Vísir - 25.05.1954, Qupperneq 7

Þriðjudaginn 25. maí 1954
VtSIB
«■■■ ia ■■■■
■■■■ ajjj ■■■■ b ■■■■ ■■■■
jjjjj
«•:
<>■
y ■
s*
V(1
•ÍS
>:■
Vi
Vi
>:■
ChfhH Ceit Aína
ævina.
Laiaa
Eftir F. vun Wych 3€uson.
69

&M ■■■■ 5!ij! BBBB ijiij ■■■■ 11 ■■■■ 11 ■■■ ■■ jjjij^ ■■■■ np ■■■■ m ■■■■ jn ■■■■
Hraðboði frá Jameson herdeildarforingja.
Daginn eftir voru stormskýin horfiii af himninum. Það var
heitur septemberdagur og sólin skeih á koparrauð laufin á
trjánum. En storminn í huga Luciusap Devoe hafði ekki enn
lægt. Hann hafði ekki af neinni hugarro að segja nú. Nú fannst
honum næstum eitthvað ógnvekjandi við það vald, sem Emma
Wynkoop hafði náð yfir honum. Árangurslaust reyndi hann að
kryfja þetta til mergjar. Honum fanrist næstum óskiljanlegt,
að hann Lueius Devoe, jafn einbeittur og stefnufastur og hann
gat verið, skyldi hafa beygt sig svo undir áhrifavald hennar.
Var það ekki heit ástríða, heldur hitt, að hann frá upphafi hafði
ósjálfrátt hallast að því, að örlögin væru að beina honum á þá
braut, sem skynsamlegast var að fara?
Ef litið var á málin frá því sjónarmiði einu hvað honum
mundi henta bezt til frama, honum, metnaðargjörnum, ungum
lækni, gat það ekki verið vafa bundið, að Emma Wynkoop gæti
orðið honum miklu meiri stoð, heldur en hin lítt lífsreynda
Sabra Stanton. En aðállega var það þó það, að hann fann, að
hann og Emma áttu miklu fleira sameiginlegt, — hann gat skil-
ið konu af skapgerð Emmu miklu betur. — Og svo var enn eitt,
að undanteknum þessum íhaldsfi'ændum í New York átti Emma
enga ættingja, sem gátu hlutast til um einkamál þeirra, ef þau
yrðu hjón, og er svo væri komið mundi ekki líða á löngu þar til
hann raunverulega réði yfir mestum hluta éigna hennar. Ef
hann hefði aðeins hugrekki og vit til að grípa það tækifæri, sem
honum bauðst, gat hann orðið vellauðugur maður á svipstundu
og áhrifamaður. Og Sam gamli Stanton, — hann var gamall,
en hann var enn stálhraustur, og er hann loks sálaðist gæti svo
sgm eins verið, að ekkert væri eftir af eignunum, og hvað
mundu þau fá í sinn hlut Josh, Phoebe og Theodosia? Nei, það
yrði ekki mikið eftir handa honum og Söbru.-
En þrátt fyrir allt olli það honum sársauka að bregðast
Söbru, sem var honum heitbundin og var á leiðinni til hans,
til þess að giftast honum. Ef hann brygðist henni nú kæmi hann
fram sem illmenni. Hann var alveg viss um ást hennar, og að
hún myndi jafnan láta eitt yfir bæði ganga. í rauninni þyrfti
hann ekki að kvíða framtíðinni við hennar hlið.
Og félagar hans í hernum. Hvernig mundu þeir koma fi'am
við hann, ef hann sviki í tryggðum unga, saklausa stúlku, sem
var heitbundin honum og átti að verða konan hans eftir nokkra
daga? Og Joshua — hann gæti orðið honum hættulegur fjand-
maður, þrátt fyrir venjulega rósemi Nýenglendingsins. Nei,
Josh mundi aldrei þola honum, að hann færi þannig með systur
hans, sérstaklega þar sem hann hafði sjálfur verið þess hvetj-
andi, að hún tæki honum, og lagt inn gott orð fyrir hann hjá
foreldrum sínum.
Þetta var á sunnudegi og Arnold hershöfðingi, kona hans og
gestir og helztu foringjar hlýddu messu herprests, og Lucius
hlýddi messu og söng sálma við raust með hinum. Þótt hann
hefði verið búinn að heitstrengja að forðast Emmu settist hann
við hlið hennar og síðdegis fengu þau sér skemmtigöngu niður
að ferjustaðnum á Robinson sveitarsetrinu.
Þetta var drjúgur kippur, en veðrið var gott og skógurinn
fagur í haustskrúða sínum. Af hæð við ána sáu þau marga segl-
báta á fljótinu, og hermenn, sem ekki höfðu skyldustörfum að
gegna, voru að fiska á bryggjunni, sem bátur Arnolds hershöfð-
ingja, málaður í bláum og gulum lit, lá við bryggjuna. í fyrstu
mæltu þau fátt, en þeyar þau voru komin þangað, sem hvítar
bjarkir með sínum gulnuðu blöðum huldu Robinsonhúsið, sneri
Emma séf allt í einu að honum, vafði hapdleggjunuhi um háls
honum, lokaði augunum og sagði: „Ó, ástin mín, elsku hjartans
Lucius," en hann kyssit hana, ástríðufullur, af mikilli ákefð,
hvað eftir annað. Svo gengu þau þögul til hússins, þar sem var
bústaður Arnolds hershöfðingja.
Frú Arnold hafði þegar náð sér svo vel, að hún kom að kvöld-
verðarborði, og borðaði kalt svínakjöt, fuglakjöt og bjúgu af
beztu lyst, og eftir mat stakk frú Wynkoop upp á, að þau fengju
sér slag og spiluðu whist, en hershölðinginn, sem var eitthvað
viðutan, hafnaði því. Honum virtist blátt áfram líða illa. Þær
frú Arnold og Emma spiluðu því „picquet“.
Lucius gat vart haft augun af Emmu, en honum leið ekki sem
bezt og dró sig í hlé snemma, leitaði uppi aðstoðarmann hers-
höfðingjans og sagði honum þá ætlun sína, að leggja af stað
næsta morgun í býtið.
Daginn eftir, mánudaginn 25. september 1780, var veður hið
bezta, svo að ógerlegt var annað en varpa1 frá sér áhyggjunum,
og Lucius blístraði lag meðan hann var að raka sig. Honum
hafði ekki orðið svefnsamt um nóttina, en hvernig sem allt
velktist ætlaði hann að ganga að eiga Söbru Stanton. Og nú
fannst honum, að hann væri í sátt við allt og alla. Vel gat verið,
að þegar hann kæmi til West Point biði hans orðsending um
komu Söbru systur hennar til Kings ferjustaðarins. Já, innan
sólarhrings mundi hún hvíla við barm hans.
Það var eins og allt væri auðveldara vegna þess, að frú
Wynkoop kom ekki að morgunverðarborði, né heldur voru
þar neinar eiginkonur liðsforingja. Þegar Lucius kom inn leit
Arnold hershöfðingi upp sem snöggvast, kinkaði kolli og hélt
svo áfram að eta. •—■ Talið barst allt í einu að fallbysusskothríð-
inni á laugardagskvöld og einhver spurði hvað þá hefði verið
um að vera.
„Hvað var eiginlega að gerast?“ spurði Franks höfuðsmaður.
„Það var mjög einkennilegt. Brezkt herskip, Vulture, sigldi
upp fljótið og lagðist fyrir akkeri nálægt Kings Ferry, og hélt
þar kyrru fyrir unzt skothríðin úr fallbyssum okkar verkaði
þannig á skipshöfnina, að hún sigldi skipinu aftur niður fljótið
og varpað var akkeri við Tellers Point.“
Lucius varð var tveggja foringja, sem hann hafði ekki séð
áður. Annar var stór og þrekinn, höfuðsmaður að tign, hinn
var augsýnilega læknir.
Hann komst að því, að þeir voru dr. McHenry og Shaw höf-
uðsmaður, báðir nánir samverkamenn George Washington sjálfs,
en þeir höfðu komið til að tilkynna, að yfirhershöfinginn hefði
óvænt ákveðið að kanna Norður- og Mið-varnarsvæðin við
Hudson, austan megin, og mundi því ekki koma í tæka; tíð til
morguhverðar. Það var því engum vafa undirorpið hvernig á
því stóð, að allir voru óvanalega snyrtilegir þennan morgun.
Allir voru að hugsa um hvað þeim hefði farið á milli nýlega í
Wethersfield George Washington og Rochambéau, yfirmanni
frönsku hersveitanna.
„Judson, komdu með fleiri egg, það er eins og matarlyst
minn isé engin —“
Arnold þagnaði skyndilega, því að honum hafði orðið litið
út um gluggann og séð reiðmann koma á harða spretti. Án
þess að bía fyrirskipana hentist Allen lautinant út á svalirnar.
„Einkaorðsending til Arnolds hershöfðingja,“ heyrði Lucius
að kallað var. ‘
I sömu svifum óð riddarinn inn, afhenti Arnold orðsendingu
og sagði:
„Mér var skipað að afhenda yður þessa orðsendingu sjáfum
og engum öðrum.“
RHtV0 R HH
1 vrh tt sn í»#i ii i
S/Ó Hl í>« 12 I
Vinnufatnaður alls konar
Gúmmístakkar
Olíufatnaður
Sjóhattar
Gúmmístígvél
Klossar
Strikaskór, uppháir
Olíukápur, síðar
Gúmmíkápur
Plastkápur
Nærfatnaður
Sokkar
Ullarhosiu-
Vinnuvettlingar
Enskar húfur, margar teg.
Gúmmívettlingar
Hælhlífar
Leðurbelti
Axlabönd
Kuldaúlpur
Ullarpeysur
Nýkomið randað og
fjölbreytt úrval.
»
Fatadeildin,
BEZT AÐ AUGLYSAI VÍSl
Nú er vandinn leystur
með þvotiinn. Það er
ögn af MERPO í pottinn.
Buwcuqkbi -" TAKZAW issb
Fílaveiðamar voru hafnar. Tveir Svertingjarnir biðu átekta, og Allt í einu gaf fyrirliði þeirra Þetta gerðist í einni svipan, ea
fílar reikuðu frá aðalhjörðinni,- höfðu spjótin tilbúin, þar til merki merki, og nú dundi örvadrífan á fílarnir urðu ofsalega hræddir.
yrði gefið. fílunum. '