Vísir - 05.11.1953, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 4. nóvember 1953.
V í SIR
'í
C. B. Kelland.
glæfrakvendi ?
2
lagði til hliðar skartklæði sín, og var furðu fljótt komin í bað-
kerið, og naut í öllu aðstoðar fylgdarkonu sinnar, sem var enn
súr á svipimi, og horfði á hana með nokkrum vanþóknunarsvip.
„Kona,“ sagði hún, „ung' kona, eins sköpuð og þér, verður að
fara gætilega, ella mun endirinn iilur verða.“
„Endirinn skal verða.sá, sem eg ætla mér, Hepsie.“
„Hann pabbi þinn,“ sagði Hephzibah, „var sæmdarmaður í
hvívetna og mátti ekki vamm sitt vita, hann var líka maður,
sem vissi hvað hann ætlaði sér. Mamma þín var léttlynd. Þú
hefur fengið í vöggugjöf þráa föður þms og léttlyndi móður
þinnar."
„Faðir minn var sterkur fy.rir. Eg hefi erft viljaþrek hans.
Móðir mín var léttlynd, en hún var kona fögur og enginn gat
nokkurn tíma vitað hvað hún hugðist fyrir. Eg hefi kannske
líka fengið hvorttveggja í arf frá henni. Hún hafði ekki nægi-
legt vald á gerðum sinmn, en eg. hefi nú til að bera þjálfað,
þroskað sjálfsöryggi.“
„Þú ert hégómleg sem páfagaukur."
„Eg mun ekki láta hégómlyndi stjórna gerðum mínum. Ef gull-
ieitarmaður finnur málmsand, fer hann og lætur rannsaka gull-
ínnihald hans. Eg mun leita sjálf og annast rannsóknina sjálf
á- því, sem eg finn.“
Hepsie hélt áfram nöldri sínu í hálfum hljóðum, en horfði
við og við á hina ungu konu í baðkerinu með sama ólundar-
svipnum.
„Hann er annars furðu lítill þessi heimur,“ sagði hún loks
með nokkrum þunga. „Eg sá andJit í dag, sem eg kannaðist við,
en eg get ekki með nokkru móti munað nafn mannsins. En hann
rak búgarð í Hardinhéraði, nálægt Elizabethtown. Bíddu nú,
Arnold heitir hann, Philip Arnold, en þú kannast fráleitt við
hann eða mannst ekki eftir honum að minnsta kosti. Hann anaði
vestur á bóginn í gullleit rétt áður en styrjöldin skall á.“
„Kentucky-menn hafa garnan af að ferðast."
„Þetta sýnir nú, að mér finnst, hvernig sumt getur orðið' til
þess að raska öllum áætlunum,“ sagði Hepsie ísmeygilega.
„Hvernig gseti þessi Philip Arnold raskað nokkrum áætlunum
—■ einkanlega mínum?“
Eitthvert hljóð, sem átti að tákna megna fyrirlitningu, barst
frá Hepsie.
„Þú velur þessa borg, til þess. að setjast að í, af því að þú
hafðir reiknað það út, að hér mundi enginn bera kennsl á þig.
Svo að menn. fengju það í kollinn, að það væri eitthvað leynd-
ardómslegt við þig — og það átti vitanlega að greiða fyrír því,
að áform þín heppnuðust. Og hvað gerist? Jú, fyrsta daginn sem
þú ferð til þess að sýna þig, en ekki tál að sjá. aðra, kemur fram
á sjónarsviðið náungi úr Hardinhéraði, fæddur í húsi, sem ekki
er meira en þriggja kílómetra frá húsinu, sem þú sjálf fæddist í.“
„Vitleysa. Eg var smástelpa, þegar hann fór að heiman. Láttu
þér ekki detta í hug, að hann mundi átta sig á því, ef hann sæi
mig, að eg væri Anneke Villard, litla stelpan með „tíkarspen-
ana“, sem allir kölluðu Annie. Vertu nú ekki svona bjálfaleg,
Hepsie.“
Svipur Hephzibah varð enn ólundarlegri en fyrr.
„Þú linnir ekki látum fyrr en eg læt undan að koma hingað
með þér, þótt eg gæti aldrei botnað í hvers vegna þú þurftir að
velja þessa borg, í staðinn fyrir Boston eða New York. Og hvers
vegna þurftirðu endilega að fá mig með þér?“
„Af því, að þú. qrt: svo óárennileg — og virðuleg. Kona, sem
býr ein hlýtur að vekja grunsemdir. Einkanlga —“
„Einkanlega —,“ sagði Hephzibah, „ef útlitið er þannig, að
sérhver karlmaður vonar, að hún leggi ekki alltof mikla áherzlu
á virðuleikann, nema þá á yfirborðinu.“
„Hárrétt ályktað," sagði. Anneke. „Þitt hlutverk er að v.era
svo ströng og siðavönd, að skrafskjóður bæri ekki á sér,
hvað þá. meira. Þú átt að vaka yfir mér, Hepsie. Þú átt að hafa
þau áhrif á karlmenn, að þeir gæti þess að fara ekki feti framar
en vera ber.“
Anneke brosti.
„Og þú ættir að geta hagnazt vel á þessu, Hepsie. Unga menn
skortir hyggindi og þeir munu reyna að t múta þér, bi'ðja þig
liðsinnis, til þess að komast í kynni við mig — eða bara til þess
að leita upplýsinga.“
„Og hvað þá, Anneke Villard?"
„Taktu við mútunum,“ sagði Anneke, ,,en láttu ekkert í
staðinn.11
Hún þagnaði og horfði á hana fast og lengi.
„Þig langar til þess að vita hvers vegna eg valdi San Fran-
cisco?“
„Eg' vildi gjarnan fá að vita — eitthvað.“
„Eg skal segja þér það, sem segja þarf. Þrátt fyrir Cadv
Stanton og Susan B. Anthony, Hqpsie mín, verða flestar konur
að, horfast í augu við þá staðreynd, að karlmenn líta svo á, að
þeirra athafnasvið sé og verði þröngt. Okkur er svo margt bann-
að. Ekki getum við farið og helgað okkur land, þar sem gull
eða silfur finnst í jörðu — eða líklegt er, að það finnist.“
Hið fagra andlit hennar ljómaði.
„En við getum farið þangað, sem slíkt finnst. í jörðu —■ þar
sem karlmenn hafa fundið gull- og silfurnámur. Slíkt er okkur
ekki bannað. Og það er hérna, sem slíkir menn finnast.“
„Það er ekki heiðarlegt," sagði Hephzibah ólundarlega.
Anneke svaraði því engu. Það var eins og hún væri að hugsa
upphátt frekara en að hún væri að tala við Hepsie:
„í austurfylkjunum, í Boston, New York og öðrum stórborgum
þar er langt síðan menn urðu auðugir. Þar er allt komið í fast-
ar skor'ður. Þar þarf að brjóta niður múra til þess að koma sér
áfram, — ekki sízt í samkvæmislífinu. Þeir auðugu halda hóp-
inn og þeir breiða ekki faðminn móti þeim, sem ekkert eiga,
þótt þeir — eða þær — búi yfir dugnaði og hæfileikum. En eg
gæti farið til þessara borga og komið mér áfram, ef eg væri ekki
vönd að virðingu minni. En án auðs eða »reðnMela, — án þess
að hafa „sambönd“ mundi eg aldrei komast inn í fordyrið,
hvað þá inn í salinn. Hér er allt öðru vísi í pottinn búið. Hér
hafa menn auðgazt skyndilega. Menn hafa ekki haft tíma til
þess að hlaða sína virkismúra eins og í Boston og New York.
Ef eg haga mér skynsamlega mun mér verða vel tekið af
hverjum sem er, jafnvel hinum auðugustu.“
„Og krækt þér í efnaðan eiginmann?11
„Það er aðeins einn möguleiki af mörgum, Hepsie. Járn-
brautirnar eru, loks komnar hingað. Menn eru hvarvetna að
leggja járnbrautir hér vestanlands. í San Francisco græða menn
milljónir á járnbrautum. Og þetta er aðeins byrjunin. Pening-
arnir streyma hingað frá Comstock gullsvæðinu — og það er
aðeins byrjunin. Menn verða skyndilega vellauðugir, vita ekki
— oft á tíðum — hvað þeir eiga við peningana að gera. Það er
eins og þeir fái ofbirtu í augun. Þeir strá fé í kringum sig.
Þeir lifa í „vellystingum praktuglega". í. stuttu máli: Þeir gæta
ekki hófs í neinu. Á næstu árum muntu verða vitni a'ð meiri
f járaustri, en heimurinn hefir nokkurn tíma séð. Eg hefi tíeki-
færi til að komast eins langt, félagslega, í San Francisco, á
einu ári og á heilli ævi í New York. Að minnsta kosti ef eg læt
engan bilbug á mér finna og verð ekki f-yrir neinni óheppni."
„Og það, sem fyrir þér vakir, er í fám orðum sagt, að þetta
sé góður staður fyrir ævintýrakonu.“
Það var eins og þetta orð verkaði ónotalega á Anneke Vill-
ard. Hún kipptist við og leit í svip á Hepsie. Var hún í rauninni
ævintýrakona — gat allt það, sem hún h.afði búið sig undir,.
taldi sig hafa hæfileika til og ætlaðist fyrir — falizt í 'þessu
eina orði? Var hún ævintýrakona af því tagi sem Hepsie átti
Á kvöidvökutifii.
Faruk, fyrrverandi konunur
Egypta, er mikið fyrir gjálífið
og einu sinni nýlega kom hann
inn í næturklúbb í stórborg,
en hann virðist hafa miklar
mætur á næturklúbbum. Þar
skemmti meðal annara ung
söngmær frönsk. Faruk klapp!-
aði henni mikið lof í lófa og
varð hún að syngja mörg auka-
lög. Þótti henni þetta mikils
um vert, þó að þarna væri bara
fyrrverandi konungur og hún
stóðst því ekki mátið er hún
hafði sungið 7. aukalagið og
gekk að borði hans. „Yðar há-
tign þykir vonandi regluléga
gaman að heyra mig syngja
vísurnar mínar?“ sagði hún.
„Já,“ sagði Faruk, „Eg held
nefnilega að ólukku lómurinn,
sem ekur bifreiðinni minni,
komi ekki alveg strax. Eg hefi
beðið hans með óþreyju síðasta
hálftímann.“
•
Logfræðingur: „Þú manst
eftir manninum, sem sakaður
var um að hafa dregið sér
hundrað þúsund krónur? Eg
var illa svikinn er eg tók að
mér að verja mál hans.“
Vinur: „Þú hefir þá komizt
að því að hann var sekur?“
Lögfr.: „Nei, því miður. Hann
var alsaklaus og átti ekki eyri
til að borga mér málafærzluna.“
9
Jón: „Eg á ákaflega. bágt
með að fara að ráðum læknis-
ins míns. Ilann segir að eina
ráðið til að losna við gigt sé að
forðast vætu.“
Árni: „Eg skil ekki að það
sé svo erfitt-.“
Jón: „Nei. En það er svo
bjánalegt að sitja í vatnslausri
kerlaug og nudda sig allan með
þurrum þvottapoka."
Um hvað-ertu að- hugsa kona?
Ekkert.
Það er ekki hægt að hugsa
um ekkert.
Jú. Eg er að hugsa um pen-
ingana, sem eg þarf handa’
heimilinu.
im
IVÍBURAJÖRÐIN
eftir Leöeek eg Williams.

HA5 IT BcENu
TE5TEP OR
MANIPULATEP
IN ANV WAV,
’ij GARR.Y?
NO, 5IR, F0RBE5 V SOOP/ THI5 N
WAS CAREFUL ENOUSH ) MAYLEAPUS
TO LEAVE THAT TOTHE i TO THE LOCA- /
LABORATORy BOYS. J TIWV OF- THE <
_____—--ý> HEAPpUASTERS
V ( OF THE ÁSENTS
FROM TERRA,
T
HC

EVEN IF IT POESN'T, CHIEF,
WE CAN HAVE THIS SET
CÖPIEP ANP JUMPAHEAP
FIVE OR MORE
YEARS IN OUR OWN
T.V. PEVELOPMENT,
19i3 by Unil»d f.Ðt.r, Synjim., I.C-S, H I
Forbes lögreglumaður fann
þetta sjónvarps-talsímatseki. —
Hefur það ýérið reynt eða
handfjatlað, C-arry?
Nei, Forbes. vildi láta rann-
v. á stöðvár njósnaranna frá
Tví bur aj örðinni.
Garry: Og þó að það takist, Farið með tækið í rannsókn-
ekki, kann svo að fara, að við ! arstofuna, og < reynið að finr.a
„græðum“ fimm ára þróun a
þessu. — Getur verið.
aðalmóttökustöðina, sem ei
sambandi við það.
Qhu Á/hhi úar.".
Efíirfarandi mátti.lesa í bæj-
arfréttum Vísis um þetta leyti
fyrir 35 árum:
Aðsókn
var miklu minni en vænta
mátti að fyrirlestri Einars H.
Kvarans í leikhúsinu í gær.
Veldur inflúenzan- því vafa-
laust. Margir eru orðnir veik-
ir og aðrir forðast samkomur
af ótta við veikina. Annars á
Einar Kvaran því ekki að venj-
ast að fá ekki fullt hús áheyr-
enda, þegar hann flytur fyrir-
lestur.
Snjór
er kominn talsverður til
5veita hér sunnanlands, bæði í
Borgarfirðinum og; eystra. í
Grímsnesinu er komin svo
mikil ófærð, að snúa varð við.
með fjárrekstur á dögunum.
Bjfreiðar komasú ekki hjálpar-
laust gegnum skaflana á veg-
inum austur, yfir Hellisheiði,
fappsrspokapriii h.t |
t'F<tasfs0 ,f. ri'fppff-tyckm-