Vísir - 29.06.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 29. júní 1953.
▼ ÍSIE
er tilgangslaust að malda í móinn við mann eins og Frank, og
„Þú ættir að koma upp, Rudolf.“
Rudolf fór með henni upp og inn í herbergið, þar sem silki-
Og Ottó fór með henni upp og inn í herbergið, þar sem silki-
sokkar Önnu voru ekki hengdir upp þessa stundina. — Þegar
Kata var að koma niður stigann heyrði hún, að maður hennar,
Stanley, hafði skrúfað sig upp í að lesa yfir hausamótunum á
Frank:
„Þú lætur mig segja verkstjóranum, að þú sért veikur, og sést
svo akandi um allan bæinn.“
„Haltu kjafti," sagði Frank. „Við höfum öðru mikilvægara
að gegna.“
„Svo sem hverju?“ sagði Stanley ólundarlega og var aumk-
unarlegur á að líta í slitnum klæðum sínum. Og Kata hugs-
aði hvort nokkurn tíma mundi nokkur von rætast, sem hún
hafði gert sér, er hún kynntist þessum pilti. Hversu blind hún
hafði verið.
Það var Stella, sem fræddi Stanley á því, að Rúdolf væri há-
skólaborgari.
„Hann hefir tekið próf,“ bætti hún við.
„Svikabrögð,“ sagði Stanley og fannst, sem úti væri um allt.
Kötu langaði til að hlægja hátt og kaldranalega.
„Fyrst þið heimskingjarnir hafið misst atvinnuna, þurfum
við þessa 4000 dóllara frekara en nokkurn tíma áður,“ sagði
Stella.
Frank kreppti hnefana, en steytti þá þó ekki. Hann horfði
ygldur á konu sína og mælti:
„Þér líkt, að níðast á manni í mótlætinu.“
„Skyldi hann nú enn hafa þessa peninga?“ sagði Stanley, sem
var all-óeirinn að sjá og leit út eins og hann væri sjóveikur.
„Hann er með veski og svo troðfullt, að hann getur varla
hneppt að sér jakaknum,“ hvíslaði Frank og skein úr honum
græðgin.
Dyrnar opnuðust og Anna kom inn. Alger þögn ríkti er hún
gekk yfir gólfið í átt til eldhússins. Frank, Stanley og Stella
horfðu á hana með illa dulinni óvild og gremju, en Kata kenndi
í brjósti um hana vegna andúðar hennar, sem að vísu virtist
ekki fá mikið á Önnu.
„Hver hrökk upp af?“ spurði Anna napurlega, um leið og
hún gekk framhjá þeim, og á næsta andartaki lokuðust' eldhús-
dyrnar á eftir henni, og þá fór aftur að koma hreyfing á mann-
skapimi.
„Við höfum vænti eg ekki gefizt upp á að koma hemii í höfn,“
sagði Stanley kvíðinn, en ákafur undir niðri.
„Hann þarf ekki nema að líta á hana til þess að lesa hana
niður í kjölinn,“ sagði Stella beisklega.
„Hvernig náum við þá í peningana?“ sagði Stanley.
„Það er ráðgátan, heimskinginn þinn,“ sagði Frank beisk-
lega.
13. kafli.
Þegar Rudolf kom niður aftur var komin alger kyrrð á í hug-
um þeirra þarna niðri. Frank næstum hljóp á móti honum og
sagði smeðjulega:
„Biessaður fáðu þér sæti og láttu fara vel um þig.“
Rudolf glotti, rétti fram nýþvegnar hendurnar eins og
stákur, og sagði: „Allt í lagi núna?“
. Frank rak upp rosahláur, eins og þetta hefði verið ákaflega
fyndið. „Tylltu þér, tylltu þér,“ sagði hann, en hann hafði lesið
um það einhversstaðar, að það væri hyggilegt að láta fara vel
um gesti sína og ræða við þá áhugamál þeirra, til þess að geta
komið að sínu. Frank gerði sér grein fyrir, að þannig gæti hann
fljótlegast komizt að ýmsu, sem hann og Stella þurftu að fá
vitneskju um.
„Já, já, Rúdolf. Þú varst á háskóla. Hvað lærðirðu þar?“
Rúdolf var auðsjáanlega ræðinn að eðlisfari og var fús að tala
um sjálfan sig, enda vissi hann ekki, að það hafði verkað sem
stórsprengja, að hann hafði gengið í háskóla.
„Eg lagði stund á búvísindi.“
Frank Ijómaði allur af. áhugá. Jáý háhn var svo seni 'ekki
kominn til Pennsylvaníu til þéss að þræla sér út á Kokrl —
nei, vísindalegt varð það að véra. „Já, við höfum áhuga fyrir
slíku — þjóðin öll, meina eg.“
„Þú þarft ekki að segja þetta fyrir kurteisi sakir,“ sagði
Rudolf, „það er ekki að búast við því að margir — nema bændur
og búalið — hafi áhuga fyrir búskap.“
„Víst höfum við áhugann — landbúnaðurinn er mikilvægur
•— en er þörf að fara í háskóla til þess að læra búskap. Taktu
Otto og Jde til dæmis —“ sagði hann.
„Tímarnir eru breyttir. Með námsstyrkjum og kennslu er
hægt að koma sér gegnum háskóla —“
„Ná -— námsstyrk — og: ke-kennslu,“ sagði Stella næstum
angistarlega, enda botnaði hún ekki neitt í neinu. > 1
„Já, sjáið þið til, eg hefi sótt um starf sem knattspyrnuþjálf-
ari nemendanna í gagnfræðaskóla nokkrum — því að eg stund-
aði knattspyrnú í háskólanum með dágóðum árangri — eg þarf
néfnilega á péningum að halda meðan eg er að koma öllu í
gang á búgarðinum. Þannig eg hægt — stundum — að sameina
tvenht til þess að ná settu marki.“
„Sameina, já einmitt, sameina, það var lóðið — já, þú last
knáttspyrnu — eg meina búvísindi —“
Frank óskaði sér þess næstum, að Rudolf væri ekki svona
fljótur til að svara. Og það sem verst var, hann virtist vera einn
af þeini, sem skipulagði allt fyrirfram, tók allt með í reikn-
inginn — þetta var Ijóta klípan, en sagði enn ljómandi af
áhuga:
„Fyrirtak, fyrirtak, en ekki get eg lagt þér lið með knatt-
spyrnuna, en eg gæti kannske verið þér irinan handar með
búvís — búskapinn meina eg —“ — brjóstsykursmoli stóð
skyndilega í Stellu, er hann sagði þetta, og Kata varð að slá
óþyrmilega á bakið á hénni. „Sjáðu, það er vinur minn einn,
hygginn náungi og lagtækur, sem alltaf er að finna upp eitthvað
til umbóta á landbúnaðarverkfærum —“
„Aha, uppfinningamaður?“ sagði Rúdolf enn brosandi.
„Tja,“ sagði Frank hikandi, þessi vinur hafði komið svo
skyndilega fram í huga hans, að hann var alls ekki við því
búinn, að ræða um hann frekara. „Hann hefur verið að fikta við
slíkt — eins konar tætara — tætara, já —• vélknúinn vitan-
lega.“
„Þú hefur sjálfsagt heyrt nefnda traktora,11 sagði Rudolf.
Frank fór eins og hjá sér og óskaði þess, að Stella vildi hverfa
burt og detta dauð niður.
„Einmitt það, einskonar traktor — en þettá ef alveg nýtt,
og það gæti kannske verið athugandi, að fá að vera með í fyrri-
tækinu — smávegis kóstnað mundi það hafa í för með sér,
en mikill ágóði væntanlegur —“
Það var eins og enginn legði við hlustirnar og Frank leit
undrandi kringum sig. Athyglin beindist öll að Önnu, sem var
komin inn í borðstofuna og lagði drifhvítan dúk á borðið, því að
mamma hennar ætlaði að taka vel á móti syni Ottós. Og Frank
gat ekki varizt þeirri hugsUn, að hann gæti komizt langt, ef
Stella köna hans liti svo vel út. — Anna hafði ekki veitt því
neina athygli, að allra augu mændu á hana, en nú leit hún við
og beint í augu Rúdolfs — rétt sem snöggvast, og fór það ekki
fram hjá neinum, að þau vissu deili hvort á öðru, en — vitan-
lega höfðu þau aldrei hitzt.
Frank var ekkert að hugsa um það frekara og vildi óðfús
halda áfram á sömU braut og hann var kominn út á.
„Já, þessi vinur minn, hann segir, að þetta muni — sem
sagt — slá út það, sem fyrir er —“
„Hvað heitir hann?“ spurði Rúdolf ósköp blátt áfram og
virtist nú hafa lagt eyrun við því, sem Frank sagði. f
„Hvað — hann heitir?“ — Já, vitanlega varð hann að heita
eitthvað þessi vinur hans. I
„Já, Rúdólf, þá veizt hvernig þeir eru þessir uppfinninga-
menn, alltaf hræddir um, að einhverjir komizt að því, sem
þeir eru að pukra með — vilja halda öllu leyndu.“
„Enginn fer þó -að stela nafninu hans,“ sagði Rudolf með
hægð.
„Ha, ha, nei, nei,“ hló Frank, en það var engu líkara, en að
eitthvað stæði í honum, eins og Stellu áður.
„Alveg rétt, hann nei — hann heitir Me- Meriwether — já,
Meriwether heitir hann.“
„Kannske skyldur rakaranum?“
Þessi strákfjandi var ekkert lamb að leika sér við. Frank
Á kvöldvökiumi
Þau voru að aka eftir sveita-
vegi. Hann: „Mér finnst þú
alltaf verða fallegri og fallegri
með hverri mínútu sem líður.
Veiztu hvað það táknar?“
Hún: „Já, þú ert að verða
benzínlaus.“
•
Sagan segir, að flest stríð
byrji á vorin. Það er sennilegt,
að hreingerningarnar hafi ein-
hver áhrif á það.
®
Hún: „Hvaða tíð er „Eg er
dásamleg“?“
Hánn: „Þátíð“.
@
Stórgáfaðir menn ræða hug-
myntlir, meðalgáfaðir atburði,
en treggáfaðir ræða um fólk.
©
„Skál fyrir konu minni og
ástmey. Eg vona að þær hittist
aldrei!"
„Mér þykir fyrir því,“ sagði
tannlæknirinn við sjúklinginn í
símann, „en eg þarf að fylla 18
rolur í dag, og get því ékki
hjálpað yður.“ Síðan lagði hann
símatólið á, setti á sig hattinn,1
tók golfáhöldin sín og hélt burt
af lækningastofunni.
úm áimi
Eftirfarandi var meðal bæj-
arfrétta um þetta leyti, fyrir 35
árum:
Tvö seglskip frönsk
eru á förum héðan, hlaðin
saltfiski. Skiþ þessi koiriu hing-
að í vor með kolafarm!
Mótorbátaferðir
eru nú mjög tíðar héðan vest-
ur og norður um land og aug-
lýstar nær daglega í blöðunum.
H.f. Ægir
Auglýsti í gær í Vísi eftir
3—4 hásetum á botnvörpung-
inn Rán, sem nú stundar fisk-
veiðar í Ameríku, og mennirn-
ir voru allir ráðtiir kl. 6, en
ráðgert hafði verið að auglýs-
ingin yrði látin standa í þrem
blöðum.
— VeiÖisögur.
Frh. ax 4. síðti.
komizt hjá, að einhverjir les-
endur hafi séð eða heyrt surn-
ar þeirra áður, en veiðimenn/
ættu ekki að kippa sér upp við
það, því þeir eru kunnir að því,
að segja og hlusta á sömu sög-
urnar ár eftir ár og hafa allt-
af jafngaman af þeim.’
: © — <
Því er haldið fram, að veiði-
menn séu oft æði trúgjarnir og
auðvelt að gabba þá. Eftirfar-
andi saga á að vera dæmi um
það:
Benedikt heitinn Bachnaann,
sem eitt sinn var símstjóri á
Sandi, en margir Reykvíkingar
þekktu, var vörður við Elliða-
árnar um skeið eftir að hatm
flutti hingað suður.
Einn morguninn kom veiði-
maður til Benedikts og spurði
hann, hvort mikið hefði kornið
upp af fiski um nóttina. Já,
hann hélt nú það, „óvenjulega
stór laxatorfa var gengin upp
í ána. Það, sem vakti athygli
mína sérstaklega,“ ságði Bene-
dikt, „var einn gríðarstór lax,
sem var eineygður. Eg símaði
strax til Steingríms rafmagns-
stjóra, og harin heitir þeim há-
um verðlaUnum, sem veiðir
fiskinn.“
Veiðimaðurinn tókst allur á
loft af hrifningu, tók upp tvo
spikfeita ánamaðka og þræddi
þá á öngulinn og spurði svo:
„Hvar heldUrðu að hann
liggi?“
Benedikt svaraði þeirri spúrn-
ingu greiðlega, og veiðiíriaður-
inn fleygði út maðkinum og
fór að gefa út.
Benedikt horfði á hann dá-
litla stund, sneri sér svo bros-
andi undan og sagði:
„Þú verður að gæta þess, að
renna vinstra megin við hann,
þVí hann vantaði hægra augað!“
:©-<
Þá er sagan af Ólafi Hvann-
dal, prentmyndameistara. Ól-
afur var að veiða á flugu. Svo
háttaði til þar sem hann var
að kasta, að klettur gekk fram.
í ána skammt fyrir neðán þar
sem hann stóð. Iivanndal er
góður veiðimaður og kastar
langt og fallegá. Straumurinn
bar fluguna fyrir lclettinn og
hvarf hún Hvanndal því sjón-
um um stund. En menn geta
ímyndað sér undrun hans er
hann sá línuna allt í einu svífa
til lofts án þess að halm hreyfði
stöngina. Það kom þó fljótt í
ljós hvers kynS vár. Kría hafði
tekið fluguna og strikaði með
línuna langt út í móa. — V. M.
— Frfáisar éfsróttir.
Fi’h. af 2. síðu.
ur Reykjávíkurineistaratitil í
frjálsum íþróttum.
Reykvíkingafélagið hefur lof-
að verðlaunagrip þeim ein-
staklingi er’ flest meistarastig
fær. Að 5 árum liðnum verður
reiknað út hvaða íþróttamaður
hefur hlotið fleSt meistarastig
samanlagt og. hlýíur sá gripinn
til eignar. Verði tveir, einstakl-
ingar jafnir,. sker finnska stiga-
taflan úr.
jens Guðbjörnsson hefúr
heitið verðlaunabikar þeim eih-
staklingi, sem óvæntustum ár-
angri nær í mótinu. Er þar með
ekki nauðsynlegt að sá ein-
staklingur þurfi endilega að
verða beztur í sinrsi grein.
Apk þessa er gert ráð fyrir
t farándgripúm til hahdá bezta
. félaginu svo og e. t. v. líka fyrir
1 . op, i