Vísir - 21.12.1953, Qupperneq 10

10
VÍSIH •- Ménudagúia 21. deacmber 1853
..Lanear bie-ekki til'að afreka eitthvað? Langar þig ekki —
afla þér auðæfa?“ ■
stórlaxarnir?" spurði hann. „Eins og jámbrautar-
og gull- og silfurstórlaxamir?“ Hann hugsaði mál-,
tók ékki langan tíma. „Þeir eiga ekki neitt, sem eg
mælti hann þá. „Þeir hafa ekki einu sinni næði." Svo
einni setningu vð, og þau orð höfðu þau áhrf á Ann-
að hún minntist þeirra lengi. „Þeir,“ sagði hann, „vita ekki
einu sinni, hvað þeir eiga að gera við þá fjármuni, sem þeir
hafa rakað saman.“
„Eg mundi vita, hvað eg ætti að gera við slíkan auð, ef eg
ætti hann,“ sagði Anneke.
■ Gjafir og áhert, h;,--.--;;-
sem S.Í.B.S. hafa borizt að
undanfornu: Sig. Þorsteinss.
100 kr. N. N. 500. Olga Bernd-
sen 50. G. S. 30. Amdís Guð-
mundsd. 100. Anna Páls 200.
Narfi Þorsteinss. 20. H. H. 50.
Halldór 100. K. G. 200. Kristó-
lína Jónsd. 2500. N. N. 30.
Kvenf. Garðahr. 385. Bjarn-
fríður Sigurðard. 5000. Sigur-
rós Sigurðard. 100. Sigurjón
Jakobss. 100. Svérrir Ólafss. 30.
J. Ö. 100. Frá Innri-Njarðyík
Hann sneri sér að henni, hallaði sér aðeins frá henni og virti
hana fyrir sér. „Peningar,“ sagði hann, „eru efst í huga þér, er i‘40 Fr^ Þykkvabæ 60. Bob
það ekki? Þú ert þannig útlits, að maður gæti haldið, að þú tæk-Wegher 50. R. P. 50. S. 500.
f
af Vallejo-ættinni, og þá eru mér opinberuð öll leyndarmál
hins flóknasta vanda, sem námagröft snertir.“
„Getur þú aldrei talað alvarlega? Eg hefi aldrei verið með
þér, þegar þú hefir verið alvarlegur. Ertu í raun og veru dug-
legur og fær í starfi þínu?“
„Já, svona nokkui'n veginn," svaraði hann, „þegar skyldur
mínar í félagslífinu gefa mér tóm til að helga mig því.“
Anneke hleypti brúnum. Hún vissi ekki, hvað hún átti að
halda um hann. Hún hafði trú á öllu því, sem gat komið að ein-
hverju gagni — gramdist yfir öllum óþörfum hlutum. Fram að
þessu augnabliki hafði henni aldrei tii hugar komið, að hann
gæti gert nokkum skapaðan hlut, sem hann gæti verðskuldað
greiðslu fyrir. Henni hafði fundizt hann þægilegur fömnautur,
og hann hafði ekki bakað henni nein óþægindi fram að þessu.
En þó virtist hann alltaf geta veitt sér hverskvns skemmtanir
og eytt peningum sínum í allan hugsanlegan munað.
i „Ertu efnaður?" spurði hún snögglega.
„Nú ertu farin að verða hagræn í hugsunarhætti,“ sagði hann.
„Áttu ekki annars einhvern ættingja, sem getur framkvæmt at-
huganir á því sviði fyrir þig? Eg á við — ef þér gengur ekki
annað en forvitni til að spyrja þanng. Nú, nú — í gamla daga,
fyrir svo sem þrjátíu eða fjörutíu árum, þegar enginn þurfti
að hafa áhyggjur af nokkrum sköpuðum hlut — hefði faðir þinn
eða bróðir þinn eða hver löglærður maður séð um að komast að
því, hve mikið land eða hve marga nautgripi eg ætti — ná-
kvæmlega. Síðan hefði verið byrjað á samningunum."
„Hvaða samningum?“ spurði hún, því að hann hafði alveg
komið henni á óvart með þessu.
„Til þess að ganga frá öllum atriðum hjúskaparsáttmálans,“
svaraði hann. Svo hreyfði hann axlirnar, og það var eins og
einhver glettni væri fólgin í þeirri hreyfingu. „Nei,“ hélt hann
síðan áfram, „eg er ekki efnaður. Fjölskylda okkár hætti að lifa
áhyggjulausu lífi — þurfti að fara að hugsa fyrir rnorgundeg-
inurn — þegar þið Bandaríkjamenn komuð hingað, tókuð land
okkar og búgarða, og létuð okkur aðeins eftir að njóta minn-
inganna um forna frægð og góða daga. Fólk, sem hafði ekki
þekkt annað en eftirlæti og þægindi í tíu eða tólf ættliði, en
nutu hverskyns munaðar, sem svo að segja féll af himnum ofan,
getur ekki af sér erfiðismenn og kaþþfuUa verkamenn á einu
vetfangi."
Henni fannst, a'ð dálítillar hryggðar brygði fyrir í augum
háns, enda þótt-hann talaði ekki af neinni verulegri alvöru um
það ástand, sem eitt sinn hafði verið.
„Við hverju býstu,“ sagði hann ennfremur, „af afkomendum
slíks yfirstéttarfólks?“
„Eg' mundi gera ráð fyrir því,“ svaraði hún einarðlega, „að
þið munduð vakna upp frá hinum dauða draumi og lifa í fram-
tíðinni. Auk þess,“ bætti hún við, „hefur þú víst átt aðra for-
feður en þessa spænsku hefðarmenn.“
„Þú átt við hinn írska hluta minn, eða hvað?“ spurði hann.
„Að því leyti er eg kominn af hinum rauðu írum, hinum glað-
lyndu, áhyggjulausu írum, sem gátu kveðið kvæði, stigið dans
eða dreymt drauma. Nei, Anneke, eg er ansi hræddur um, að
þú finnir enga hagnýta menn — í hvorri ættinni sem þú leitar.
Og einhvern veginn harma eg það ekki.“
ir margt fram yfir peninga. En það er mesta vitleysa. Og það
er lika mjög leitt.“
„Hverju.ætti eg að sækjast frekar eftir en peningum, ef dæma
á af útliti mínu?“ spurði Anneke.
„Að lifa,“ svaxaði hann. '
„Það er ekki hægt áð lifa, án þess að hafa fé milli handa.“
„Ef niaður eyðir of mikilli orku og tíma í að afla fjár,“ svar-
aði hann, „þá hefur getunni til að njóta lífsins verið kastað á
glæ. Hinir gömlu dagar .voru betri, þegar fólk elskaðist, dans-
aði, söng og hafði ekkert fyrir stafni.“
„En þeir voru líka auðugir, sem gátu leyff sér það,“ sagði
Anneke.
„Eigum við að ganga um, þar til næstu kappreiðar byrja?“
spurði hartn. „Við gætum fengið okkur hressingu.“
Þau gengu hægt frá sætum. sinum og niður á milli girðing-
arinnar og búðanna, þar sem menn veðjuðu á hestana. Þar var
ótölulegur fjöldi vina þeirra á gangi. Kaupmenn buðu varning
sinn, ungar stúllcur sýndu skraut sitt og sólin skein jafnt á hina
efnuðu'1 og þá skuggalegu, sem sóttu allar -veðreiðar, sem efnt
var til.
- I mannþrönginni fyrir framan þau heyrði Anneke rödd, sem
hún kannaðist við, mæla á þessa leið ákveðnum rómi: „Nei,
Halifax til Liverpool. Hægar en öruggara.“
Maðurinn, sem hafði sagt þetta, var næstum í hvarfi i þröng-
N. N. 10. N. N. 50. Halldór
Jónss. 200. Sólveig Jónsd. 100.
Sævar og Axel 107.50. Margrét
Jónsd. 35. Hafdís Björk 18.
Fjóla Guðbrands. 7.50 Páll
Guðbrandss. 40. Frá Hafnarf.
56. N. N. 10. N. N. 20.‘ Borg-
hildur Kristjánsd. 50. Áhöfn.
b.V. Fylkis 1680, Frá Borgar-
nesi 100. Frá Akranesi 136.80.
Frá Sauðárkróki 80. Frá ísaf.
95. Frá Vatneyri 140. Frá Ki-ist-
nesi 539.30. Frá starfs. Sláturh.
Húsavíkur 4Ö0. Hjörtþór
Ágústss. 200. Haukur Bents 176.
Frá Andakíl 250. Frá Hólmavík
70. Frá Reykjalundi 112.70.
N. N. 300. Lilian Teitsson 20.
Frá áhöfn b.v. Röðull 3065. Frá
Magnúsi Guðmundss. 500. Frá
Þórshöfn 240. Frá Kristínu Jó-
hannesd. 100. Helga Einarsd.
100. N. N. 100. Ketill Þórðar-
son 150. Þ. J. 130. N. N. 100.
Halldór Jónsson 50. -— Kærar
þakkir. F. h. S.Í.B.S. — N. H.
£ StíwcughA
Þeir Tarzan og Óli óheppni koniu
nú í hina gróðursælu vin.
Þar gátu þéir hvílzt, brynnt hest
inum, enda ekki vahþorf á.
Þeim leið fjarska vel þarna í
gróðursældinni, en Tarzan var á
varðbergi/
Honum ,fannst eitthvað vcra að,
og iekki bættiiur skák, að hann sa
hræfugla'svéima uppi yfir.