Vísir - 22.06.1954, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 22. júní 1954
VISIR
msgm
•UWHIBlilHllUJim'.1
y *■■■■* M ■■'■■' ■■*■■' íé ‘■■■■'jíf *■■■■*• ‘■■■■‘ís>
Chff/Hh Htit Jíha
ævina.
LBBHB
r.
P
r.
>:■
?!
x®
V«
v«
^JBjkbbb ■■■■ ^ kbbkJKP: jlll! ■■■■ (! ■■■■ ■■■■ _
^***************** • • * * •*• •*• ******* •**'**»v***************v*v***v*v»,*v»v»v«v»v«v«v»v«v«v
Eftir F. F«n PFjyrcÉ Míisoíi.
86
Si:i
gi:;

«x
s:j‘
Svo stauaðist hann út úr húsinu eins og drukkinn maður, og
útí blómagarð hennar. Hann leitaði að stað, til þess að grafa
lík hennar, og valdi stað undir eplatrjám, þar sem hvít og bleik
enn skörtuðu.
Hann leitaði sér að reku og gróf af hinum mesta ákafa. Hann
hafði lokið við að grafa gröfina rétt í þann mund, er sólin fór
að gægjast upp yfir skógarröndina.
Kaldur' og ákveðinn, eins og hann væri að framkvæma ein-
hverja mikla læknisaðgerð lyfti hann líki Jenny upp og hag-
ræddi hálfstirðnuuðum útlimunum, er hann hafði komið því
fyrir í gröfinni. Vafði hann síðan líkið í nýtt, hreint lak.
Ekki tók hann sér hið minnsta hlé fyrr en hann hafði lokið
við að moka ofan í gröfina. Þá sótti að honum mikinn svima.
Honum fannst allt hringsnúast fyrir augunum á sér.
En hann jafnaði sig furðu fljótt, náði sérí tvær íjalir og
bjó til kross og skar í hann nafn Jenny, dánardag og ár.
Því næst fór hann inn í húsið, athugaði lyfjakassa sinn og
fleira. Hann þurfti ekki mikinn viðbúnað til brottfararinnar,
þar sem hann var ekki einu sinni farinn av opna sjókistuna
sína. Kistuna og lyfjakassann lagði hann á hjólbörur og var
það allþungt hlass, en hann ályktaði, að hann mundi komast
með það.
Áður en hann fór valdi hann sér fjaðrapenna og skrifaði
dánarvottorð svo hljóðandi:
21. júní 1784.
Það staðfestist hér með, að konan Jenny Starbird Peabody
fyrirfór sér með því að hengja sig aðfaranót 21. júní, A. D., .1781.
Jarðneskar leifar hennar hvíla í garðinum við þetta hús.
A. Peaboöy, læknir.
Og svo skrifaði hann annað skjal og ánafnaði Morgan bróður
sínum allar þær eignir, sem höfðu orðið hans, er hann gekk
gekk að eiga Jenny Starbird, húsið, mylnuna og annað.
Hann lagði tvær bækur ofan á vottorðin, til þess að þau fykju
ekki til, og það var einkennileg tilviljun, að önnur bókin, sem
hann valdi, var „A Sentimental Journey", sem hann hafði furðað
sig á að finna í eigu Jenny Starbird.
Brátt kom í ljós bátur g ánni. Asa þekkti bgtinn undir eins.
Hann kom þarna við tvisvar í viku. Hann veifaði einu sinni
og það var nóg. Þeir á bátnum þektku hann. Og eftir skamma
s.tund lagði báturinn að skammt frá myinunni. Og svo sneri
Asa Peabody baki við Machias.
Boston.
Asa Peabody komst að raun um, að Boston væri allmikið
breytt. Hann hafði nú dvalizt þar all-langa hríð og reynt að
molda hinar ömurlegu minningar frá Machias. — Kvöds og
morgna athugaði hann vandlega líkama sinn og oft bar hann
upp við sjálafn sig þá spurningu, hvenær hann gæti verið örugg-
ur um, að hafa ekki smitazt.
Starfa, starfa, það var það, sem hann þurfti. Hann mundi
aðeins geta gleymt, ef hann sæi ekki út úr því, sem hann hefði
að gera.
Svo rann upp sá dagur, er hann tók í sig kjark til þess að
leggja leið sína til húss Townsends læknis og til húss Samuels
Stantons. Hann sá þegar, að bæði þessi fallegu hús þörfnuðust
þess mjög, að þau yrðu máluð, þau voru orðin skellótt og veð-
urbarin.
Var Sabra enn'heima — var hún þarna — í aðeins nokkurra
metra fjarlægð? Eða einhversstaðar langt, langt í burtu. Og
um leið og hann nálgaðist aðaldyrnar á húsi Townsens hugsaði
hann um hvernig Joshua mundi hafa gengið í hernum. Og svo
fór hann að hugsa um sína gömu félaga, Lucius og Peter. Þeir
væru kannsek enn í Boston. Þótt furðulegt væri mundi hann
enn hvað fyrsti sjúklingurinn hans hét, Helena — eða mis-
minnti hann. Var það Hilda. Já, Hilda hét hún stelpan. Ein-
hvern veginn hafði hann aldrei getað gleymt henni. Það hafði
altlaf verið eitthvað dularfult við þessa óhamingjusömu stúlku,
en blíð og góð í sér hafði hún verið. Hann minntist þess hve
dökk og fögur augu hennar voru. Kannske var hún ekki lengur
í lifenda tölu. Stúlkur eins og hún entust sjaldan lengi, nema
þær væru mjög hraustar að upplagi.
Og þegar hann var í þann veginn að taka í bjölluhúninn
flögraiði hugur hans allt í einu til Wallace Blanchard. — Silfur-
platan á hurð Townsends var vel fægð að vanda. Og sama,
gamla þeldökka þernan og forðum kom til dyra.
„í hamingju bænum, ef það er þá ekki herra Peabody.“
„Gott kvöld, Sophie, er Townsend læknir heima?“
„Já, herra, og hvað hann verður glaður yfir að sjá yður aftur.
Komið inn og gerið svo vel að fá yður sæti.“
^XtrinMMS
Stúlka óskast frá 1. júlí til að ganga um beina í veit-
ingastofu. — Upplýsingar á staðnum í dag til kl. 6 og
næstu daga.
Veitingastofan, Bankastræti 11.

Sýningu á ævintýramyndum
barna lýkur í kvöld.
Hinni alþjóðlegu sýningu á
ævintýramyndum barna, sem
að undanförnu hefur staðið yf'ir
í ListamannaskálanKm, lýkur
kl% 12 í kvöld.
í dag er því síðasta tækifær-
ið til að skoða þessa skemmti-
legu og lærdómsríku sýningu
Síðustu dagana hefur aðsókn að
sýningunni verið mjög góð.
Myndin, sem hér er sýnd, er
úr ævintýri Andersens um
Þumalínu. Er myndin gerð af
8 ára gamalli austurrískri
telpu.
Á kvoSdvokunni.
Cecil B. de Mille þykir vera
maður utan við sig. Einu sinní
var hann á gangi í Hollywood.
og varð þá á vegi hans tötra-
legur betlari. Hann tók hinrs
fræga mann tali og þuldi yfir
honum allar raunir sínar og ó-
farir.
De Mille hlustaði á alla sögu
mannsins til enda. Svo horfðl
hann píreygður á sögumann,
klappaði á öxl honum og sagði:
„Nú er um að gera að fá far-
sæl sögulok á alla þessa runu.
Komið þér svo til mín á morg-
un með handritið.“
Franski teiknarinn Peynet er
frægur fyrir teikningar sínar
af skáldum með harða hatta og
unglingsstúlkum, sem eru eins-
og flókatrippi um höfuðið.
Dóttir hans, 14 ára, varð svo
hrifin af teikningum föður síns
að hún fór að stæla flókatripp-
is-greiðsluna. En þá sagði fað-
irinn: „Nei, ljúfan, þetta lætur
þú vera! Þú skalt ekki sýna þig
svona. Þú átt að vera eins og
almennileg manneskja til höf—
uðsins“. — Parísarbúum þykir
gaman að þessu.
e
Angus yngri hafði verið útí
um kvöld að skemmta sér metí
stúlku og þegar hann kom heins
var faðir hans enn á fótum. —•
Gamla Angus blöskraði gjá-
lífið: „Hefur þú aftur verið útí
að skemmta þér með drósinni?1*
„Já, pabbi. Hvers vegna ertn
svona áhyggjufullur?“
„Það hefir víst kostað laglega
hneyskju?“
„Það kostaði ekki nema tvær
og fimmtíu.“
„Nú, það var ekki svo fjarska
mikið.“
„Hún hafði ekki meira,“ sagðf
sonurinn.
•
Dr. Johnson ritaði heilmik—
ið um Skota á sínum tíma. SÚÉ
saga er sögð, að írskur biskup
hafi einu sinni átt tal við hann
og látið í ljós ótta sinn yfir þvf
að dr. J. mundi hallmæla írum
meira en Skotum, ef hann
kæmi þangað í heimsókn.
„Nei, herra minn,“ sagði
doktorinn. „Það þurfið þér ekkí
að óttast. írar hafa ekki stofn-
að samsæri til að hlekkja heim-
inn með fölskum lýsingum af
ágæti landa sinna. Ónei, írar
eru réttlátt fólk. Þeir tala
aldrei vel hver um annan.“
Copr. 19S0. Edgnr lilcc n>.
^Distr. by United Featurcrs^nd.cater Ina!
Tarzan lofaði svertingjana fyrir
skotfimi þeirra, og skýrði síðan frá
næstu ráðagerð sinni.
Sagði hann, að sennilega myndi
hún duga til þess, að Arabarnir
hypjuðu sig á brott úr landinu.
Hinsvegar kvaðst hann ekki
mundi þurfa neina hjálp, og skyldu
þeir bíða eftir honum.
í jaðri þorpsins lagðist Tarzan til
svefns, því að hann ætlaði að bíða
myrkursins. ,