Vísir - 28.11.1953, Blaðsíða 7

Laugadaginn 28. nóvember 1953
VÍSIR
C. B. Kelland. Engi | II eða
1 qlæfra! kvendi ? \
| 20
Anheke klappaði á öxl hennar.
„Eg 'hefi xnitt siSalögmál — og kannske hefi eg snefil af
heiSarleika til að béra.“
„Já, en það er teygjanlegt, telpa mín, — mitt er hinsvegar
eins og járn, sem hvorki brotnar né bognar — og hefir engan
teygjanleika.“
„Þegar í dag fyrir hádegi kaupir þú svartan kjól og svarta,
biksvarta slæðu,“ skipaði Anneke fyrir, „og leigir herbergið
í Orientalgistihúsinu. Og síðdegis ferðu og hefir tal af ungum
lögfræðingi, sem eg hefi í huga. Ungur lögfræðingur, sem
ekki hefir enn aflað sér margra viðskiptavina, fer ekki að hnýs-
ast í einkamál þeirra, sem við bætast, án sérstaks tilefnis. Eg
vildi gjarnan hafa haft tal af þessum lögfræðingi og virt hann
fyrir mér, en það væri vitanlega allt of áhættusamt. Þú ert
hyggin, Hepsie, gefðu honum nánar gætur. Ef þú hyggur hann
vera manninn, sem við þurfum á að halda, og getur haldið sér
saman, skaltu lofa honum góðri þóknun.“
„Og þegar eg hitti hann, hvað get eg þá sagt?“
„Þú veitir honum umboð til þess að kaupa litlu, óhreinu búð-
ina, þar sem við keyptum vasaklútana í gær.“
„Með hverju?“
„Hlýddu nú á. Eg læt þig fá 1000 doilara í seðlum — þú veizt
hvað kaupréttur er?“
„Eg er nú kannske ekki eins blá og þú heldur?“ sagði Hephzi-
bah napuni röddu.
„Þú heimilar lögfræðingnum að greiða 1000 dollara fyrir rétt
til þess að kaupa eignina fyrir 20.000 dollara, og haldist réttur-
inn 90 daga. Þú gerir þetta í nafni H. Wattles."
„Þú glatar 1000 dollurum, ef illa fer,“ sagði Hepsiba.
„Það verður alltaf að hætta á eitthvað.“
„Og þú ert til í að hætta á talsvert.“
Hepsie var orðin óþolinmóð yfir hinum nákvæmu útskýring-
um hennar og gat ekki stillt sig um að láta í ljós óþolinmæði.
„Kenndu ekki ömmu þinni að sjúga hrátt egg. Það er óþarft.
Eg hefi stundað hrossabrask í Hardin-héraði og alvön að þvarga
um verð á hlutunum í búðunum. Segðu mér hvað þú vilt, að
eg geri, og láttu mig svo um framkvæmdimar.“
„Farðu í einhverja stóru búðina, þar sem þú vekur ekki sér-
staka athygli, og náðu í það, sem þig vantar,“ sagði Anneke, sem
fyllilega treysti hollustu hennar og dómgreind, og þóttist nú sjá
örla fyrir hjá henni hyggindum, sem hún sjálf átti ekki til að
bera. Og svo er það gistihúsherbergið. Eg læt þig fá ávísun upp
á 1000 dollara.“
Hephzibah hvarf með bakkann, og' Anneke fór að klæða sig
og beið óþolinmóð. Klukkan var orðin ellefu, er Hephzibah
hafði lokið þessu og klæðst ekkjufrúar-skrúðanum. Og svo
lagði hún af stað til skrifstofu Jason Means, ungs lögfræðings,
sem Anneke hafði vaiið eftir langa umhugsun.
Hann hafði skrifst'nu í húsi við Montgomerygötuna, ekki
langt frá Kaliforniuban I:a. Hann var hár maður og grannur,
fölur yfirlitum, og augnatóttimar óvenjulega djúpar. Skrifstofa
hans bar þvi ekki vitni, að hann væði í peningum. '
„Eg þarf á aðstoð lögfræðings að halda og var vísað á yður,“
sagði Hephzibah, „sagt, að þér væruð sanngjarn en duglegur.
Eg -hefi hlutverk handa yður. Ef; þér rékið það, svo að mér Iíki,
mun eg fela yður fleira. Og eg múii greiða yður vel.“
„Já, ffú Wattles. Hvað get eg gert fyrir yður?“
Hún sagði hinum í stuttu, en ským máli hvað hún vildi og af-
henti honum 1000 dollara í seðlum.
„Eyðið ekki timanum til ónýtis, eg sit héma þar til þér kornið
aftur,“ sagði hún í skipunartón. — Og hún sat þar og prjónaði
ósköp rólega þangað til, en hann kom ekki aftur fyrr en að
tveimur klukkustundum liðnum.
„Jæja?“ sagði hún, með spurnarhreim í röddinni.
„Eg hefi rekið þetta erindi og hefi vottfest plagg um kaup-
réttindi."
„Þér hafið gert þetta í einum spretti,“ sagði Hephzibah og var
hin ánægðasta. „Eruð þér kunnugur Asbury Harpending'?“
„Lítils háttar málkunnugur,“ svaraði málflutningsmaðurinn.
„Hann er á förum til Evrópu,“ sagði Hephzibah, „svo að það
er lítill tími til stefnu. Þér farið til hans og segið honum, að
þessi eign sé í höndum ábyrgs manns. Maður, sem geti átt hana
áfram eða byggt þar. Bjóðið honum eignina fyrir 40.000 dollara,
og látið fljóta með, að hann verði að grípa gæsina meðan hún
gefst.“
„Það er helmingi meira en þér —“
„Eg kann að reikna,“ sagði Hepsiba.
„Vitið þér, frú Wattles, að Ralston bankastjóri er þátttak-
andi í fasteignakaupum herra Harpendings hér i borginni?“
„Eg veit það,“ sagði hún, „og hvað um það?“
„Hann er valdamikill maður.“
„Og þér munuð kannske komast að raun um, ungi maður,
um það er lýkur, að eg er valdamikil kona,“ sagði frú Hephzibah
með áherzlu. Þér gerið eins og yður er sagt.“
„Á eg að koma í gistihús yðar?“
„Aldrei, komið þar aldrei. Eg bíð hér.“
„Hann vill vafalaust fá að vita eitthvað um yður, frú Watt-
les.“
Hún brosti frekar kuldalega. „Þér megið gjaraan segja allt,
sem þér vitið um mig,“ svaraði hún og bætti við: „Ungi maður,
eg hefi hugsað mér að gera talsverð viðskipti, en eg ætla að
■fara mínar eigin leiðir í þeim efnum. Þér munuð geta hagnazt
á því að vera umboðsmaður minn, ef þér kunnið að halda yður
saman, og gætið þess að vera ekkert að snuðra. Eg vil ekki hafa,
að þér farið neitt að snuðra um mig. Ýmsar spurningar munu
verða lagðar fyrir yður. Ef þér gætið þess að vita sem minnst
um mig, þá getið þér bara ekki svarað þeim. Eg ætla ekki að-
eins að greiða yður fyrir lögfræðileg störf. Skiljið þér það?“
„Já, eg skil yður fullkomlega, frú Wattles."
„Eg kem hingað klukkan tólf á hádegi á mánudag til þess
að frétta, hvernig yður hefir vegnað,“ mælti Hepsie.
Hún fór snögglega leiðar sinnar, en Means hinum imga leizt
eiginlega ekki á þetta. Hann starði á hurðina, sem hafði lokazt
á eftir konunni, og forvitnin var alveg að gera út af við hann.
Hann hafði aðeins séð andlit hennar óljóst gegnum þykka slæð-
una, og hann var alls ekki viss um, að hann mundi bera kennsl
á hana, þótt hann mætti henni á förnum vegi. Rétt sem snöggv-
ast langaði hann til að veita heríni eftirför, en fannst það þó
ekki ráðlegt, er hann hugsaði málið betur. Hún var einkenni
legur viðskiptavinur, en hann grunaði einnig, að hún gæti
reynzt happadrjúgur viðskiptavinur — ef hann færi í einu i
öllu eftir fyrirmælum hennar og reyndi ekki að fræðast um
hagi hennar. Hann afréð að hafa hemil á forvitni sinni og bíða
þess, sem framtíðin kynni að bera í skauti sínu.
Anneke hlústaði með stakri athygli á skýrslu Hepsibu um
fund hennar og lögfræðingsins, og gat ekki tekið eftir neirlu
atriði, sem henni fannst. ástæða til að gagm'ýna. * Nú' var ekkert
annað að gera en að sýna þolgæði eftir mætti, þar til .Means
gæti gert Harpending tilboð og beðið eftir svari hans. Stund-
irnar vom ósköp lengi að líða, þótt hún gæti drepið tímann við
blaðalestur, en þau las hún með athygli, sem Hephzibu fannst
ekki kvenleg. Anneke var svo viss um, að upplýsingar sínar
væru réttar og dómgreind sín örugg, að áhyggjur sóttu ekki á
hana. Hún var viss um að sigra. Hún var þegar farin að hugsa
um framtíðina og.leggja á.ráðin um það, hvernig hún gæti bezt
notað hagnaðinn af viðskiptum þeim, sem hún hafði þegar hafið.
Seint um daginn bárust henni blóm., og fylgdu þeim nafn-
spjald Juans Vallejos Pamells.. Hún skrifaði honum nokkur
- BRIDGE -
A 9, 2
V 8
♦ D, G, 9, 8, 7, 5
* K, D, 7, 5
Ótspil lauf gosi.
A K, G, 10, 8, 7, 5, 4
V Á, K, G, 9
♦ Á
* Á
Suður spilar 6 spaða. Vestur
kemur út með lauf gosa. Hvern-
ig ætti suður að spila spilið?
11$
TVII
eftir Lebeclc cg Wllliains.
Röddin í . siónvarp.síaakinu:
Þnr g’Öb’buðu m.ig' ’ ú|". í. þessar
viS’rséður. Það. ér ástæðúlaust
:. að. halda þeim áíram,
Tækið er dautt. Hy^ðan tal- j Garry gerist, pþplinmóður: ;Þessi yfirmaður Tvíbúra-
röi.hún---- Jú, okkur tókst að j En hvaðan talaði manneskjan, !
rekjá það. Það er nú saga að
segja frá því.
leystu frá skjóðunni, maður.
jaVðaréríhdrekanna talaði frá
stað, sem er í næsta námunda
við þinghús okkar.
Á kvötdvökimnL
Mac Tavish kom frá hjóna-
vígslunni og flutti nú brúði
sína heim á heimili þeirra ut-
arlega í Aberdeen. Þau fóra
gangandi frá sporvagninum og
þegar þau nálguðust hús sitt.
sá konan að stór hópur af fólki
beið við garðhliðið. Henni varð
dálítið órótt, hún óttaðist um
snjóhvítan brúðarkjólinn og
fagra knipplingar, sem skreyttu
hann. „Hvað er eiginlega um
að vera?“ spurði brúðurin.
„Flýttu þér upp á loft Mary~
og skiptu um kjól,“ sagði
Mac Tavish. „Eg setti auglýs—
ingu í eitt dagblaðið hérna unt
að sama sem ónotaður brúðar-
kjóll væri hér ódýrt til sölu.‘e
•
„Maður einn var að þvt
spurður hvernig hami verði'
tekjum sínum. Hann saraði:
„Það fara hér um bil 40 hundr-
aðshlutar í mat, 30 í húsaleigu,
og 30 til fatnaðar. 20 hundr-
aðshlutar fara í skemmtanir og
þess háttar.“ s
„Já, en þetta er miklu meira
en tekjunum nemur. ÞaS
skakkar um 20 hundraðshluta,
Maðurinn stundi .þungan og
sagði: „Eg geng nú liklega ekkl
að því gruflandi!“
•
Síðastliðið sumar þegar hitnal
tók, hafði mikið mýbit verið £
Lundúnaborg. Butler fjármála-
ráðherra gat varla komið út £
garðinn við nr. 11 við Downing
Street fyrir þessum ófögnuðþ
en í Downing str. 11 er embætt-
isbústaður fjármálaáðherra.
Hann skýrði árásarlið þetta
Bevaníta. Flugurnar suða
bæði og stinga.
CitUi ÁÍMÍ VaK...
Þetta mátti lesa m. a. í bæj—
arfréttum Vísis 28. náv. 1923;'
Mr. Crumrime
heitir flugmaður frá Banda-
ríkjunúm, kem hingað kom á
Botníu í fyrraj^yöld.. • ;^^ií er';
hingaCj; komirin ! í þvii iákýni að-
athuga 'lendingarstaði flugvéla
hér á landi; hefir verið í Græn—
landi í sömu ei’indagérðum.
L jósmy ndasýning
„Blaðamannafélagsins" verð—
ur haldin dagana 4.—6. desem-
ber í Goodtemplarahúsinu,.
uppi. Enn geta menn komið-
myndmn á sýninguna, frara ti, _
laugardags, 1. desember. —
Nefndin,.. ,
Knattspyrnufél. Víkingur
heldur fund hjá Rosenberg;;
(uppi) í kveld kl. 8.