Vísir - 01.08.1953, Blaðsíða 5

Laugardagimr 1. ágúst 1953.
TÍSIR
. r/, mr.. ,i,.u . - 1 - - 1

1 w VÆGGÆN C-^tir ■Stu.art Cltoele. ...... . . ^
Hún var mjög fagurlega gerð Hann sagði ekki meira um' urn með villibráð, sem hann
Gamli maðurinn hafði smíðað
hana fyrir mörgum árvun
handa dóttursyni sínum. Þessi
gamli maður bjó í „næsta húsi“
við okkur, en það var reyndar
8 milur í burtu, því að hann
og við áttiun heima í fábýlinu í
Suður-Afríku.
Hann var einkennilegur
maður, Rawlins, svo hét hann.
Hann bjó einn og var með
margvíslegar bollaleggingar
í einveru sinni. Þegar hann
þurfti að tala um hugmyndir
sínar kom hann til okkar,
Maizie og mín. Maizie gaf hon-
um kaffi og mat þegar hann
kom, og hann kunni vel við
sig hjá okkur. Stundum sá ég
að hann athugaði Maizie all-
einkennilega og rannsakandi.
Það kom fyrir að hann gisti
hjá okkur. Stundum fórum við
heim til hans. Maizie tók þá
með sér þjón okkar og lét hend-
ur standa fram úr ermunum
að hreinsa til hjá honum. Þess
gerist líka þörf. Hann var ekk-
ert að hirða um það þó ryk
tæki sér bólfestu í híbýlum
hans.
þetta en okkur grunaði að eitt- hafði skotið. Og hann var alltaf
hvað meira byggi á bakvið., að biðja mig að gæta hennar
Nágrannar okkar, aðrir, voru J vel og sjá um að hún hefði
Búar — þeir voru ágætir menn | ekki of mikið að gera. Við
en mjög þögulir. Rawlins um- ^ Maizie hlógum að þessu. Það
gegnumst við aðallega og svo I er engu likara en hann eigi
vini okkar, sem komu úr borg- barnið, sagði eg. „Hann getur
inni og undruðust að við skyld-
um geta unað lífinu. Það var
gagnlaust að segja þeim að við
elskuðum sveitalíf og fámenni.
Þeir héldu að við værum ekki
með réttu ráði að kjósa þetta
líf. Byrjunin var að vísu erfið,
meðan skepnúnum var að
fjölga. En hér vorum við frjáls
og húsbændur á okkar jörð.
þess“, sagði
yndisleg. Hún var dökkhærð og til. Við höfðum nóg. — Þegar
hörundið eins og nýfágað fíla- maður sér engar verzlanir eru
bein. Við keyptum okkur stórt þarfirnar ekki miklar.
land í óbyggðum og skepnur. Eg vissi vel að eg þyrfti
Þetta gekk mjög vel, nema ekki annað en láta þau kynnast-
hvað' ljónin voru ærið nær- hvort öðru — návist í einangr-
göngul. Eg skaut 15 fyrsta árið. un er áhrifarík. — Mér varð að
Og það er ekki svo erfitt að ósk minni, þau voru búin að
vinna þau. Svo eignuðumst yið átta sig eftir hálft ár. En þegar
barn. Það var telpa. Og svo dó eg var búinn að koma þessu
Hester. Mary mín litla var sex r,vona fyrir sá eg, að eg myndi
ára þegar Hester dó og ég ól verða mjög einmana.—Þau ætl-
telpuna upp. Já, það gerði ég uðu að vera kyrr á jörðinni
þarna í óbyggðum. Hún kunni minni, en áttu að fá hús útaf
allt, sem hún þurfti að kunna. fyrir sig, spottakorn í burtu. —
Var fyrirtaks skytta, sat hest Eg hugsaði mér þá að fá mér
eins og hún væri gróin við konu, eins og mér hafði dottið
hann. Eg kenndi henni líka að í hug. Það eru bara unglingar,
lesa og hún las mikið. Það er sem halda að ekki sé til nema
einkennilegt að búa svona langt ein kona í heiminum.
fjarri öðrum með telpubarni. En mér lá ekkert á. Fyrst
Og hún var enn fallegri en var að koma ungviðinu í örugga
hún móðir hennar. Hún var höfn og það gerði eg. Þau voru
full af eldi. Hafið þið nokkurn- gefm saman og eg byggði handa
tíma séð svartan ópal? Þeir þeim hús. Það var unaðslegt að
eru til í Ástralíu. Svoleiðis var sjg þau saman. Þau voru glöð
hún, dökk, en eins og upp- ejns 0g hörn og frjálsleg eins
Ijómuð innan frá. Hún var tág- Dg fuglai’ loftsins. En eg var
grönn og beinvaxin en sterk ejnmana heima og drakk nú
og hæg. Hún var ljós augna meira. f>0 Var eg aldrei út úr
minna. En eg var nú einmana dmkkinn — en eg var aldrei
það er karlmanninum aiiggáður. — Þá gerðist það. Eg
en hefi aldrei séð sælli mann en
var barn í
a j vonum. Hamingja þeirra var nú
„Það er höfuðskömm að fara
svona illa með fallega hluti“,
sagði Maizie. Rawlins áfti á-
gætis húsgögn. Hann átti fallegt
postulín og málverk — allt
mögulegt, sem enginn gat búist
við að til væri á afskektum
stöðum. En hann hirti ekkert j
um þetta, hafði rúmið sitt í i
eldhúsinu, bjó þar og matreiddi!
sjálfur. Hann hafði stóra naut- |
gripahjörð en enga menn í
kaupavinnu. Skepnurnar léku j
á hestbaki. Þar hitti ég einnig
Kaffa-hjarðmenn og fjölskyldur
þein’a. Þetta var minn heimur.
; Og á hverju sumri þegar regn-
tíminn var hjá liðinn, grasið
gott og ekki þurfti að hafa
áhyggur af skepnunum, fórum
við Maizie til bæjarins til þess
að breyta til og létta okkur upp.
Við tölum oft um .það, sem
Rawlins sagði um borgai'lífið.
Og við álitum, að hann hefði
mikið til síns máls, okkur lang-
aði ekki í boi'gai’lífið nema rétt
til tilbreytingar. Og boi’gar-
búarnir korn.u okkur einkenni-
j lega fyrir sjónir. Fólk, sem
vanast er einverunni fer oft að
líta svo á boi'gai'búa. Það kann
að þykja einkennilega sagt, en
í óbyggðum og einveru eru
. menn nær Guði. Guði eins og
lausum hala og voi’u nautin , , , .
. . .. . T. eg hugsa mer hann — hmn
næi’i’i eins morg og kyrnar. Við „ , ,
b J mikla vei-uleika. Eg sakna hans
og við komu kaupendur og foru , , . _ , ...
, . ^ i boi'ginm. Og þar sjast engm
bui't með storan hop. Karlinn . ,v , . ,_•„
* . . furðuverk, ems og til dæmis
hefoi getað fengio miklu mein , , .. e
ö nyofmn konguloarvefur sem
pemnga fyrir geldneyti en naut Lglitrar dogg) eða ungt vimdýr,
„Upphafið að — hverju?“
nægju og saumaði barnaföt.“
Hann fyllti nú pípu sína af
oi’ðið guðfaðir
Maizie.
Hann vai’ð mjög glaður þeg-
ar eg sagði honum frá þessu.
„Guðfaðir“, sagði hann. „Já,
það vil ég vera. Þá hef ég
nokkui'skonar rétt yfir barn-
inu“.
En hann hafði miklar áhyggj-
ur af Maizie, meiri en eg. Hvort. samt
Búið óx jafnt og þétt. Eg j hún gæti fengið spítalarúm og meðskapað að þrá konur
var búinn að eignast sex ^ hvernig ætti að flytja hana eg gat ómögulega gert henni hann Frank Það
hundruð nautgripi eða vel það. j þangað. Við höfðum engar á- | þann óleik að taka konu inn á
Hesta höfðum við, hunda og hyggjur, við ætluðu mað fara heimilið. Og svoleiðis var upp- fuiikomin oa Marv liómaði af á
ketti. Og margt fallegt villidyr timaniega tii Höfðaboi'gar og j hafið“.
sá ég er ég fór um land mitt gista hjá systur Maizie.
Loks sagði hann okkur dá- j „Upphafið að drykkjuskapn- ’ nýju. „Þau áttu ekki bifreið, en
lítið af ævi 'sinni, einu sinni um. Hann var ekki mikill i hana átti eg og hún rúmaði
þegar liann gisti: „Þið hefið fyrstu. Eg drakk bara í laumi,' 0kkur öll. Eg ók þeim til bæj-
líklega oft hugsað um, hvei’nig þegai’ hún vai’ háttuð. — Hún arins þegar tímiim var kominn.
á mér stæði“, sagði hann. Við var nú seytján ára, telpan mín Allt gekk vel. Barnið var svein-
gátum ekkí neitað þvi: „Menn j og var að vei'ða kona. Það hefur bai'n, átta merkur. Það er nokk-
eru oft að hugsa um það hvein— j kannske vei’ið það, sem geiði uð mikið fyrir litla stúlku en
ig högum annarra sé háttað. j að ég óskaði mér eiginkonu. hún var hi’aust og mjúkbyggð.
Og þú ert nú eini maðurinn hér ; Eg elskaði Hester“. Jlann Drottinn minn, hvað við vorum
um slóðir“. þagnaði og kveiki sér í pípu. hamingjusöm þegar við lögðum
„Eg á mér töluverða sögu“, j „En 17 ár eru langur tími og af stað Eg hafði drukkið tölu-
sagði hann, „en þið eruð beztu j ég var nú um fertugt. Telpan Vert ^ meðan við biðum í bæn-
krakkar og ég skal segja ykkur j mín var eins og fullþroskaður um pað var rdm vika ______ og
hana. Eg er Kanadamaður og ávöxtur og nú var hún orðin Erahk vildi taka stýrið. En eg
ég kom hér í stríðinu.“ Hann di’eymin og hætt að syngja. sagði nei og eg ók.
átti við Búastríðið. Hann sagði Eg vissi vel hvers hún saknaði, I Getui’ðu ekki gefið mér að
okkur margt, sem gerðist áður
en við fæddumst. Það mátti
teljast til veraldarsögunnar og'
það var miklu nær
þó að hún vissi það ekki sjálf. drekha) Maizie,“ sagði Raw-
Eg hafði alltaf gefið henni það iing
Rawlins
,!
sem hún vildi fá. En þetta var
erfiðara. Við þekktum enga
Hún færði honum að drekk.
„Eg skal sýna ykkur húsið,
heldur en það, sem gerðist í (unga menn. Eg sagði henni að einhverntíma,“ sagði hann.
„Húsið?“
„Húsið þeii'i'a. Það er svo sem
gæi’. Svona er það um mai'gt ég ætlaði að útvega mér ráðs-
gamalt fólk. j mann — ég hafði þá mikið um-
Mér féll vel við þetta land leikis. Eg talaði við marga og ‘ mííUVegar frá húsinu mínu. Og
og ég ílendist. Eg kynntist veiði j loks fann ég einn, sem mér gg heid því hi'einu,“ sagði hann.
manni og við héldum norð- geðjaðist að. Hann hét Wilkie- 1 hað er ajveg eing Qg það vai. .«
ur á bóginn. Við veiddum fíla. Frank Wilkie. Hann var ein- hað var undarlegt að við
En hann hirti ekki um Það, , , ’ - , t beint £ Eg var veiðimaður árum sam- lægur ungur maður, fríður og sk ldum aldrei hafa séð húsið.
~ --------sreKKui moig iet an og efnaðist. Svo kvæntist þokkalegur. Hann var vel upp- Hann slokaði i sig svaladrykk-
loft upp, eingöngu af fögnuði
yfir því að vei’a til.
sagðist fá nóg. Og ætíð rómaði
hann sveitalífið og gerði lítið
úr borgunum og því fólki, sem
þar neyddist til að dveljast. j En hvað um það — við fói'um
Göturnar væri eins og djúp til borgai'innar til þess að
gil, höi'ð undir fæti. Ungt fólk j skemmta okkur. Við dönsuðum
gæti ekki lifað neinu tilhuga- : þai', sáum veðreiðar og fórum
lífi í boi'gunum. Þá væi'i munur í kvikmyndahús. Þetta var eins
á sveitinni — hvarvetna gróð- og nokkui'skonar brúðkaups-
ur og unáðsleg hæli fyrir elsk-
endur.
ég. Hún var ung — og svo alinn, en félaus. Það gei'ði ekki
Hann átti ekki bifreið. En
hann átti tvo gamla gráa hesta.
Hann fór ýmist akandi eða
ríðandi. Hestarnir hétu Kalli og
Hai'i'i. Þeir voru dálítið slitnir
eins og eigandinn, en vel tamdir
og þægir. Einu sinni á ári ók
hann til Höfðaborgar, kom
hestunum í vörzlu og fór á
fyllirí. Að viku liðinni sótti
hann þá aftur og ók heim.
,.Eg var á því“, sagði hann,
þegar hann kom aftur. „Það er var að athuga Maizie svona ein-
einkennilegt hvernig þetta get- ; kennilega. Eg var nú reyndar
ur heltekið mann! Heilt ár farinn að gera það sjálfur. Og Jacqueline Cochran, sem nýlega varð fyrsta konan, er flogið hefi aldrei áfengi heima, en
smakka eg ekki neitt — svo vil hann færði henni margt fallegt,' hefur hraðar en hljóðið fer. Náði hun þá 1088 km. hraða á á hverju ári þenna dag, fer eg, í
ég fá það. En,,j3ren/íivim$. er jsem hann hélt ihenni rdyndi klst. Með he*nni á< myndinni er „fljótasti“ maðiu; í heimi, amer- bæinn. Þá lifi eg þetta upp aft-
óræsti. Það veit enginn hvílík Pþykja gaman að: Gamlar bæk- íski flugmáiurinn Yeager major, sem flogið hefur hraðar en ur. pa minnist eg þess alls,“
ólyfjan það er.“ ur, falleg blóm og kom stund- [ nokkur annar í ameríkum tilraunaflugvélum. Framh. á 7. síðu.
ferð, éinu sinni á ári. Við hlóg-
um og skemmtum okkur eins og
börn. Maizie var um þetta leyti
28 árá en ég var 35 ára. Og
um þetta leyti urðum við ásátt
um að tími væri kominn til
þess að fjölgaði á heimilinu.
Hagur okkar var góður og þeg-
ar að því kæmi að synir okkar
gæti tekið að sér búið, myndi
ég geta látið þá hafa nóg að
gera.
Sb***
Það var skömmu eftir þetta,
sem ég tók eftir því að Rawlins
am
„Og tréð- Eg' skal sýna ykkur
tréð.“
„Tréð?“
„Já, tréð, sem eg ók þeim á,
með 60 mílna hraða. Það urðu
endalokin. Á draumi þeirra og
draumi mínum,“ sagði hann.
„Lífi þeirra var lokið. Og' mínu
lika. Ekkert var eftir nema eg.“
„Æ,“ sagði Maizie. Hún kraup
á kné hjá kamla manninum og
strauk hendur hans.
„Já,“ sagði hann. „Þarna lauk
æsku og fegurð. Og ævi litla
barnsins, sem vai'la hafði byrj-
að lífið, lauk þarna líka. Og’
öllu var lokið fyrir mér. Og allt
var etta því að kenna að eg
fékk mér eitt staup um of. Þá
átti eg ekkert eftir nema flösk-
una, sem hafði svikið mig. En
eg er nú búinn að sigrast á
Konan á myndinni er hin lieimsfræga ameríska flugkona henni. — Þó ekki alveg'. — Eg