Vísir - 08.06.1953, Síða 7

Mánudaginn 8. júní 1953
▼ ISIB
•'
ffliilip t/joidcm:
ANNA lUCASTA
3
„Hérna er bréf til þín, Joe,“ sagði hann. Og ef einhver rödd
hefði heyrst urn það, að það sem í bréfinu stæði, væri í þann
veginn að gerbreyta lífi þeirra allra, mundi ekkert þeirra hafa
trúað því.
2. kapituli.
Joe Lucasta sat og starði á bréfið eins og einhvem hlut á
botni gamallar kistu, sem opnuð hafði verið eftir að hafa verið
óhreyfð í tug ára eða lengur, og það var ekkert, sem benti til
þess, að hann ætlaði að opna að. Hann var rauðeyg'ður, augna-
ráðið sljólegt. Kata tók tóman brauðdiskinn og fór fram í eld-
húsið og hann virtist ekki hafa tekið eftir, að neinn hefði staðið
upp og farið út.
,,Frá hverjum er það?“ spurði konan hans loks, eftir að þögn
hafði ríkt langa stund og svo virtist, sem Joe hefði misst málið.
Joe sneri höfðinu hægt í áttina til hennar og sag'ði:
„Frá Otto.“
„Og hver er Otto?“ spurði Frank og greip tannstöngul;
Theresa Lucasta brosti dálítið, er maður hennar nefndi nafn
Ottos. — Það var eins og dyr hefðu opnast, og þau hefðu horfið
aftur í tímann til lífs, þegar bjart var yfir öllu.
„Við komum á sama skipi frá gamla landinu,“ sagði hún hlý
lega. „Hann var indæll maður.“
Hún hugsaði eitthvað á þá leið, að ekkert þeirra, sem þama
voru og' öll voru yngi'i en hún, myndu geta gert sér í hugarlund
hvernig allt var þá. Krökt á þilfari á kvöldin, er menn lögðust
þar til hvíldar, undir stjörnubjörtum himni, og fleyið vaggaðist
á barmi hafsins. Það var bjart yfir öllu, þrátt fyrir þrengslin og
slæman mat — því að framundan var hinn nýi heimur, sem svo
miklar vonir voru bundnar við. Þau voru ung. Einhversstaðar
var leikið á harmoniku. Þeir voru báðir hraustlegir, framgjarnir
ungir menn þá, Joe og Otto, og vel að manni — og alveg vissir
um, að allir framtíðardraumarnir myndu rætast.
„Hann var indæll maður,“ endúrtók hún lágt'
„Gamall bóndadurgur,“ sagði Stella fyrirlitlega.
„Talaðu ekki um hann i þessum dúr,“ sagði Joe furðu snögg-
lega og eins og hann væri allt í einu gæddur orku af nýju, en
svo var sem hann hrykki í kufung. „Bezti vinur minn,“ tautaði
hann.
Kata kom með kaffikönnu og disk kúffullan af kleinuhring-
um og lagði á rauðköflótta borðdúkinn. Svo séttist hún í sæti
sitt við hlið Joes. Hún horfði hlýlega á hann og var sem áfengis-
daunninn, sem af honum lagði, hefði engin áhrif á hana.
„Blessaður fáðu þér bita,“ sagði hún við Joe.
„Mér er illt í höfðinu."
Frank horfði illkvitnislega á tengdapabba sinn.
„Þessi landi verður þinn bani, Joe.“
Joe fálmaði eftir bréfinu, og það var eins og hann hefði ekki
heyrt það, sem Frank sagði. Hann rétti Kötu bréfið og mælti:
„Lestu það, Kata.“
„Kæri vinur minn, Joe Lucasta,“ byrjaði Katá, „eg vona, að
þér hafi gengið vel þarna norður frá og sért í góðum efnum —“
Hún las hægt, bréfið var svo einkerinilega orðað, fannst henni.
„Nú kemur það,“ skaut Stella inn í.
„Hér hefur allt gengið eins og í sögu —“, hélt Kata áfram.
„Hér — hvar?“ þrumaði Frank.
„í Suðurríkjunum — þangað fór hann heilsu sinnar vegna,“
skaut Stella inn í.
en eg vildi, að eg væri setztur að á býlinu mínu, sem næst
er þínu.“
Theresa kinkaði kolli og mælti beisklega:
„Ef þú hefur farið að mínum ráðum, Joe, ættum við bú-
garðinn enn. — En það var allt of mikið strit, sagðirðu — og
svo fluttum við hingað, þar sem eg gæti haft það hægara!“
Kata var nú öruggari og hélt áfram, staðráðin í að láta ekki
verða úr þessu fjölskyldusennu:
„Lækriirinn segir, að eg verði að ætla mér af þér eftir. Það
á iþví vart fyrir mér að liggjá, að verða bóndi af.ttí'r. Eg byggi
nú allár mínar vonir á Rudolf sýni mínum. Hann fer norðúr og
tekur búgarðinn í sínar hendur. Nú langar mig til þess að biðja
þig að vera honurn innan handar og koma honum í kynni við
góða stúlku. sem gæti orðið honum ti-yggur lífsförunautur, því
áð hann þekkir engan í Pennsylvaniu, og það er einmanalegt að
vera konulaus í sveitinni. Hann hefur meðferðis 4000 dollara."
Stanley fór að blístra og það var eins og allir ætluðu að taka
til máls, en það gat Frank ekki þolað, að neinn yrði á undan
honum að láta álit sitt í ljós, og mælti:
„Einhleypur og á 4000 dollara! Hann þarf ekki á konu að
halda.“
„Því er nú skollans ver, að eg er ekki á lausum kili,“ sagði
Stellá. "• ' " : "
„Það mættí kannske kippa því í lag,“ sagði Frarik, eins og
ekkert gæti verið honum kærara.
Theresa bað þau þagna, svo að þau gætu heyrt niðurlag
bréfsins.
„Eg veit að þú, minnugur okkar gömlu. vináttu, gerir þetta
og reynist Rudolf vel. Þinn gamli vinur, Otto.“
Kata braut samán örkina og lagði í umslagið og rétti tengda-
föður sínum. Joe tók við því, án þess að horfa á það. Andlit hans1
hafði tekið svipbreytingu meðan hún las það. Hann var nú ekki
á svipinn eins og sneyptur hundur.
Þau horfðust í augu sem snöggvast Joe og konan hans og hún
brosti til hans. Enn áttu þau eitthvað sameiginlegt, mirmingar
að minnsta kosti, — þótt allt væri nú breytt. En Stánley skildi
þetta vitanlega ekki rié neitt barnanna.
„Með þetta fé milli handa þyrfti enginn að grípa fegins hendi
þá fyrstu, sem býðst.“
„Heldur þessi gamli geithafur,“ sagði Stella, „að það sé hægt
að kaupa stúlkur eins og grísi?“
„Stundum væri betra að kaupa grísi,“ sagði Frank.
En Joe sat þögull og renndi nú sjálfur aug'unum yfir bréfið.
Hann var eins og viðutan — víðs fjarri, var horfinn langt aftur
í tímann. Aðeins kona hans gat rennt óljósan grun í hugsanir
hans.
„Fjögur þúsund dollarar,“ sagði Stella lágt, eins og gripin
óeirni, en þó með lotningarhreim.
„Það er ekki hyggilegt fyrir sveitapilt, að bera á sér svo mik-
ið fé,“ sagði Frank.
Þótt furðulegt væri runnu hugsanir þeirra hjóna, Franks og
Stellu, stundum í sama farvegi.
„Það er mikið fé.“
„Fyrir 300 dollara gæti eg klætt mig sem Parísardama," sagði
Stella.
Theresa horfði ávítunaraugum á dóttur sína.
„Þú þarft ekki á Parísarfötum að halda í eldhúsinu,“ sagði
hún.
„Eg þyrfti að láta gera við bílinn minn,“ sagði Frank. *Sann-
ast að segja þyrfti eg að fá mér nýjan bíl.“
„Ef ekki verður gert við þakið fyrir haustið, drukknum við
öll,“ sagði Stanley.
„Hvað ætlarðu að gera, pabbi?“ spurði Stella.
„Gera,“ sagði Joe eins og úr fjarlægð.
„Já, varðandi Rudolf?“ sagði Stella og eins og nafnið væri
henni kært.
„Og þessa 4000 dollara?“ sagði Frank.
Joe stóð upp og gekk í áttina að stiganum, sem lá upp á loftið.
Þarna hékk mynd af dádýrum í hlíðarslakka. Kvendýrið var að
bíta, en hjörturinn stóð hriarreistur, aðgætinn og eins og á veröi,
hver taug spennt. Ekkert gat verið fjær því að minna á Joe
Lucasta, þar sem hann stóð hokinn og aumur fyrir framan ar-
ininn á sínu eigin heimili. Og þó reyndi hann að láta skína í
það, að hann væri ekki algerlega rúinn metnaði, er hann svar-
aði þeim, en Ottó hafði verið vinur hans, og menn áttu að vera
stoltir af vinum sínum.
„Margar konur,“ sagði hann, „mundu fúslega játast syni
Ottós, þótt þær ættu ekki auðs von.“
Frank hafði gengið á eftir Joe, ákveðnum, fösturn skrefum
Á kvöldvökumtl

NýkomiS

dönskum skáldsögum. [í
Mjög ódýrar bækur.
Verð frá 6 kr. — 18 09.
Bókabúð
NOBÐRA
Hafnarstræii 4. Sími 4281.
/WUVi.WAVA'.WVVWAVV
Fullorðin
Stúlka
óskast að veitirigastofu út á
landi. Mætti hafa með , sér
barn. — Upplýsingar í síma
7333 og 9709.
Hjónin bjuggu utarlega í
borginni og bóndinn sat við
gluggann og horfði út. Þá kall-
aði hann skyndilega til konu
sinnar.
„Þarna er kvemnaðurinn,
sem hann Karl er svo gífurlega
skotinn í!“
Konan var í eldhúsinu og
sleppti í skyndi diski, sem hún
var að þurrka, æddi inn um
dyrnar, felldi gólflampa á leið-
inni og teygði sig eins og bezt
hún mátti til 'þess að sjá út um
gluggann.
„Hvar er hún, hvar er hún?“
sagði hún lafmóð.
„Þarna — það er konan í
gaberdme-klæðnaðinum —
þarna við hornið.“
„Fífl geturðu verið,“ sagði
konan hvæsandi. „Þetta er
konan hans.“
„Já, hvað annað,“ svaraði
bóndinn.
Kennslukonan á í hálfgerð-
um erfiðleikum við að útskýra
fyrir nemendum sínum hvað
þjófnaður sé og ber loks fram
þessa spurningu: „Setjum nú
svo að eg fari í vasa einhvers
manns til þess að ná mér þar
í péningá — hvað ér eg þ'á?“
Börnin hugsa sig um góða
stund. Lolcs segir ein lítil telpa:
„Kennari — eg veit það. Þér
eruð þá konan hans!“
STÍJSÆA
ósfcast
til afgreiðslústárfa á veit-
ingastofu. Uppl. í síma eftir
kl. 6 í síma 2423.
CDWIN ARNASON
tlNOAJteðru 25. SÍMl
CiHU JÍHHÍ
6. júní 1923 voru m. a. eftir-
farandi fréttir í Visi:
Helgi H. Eiríksson, i
málmfræðingur, er nýkominn
ti.1 bæjarins úr eftirlitsférð frá
silfurbergsnámunni í Helgu-
staðarfjalli. Vísir hitti harin að
máli í gær, og sagði hann, að
unnið hefði verið í námunni í
vetur, og eru' hingað komnir 11
kassar af silfurbergi, sem unn-
ust þar í vetur. — Alhni.riu fé
hefur verið varið til að vinna
námuna, en úr þessu. ætti að
koma nokkuð í aðra hönd
Hljóðfæraskóliriit
heldur fyrsta nemenda'iróf
sitt í salnum fcilðnaðármanna
húsinu á þriðjudag- og mið'-
vikudagskvöld x næstu v
Leika nemendur á hljóðfæri!
hver fyrir sig og sööiuleiðis i
verður samspil. í kvöld hefur
Kámmermúsikflokkurinn æf-
ingu' kl. 8. Annað kvöld verðúr
æfing fyrir blást’urskvartett-
inri kl. 9.
Pappírspokagerðin h.f.
I Vitastlg 3. Allsk. pappírspolcaTÍ
Kaupl gull og silfur
MAGNUSthorlacius
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. — Síroi 875.
Sigurgeir Sigurjóusson
hœstáréitarlögmaJBur.
Skrifstofutimi 10—12 og 1—9.
Aðalstr. 8. Sími 1043 og 80950.