Vísir - 29.06.1954, Blaðsíða 4

4
VÍSIB
WÉSXWL
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteiim Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimin iinur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Minningarorð
Lárus P. Lárusson
Hinn 22. þ.m. andaðisi Lárus
P. Lárusson verzlunarmaður
að heimili sínu hér i bænum.
Hann var fæddur 15. maí 1896
og var því rösklega 58 ára að
aldri. Fer útför hans fram í dag.
Með Lárusi er til moldar
genginn óvenjulegur mann-
kostamaður, einn þeirra, er i
hvívetna var öðrum til fyrir-
myndar um framkomu, störf
og trúmennsku. Hann vann hjá
fyrirtækinu J. Þorláksson &
Þrálátt vatNsleysi.
Yísir birti á laugardaginn opið bréf frá íbúa í Hlíðahverfi til
vatns- og hitaveitustjórans, þar sem kvartað er undan
þrálátu vatnsleysi í húsi því, sem bréfritarinn býr í, og segir
hann, að sama máli gegni — að sjálfsögðu — í mörgum hús-
um þar I grennd. Kveðst bréfritarinn ekki vilja una þessu,
því að hann greiði skatta sína eins og aðrir, sem nóg vatn
hafa, og skorar á vatnsveitustjórann að kippa þessu í lag
þegar í sumar, með því að láta leggja víðari vatnsæðar til
hverfisins, sT'o að þær fullnægi þörfum þess í framtíðinni.
Það er því miður ekki nýtt fyrirbrigði, að kvartað sé utn
vatnsskort í ýmsum hverfum bæjarins, og er ástæðan sú, að
vatnsæðar eru ekki nógu víðar, til þess að flytja þangað allt
nauðsynlegt vatn og halda þeim þrýstingi, sem nauðsynlegur
er. Mun þetta einkum eiga við í þeim hverfum, sem hæst
liggja, því að vitanle^a verða þau verst úti, þegár lítill þrýst-
ingur er á vatninu.
Vatnsból Reykjavíkur mun vera fullnægjandi fyrir bæinn,
og það vatnsmagn, sem þar er fyrir hendi, mun nægja fyrir
enn stærri bæ en höfuðstaðurinn er nú. Ætti því ekki að
þurfa að koma til þess, vatnsleysi gerir vart við sig í bænum,
eins og rök hafa verið leidd að í bréfi því, sem Vísir birti á
laugardaginn frá íbúa í Hlíðahverfi. En þegar litið er á allt
þetta, virðist liggja í augum uppi, að einhvers staðar hafi
einhver brugðizt skyldu sinni, og er þá ekki annað að gera
en að bæta úr því sem skjótast og bezt.
Endur fyrir löngu voru forráðamenn bæjarmálanna ekki
framsýnni en svo, að þeir töldu, að ekki væri þörf á að hafa
mjög breiðar götur hér, því að ekki mundu bílar verða svo
margir. Þetta sjónarmið virðist hafa ríkt á síðustu árum,
þegar athugað er, hve mjóar sumar götur í nýju hverfunum
eru. Þar verður ekki komið fyrir gangstéttum. En þótt af þessu
sé margvísleg óþægindi, eru þau ekki minni, sem af þvi stafar,
þegar sama sjónarmið er haft við kaup á vatnspípum, svo að
þær fullnægi ekki þörf borgaranna á því efni.
Það er lágmarkskrafa í 'þjóðfélagi, sem vill ekki lifa við
hálfgerð miðaldaskilyrði, að þar sé jafnan nóg vatn til matar-
gerðar, þvotta og annars hreinlætis. Annað er ekki viðunandi,
og það ætti alls ekki að þurfa að ýta við eða reka á eftir
þeim, sem um þetta eiga að sjá, því að þeir eiga að bregða
við samstundis, þegar þeim verður ljóst, að ekki sé allt í fuli-
komnu lagi.
Væntanlega gerir vatns- og hitaveitustjóri hreint fyrir sín-
um dyrum í þessu efni, og boðar þá jafnframt, að hafizt verði
handa þegar um að leggja víðari æðar á þeim stöðum, sem
þess er þörf, svo að vatnsþörfinni verði fullnægt. Vitanlega
verður þetta ekki gert bænum að kostnaðarlausu, en það kem-
ur hinsvegar ekki til greina, að menn sé krafðir um þá þjón-
ustu, sem þeir fá ekki. Á það raunar við fleiri hverfi en það
eitt, sem hér hefur verið getið.
Kosningar í Þýzkalandi.
T Tm helgina fóru fram kosningar í einu af héruðum Þýzka-
^ lands, og urðu ekki miklar breytingar á fylgi flokkanna,
enda þótt flokkur dr. Adenauers tapaði nokkru fylgi og helzti
stjórnarandstöðuflokkurinn, sósíal-demokratar, bættu heldur
meira við sig. Mesta gthygli hefur það þó vakið, að kommún-
istar sem höfðu fengið all-marga þingmenn kosna gður í
héraði þessu, fengu engan mann kjörinn, og er þróunin þvi
hin sama og verið hefur að því leyti.
Fylgistap kommúnista í Vestur-Þýzkalandi er ákaflega
lærdómsríkt fyrirbrigði. Fyrst eftir styrjöldina, þegar allt var
í kalda1 koli í Þýzkalandi, vonleysi blasti við í öllum áttum,
áttu kommúnistar talsverðu fylgi að fagna. Síðan hafa þau
umskipti orðið, að Vestur-Þýzkaland er að verða einn mesti
framleiðandi álfunnar, vinna hefur margfaldast og velmegun
aukizt. Afleiðingin er sú, að kommúnistar stórtapa fylgi.
Sýnir þetta vel, að kommúnisminn á erfitt uppdráttar, þar
sem velsæld ríkir, en þrífst í vesöld og öngþveiti.
En annað kemur og til greina. Þjóðverjar hafa kynnz.
Rússum og kommúnismanum af eigin raun, og þess vegna
hafna þeir honum. Hann hefur verið veginn og léttvægur
.íundinn.
það veganesti úr föðurgarði, er
verða ætti þeim heilladrjúgt á
lífsleiðinni.
Á s. 1. hausti kenndi Lárus
sjúkleika, sem nú hefur orðið
honum að aldurtila. Var gerður
á honum uppskurður, er virtist
heppnast vel, en nánustu
vandamönnum mun þo ekki
hafa dulist að hverju dró.
Slíkum mönnum sem Lárusi
er gæfa að kynnast og gott að
ganga með langan hluta af lífs-
brautinni. Með honum er horf-
inn einn af þeim mönnum úr
íslenzkri verzlunarstétt, sem
henni var til sóma og stéttar-
bræðrum sínum til fyrirmynd-
ar. Munu vinir hans og sam-
starfsmenn allir jafnan minn-
ast hans sem hins ágætasta
manns.
Með þessum fáu orðum vil
eg kveðja góðan samferða-
mann, með þakklæti fyrir langa
og frábæra þjónustu og gott
samstarf, og votta konu hans
og sonum hluttekningu við
missi elskulegs eiginmanns og
föður.
Ó. N.
Norðmann frá því árið 1923 til
dauðadags og naut þar oskoraðs
trausts húsbænda og vináttu
allra samstarfsmanna, enda
var hann frábær starfsmaður,
verkhygginn, vandvirkur og
vildi hvers manns vanda leysa,
og var það áberandi hversu
mjög hann vandaði dagfar sit‘
allt.
Kvæntur var Lárus Guð-
rúnu Erlendsdóttur, hinni á-
gætustu konu og áttu þau tvo
sonu, Erlend og Pálma. Lauk
Erlendur nýlega stúdentspróíi
með glæsilegum » vitnisburði.
Lárus heitinn var frábær
heimilisfaðir, enda var sambúð
þeirra hjóna til fyrirmyndar.
OHum stundum, um fram
skyldustörf sín hjá fynrtæki
því er hann vann hjá, varði
hann í þágu heimilis sms, sem
var með einstökum sæmdar-
brag. Þau hjón voru m]ög sam-
hent um að vanda uppeldi
sona sinna, og var Lárus þeim
í senn góður faðir og hollur
félagi.
Þótt hinir ungu sveinar hafi
nú mikils misst, má segja að ef
það er rétt, að fjórðungi bregði
til fósturs, þá hafi þeir fengið
Píanótónleikar
Roberts Rieflings.
Hinn mikli norski píanóleik-
ari Robert Riefling hélt hljóm-
leika á vegum Tónlistarfélags-
ins miðvikudag og fimmtudag í
Austurbæjarbíó. Á efnisskránni
voru þrjár prelúdíur og fúgur
úr Wohltemperiertes Klavier
og Krómatísk fantasía og fúga
eftir Bach, sónata í d-moll eftir
Beethoven, sónata í a-dúr eftir
Mozart, tvö smálög eftir Grieg
og Rondo amoroso og Kjempe-
viseslaatten eftir Sæverud.
Hin mikla leikni og öryggi
þessa einstaka meistara kom
glögglega fram 1 Bach-verk-
unum og eigi siður í sónötu
Beethovens. Aftur á móti vai
honum eitthvað þyngra um
hina léttu rókókósónötu Möz-
arts, en í hinum norsku tón-
verkum var eins og skap hans
nyti sín til fulls, og var leikur
hans í ,,tröllaslagi“ Sæverdus
svo magnþrunginn, að ogleym-
anlegt verður þeim, er á
hlýddu.
B. G.
Margt er shtitió■
Rifssínn taldi ekki „fínt" að
flokka óhreinan fataað.
Vírði ngi ib kVi ir vinituniii.
Maður skyldi ætla, að rúss-
neskir kommúnistar bæru sér-
staka virðingu fyrir vinnunni,
þar sem beir eru búsettir í því
ríki, sem kvað dá hana mest.
Ekki fór þó mikið fyrir því
á fundi, sem haldinn var í Ör-
yggisráði SÞ þann 17. júní. —
Meðal ræðumanna var þá
Semyon K. Tsarapkin, fulltrúi
Sovétríkjanna, og eins og oft
kemur fyrir fór hann hörðum
orðum um Bandaríkin. í þvi
sambandi benti hann a mynd,
sem birzt hafði þá uin daginn
í New York Times af Stankos
Masic, fyrrum ráðherra i Júgó-
slavíu, þar sem hann var að
flokka fatnað í þvottahúsi í
Chicago.
Masic hafði virzt hinn ánægð-
asti með starfs sinn, og lét svo
um mælt við myndatökumann-
inn, að hið nýja land hans hefði
ekki aðeins veitt honum þak
yfir höfuðið og brauð að eta,
heldur og ást sín. Það fannst
Tsarapkin fyrir neðan allar
hellur.
„Þannig er lífið í Bandaríkj-
Þriðjudaginn, 29. jum 1954.
„Gestur“ hefur skrifað mér
stuttan pistil um útlit opinberra
bygginga,og fer hann hér á eftir:
Landsspítalinn.
„Eg á ekki oft leið framhjá
Landsspitalanum, en í vor þóttl
mér það tíðinduin sæta, að máln-
ingu hafði verið klínt á tvo staði
á norðausturgaflinum, og tveim
litum meira að segja. Þóttist ég
sjá, að eitthvað mundi eiga að
hressa upp á útlit byggingarinn-
ar, og var ekki vanþörf á, því að
misgráar skellurnar á veggjunum
eru leiðinlegar í meira lagi.
Gengur seint.
Vikum og mánuðum siðar var
svo byrjað að móla framhlið
byggingarinnar, og þótti mér, að
sá eða þeir, sem hefðu ráðið litn-
uin, hefðu verið lengi að ákveðai
sig. Bjóst ég við, að nú mundi
allt ganga í „grænum hvelli", úr
þvi að hin mikla ákvörðun hefði
verið tekin, en vika er liðin eða
meira, síðan byrjað var að mála
lnisið, og finnst mér ganga ótrú-
lega seint.
Mætti mála fleiri.
Vildi ég — sem einn þeirra,
sem greiða fyrir málningu og
vinnu við þetta — leyfa mér að
fara þess á leit við hlutaðeigandi,
að þeir hraði verkinu eftir föng-
um, þvi að þetta er engan veginn
hálfnað, þótt menn segi, að „hálfn
að sé verk þá hafið er“. Og í beinu
framhaldi af þvi, vildi ég stinga
þvi að þjónum mínum, sem falin
hefur verið yfirstjórn þessara
mála, að þeir láti móla og fegra
fleiri af byggingum hins opin-
bera. Kveð ég yður að svo
mæltu.“
Litla golfið.
„Bjarki“ skrifar á þessa leið:
„Bæjaryfirvöldin virðast vera
einkennilega góð við suma menn.
Það finnst mér a. m. k„ þegar ég
virði fyrir mér „litla golfið“ svo-
nefnda i Hljómskálagarðinum.
Þar leyfist einliverjum manni að
setja upp litilfjörleg skemniti-
tæki, sem Iiafa ein viss áhrif —
að stór blettur í garðinum verður
fljótlega að flagi. Þegar svo verð-
ur komið, niun bærinn að sjálf-
sögðu leggja fram fé til að bæta
slcaðann, og þá er allt klappað og
klárt. En mér finnst, að ef meni*
vilja koma upp slíkum tækjmn
til fjáröflunar, ættu þeir einnig
að vera menn til að slétta örlítinn
blett sjálfir undir tækin. Þar geta
þeir þá ráskað eins og þeir
vilja.... Hvað verður það næsta,
sem fundið verður upp á að setja
í Hljómskálagarðinn, þegar búið
er að leiða asnann í herbúðirnar
með þessu móti?“
Bergmál þakkar skrifin. Vilja
fleifi taka til máis? — kr.
unum,“ sagði hann. „Ráðherra
vinnur við að flokka óhrein
föt.“
Lodge, fulltrúi Bandaríkj-
anna, greip tækifæri, til að
veita Rússanum ádrepu. Benti
hann á, að öll vinna væri virðu-
leg, og að í- Bandarikjunum
þyrfti menn ekki að fara bón-
arveg að einhverjum embættis-
manni til að fá vinnu í þvotta-
húsi. Þar við bættist, að svo
gæti farið, áð Masic yrði fram-
kvæmdarstjóri fyrirtækisins.