18. gekk í konungsstúkuna og
hirðfólk það, sem honum fylgdi. Nú þótti Frank enn verr horfa. ]
„Of seint, of seint,“ sagði hann og virti fyrir sér hinn gildvaxna'
konung. — Margot varð að þrýsta hönd hans fast til þess að
hann áttaði sig á því, að hann yrði að standa upp í virðingar,
skyni við konungsfólkið. Leikhúsgestir stóðu upp og fagnaðar- t
lætin kváðu við, er. menn hylltu hinn aldna konung — þetta i
„kjöthrúgald“ sem virtist líða frekar en ganga að stólnum mikla.'
Þetta var svo skringileg sjón, að það lá við að Frank ræki upp
skellihlátur. Svona mátti konungur ekki líta út, fannst honum.
Hann beið, þar til konungur hafði sigið niður í stólinn og leit
þar næst sem snöggvast á hirðmenn þá og hirðkonur, sem með
konungi voru. Mikil hugaræsing virtist í hverju andliti og
hirðfólkið ræddist við í hvíslingum. Þrátt fyrir allt skrautið
og gljáann fannst Frank það líkast apaköttum, sem settir höfðu
verið í búr með bjarndýri.
„250 pund minnst á fæti,“ hvíslaði Wilson.
Gabrielle var eina manneskjan í leikhúsinu, sem ekki hafði
risið á fætur. Hún sat hreyfingarlaus í stól sínum, og horfði
beint framundan á tjaldið, sem ekki hafðii enn verið dregið
upp. Allt í einu sá hann, að hún fór að losa um blómin á öxl sér.
Ótti hans óx um allan helming. Hvað ætlaði hún að gera?“
„Aðdáanlegt,“ sagði Wilson, „hún hefði eins vel getað gengið
beint inn í konungsstúkuna og rekið konunginum utan undir.“
Hirðfólkið starði nú á þessa konu, sem sat þarna ein og sem
fastast. í svip sumra mátti lesa reiði, annarra furðu, enn ann-
og naut þess að geta setið þarna og virt hana fyrir sér. Hún | arra úeygs> eða einhveis samblands af öllu þessu. Einn hirð-
var föl og fremur grannholda í andliti miðað við það, sem áður' mannanna klappaði á öxl konunginum, en hann leit ekki til
var. fannst honum, en í hans augum að minnsta kosti hafði | hliðar> heldur horfði á tiáldið> með ró> sem var furðuleg eins og
hún aldrei verið fegurri. Svona var það alltaf; Jafpan er hann jastatt va1, , . j, ' ' ' i
leit hana. augum komst hann að raun um, að hún var eins | Margot hafði gripið krampakendu taki um handlegg Franks.
fogur ,ög hún var í endurminningunni, Óg nú effir. allari'' Hann sá, að tár höfðu kpmið. fiam í augu hénnam ;>Öllú er lok-

i
„Þetta er annars mjög skynsamlegt. Eg ætla að mæla með
því, að þetta verði tekið upp í leikhúsunum í London.“
„Merci,“ sagði þjónninn alveg undrandi, þegar Frank stakk
að honum vænum skildingi.
Þeir voru seinastir gesta Margot, sem komu.
„Þú kemur seint,“ sagði hún, næstum i ávítunartón, við Frank.
Hann sagði eitthvað sér til afsökunar, er hann settist. Henri
Lestange var meðal gestanna og var mjög gramur yfir, að hafa
fengið sæti í aftari röðinni í stúkunni. Hinir konunglegu gestir
voru ekki komnir og hinn auði stóll í konungsstúkunni, sem
konunginum var ætlaður, virtist alveg furðulega breiður. —
Hljóðfæraleikararnir voru að stilla hljóðfæri sín. Frank áræddi
að hvísla að Margot:
„Þú hefir ekki sagt neitt um Gabrielle. Ve.iztu hvernig henni
varð við, er hún frétti lát manns síns? Hefurðu frétt nokkuð frá
henni?“
Hún kinkaði kolli, en það var auðséð, að henni var þvert um
geð, að þurfa að svara.
„Henni varð mikið um það og kvað sjálfri sér um að kenna
og eg var henni sammála um það.“
„Hvar er hún nú?“
„Eg veit ekki betur en að hún sé í Neapel með Sosthéne.“
• Hann beið þess, að hún segði eitthvað meira, og það lagðist í
hann, að henni væri ekki um hinn mikla áhuga, sem hann lét í
ljós um velferð Gabrielle. Það varð brátt augljóst, að hún ætlaði
ekki að fræða hann írekar um hina villuráfandi frænku sína.
Hún tók sjónauka sinn og fór að virða fyrir sér leikhúsgestina
niðri. Wilson, sem sat við hina hlið hans, hvíslaði:
„Prúour hópur, sem ekki er líklegur tií æsinga."
Hljómsveitin lék Bourbona-lög, en kliður var enn svo mikill,
að lítiö heyrðist af músikkinni. Konur voru hvítklæddar og
karlar báru Bourbona-einkenni á herðunum. Mikið fósaspark
heyrðist á efstu svölunum, eins og tákn um, að þar ’efra væru
ekki alíir í fagnaðarskapi.
„Við höfum verið of fljótir á okkur að álykta,“ hvíslaði Wil-
son allt í einu að honum. „Sjáðu konuna, sem rétt í þessu fór
inn í auðu stúkuna."
Frank leit í áttina þangað og í svip varð undrun hans svo
mikil. að það var sem hjartað stæði kyrrt í brjósti hans.
Það var Gabrielle og hún kom ein síns liðs. Hún valdi sér
sæti þaririig, að hvarvetna úr húsinu gátu menn virt hana fyrir
sér. Frank þurfti ekki að líta á hana nema andártak til þess
að gera sér ljóst, að hann elskaði hana enn af öllu hjarta sínu.
Hann var sem dáleiddur af töframagni hennar.
Nú var hann alveg viss um, að ekkert gæti orðið til þess að
breyta neinu um tilfinningar hans í garð Gabrielle. Og hann
var svo hamingjusamur yfir að hafa séð hana aftur, yfir að
hann skyldi verða gagntekinn af þessari tilfinningu, að hann
elskaði hana enn, að hann geislaði allur af innri hamingju,
Dulrænarj
frásagnir
Sluria á Þórusföðum.
Um aldamótin 1800 bjó bónd
sá að Þórustöðijm í Grímsnesi
er Sturla Jónsson hét. Hanm
fórst í Brúará 27. dag ágúst-
mánaðar 1823. Hann var þó
háaldraður maður. Alrnenm
var litið svo á, að hann hefði
ráðið sér bana, en í kirkjubók
Mosfellsprestakalls segir að<
eins, að hann hafi farizt
„váveiflega í Brúará“.
Þegar þessi atburður gerðist
var prestur að Mosfelli síra
Iialldór Jónsson, bróðir Stein-
gríms biskups. Hann jarðaði.
Sturlu. Samkvæmt kirkjunnar
aldagrónum aga mátti þanr;
eigi bera inn um sáluhliðið, nél
hringja yfir líkhringingu, er“
„stytt hafði sér aldur“. Þessum.
reglum var að vanda fylgt, er'
Sturla frá Þórustöðum var~
jarðaður. En það bar til tíð—
inda, er kistunni var skotið inn
yfir kirkjugarðsvegginn, að
allir sem viðstaddir voru
heyrðu kirkjuklukkurnar
hringja allhátt líkhringingu
sem vanalega við jarðarför.
Lét þá prestur þegar í stað að-
gæta hver væri í kirkjunni.
sem hringingunni hefði valdið.
Sá, sem fór, komst eigi riema,
að hurðinni, því að hún var ’
harðlæst og ekki búið að opna
kirkjuna. Brá mönnum þá
mjög, er þeir sáu, að hringirig-
in gat eigi stafað af manna-
völdum, heldur hlaut þar að
vera um yfirnáttúrlega stjórn.
að ræða. Það er sagt, að síra
Halldóri hafi orðið svo mikið
um þetta, að hann hafi heitið
því, að aldrei skyldi hann
frámar jarða nokkra mánn-
eskju án likhringingar eða
venjulegs yfirsöngs, þó svo að
hann yrði fyrir það dæmdur frá
kjól og kalli, sem hann vonaði
að biskupinn, ’ er var bróðir
hans, myndi hlífa sér við. Efndi
síra Halldór þetta rækilega i
þau 35 ár, sem hann var prest-
ur að Mosfelli eftir þetta. —
(ísl. sagnaþ. G. J. :— Stytt).
BEZT AÐ AUGLYSA f VtSf
mi
bu.tr. by United Feature Synciicate, Xnc.
Þegar Tarzan síðan gekk nær,
hættu þeir leiknum og horfðu undr-
andi á þenna hálfstrípaða beljaka.
Þeir voru grimriidavlegir á svipinn,
og reiðiraddir heyrðust frá öðrum,
er Tarzari stöðvaði leikinn.
Þá kvað við kuldahlátur annaírs
mannsins, og hann sagði:„Ætlár
þessi nakti maður að skipta sér að
skemmtun okkar.“
Hann eggjadi félaga sinn og sam-
timis stukku þeir á Tarzan, og ætluðu.
þeir sér að hafa hann undir.