Vísir - 11.02.1953, Blaðsíða 4

▼ ISIB
MiSvikudaginn 11. febrúar 1953.
DAGBLAÐ
Ritstjóri: Hersteiim Pálsson.
Skrifstofur Ingólfsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Sóknin mikla er Eiafin.
A lþýðublaðið lét svo um mælt, þegar það var að hvetja
menn til þess að sækja borgarafundinn, sem efnt var til
á sunnudaginn í Stjörnubíó, að fundur sá mundi verða upp-
hafið á sókn Alþýðuflokksins vegna kosninganna á sumri
komanda. Nú eru enn meira en fjórir mánuðir, þar til kjós-
endur eiga að ganga að kjörborðinu, svo að þetta á að verða
býsna mikil og löng sókn hjá flokknum, og gera ýmsir ráð
fyrir því, að hann verði fljótlega uppiskroppa með skotfærin,
úr því að svo lengi á að láta skothríðina dynja á andstæðing-
unum. Þá er líka töluverð hætta á því, að foringjaliðið taki
mjög að mæðast, þegar nær dregur kjördegi, því að þar eru
ekki fjöldanum fyrir að fara, frekar en í röðum hinna óbreyttu
liðsmanna.
En það stóð vitanlega ekki á því, að skothríðin væri hafin
á fundinum. Þar var telft fram mörgum ræðumönnum, bæði
nýjum og notuðum, og loks var samþykkt ályktun, sem er í
fimm liðum. Fyrsti liðurinn er einstaklega fróðlegur og er
hann á þessa leið, samkvæmt frásögn Alþýðublaðsins í gær-
xnorgun:
„Hann (þ. a. fundurinn) fordæmi algerlega hug-
myndina um stofnun íslenzks hers og heitir á íslenzka
alþýðu að sameinast í baráttunni gegn því, að henni
verði hrundið í framkvæmd.“
Vegna þessa hluta ályktunar fundarins, verður að hverfa
örlítið aftur í tímann, en þó nægir að fletta í Alþýðublaðinu frá
því á sunnudag — já, það þarf ekki að Ieita lengra — því að
þar er birt á 5. og 7. siðu blaðsins ræða sú, sem Gylfi Þ. Gísla-
son, ritari Alþýðuflokksins, hélt fyrir áramótin, þegar hann
fitjaði fyrstur manna upp á því, að rétt væri að íslendingar
tækju varnir landsins í sínar hendur. Orð Gylfa — samkvæmt
Alþýðublaðinu — eru á þá leið, að það sé vilji meirihluta
þjóðarinnar,
„að við tökum þær (það er áð segja hervarnirnar) í
eigin hendur, og takmörkum þær þá að sjálfsögðu við
litla fjárhagsgetu þjóðarinnar.“
Nú væri einstaklega fróðlegt að fá úrskurð Alþýðublaðsins
um tvö atriði. Hver var tilgangur blaðsins, er það birti þessi
ummæli Gylfa, til þess að sanna, að hann hefði aldrei talað
um þörfina á því, að við tækjum varnir landsins í okkar
hendur? Og í öðru lagi — var fyrsti liður ályktunarinnar, sem
fundurinn í Stjörnubíó gerði — einróma að sögn Alþýðu-
blaðsins — ádrepa til ritara flokksins?
Það kann vel að vera, að Alþýðuflokknum og aðalblaði hans
sé nú orðið það ljóst, sem mörgum hefur verið kunnugt —
og kom þó einna bezt fram í lok nóvember-mánaðar, er Gylfi
einn af stjórnarmeðlimum flokksins vildi þiggja endurkosn-
ingu, er formaðurinn hafði verið felldur — að Gylfi Þ. Gísla-
son er maður nokkuð blendinn. Að öðrum kosti er erfitt að
skilja orsakir þess, að Alþýðublaðið skuli birta þessa ræðu
hans sama daginn og ætlunin er að láta fjölmennan fund
flokksmanna bannfæra þá skoðun, sem þar kemur fram.
Fæstir mundu víst vilja þola slíka ádrepu mótmælalaust, og
menn með einhverja sómatilfinningu mundu vafalaust segja
sig úr trúnaðarstöðum, er þeir gegndu fyrir flokk, er léti
veita þeim ofanígjöf á opinberum fundi og svo ótvíræða. Ekki
bólar þó á því ennþá, að ritari Alþýðuflokksins hafi gert það,
en ef til vill stafar það af því, að hann hafi verið einn af
flutningsmönnum ályktunarinnar, sem fundurinn í Stjörnubíó
gerði. Það væri'eftir öðru.
„Tilviljanir" austan járntjalds.
A lþýðublaðið er ekki eitt um að gera mætum flokksmanni
grikk. Þjóðviljinn tekur þennan sið upp eftir því, og
gerir Sverri Kristjánssyni þann óleik í gær, að birta yfir-
klórsræðu hans um Gyðingaofsóknirnar að undanförnu í lönd-
unum austan járntjalds, eins og getið var að nokkru hér í
blaðiriu í gær. Að sögn Sverris eru það tilviljanir, sem ráða
því, að Gyðingar í trúnaðarstöðum eru sekir fundnir um
hverskyns ódæði og afbrot!!
Þjóðviljinn er líka svo heppinn, að honum hefur tekizt að
finna þrjá Gyðinga í trúnaðarstöðum, sem eru ódrepnir enn.
Þeir eru Rakosi, Kaganovitsj og Ehrenburg. Þessu til sönnunar
«ru birtar myndir af þessum mönnum. Það verður að taka
trúanlegt, að þeir séu lifandi enn, en þar sem það er sannað,
að mönnum af Gyðingaættum hættir sérstaklega til þess að
falla í ýmiskonar freistni, getur svo farið áður en varir, að þeir
verði einnig léttvægir fundi . Hvða skyldi Sverrir segja þá?
VIDSJA VIS1S:
Bryggjur heimsborgarinnar
á valdi glæpalýðs.
Yflrvöldan í Mew ¥ork berj-
ast ötulfiega gegn Bronum.
Yfirvöldin í tíandaríkjunum
vinna nú kappsamlega að þvi
að uppræta allskonar glæpalýð
— m. a. þann sem ræður lög-
um og lofum í félögum hafnar-
verkamanna í New York.
„Newsweek“ segir nýlega
svo frá þessu:
Einarðlega og rólega gekk
hami inn í vitnastúkuna í rétt-
arsalnum í New York, þrátí
fyrir að hann hætti lífi sínu
til að bera vitni fyrir Glæpa-
málanefnd New York fylkis.
Hún leitast nú við að safna
sönnunum á hendur þeim, sem
beita fyrir sig allskonar Iýð,
til margskonar glæpa- og ó-
dæðisverka, og raka saman
stórfé í skjóli þessarrar starf-
semi.
Maðurinn var Anthony
Tischon, 33 ára, hafnarverka-
maður, er hafði verið % ævi
sinnar í fangelsum. Árið 1942
hafði hann tekið þátt í fyrirsát,
en fékk kúlu úr byssu leyni-
lögreglumanns í hrygginn, rétt
við mænuna, og var síðan hálf-
gerður kryplingur. Nú bar hami
það fyrir réttinum, að það hefði
verið vegna afbrotaferils haris,
að hann fékk „vinnu“ við
höfnina.
Þegar Tischon var seinast í
Sing Sing (1946), hafði hann
komist í kynni við Joé Powell,
fulltrúa Alþjóðahafnarverka-
mannasambandsins (Inter-
national Longshoremen’s
Association) á hafnarbakka nr.
84 í North River, New York.
Powell gaf honum bendingu
um, að snúa sér til manns að
nafni Danny St. Johns, sem
hefði með höndum ráðningar
verkamanna á þessari bryggju.
St. John réð Tischon í vinnu,
og sagði honum svo, að „hverfa“
— þ. e. hann átti ekkert að
gera. — Hann var spurður í
réttinum hvort hann hefði ekki
haft neinn starfa með höndum
meðan hann „vann“ á bryggj-
unni?
„Eg spilaði á spil eða bara
ranglaði um — eða svipaðist
um eftir einhverju til að
stela...... Yfirmennirnir á
, bryggjunni fengu sinn hlut.“
I Tischon sagði, að sózt væri
eftir glæpamönnúm til að
starfa á bryggjunni, og þeir
væru því eftirsóttari, sem þeir
hefðu brotið meira af sér.
M. a. kom í ljós við réttar-
höldin:
Á tveimur bryggjum Ame-
rican Export Line í Jersey City
1949 varð deila innan verk-
lýðsfélagsins um ráðningu
verkstjóra þess valdandi, að
félagið beið tjón, sem nam
hálfri milljón dollara.
1950 neituðu hafnarverka-
menn að afferma skip með loð-
feldi frá Rússlandi, að verð-
Frh. á 5. síðu.
Prestur vill láta fækka
íbúum Bretlands.
IHo a. á að fióga þ@im, sem
komnir eru yfir sjölugt.
Vbnandi heldur enginn, að
Vísir sé eitthvað andvígur
prestum, 'þótt í dag sé sagt í
annað sinn frá einkennilegum
enskum manni í þeirri stétt.
í vikunni sem leið var sagt
frá klerki einum, er átti í 20
ára stríði við söfnuð sinn, en
nú skal greint frá kenningum
síra Charles Lowes í Smeth-
wick, sem hefur hneykslað
sóknarbörn sín með grein, er
hann birti í kirkjublaði sóknar
sinnar. Greinin fjallar um það,
hvernig fækka eigi Iandsmönn-
um, unz þeir verði ekki flfeiri
en svo, að matvælaframleiðslan
heima fyrir nægi handa þeim.
Prestur segir, að gera eigi
treggáfað og óduglegt fólk ó-
frjótt, og enginn eigi að hafa
heimild til þess að ganga í
hjónaband fyrr en eftir þrítugt.
Auk þess eigi allir, sem komn-
ir eru yfir 70, að óska eftir því,
að þeim verði lógað, nema um
sé að ræða menn með afburða-
gáfur.
Þessar ráðstafanir mundu
gera England á ný að grænu,
þægilegu landi, í stað þess, að
þáð er nú land steins og stáls,
og það mundi geta séð íbúum
sínum, sem yrðu mun færri en
áður, fyrir nægilegum mat-
föngum, segir prestur, en bætir
svo við:
; „Mér er það ljóst, að bann
gegn hjúskap fyrir þá, sem
hafa ekki náð þrítugsaldri, mun
valda talsverðum erfiðleikum í
framkvæmdinni. Ýmsar konur
eru þegar farnar að láta á sjá,
þegar þær verða þrítugar, en
eg sé fram á, að erfiðleikarnir
munu fara mjög í vöxt, ef ekk-
ert verður gert. Þeir, sem orðn-
ir eru 70 ára, eiga einnig að
vera fúsir til að fórna lífinu
fyrir fósturjörðina, úr því að
þess er krafizt, að þeir geri það
á stríðstímum, sem eru aðeins
tvítugir.“
Sr. Lowe er 63 ára, og á tvo
syni.- Hann gagnrýnir sóknar-
börn sín fyrir tepruskap, af því
að þau vilji ekki tala um tak-
mörkun barneigna við afkvæmi
sín.
Allmargir Reykvíkingar eiga
hesta sér til gamans, og mun það
ekki ofsögum sagt, að á vegurn
Reykvikinga séu margir beztu
gæðingarnir, sem til eru á land-
inu. Flestir þeir, sem hesta lialda
hér, hafa kappkostað að gera
kaup á hestum af góSu kyni, og
oftast veriS vel vandaS til kaup-
anna. Allmikinn kostnaS mun
þaS nú hafa i för með sér, að
eiga hest hér i bænum, en Fákur,
— félag liestamannanna — mun
stuðla að því, aS útvega hagagöng
ur á suinrum og styðja hestaeig-
endur, félagana, á allan hátt.
Góð skemmtun — og göfug.
Eg get mæta vel skilið þá ósk
( margra, aS eiga Iiest eða liesta,
þótt þeir búi í stórbæ. Enda er
það mála sannast, að vart getur
1 betri skemmtun, en að sitja góðan
liest og þeysa um úti i grænni
náttúrunni, frjáls og óháður.
Allmargir hafa liesta sína í hús-
um hér í bænum yfir veturinn og
hirða þá sjálfir, og má það teljast
góS tómstundavinna og skemmti-
leg. Þessa hestamenn má oft sjá
á sunnudagsmorgna fara nokkra
saman í útreiðartúra, og standa þá
margir liestlausir og horfa öf-
undaraugum á reiSmennina
hvérfa í áttina út úr bænum.
En bærinn er ekki
fyrir hesta ....
Bærinn er samt ekki fyrir liesta..
Það er ekki hættulaust að riða
um hann vegna umferðar, og get-
ur talsverð hætta stafað af, eink-
um ef um fjörugar og fælnar
skepnur er aS ræða. Svo eru göt-
urnar ekki beinlínis ætlaðar liesf-
um, þegar ekki er tekið tillit til
skemmtunarinnar og ánægjunnar,
og hægt er að valda spjöllum,
sem auðvitað er ekki leyfilegt
frekar en endranær. Er það aS
nokkuru leyti tilefni hugleiðinga
rninna um hestamennsku í dálk-
inum í dag.
Engu hlíft.
Eg sá nefnilega til liestamanna,
nánar tiltekið tveggja, með þrjá
til reiðar, er þeystu eftir gras-
ræmúnni á Hringbrautinni vest-
ur í bæ, s.l. sunnudag. Var þá
sprett úr spori og virtust reið-
rnenn lialda í svip að þeir væru
komriir út fyrir bæinn, eða
mundu þeir kannske, hvar þeir
voi’u? En afleiðingin var sú, að
grassvörðurinn skófst upp á löng
um kafla og urðu varanleg spjöll
af. Þetta fannst mér fara miSur,
því að mér finnst fallegt aS sjá
gróna jörð eftir miðri þessari
breiðgötu, sem sker sig úr kulda-
legu malbikinu og steininum. ÞaS
voru engin tök að snúa sér aS
reiSmönnunum, því þeir voru á
augabragði horfnir, en ef þeir
skyldu lesa þetta, treysti eg því
að þeir gæti sín betur næst.
Skemmdarstarfsemi.
ÞaS liggur mikil vinna í þess-
um grasræmum, sem eru til að
prýða bæinn, og það verður ekki
fyrirgefið, ef ’éinhverjir eyði-
leggja þá af hiigsunaiieysi. ÞaS
cr líka tilefni til þess hér aS
minna á, aS endilega þyrfti aS
ráðast í það að vori, að tyrfa að
nýju miSsvæði Snorrabrautar,
sem orðið er aS bílastæSi, illu
heilli. Hvort sem til eru hús fyr-
ir þessa bíla eða ekki, skiptir það
engu máli, þeir verða að hverfa
og sem fyrst. kr.
BUmabúiin
GAiieilR
Garðastræti 2. — Síml 72S9.