Vísir - 21.07.1953, Blaðsíða 4

Vf SÍR
wfsxxt
J&»4 «iif-
1 I
DAGBLAÐ
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstoíur Ingólfsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁPAN VfSIR H.F.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Síxnar 1660 (fimm iinur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Þ
Sundmennt bæjarbúa.
að hefur um all-langt skeið verið eitt helzta áhugamál
margra manna, er búa í vesturhluta bæjarins, að þar yrði
Þarf e. t. v. að sitja yfir
nýja fénu uppi vi5 jökla.
Mikil úeirni í hinuin nýja i'járstoini
Biskupstungnamanna, þrátt ÍVrir
i'ádæma gróður.
Þrátt fyrir mikinn gróður á
afrétti . Biskupstungnamanna
hefur nýja féð, sem þangað
var rekið á bessu sumri, verið
þar mjög órólegt, og leitað til
byggða suður á bóginn, og jafn-
vel reynt að komast norður.
Vísir hefur spurst fyrir um
þetta hjá Sæmundi Friðriks-
syni framkvstj. Sauðfjárveiki-
ins. Rásar ungviðið því um
eirðarlaust, þrátt fyrir sumar-^
blíðu og feikna gróður, sem nú
er þarna uppi á hálendinu.
í fé á afrétti Hreppamanna, en
miklu minna. Fé Biskups-
tungnamanna hefur leitað í
stórhópum til byggða suður á
bóginn, og hópar hafa reynt að
komast norður, en varðmönn-
um sauðfjárveikivarnanna á
Kili þó tekist, þótt erfitt hafi
verið, að snúa þeim við.
Vandi á höndum.
Hjáseta á hálendinu.
Biskupstungnamönnum er
vandi á höndum að því er þetta
varðar, því að hætt er við, að
féð verði aldrei hagvant á af-1
réttinum, ef ekki tekst að
spekja það þegar á fyrsta sumr-
inu. Mun því verða horfið að
því ráði, að senda menn á af-
réttinn, til þess að gæta f járins,
að minnsta kosti um sinn, eða
meðan það er að spekjast, og(
mun hjáseta á hálendinu einnig
nýtt fyrirbæri. — Þess skal
getið, að Sauðfjárveikivarnirn-
ar hafa varðmenn á Kili, til
þess að hindra að norðan- ogj
Hvað veldur? I sunnanfé k0mi saman. Flokkar
Ekki hefur borið að ráði að leitarmanna hafa farið um af-j
...... . . þessu annarstaðar, þar sem rétti Holtamanna, Landmanna'
* __ri i _______’______”, ^ ^ J i fjarskipti hafa fanð fram,' og Rangvellmga, en hvergi varð
kindar vart.
Vísir hefur áður sagt fi'á úti-
legukindinni á Goðalandi, af-
rétti Vestur-Eyfellinga. Hún
hefur ekki fundist.
komið upp sundlaug, er væri fyrst og fremst ætluð þeim bæjar- i varnanna Kvað hann féð haía
hluta, þar sem vegalengdir eru xniklar, ef ætlunin er að fara í erið óeirið þarna> og nokkuð
Sundhöllina, að ekki sé minnst á Sundlaugarnar. Er nu svo mun einnig hafa borið & óeirni
komið að bæjarráð hefur tilnefnt fimm menn, sem eiga að hafa
á hendi umsjá með því, að mannvirkinu verði komið upp, og að
minnsta kosti sumir þeirra eru góðir og gegnir Vesturbæingar,
svo að þeir munu ekki liggja á liði sínu við framkvæmd málsins.
Frá því að Sundhöll Reykjavíkur tók til starfa, hefur bæjar-
búum fjölgað til mikilla muna, og er því kominn tími til þess,
að hugsað verði fyrir fleiri sundstöðum en nú eru til, en þeir eru
aðeins þrír — Sundlaugarnar, Sundhöllin og sundlaug Austur-
bæjarskólans. Þar við bætist, að jafnframt fólkfjölgun í Vest-
Urbænum, hefur byggðin teygt sig suður og vestur um nesið, og
það getur verið mjög tímafrekt fyrir fólk að komast í sundlaug,
eigi það heima langt vestur í bæ. Það er þess vegna orðið
tímabært, að séð sé f —ír þörfum manna í þessum bæjarhluta
á þessu sviði almenns hreinlætis og íþróttamenntar.
með glæsilegum sigri Islendinga, og má þakka hann því, aðienda liggia heiðalond víða að
her er sundskylda i lögum um fræðslu barna. En þó kom það í. byggð svo að það kemur frek_
Ijós, sem okkur Reykvíkingum þykir mjög miður, að hlutur ar eing Qg af sjálfu sér þai.
hofuðstaðarbúa var ekki ems mikill og ýmissa annarra byggð-. að féð venjist afréttinum.
arlaga. Stafar það sennilega ekki af því, að Reykvíkingar sé sennilegasta skýringin á þessu
yfirleitt verr að sér í sundíþróttinni en menn úti um land, óvanalega fyrirbæri er hve
heldur miklu fremur hinu, að tækifærin til þess að halda langt er á afrett Biskups-
kunnáttunni við með þjálfun og heimsóknum í laugarnar eða tungnamanna í Hvítanes og
Sundhöllina eru ekki eins mörg. Um það má vafalaust að
eru eKki ems morg. um pað ma
nokkru leyti kenna því, að engin sundlaug er í Vesturbænum,
og þvi ekki hæg heimatökin fyrir alla þá, er þar búa.
Sundlaugarmál þetta var nokkuð rætt í blaðinu fyrr á árinu,
og kom þá fram, að margir Vesturbæingar eru svo áhugasamir,
að þeir eru fúsir til að leggja af mörkum, bæði fjármuni og
nokkra vinnu, til þess að málinu verði hrundið, í framkvæmd
sem allra fyrst. Virðist sjálfsagt, að nefndin, sem á að sjá um
framkvæmd málsins, láti það verða eitt fyrsta verkefni sitt
að skera upp herör meðal Vesturbæinga, bæði þeirra, sem þar
búa nú, svo og hinna, er hafa flutt þaðan, og gefi þeim kost á
að leggja fram krafta sína, til að leggja málinu lið.
Þegar sundlaug verður komin upp í Vesturbænum, verður
stórt spor stigið í rétta átt. Hinar miklu framfarir, sem hafa
orðið í íþróttamálum höfuðstaðarins, hafa því miður ekki náð
til sundíþróttarinnar að því leyti, að mannvirkjum hefur ekki
fjölgað að því er hana varðar. Er því kominn tími til þess, að
frekar verði unnið á því sviði, og verður þess heldur ekki langt
að bíða.
Sundlaug Vesturbæjar verður að hafa tekið til starfa fyrir
nokkru, þegar efnt verður til næstu sundkeppni fyrir Norður-
löndin, svo að hlutur Reykjavíkinga verði betri en hann var
síðast, og einnig til þess að sigur íslendinga verði þá enn
Kjalhraun og þær slóðir, en
það mun vera fyllilega tveggja
sólarhringa rekstur með fé
þangað. í sumar var, eftir fjár-
skiptin í Tungunum sl. haust,
aðeins um veturgamalt fé að
ræða — sem kemur því á þess-
ar slóðir í fyrsta sinn, og er! einangrað í hagagirðirigu, sem
án þess öryggis og stoðar, sem' Sauðfjárveikivarnirnar létu
ungu fé hlýtur að vera í kunn- j styrkja og stækka. Fénu verð-
ugleika og leiðsögn eldra fjár- ur slátrað í haust.
Féð á Króki í Norður-
árdal einangrað.
Þess hefur og áður verið get-
ið hér í blaðinu, að grunur kom
upp um garnaveiki í fé á Króki
í Norðurárdal. Fé þetta hefur
verið einangrað vegna sterks
gruns um garnaveiki. Er það
Fm uMisSiðnum öImíumu :
Skemmtistaður Caesars og
Nerós grafinn upp.
Hann var borgin Baiae vestan við Napoii.
Sem stendur vinna ítalskir
fornleifafræðingar við að grafa
glæsilegri. Á því er enginn efi, að bæjarstjórn verður oft og hina fornu borg Baiae á Ítalíu
mikið þakkað fyrir það, að hún hefur nú tekið að sér forustu1 undan rústum.
í máli þessu.
„Deilumál má leysa friðsamlega".
Er það álitinn einn merki-
legasti fornleifauppgröftur síð-
an Pompeji var á ný dregin
fram í dagsljósið. Baiae stóð í
mestum blóma skömmu eftir að
kristnin hélt innreið sína og
stóð á vesturströndinni 15 kíló-
í^egar mikið Iiggur við, er Kristinn E. Andrésson sendur fram
•*- á ritvöllinn í Þjóðviljanum. Virðist hann manna bezt að
sér til þess að túlka svo skoðanir húsbændanna i Kreml, að j metrum vestur af Neapel. Rúst-
þær brenglist ekki til rhuna, og verði þeim skiljanlegar, sem irnar, ásamt listaverkum og
gæti annars orðið fótaskortur á línunni. Annars er Kristinn öðru, sem grafið hefur verið
sérfræðingur í öllu því, er að friðarmálum lýtur, og hefur _ upp, voru fyrst sýndar almenn-
sennilega setið fleiri friðarráðstefnur en nokkur íslendingur ingi í seinustu viku. Þá var bú-
hefur gert fyrr og síðar. ið að grafa upp þrjár laugar,
Á sunnudaginn tilkynnir hann svo þau orð Sovétríkjanna,' lítið leikhús og nokkrar svalir.
þegar sýnilegt var, að ofbeldi þeirra í Kóreu mundi ekki bera Á þeirra tíma mælikvarða var
tilætlaðan árangur: ,,Ö11 deilumál má leysa friðsamlega, sérílagi Baiae allstór borg og uppáhalds
við Bandaríkin". Er fróðlegt að heyra þetta, því að hingað til dvalarstaður rómvei-skra auð-
hafa kommúnistar jafnan verið manna fúsastir til að beita mannanna. Julius Caesar, Cali-
vopnum, þegar þeir hafa deilt við einhvern eða einhverja. Þarf j wmmmMMMMMKMBammmiimmMKKmmKmm
ekki annað en að.rifja upp sögu nokkurra siðustu ár, til þess
að sjá, að hvarvetna, þar sem vopnum hefur verið beitt, hafa
kommúnistár vérið fyrr til. Það væri því fróðlegt að fá skýringu
á því, hvað ,,friðsam]ega“ táknar raunverulega hjá kommún-
istum.
Pappírsp&kaprðin ti.f.
wtaxtio 3 Altek.pappirgpokKf
tl
gula og Nero áttu þar og allir
glæsileg einbýlishús. Laugar
voru margar, og í þær rann
hveravatn og er ein þeirrö enn
þá virk. Smám saman fór þó
frægð borgarinnar minnkandi,
og loks var hún yfirgefin um
1500 vegna jarðskjálfta og
malaríufaraldurs. Á miðöldum
risu upp stórir kastalar á hæð-
unum fyrir ofan borgina.
Fyrst var hafist handa um
uppgröftinn árið 1939. Skömmu
síðar brauzt ■ heimsstyrjöldin
út og þá lag'ðist uppgröfturinn
að mestu niður. Fyrir þrem ár-
um var svo hafizt handa á ný
og fornleifafundirnir fóru fram
úr öllum vonum. Og nú í sein-
ustu viku var meðlimum á ráð-
stefnu, sem haldin var á vegum
fornminjasafna víðsvegar um
heim, boðið að kynna sér ár-
angurinn af starfinu. Létu menn
það álit í Ijós, að þetta fnundi
■meEkaS'ti viðburður i á: 11 svið,i:
fornleifafræðinnar, 'síðari Pom-
peji var grafin upp.
Þriðjudaginn 2,1. julí 1953.
Bergmáli hefur borizt eflir-
farandi bréf frá Gamla, sem oft
áður hefur tekið til máls hér:
„Fyrir nokkru var á það minnzt
i blaði hér i bæ, hver'su algengt
það væri orðið, að fara rangt mcð
ljóðatexta, sem sungnir eru — og
þetta myridi mjög vera að færast
i vöxt. Mun það vera rétt, enda
engin furða, svo mjög sem lialdið
er að fólkinu argasta leirbulli,
siðan dægurlagafarganið komst
i algleyming. Sýnishorn þeirrar
Ijóðagerðar hafa birt verið í ýms-
um viku- og mánaðarblöðum og
er efnið vanalega nauða U’eg
uppsuða, efnið margþvælt, og ber
sýnilegt að sumir höfundanna
kunna engar bragreglur, ef þeir
liafa þá heyrt þær nefndar.
Tilfinningar sljóvgast.
Þessi skáldskapur, ef skáldskap
skyldi kalla, sætti fyrir nokkru
réttmætri gagnrýni í tveimur
dagblöðum hér í bænum, en litil
áhrif virðist það hafa haft. Virð-
ist svo, sem tilfinningar almenn-
ings fyrir fögru máli og rhni hafi
sljóvgast svo, að í þessum efnum
sé runnin upp „ný öld“, en sú
var tíðin að islenzk alþýða vissi
gerla skil á góðu máli og rínii.
Söngvar í útvarpi.
Skal eigi fjölyrt um þetta efni
að sinni — aðeins því við bætt,
að það gegnir furðu, að háttvirt
útvarpsráð eða yfirmenn tónlist-
ardeildar, eða aðrir sem hér um
kunna að ráða, skuli ekki hafa
sett einhverjar lágmarkskröfur
varðandi texta, sem sungnir eru
i eyrii almennings, að kalla í
hvert skiþti, seni dægurlagastund
er í útvarpinu. Ekki getur slikt
útvarp orðið til þess að glæða
tilfinningu manna fyrir fögru
máli og ljóðum — en er það ekki
ein af mörgum skyldum útvarps-
ins, að gera það?
Svo orti Jónas.
Eina athugasemd vildi ég gera
við pistil þann, sem ég vék að i
upphafi þessa bréfs míns. Þar
segir, að menn syngi ol't „þrúngnu
gullnu tárin glóa“, en eigi að vera
„meðan þrúgna gullnu lárin
glóa“. — Og rétt er það, að svo
orti Jónas. Hann notaði orðið
þrúga, sbr. vinþrúga. Fjárri fer
þvi, að mér detti í hug, að til
mála komi, að breyta neinu í
kvæðmn listaskáldsins góðá, en
ég vildi vekja athygli á þvi, að
rétta orðið nnin vera drúga, og
rangt að nota orðið þrúga nm
drúfur, nema ef réttlæta mætti
það með því, að hefð sé komin á
notkun þess. Eg tel mig vitan-
lega engan dómara um þetta og
beini hér með fyrirspurn um
þetta til málfræðinga.
Drúgur — þrúgur.
Til stuðnings máli mínu er það,
að Pálmi heitinn Pálsson mennta
skólakennari, . ágætur íslenzku-
maður, gerði þetta eitt sinn að
umtalsefni í kennslustund. Hann
ræddi þá um kvæði Jónasar — en
fyrir Jónasi bar hann mikla virð-
ingu, ekki áðeins sem skáldi, held
ur einnig fyrir ágæta meðferð
isiénzkrar'tiúigu — og kvað vafa-
laust, að jafnmikill smekkmaður
Gáta dagsins
Nr. 468.
Eg er hús með öngum tveim,
í mér liggja bræður fimm;
í hörðum kulda hlífi cg þeim
þó hríðin verði köld og
grimm.
tSvar. við gátu nr. 467. ti
Hestskónagli.