Vísir - 01.08.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 1. ágúst 1953.
TlSIB
• /
efth' EMIffÆ TOLA
S .

geta hjálpað móður sinni eða bróður. Peningarnir sem hann
vann fyrir voru hónum dýrmætir, því að hann gat gefið þá,
glatt aðra með þeim og notið ánægjunnar af því að vita þá
þakkláta. Hann hafði kosið réttu leiðina í lífinu, grýttan veg
sem liggur til friðar, gleði og sómamennsku.
Hann var önnum kafinn að vinna þegar hann fekk bréfið frá
bróður sínum, sem sagði frá flóttanum, og að hann hefði gifzt
Blanche de Cazails. Sár varð undrun hans. Hann skildi þegar í
stað hvölöt hyldýpi þessir tveir unnendur höfðu varpað sér.
Og hann fór til Saint-Barnabé, undir eisn og hann komst hönd-
unum undir.
Fram af húsdyrunum hjá Ayasse garðyrkjumanni stóð dálítill
laufskáli. Tvö stór mórberjati’é, með greinunum þannig klippt-
um að þau voru eins og sólhlífai' í laginu, teygðu frá sér krækl-
óttar greinar, sem vörpuðu skuggum inn yfir þröskuldinn.
Marius hitti Philippe í laufskálanum. Hann sat og starði eins og
í álögum á Blanche de Cazalis, sem sat við hliðina á honum.
Unga stúlkan var þreytuleg, en hún var líka algerlega dáleidd
af sinni fyrstu ástarsælu.
Samtalið varð sársaukafulit. Philippe hafði staðið upp.
— Áfellist þú mig? sagði hann og rétti bi-óður sínum hönd-
ina.
— Já, eg áfellist þið, sagði Mai'öus og lagði áherzlu á oi'ðin.
— Þú hefir framið gáleysisverknað. Sjálfsþóttinn hefir leitt
þig á afvegu og ástin hefir eyðilagt þig. Þú hefir ekki hugleitt
allt það böl, sem þú ert að baka fjölskyldu þinni og sjálfum þér.
Philippe stökk upp á nef sér. — Þú hefir ekkert að óttast,
sagði hann. — Eg hefi gert þetta að yfii'lögðu ráði. Eg elska
Blanche og Balnche elskar mig. Eg sagði við hana: „Viltu
verða konan mín? Viltu koma með mér?“ Og hún kom með mér.
Og þá er sagan öll. Hvorugt okkar hefir gert neitt rangt.
— Hversvegna segir þú ósatt? sagði Marius og varð byrstai'i.
— Þú ert ekkert barn lengur. Þú vissir vel að það var skylda
þín að verja þessa ungu stúLku fyrir sjálfri sér. Þér var skylt
að stöðva hana á heljai'þröminni, afstýra því að hún færi með
þér. Æ, vertu ekki að tala um ást við mig. Eg þekki aðeins rétt-
læti og æru.
Philipp glotti. Hann tók Blanche í faðm sér.
— Vesalings Marius, sagði hann. — Þú ert bezti drengur, en
þú hefir aldrei elskað stúlku. Þú veizt ekkert hvað ást er. Líttu
á, héx-na er vömin mín.
• Og Blanche þrýsti sér skjálfandi að honum. Vesalings stúlkan
fann, að nú var þessi maður hennar eina von. Hún hafði gifst
honum — hún var hans. Hún hafði farið með honum eins og
með húsbónda sínum og meistara. Nú var hún ambátt hans. Hún
hjúfraði sig að honum, auðmjúk og óttaslegin.
Marius skildi, sér til hugi’aunar, að ekki kæmi að neinu gagni
að tala við nýgiftu hjónin af skynsemi. Hann afréð að fara
sínu fram. Hann vildi fá að vita allt um málið. Philippe svaraði
spurningum hans greiðlega.
— Eg hef þekkt Blanche í nærri því átta mánuði, sagði hann.
— Eg hitti hana fyrst á föstuinngangsskemmtuninni. Hún brosti
til fjöldans, og eg hélt að hún hefði verið að brosa til mín. Upp
frá þeim degi elskaði eg hana. Eg notaði hvert tækifæri til að
reyna að nálgast hana — tala við hana.
— Skrifaðirðu henni ekki? spurði Marius.
— Jú, margsinnis.
— Hvar eru bréfin þín?
— Hún brenndi þeim. í hvert skipti keypti eg blómvönd af
Fint, blómastúlkunni í Cours Saint-Louis, og stakk bréfinu inn
á milli blómanna. Og svo fór Marguerite í mjólkurbúðinni með
blómin til Blanche.
— Og bréfin þín voru ekki geymd?
— Fyrst í stað neitaði Blanche að taka við blómunum. En
svo fór hún að gera það. Og loks fór hún að svara bréfunum.
Eg var vitstola af-ást. Mig dreymdi um að kvænast Blanche,
elska hana um aldur og ævi.
Marius yppti örlum. Hann vék Philippe afsíðis og hélt sam-
talinu áfram í ákveðnari tón en áður:
— Annað hvort ertu flón eða þú ert lygari, sagði hann. — Þú
veizt að herra de Cazalis, sem er þingmaður, milljónamæringur
og almáttugur höfðingi Marseilles mundi aldrei líða að frænka
hans giftist Philippe Cayol, fátækum skussa og ómerkingi ....
og þar að auki lýðveldissina, til að kóróna kauðaskapinn. Þér er
eins gott að játa, að þú hefur treyst því að hneykslið í sambandi
við flóttann mundi þvinga frænda Blanche til að samþykkja
ráðahaginn,
— Og ef eg gerði það? svaraði Philippe fullum hálsi —
Blanche elskar mig. Eg þvingaði hana ekki til.að gera neitt s'ém
henni væri nauðugt. Hún hefir gifzt mér af írjáisum vilja.
— Já, já -- eg geng þess ekki dulinn. Þú endurtekur það svo
oft, að eg ætti að vita það, sem eg á fyrst og fremst að halda.
En þú hefur ekki hugleitt hve æfareiður de Cazalis yrði. Og
reiði hans bitnar hræðilega á þér og fjölskyldu þinni .... eg
þekki hann, skal eg segja- þér. Hann lætur undir eins í kvöld
alla Marseilles frétta, hvei’nig hann, stói'mennið, hefir verið
móðgaður. Það skársta sem þú getur tekið til bragðs er að skila
stúlkunni aftur til Saint-Jóseph þegar í stað.
• — Nei, það geri eg ekki . . . . eg vil það ekki. Blanche mundi
aldi'ei þora að fara heim. Hún hafði ekki verið í sveitinni nema
i’úma viku. Eg hitti hana oft, tvisvar á dag', í litlum furulundi.
Frændi hennar vissi ekkert um það, og þetta hlýtur að hafa ver-
ið mikið reiðai'slag fyrir hann. Það er óhugsandi að við hittum
hann núna.
— Jæja, hlustið þið nú á. Afhendið mér bréfið til Chastaniers
ábóta. Eg skal fara og hitta þennan pi’est. Ef þörf gerist fer eg
V B RB IMiES* ÁTlílI
VÍSIS *
ffj€tt*<sn « t:
A K
V G-10-8-3
♦ D-G-9-8-6
♦ K-G-4
A 3-2
V D-6-5-2
♦ K-3-2
* 10-8-5-3
A Á-9-8-7-6-5-
¥ 9
A 5-4
♦ Á-D-6
¥
Suður byi'jaði sögn á A og N
sagði 2 ♦ er A tvöfaldaði. S.
sagði þá 3 A og N 4 A A tvö-
faldaði þá sögn líka. V kom út
með ¥ 2 og tók A á K og. spil- >
aði ¥ Ás, sem. S stakk með A -
Hvernig á S að spila spilið?
Suður á í rauninni aðeins um!
eina leið að velja og það er að
i’eyna að blekkja Vestur til aðj
koma út í röngum lit. Þessj
vegna lætur hann út lágan'
A og tekur með K í borði. Síð-
an er ¥ G. látinn og S fleygir
A 6, en ekki tígli. Það er mjög
sennilegt, að V komi þá út í 4»,
þar sem A tvöfaldaði 2 ♦, er
N sagði. Suður tekur með 4>
Ás og lætur 4» D og tekur með
4> K. í borði. Síðan losnar S
við tíglana tvo í * G og ¥ 10.
Austur fær 1 slag á A. Spaða
ásinn er tekinn eftir að S kemst
inxr á 4» Ás.
Á kvöldvökunni
Eftirlitsmenn ameríska hers-
ins skoðuðu um 2 milljónir lesta
af kjöti og kjötafurðum, sem
hermenn áttu að neyta, á síð-
asta ári.
•
I fyrstu eru augu flyðruseyða
sitt hvorum megin á höfðinu,
eins og á öðrurn fiskum, en
þegar þau fara að synda og
liggja á ljósu hliðinni, fer neðra
augað smám saman að hreyfast
yfir á efri hliðina.
•
Það er erfitt að gera konum
til hæfis. Maður nokkur segir
frá því, að kona hans hafi einu
j sinni gefið honum tvö hálsbindi
! í afmælisgjöf, og þgar hann
kom að morgunborðinu næsta
dag með annað þeirra, sagði
konan:
„Nú, finnst þér hitt Ijótt?'1
•
Það er einróma skoðun vís-
indamanna, að álar, sem veiðast
í Evrópu og Ameríku hrygni
allir á svæði einu í N.-Atlants-
hafi í greniid við Bermdua-evj-
ar.
•
Á Italíu er hverri verksmiðju
fyrirskipað að selja tvo þriðju'
hluta framleiðslu sinnar til út- •
landa. Nokkru eftir að regla
þessi hafði verið ákveðin, kom
ungur og hamingjusamur faðir
á manntalsskrifstofu í bæ sín-
um, til þess að tilkynna, að kona
hans hefði fætt honum þríbura. j
Varð honum bylt við, er hann
fékk 1 'áðeins ’ ’ afhéiít. fæðíngar- •
vottorð vegna eins sveinsins. !
„Já, en eg var að segja yður,
að eg hefði eignazt þrjá syni,“
sagði hann við skrifstofumann-
inn-
„Rétt er það, en hinir eru
ætlaðir til útflutnings!“
Qmt Jitmi
Eftii’farandi var í bæjai'frétt-
um Vísis 1. ágúst 1918:
Bæjarstjórnarfundur
verður haldinn í dag á
venjulegum stað og tíma. Auk
venjulegra nefndarsamþykkta
verður til umræðu viðgerð á
slökkvis.töðinni, úrskurður á
bæjai'sjóðsreikningi 1915. Um
sókn Jóns Collins um lóð undir
fisksöluhús og umsókn Sigurðar
Kjartanssonar um löggildingu
til að setja upp rafmagnstæki.
VeðriS.
í moi'gun var 15,6 stiga hiti
hér í bænum. 18 stig á ísafirði,
16 stig á Akureyri, 17,5 á
Grímsstöðum, 9,9 á Seyðisfirði,
11,3 í Vestmannaeyjum. Um há-
degið komst hitinn upp í 23 stig
í forsælunni hér í bænum.
Smjörlíkið
kostar nú 2 krónur og 3,90
pakkinn (1—2 ensk pund) i
verzlunum.
Botnia
mun vera komin til Kaup-
mannahafnar en ekki mun vera
kómin nein fregn hingað um
það.
Laugardagssagan —
(Framh. af 5. síðu)
sagði hann. „Eg var þar í viku
og eg stend við í viku. — En
nú er eg að fara.“
Hann stóð upp, tók fóðurpok-
ann af hesti sínum, herti á
hnakkgjörðunum og sveiflaði
sér á bak.
„Vesalings gamli maðurinn,“
sagði Maizie.
„Já, svona var þá sagan hans.
Og hennar vegna lætur hann
sér amú um okkur.“
Við ætluðum til bæjarins.
eftir hálfan mánuð, það var.
nægur tími. Og þegar viðbún-
aði var lokið heyrðum við að
ekið var að húsmu. Það var
Rawlins gamli, sem kom ak-
andi vagni sínum og hafði báða
klára sína fyrir. Hann stöðvaði1
hestana og fór að taka einhvern
fyi’irierðarmikinn hlufc upp úr
vagninum. Eg fór til hans og
rétti honum hjálparhönd.
„Þetta er handa Maizie,16
sagði haim.
Við fluttum þenna farangur!
að húsinu.
„Kallaðu á hana,“ sagði hann,
Eg kallaði á hana.
„Hérna er dálítið, sem þú átti
að fá,“ sagði hann. Og við mig
sagði hann: „Taktu umbúðirn-
ar af, Mac.“
Eg gerði það. (,•'
„Það er vagga,“ sagði eg.
„Hún er yndisleg," sagði
Maizie.
Og þetta var fagur gripur.
tHún var gerð úr alóe-viði,
smíðuð bæði úr dökku tr.é, sem
j næst er trjámergnum og, úr ytra-
‘ borði viðaiúns, sem er gult og
því nær gullslitað. Hún var
listilega útskorin, fáguð og
silkigljáandi.
'„Hvar fékkstu þetta?“ sag'ði
Maizie.
„Eg smíðaði hana. Fyrir tutt-
ugu árum. Hún. var handa
Mary. Hennar barn átfci að fá
hana og nú held eg að hún hafi
beðið nógu lengi.“
„Hún verður handa g'uðsyni
þínum,“ sagði Maizie. Hún
vissi að barnið yrði drengur.
„Get eg borðað kvöldmat hjá
ykkur núna?“ spui'ði hann.
„Vitanlega,“ sögðum við.
Þá sagði hann: „Eg ætla ekki
að fara í bæinn oftar. Tuttugu
sinnum er nóg, Þess gerist
heldur ekki þörf léngur núf
þegar barn kemur í vögguna.“
En undarlegt var það með
húsið. Hitt húsið. Við höfðum
ekki séð það, af því að það var
! horfið. Aðeins hluti af reyk-
I háfnum stóð eftir. Hann hafði
brennt það. Svo sögðu vinnu-
piltarnir. Borið að því eld-
spýtu. En svipir voru þar á
ferli. Stór maður, ung stúlka
og ungbarn, svo sögðu Kaff-
árnir. Þess vegna vildi, sá gamli
enga Káffa hafa til vinnu. Þeir
voru hræddir. Þetta sagði mér
ráðsmaður mirin og eg mundi
þá strax að eg hafði séð steina-
hrúgu á þessum stað. En Raw-
lins gamli hélt að húsið væri
þarna enn. Sagðist halda því
hreinu og eins og það hefði
yei'ið. (Endux'sagt).
Bretar seldu farþegabifreiðiri
til annai'ra landa fyrir 44millj.
sterlingspunda á fyrra misseril
þessa árs — helmingi meira en.
á sama tíma í fyrra. x