Vísir - 21.07.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 21. júlí 1953.
YlSÍB
9
"8®
(juÉÍaucj (8eneJ.iltidóttir:
A stofu finun
Vísir tekur upj) þá nýbreytni að bessu sinni,
að birta stutta framhaldssögu eftir innlenda höf-
und. Mun saga þessi endast fram til vikuloka, en
þá verður birt saga eftir Emile Zola, hin fyrsta,
sem eftir hann birtist á prenti. Er óhætt að mæla
með henni við lesendur.
Þao voru tvö rúm auð á stofu númer fimm í litlu sjúkrahúsi
í Reykjavík, og vesalings Elín var dauf í dálkinn, hún hafði
grátið allan morguninn. Steinhildi var ami að þessum stöðuga
gráti, ef eitthvað bar út af, en gat þó ekki rönd við reist.
„Þú ættir að hætta að g'ráta," hvíslaði hún til Elínar, „þér gæti
versnað.“ -
O-svei, niér myndi varla versna, nema eg færi þá alveg,“
snökti Elín.
„Nú, heldurðu það sé komið að því fvrir þér?“ sagði Stein-
hildur.
„Þú getur verið alveg voðaleg, Steinhildur,“ sagði Elín og
harkaði af sér grátinn. „Mér finnst þú oft vera hjartalaus, éng-
um manni hlifa, ef í það fer. Og ekki sér það á þér, þó þær séu
tvær nýdánar hérna í stofunni hjá okkur. Það er því líkast sem
þú haldir, að þær hafi brugðið sér í bæinn, hún Stína og hún
Fríða, svo er svefninn og róin hjá þér.“
„Nei, Elín mín,“ sagði Steinhildur blíðlega. „Eg veit að Stína
og Fríða eru komnar á veglegri stað en hérna út á rykuga
götuna.“
„Allt veiztu, ekki vantar það. Getur þig ekki grunað, að
þær hefði langað til að lifa eins og okkur hinar?“
„Við getum huggað okkur við það, Elín mín, að á sínum tíma
verði ekki gert upp á milli okkar og þeirra. Þó við förum kann-
ske ekki úr kvefpestinni núna, þá getur verið, að við verðum
ekki spurðar að, þegar við höldum upp í langefrðina.“
„Skammastu þín, Steinhildur. Eg þoli ekki að heyra í þér
rausið eins og eg er veikluð og langar mikið til að lifa. Eg á
líka kærasta, það væri þér likast að öfunda mig af honum, fyrst j
enginn lítur við þér.“
„Áttu kærasta Elín mín? Þá er von þú grátir.“
„Já, það var mikið þú skildir það, asni. Heldurðu það sé ekki
annað mál fyrir þig eða mig?“
„Jú, Elín mín. Eg veit. það vel að við hugsum ólíkt. Aldrei
myndi mér détta í hug að fá mér kærasta.“
„Nú, af hverju segirðu það?“
„Eg hefi enga heilsu til að fara út í slíkt, það væri mér of
mikil lífshætta."
„Það er ekki ofsögum sagt af besítis vitleysunni í þér. Eg
veit þú segir þétta til að særa mig,“ og annað munnvikið seig
óþarflega mikið.
„Nei,“ sagði Steinhildur hæglátlega, „eg vildi sízt særa þig,
Elín mín, en sjón er sögu ríkari. Af hverju dó Fríða? Fór hún
ekki út í bæ, þó lælrnirinn væri búinn að banna henni það?
Var hún ekki að finna kærastann og fekk svo inflúenzu upp úr
Öllu saman?"
„Nú jæja, þetta getur svo sem rétt verið hjá þér. Qg Stína
átti líka kærasta, þó hún segði fátt um það. En það er annað
með mig,“ mætti Elín við.
„Getur verið,“ sagði Steinhildur, „þó eg sé ekki trúuð á þetta
kærastastand fyrir sjúklinga. En verði þér gott af, góða mín.“
Steinhildur sneri sér til veggjar í rúminu og gaf þar með til
kynna, að nú tæki hún sér hvíld. Annars beið hún óþolinmóð
eftir lækninum, óskaði þess hann kæmi sem fyrst á stofugang,
svo hún mætti komast út í góða veðrið. En Elín sat uppi í
rúminu sínu og gerði ýmist brot í teppin eða sléttaði úr þeim
aftur. — Svona var Stéinhildur, alltaf með þessar bölvaðar
grillur, sem vöktir hjá mánni óróa. En satt var það, að ekki
átti hún kærasta, það var Elín álveg handviss úm. -— Og langt
var Steinhildur leidd, þegar hún kom hingað, það var ekki að
efa. Læknirinn gat varla trúað því, hvað hún spratt upp. —
Aldrei fór hún i heimsóknir í bæinn eða fekk undanþágu í
bíó. — Ivei, hér ,yp lábbáð út og inn, éftir áð fótávistin byrjaði.
Elín lelt- til rúmahna í stofunhij se‘m nu stSS auð, og það
greip hahá ógurlegt tóm. Iiún vildi gjarnan vinna til að eiga
engan kærastá, ef hún féngi áð lifa lengur, — og þó var mikið
misst, að eiga sér ékki strák. Henhi hafði einu sinnl fundizt
slíkar mánneskjur v-a eins og’afklipþur, sem engin Ieið var
að nota til rieins. - Én ef það köstaði lífiðjþá gat verið öðru
máli'að; gegna. — Enginn myndi þó vita betur um þáð;.eri lækp-
irinn 'Ætti' hún að færa 'þeffa' í tal við harih? ‘ •
En hváð um það. Hún vildi óska, að einhver kæfrv í þessi
vuðu rúm, hverjir sem það væru myndi það aldrei verða eins
óskáþlégt og að hafa þau svona. — Steinhildur vildi heldur hafa
rúmin auð, svoria Var hún öfug í ölíu. — Nei, maður skyldi
vlega fara eftir því, sem hún var að gaspra og fullyrða.
Eíiriú hálfbrá, þegar lækniriim kom inn. f sviþinn hafði hún
g r.t því, að hún átti eftir stofugang hjá þeim.
„Nú, nú. Góðan daginn hérna. Það myndi margur óska þess
að hafa svona rúmt um sig,“ sagði hann.
„Ósköp er að heyra þetta,“ sagði Elín. „Það er þá svo skemmti-
legt að sjg þessi auðu rúm.“
Læknirinn tók um úlnliðinn á Elínu og horfði á hana.
„Heilsan eftir vonum,“ sagði hann. „En rúmin þau arna standa
ekki lengi svona auð, það er víst um það.“
„Ó eg er svo spennt að vita hverjar koma í þau. Koma þær i
dag?“
„Ja, hver veit,“ sagði læknirinn og brosti um leið og hann
gekk að rúmi Steinhildar.
Strax og læknirinn var farinn, fór Steinhlidur á fætur og út í
sólskinið. Hún var þakklát að geta rólað um úti og dregið að
sér dásamlegan ilm vorloftsins. Hún var ung og óreynd og þetta
var fyrsta stóra reynslan frá því hún missti föður sinn.
Seinni hluta dagsins, þegar Steinhildur sat við vesturdyrnar
á ganginum, horfði út í sólina og heiðríkjuna og út á götuna,
sem sjaldan var mannlaus, heyrði hún feikna mikinn blástur
i stiganum og þungt fótatak.
„Nú, nú, ekkert liggur á, Margrét mín, Farðu þér bara hægt.“
— Þetta þurfti þó varla að taka fram, því það mátti telja upp að
tíu meðan farið var ýfir hverja rim, svo var hægagangurinn.
Sú sem taláð hafði var sjálf hjúkrunarkonan, sem var yfir
þessu húsi, réð þar öllu stóru og smáu og allra mein vildi bæta
bæði fljótt og vel.
—"Sennilega er að koma sjúklingur, hugsaði Steinhildur.
Loks sá á dökkt, gljáandi hár hjúkrunarkonunnar, er hún
kcm upp úr stiganum og á hvítan sjalklút, sem aðkomukonan
hafði á höfðinu. Þetta var lítil kona, saman gengin og lotin,
með brúngulan hörundslit, lágt enni, langt nef, sem reis mjög
upp að framán, innfallinri, tannlítinn munn, en langa og mjóa
útstandandi höku. Það sem Steinhildi varð einan mest starsýnt
á var, að á þessu stóra nefi gömlu konunnar sátu tvenn gler-
augu.
Gamla konan dæsti hátt, stóð kyrr á ganginum og losaði um
hvíta sjalklútinn og lét hann falla ofan á herðar sér. Þá kom
í ljós Stór og mikil skotthúfa, sem huldi höfuð henrínar að
mestu leyti. Stuttúr skúfurinn dinglaði niður með vinstra gagn-
auganu. Dökkbrúri, sfingáridi augu gömlu konunnar horfðu á
Steinhildi.
„Ér hún vinnukona hérna?“ sagði hún við hjúkruriarkon-
una.
„Nei, Margrét mín, hún er ekki starfsstúlka hérna heldur.
sjúklingur.“
„Já aldeiíis. Hún er þó ekki veikindaleg, varla er mikið að
henni.“
Á kvöltlYÖkuiiiBÍ
Athuganir sýna að fólk vill
eiga skrautlegar bifreiðar. Að-
eins 10% þeirra fólksbíla,
sem seldir voru vestan hafs á
sl. ári voru svartir, á móti 26
prósent árið 1941.
•
Gamall bóndi bjó á larída-
mærum Rússlands og PóIIands,
og yfirvöldin voru ekki á einu
máli um, í hvoru landinu hann
byggi. Málið fór milli margra
nefnda og að síðustu kom úr-
skurðurinn: — Bóndabærinn er
í PóIIandi.
„Guði sé Iofhrópaði bónd-
inn. „Þá slepp eg við hinn
hræðilega rússneska vetur.“
©
„Businessmaðurmn“ vestan
hafs hélt sig hafa fengið mjög
smellna hugmynl. Hann keypti
allar Tarzan-kvikmyndir sem
hann gat náð í, því að hann hélt,
að auðvelt mundi að leigja þær
til hinna mörgu kvikmynda-
húsa, sem - reist hafa verið í
Afríku undanfarin ár.
Nú situr hann með sárt enn-
ið og veit ekki hvað hann á að
gera við myndirnar, því að frá
Airíku fekk hann þau svör, að
kvikmyndaeítirliíið vildi ekki
leyfa’ myndirnar. Ástæðan var
sú, c.ð það . álcit mynðirnar
hættúlégár siðférði hinftá ‘inn-
fæddu.
©
Þess eru dæmi að lcettir hafi
lifað í 30 ár.
•
í sjónum er ákaflega mikið
af magnesíum. í hvorri ten.mílu
'sjávar eru 6 milljón tonn af
þessu efni.
Om áími $apt
Eftirfarandi klausur voru í
bæjarfréttum Vísis um þetta
leyti 1918:
Hveitiskortur
er nú orðinn svo mikill hér í
bænum, að brauðgerðarhúsin
geta hvergi nærri fullnægt
eftirspurninni eftir hveiti-
brauði.
Ritstjóraskipti
eru að verða á Þjóðólfi. Sig-
urður Guðmundsson magister,
sem upphaflega tók að sér'rit-
stjórn blaðsins, aðeins til bráða-
jbirgða, lætur af herini, en við
tekur að sögn Magnús Björns-
son eana. phil.
Ný saga
er kömin út eftir Sigurþ
Heiðdal. Heitir hún Jpn íá
Vatnsenda og er fyrsta sagan í
sagnaflokki, sem höfundur kall-
ar Hræður. Verður hennar nán-
or* cífvfízí círSaV
:'PSpP'' .
Mór
ér nú fluttur til bæjarins
daglega úr öllum áttum. í
morgun var mikiil mór á stein-
bryggjunni (frá Brautarholti)
og stóð af honum r.ykmökkur-'
inn upp allt Pósthússti'æti. —
En það verður ekki í aUt séð
og gott er að fá móinn.
Sr. Kristsnn D3niefsson.<
Framh. af 6. slðu. 1'
sókn. Svo virtist mér ávallt, a®
á meðal hinna eldri presta værS
það síra Þorvaldur Jakobssonj,
er hann var bundinn traustust-
um vináttuböndum, enda höfðtt-
þeir orðið nálega samferða á
námsbrautinni (síra Þorvaldur
einum bekk á undan), voru
harla skaplíkir og áttu í mörg-
um málum samleið. Eftir a®
hann hætti að komast af heim-
ili sínu, spurði hann ávallt eftir
síra Þorvaldi ef hann átti þess
von, að geta fengið fregnir af
honum.
Enginn sá er nokkur náint
kynni hafði af síra Kristnl
Daníelssyni, mun nokkru sinni
geta gleymt honum, og allir
munu þeir, er vináttu hans
eignuðust, segja eitt og hið
sama, að fáa vini áttu þeir slíka.
Þvílíkur traustleiki hvað sem
fyrir kom og hvernig sem
vindarnir blésu. Og hvað hanii
var hlýr og innilegur þessi stór-
brotni og skapríki maður. Slík-
ir menn kalla ávallt fram allt
það bezta, er í þeim mönnura
býr, sem þeir umgangast. Fjarri
sé okkur að harma það, að
hann hefur nú fengið þau um-
skipti, sem hann hafði svo
innilega þráð, þegar d.agsverk-
inu hérna var lokið og líkams-
mátturinn þorrinn; við sam-
fögnum honum ýfir ljósi ný-
runnins starfsdags. En við
söknum hans, og það verða
heit tár sem í dag verða felld
við líkbörur þessa ágæta manns.
Engum er slíkt til vanza; þeir
hafa við lík tækifæri fellt táiv
sem meiri menn voru en viðp
sem fylgjum honum til bál-
stofunnar.
Að vexti var síra Kristinn.
Dahíélsson nokkru meir en
meðalmaður, en jafnvel þegar
ég minnist hans fyrst, var hanii
tekinn að gerast nokkuð lot-
inn. Fríðleiksmaður var hann,
en þó var sem sífellt yrði meiri
birta og tign yfir svip hans
með hækkandi elli. „Skírt var
yfirlitið bjarta, Kið ytra þar
hins innra naut“. Sálarþrótti
hélt hann allt til þess síðasta,
svo að hann fylgdist með dag-
legum viðburðum og dægur-
málum þjóðarinnar; þannig
hafði hann í seinni tíð nokkrar
áhyggjur af því, að við mund—
um ekki halda svo einarðlegæ
sem vera bæri á kröfunni um.
heimflutning íslenzkra hand-
rita frá Danmörku. Á ellihrör-
leik hans og langa banalegu:
verður ekki svo mirinst, að ekki.
sé um leið getið téngdadóttur
hans, frú Áslaugar Guðmunds-
dóttur, fyrir þá stöku hlýju og
fórnfúsu umhyggju er hún lét
honum í té til hinztu stundar.
Þó má vera að þögul aðdáun.
fari þar bezt, því engin ord-
fullnægja.
Illa kann ég því, að dánar-
minningar í óbundnu máli séu
méð þeim hætti að skrafað sé
við hinn látna. En þó held ég
að þessari fátæklegu minning-
argrein um kæran vin ljúki ég
bezt ef ég gríp, eins og í önd-
verðu, til orða hins ágæta
skálds:
Blessi guð börnin þin,
blessi guð störfin þín;
hljómi þér hugumklökk
hjartgróin þökk.
' Sn. J i