Alþýðublaðið - 21.05.1920, Síða 2

3
Það er meira en kominn tími
til að almenningur hér £ bæ fari
að athuga þetta fjárhald bankanna,
fari að gera sér grein fyrir, hvort
ekki mætti verja þessu fé á ann-
an hátt, hvort ekki væri hollara
að verja því til þess að bæta úr
irýnustu nauðsyn almennings, sem
bankarnir láta sig litlu skifta,
heldur en að verja því í stór-
gróðafyrirtæki, sem bankarnir láta
sitja í fyrirrúmi,
G.
Jack London.
(Eftir Skútu).
---- (Frh.).
Sjálfslýsing Londons. /
»Ég er fæddur í( San Francisko
1876. Þegar ég var orðinn 15 ára,
samdi ég mig alveg að siðum
hinna fullorðnu og ætti ég grænan
eyrir, keypti ég mér öl í stað
sælgætis, því mér fanst það
mannalegra að kaupa öl. Nú,
þegar ég er orðinn helmingi eldri,
er ég stöðúgt að leita að bernsk-
unni, sem aldrei féll í mitt skaut,
og ég hefi aldrei á æfinni verið
eins gáskafullur. Ég býst fastlega
við að ég handsami bernskunal
Eitt hið allra fyrsta, sem ég gerði
mér ljósa grein fyrir, var ábyrgð-
artilfinning. Ég man ekki eftir að
ég hafi nokkru sinni lært að lesa
eða skrifa — ég kunni hvoru-
tveggja fimm ára gamall — en ég
veit að fyrsti skólinn sem ég var
á var í Alamada, áður en ég
flutti út á iandið með skylduliði
mínu og þrælkaði þar á bæ ein-
um frá þvl ég var átta ára að
aldri.
Annar skólinn sem ég gekk á,
til að reyna að afla mér dálítillar
þekkingar, var mjög óreglubundin
stofnun í San Mates og var þar
alt í hinum mesta ólestri. Sérhver
bekkur sat við borð út af fyrir
sig, en oft liðu svo dagar að við
sátum ekki neitt, því kennarinn
var drykkfeldur f meira Jagi.
Þegar hann var fuliur, var einhver
eldri strákanna vanur að lumbra
á honum. Svo var kennarinn aftur
vanur að lumbra á þeim yngri,
til að gjalda líku líkt, og sjá menn
þá hvernig skólanum var varið.
Enginn af skyldmennum mínum,
eða mér tengdur á einn eða ann-
ALÞYÐUBLAÐIÐ
an hátt, var gefinn fyrir bókina
eða neinar hugsjónir. Sá sem
stendur mér næst í þvf tilliti er
Iangafi minn, sem var flökku-
prédikari frá Welsh, þ'ektur sem
»séra“ Jones í bakskógunum, þar
sem eldmóður hans kom honum
til að boða fagnaðarboðskapinn.
Ein hin fyrstu og mestu áhrit,
sem ég varð fyrir, komu af fávísi
annara. Ég hafði lesið og gleypt
í mig .Alhambta" eftir Irving,
áður en ég var níu ára gamall,
og skildi aldrei í því, hvernig á
því stóð, að hitt fólkið skyldi
ekkert kannast við hana, Síðar
ályktaði ég að þessi fávísi væri
alment einkenni bændanna, en þeir
sem í bæjum byggju gætu ómögu-
lega verið svona vitlausir. Dag
nokkurn kom borgarbúi einn á
bæinn. Hann gekk á gljáandi
skóm og f klæðisfrakka og ég sá
að hér bauðst mér ágætt tækifæri
til að taia við mentaðan mann.
Ég hafði reist mér Alhambra úr
múrsteini úr hrundum skorsteini;
turnar, þök og alt annað var eins
og það átti að vera og krítarstrik
afmörkuðu feina sérstöku hluta
hallarinnar. . Ég fór með bæjarbú
ann þangað og spurði hann spjör-
unum úr um „Alhambra"; en hann
var jafn fávís og samverkamena
mínir. Þá hughreysti ég mig með
því, að það væru aðeins tveir
spakir menn til í heiminum,
nefnilega Washington Ivring og ég.
Flest annað, sem ég las á þeim
tíma, voru ódýrar skáldsögur, sem
ég fékk að láni hjá daglaunamönn-
unum, og dagblöð, sem fönguðu
huga verkafólksins, með frásögum
um æfintýri fátækra en dygðugra
búðarmeyja.
Við að lesa slíkt bull urðu hugs-
anir mínar auðvituð hlægilega al-
mennar, en af því ég var fjarska-
Iega eirimana, las ég alt sem ég
náði í og varð fyrir miklum áhrif-
um af sögunni „Signa" eftir Ouida,
sem ég las stöðugt í tvö ár. Ég
komst ekki að hvernig endirinn
var, fyr en ég var orðinn fuílorð-
inn, því það vantaði sfðustu kapi-
tulana í bókina sem ég náði í,
og því dreymdi mig stöðugt eins
og söguhetjuna og ég átti jafn
bágt með að koma auga á Neme-
sis í endinum. Lengi vel var verk
mitt á búgörðunum x því falið, að
ég gætti býflugnanna, og þegar
ég sat undir einhverju trjánna, frá
Aígreidsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti og Hverfisgötu.
■ Sími 988.
Auglýsingum sé skilað þangað
eða í Gutenberg í sfðasta lagi kl.
íO, þann dag, sem þær eiga að
koma í blaðið.
sólarupprás og þar til seint um
kvöldið, og beið eftir að þau færu
að flögra um, hafði ég nægaxt
tíma til að V lesa og láta mig
dreyma. Livermoredalurinn var
fjarskalega flatur og þá stóð mér
alveg á ssma' um hæðirnar f kring.
Það eina, sem rauf sýnir mínar,
var þegar ég gaf merki um að
bíflugurnar væru faraar að flögra,.
og verkafólkið þaut út með krukk-
ur, potta og vatnsfötur. Ég held'
að „Signa* hafi byrjað svonar.
„Það var bara lftilí drengur, en
hann dreymdi um að verða mikil
tónsnillingur og láta Evrópu lúta
sér." Nú jæja, ég var bara lítilfc
drengur líka, en því gat ég ekki
orðið það sem „Signa* dreymdi?.
um að verðaf
Þá fanst mér lífið á Kalifornisk-
um bóndabæ sú aumasta tilvera,
sem ég gat hugsað raér, og ég
hugsaði á hverjum einasta degi
um að fara út fyrir sjóndeildar-
hringinn og skoða nfig um í heim-
inum. Strax á þeim tíma var eitt-
hvað sem hvíslaði f eyru mér,
einhver hugboð sem létu mig ekki
í friði. Ég þráði fegurð, þó um-
hverfið væri ófagurt. Hæðirnar og
dalirnir í kring voru mér þyrnar
í augum, ég kvaldist af að sjá þá
og þeir urðu mér aldrei Ijúfir, fyr
en ég var farinn þaðan.
(Frh)
ÉSeakr jréttir.
Gaillaux.
Eins og getið var um í skeyti
um daginn, cr dómur fallian £
Caillaux málinu. Hann var fund-
inn sekur um bréfaviðskifti við
óvini Frakka og dæmdur í 3ja
ára fangelsi og 10 ár frá borgara-
Iegum réttindum .Þar að auki
verður hann að dvelja um næsta
5 ára skeið þar sem stjórnin