Vísir - 06.08.1954, Blaðsíða 7

Föstudaginn 6. ágúst 1954
VISIB

1
WWWVWVWWiAftWVWWVWWW'yWWWWWtfWt
Robert O. Gase:
Gullgildran
23
wswwvvwwwvvvww^ywwwwwvwuwuwyw^*
Hann gekk að olíutunnu, sem þarna var og dýfði fingri í olíuna,
til þess að athuga gæðin.
„Hm, ný olía,“ sagði hann við Whitey. „Fyrirtak. Eru geym-
arnir í flugvélinni fullir?“
Whitey kinkaði kolli.
„Tilbúin til burtferðar. Má eg spyrja um hvað þér ætlist
fjrrir?“
„Velkomið“, svaraði Ravenhill.4,.í fyrsta lagi aðgætum við
Crim hvort allt sé í lagi með flugvélina yðar. Svo skil eg yður
og Crim eftir hérna meðan við Vee fljúgum til Lochiel. Riddara-
lögreglan kemur eftir yður í fyrramálið.“
Þessi orð höfðu næsta ólík áhrif á þá Crim og Whitey. Hinn
síðarnefndi brást reiður við:
„í flugvélinni minni, eg held nú ekki.“
„Þér eigið ekki um neitt annað að velja. Það ætti að geta
farið sæmilega um yður hérna.“
Crim vaij sem lostinn reiðarslagi og sagði i bænarrómi við
Ravenhill:
„Lofið mér að koma með ykkur. Þér getið afhent'mig ridd-
aralögreglunni í Lochiel, en skiljið mig ekki eftir\ héma. Ef
þið gerið það tek eg bara ábreiður mínai4 og labba mir.a leið,“
„Engar mótbárur,“ sagði Ravenhill og horfði glottandi fram-
an í Crim, „eg skal sjá svo um, að þú þurfir elikerfe að óttast
Whitey.“
Hann rétti Vee bollann sinn.
„Eg þakka fyrir sopann. Hann var ágætur. — Jæja, Crim,
komdu með olíuslatta og auka vasaljós.“
Crim gerði sem hann bauð og Ravenhill opnaði dymar;.
„Þetta verður ekki löng stund, Vee,“ sagði hann. „Ög þér
lofið því, að aðhafast ekki neitt, — þér verðið að leggja við
drengskap yðar, Whitey?“
„Auðvitað,“ sagði Whitey. „Þarf að fara svona hátíðlega að
oiiu?“ ’
„Það fej allt vel, eg er viss um það,“ sagði Vee.
Ravenhill kinkaði kolli og flýtti sér að loka dyrunum á eftir
sér, svo kuldann legði ekki inn í byrgið.
Þegar þeir voru farnir sýslaði Vee sem mest í homi sínu. Hún
skolaði bollana og þurfkaði þá með þurrku úr gömlum poka.
Hún leit ekki' til Whitey og reyndi að haga sér eins og hann
væri hvergi nærri.
Whitey virtist ætla að haga sér eins, þótt beiskju gætti í rödd
hans, er hann tók til máls:
„Það var ekki óvinsamlegt af Riv,“ sagði hann, „að veita okk-
ui þetta seinasta tækifæri til samvinnu. —• Eg vildi gjarna
losna við bollann.“
Hún steig fram, tók við bollanum og fór aftur út í horn.
„Meira te?“ spurði hún., j
„Nei, þökk.“
Bæði voru þögul um stund. Þau heyrðu eins og marr frá flug-
vélinni og að þeir vof|u eitthvað að tauta Ravenhill og Crim.
Það var einhver hreyfing á Whitey. Hún leit á hann og sá, að
hann hafði verið að ná í velktan vindlingapakka úr vasa sínum.
Hann horfði á hana, löngunarfullu augnaráði.
„Þetta er kveðjustund, væna mín — hefir þú ekkert að segja
að skilnaði?"
„Jú,“ sagði hún, „það hefi eg. Þegah þú baðst mín í fyrsta
skipti — var það þá vegna þess, að þú hélzt að eg væri auðug?“
,„0, nei, það var vegna þess að eg elskaði þig. Hitt er satt,
að fyrirtæki mín á norðurslóðum gengu miður vel, og eg þurfti
á fjárhagslegum stuðningi að halda.“
„Og þegar þú komst að því, að eg a'éð yfir 45.000 dollurum,
datt þér í hug að fá Crim í lið með þér til þess að hafa út úr
mér þetta fé?“ ,
„Eðlilega," svaraði hann. Honum veittist ei'fitt að ná vindling-
unum úr pakkanum. „Sagði Riv þér ekki frá því öllu?“
,.Jú, en þú sagðir mér, að hann hefði ger,t það. Hvers fegna?“
„Það er augljóst mál. Eg var brjálaður af afbrýðisemi.“
„Vegna mín?“
„Að nokkru leyti, en að mestu leyti af ástæðum, sem þú skil-
ur ekki.“
Hann var loks búinn að ná sér í vindling, sem var allþvæld-
ur, enda leit hann á hann með gagnrýnandi augum. „Riv er há-
stéttarmaður, af aðalsætt. Fjölskylda hans átti kastala og allt
slíkt. Mitt fólk var nær sauðsvörtum almúganum, verzlunar-
fólk, millistéttarfólk."
„Þetta er hlægilegt," sagði hún fyrirlitlega. „Um slíkt hugsar
enginn hér í Kanada. Afi minn vann fyíir sér með haka og reku
að verkfærum. Hann var námumaður."
„Við vorum að tala um Riv og mig. Eg sagði, að þú mundir
ekki skilja það.“
Allt í einu, eins og fyrst þegar hún fór inn í göngin, varð hún
gripin skelfingu í svip. Eins og eitthvað illt væri aðvífandi, lægi
í loftinu. Það var ekki líkt Norman DeVore að tala þannig. Og
samt — er hann nú horfði beint framan í hana virtist hann ró-
legur, eins og hann átti að sér. Hann beið þess kurteislega, að
hún héldi áfram.
„Og þegar þú baðst mín aftur í fyrri viku,“ sagði hún —
þegar þú flaugst frá Nome og hótaðir að segja frænkum mínum
um peningana, nema eg féllist á að giftast þér, þá vissirðu auð-
vitað, að náman var verðmæt?“
„Auðvitað. En þú gazt vitanlega ekki gleymt þessari helgi í
Strathcona.“
Hún svaraði engu. Hún hafði lokið við að þvo upp tinbollana
og annað og hengdi þurkuna á snaga. Hún veitti því nú athygli,
að svitadropar gljáðu á enni hans.
„Þér er of heitt. Á eg að loka fyrir ofninn — eða opna dyrnar
dálítið?“
„Nei, nei, þess þarf ekki.“
Eftir stutta þögn bætti hann við:
„Jæja, röðin er komin að þér. Nú giftist þú Riv, geri eg
ráð fyrir? Svona, svona, því ekki að játa, að í þá átt beygist
krókurinn'?“
„Það getur verið, að þú hafir dálítinn rétt til þess að spyrja,“
sagði hún loks. „Og eg skal vera jafnhreinskilin og þú. Eg
mundi telja mér það mikinn heiður, ef Riv vildi fá mig fyrir
konu, en eg er smeyk um, að hann biðli ekki til mín.“
„Vitleysa, hvers vegna ekki?“
„Hann er stoltur,“ svaraði hún. „Það mætti segja mér, að
hann hafi sætt sig við það hlutskipti að vera útlagi — og hagi
lífsvenjum sínum eftir því. Hann mundi líta svo á, að hann
mundi draga mig niður á við. Og svo má vel vera, að hann elski
mig ekki.“
„Elski þig, vertu ekki svona vitlaus. Hann mundi kvongast
Indíánastelpu, þótt ekki væri í boði nema helmingur þess, sem
hann ætti í vændum í námunni, ef hann kvongaðist þér. Hann
er langt niðri núna, — vanheiðraður maður, sem hvergi yrði
tekið á móti sem jafningja, —r- honum yrði ekki einu sinni fagn-
að á dansleik í þvottakvennafélagi.“
„En hann er samt hugdjarfasti, hugkvæmnasti og hugulsam-
asti maðurinn, sem eg hefi kynst.“
„Já, já, allt þetta gæti hann verið — fyrir borgun.“
„Kannske hann sé að sumu leyti í flokki þeirra, sem ekki láta
kaupa sig. Þú ert ágætt dæmi um mann, sem á það víst að allar
dyr standa opnar fyrir peningunum. Þú varst í þeim flokki að
minnsta kosti. Hvernig heldurðu að útkoman yrði, ef þið væruð
bornir saman, Riv og þú?“
A kvöldvökunni.
Kona ein við aldur liafði lengi
álitið að hún væii veik og leitaði
margra lækna. þcir gátu þó ekki
lijálpað henni — hún var alltaf
jafnlasin. Loks hugsaði hún sér
að finna sálkönnuð og láta hann
uppgötva livað að sér gengi.
Ilann stakk upp á því, að þau
skvldu athuga drauma liennar
og ráða af þeim hvað olli van-
líðaninni. Einn dag kom hún til
viðtals hjá honum og sagði þá,..
að sig. hefði ekkert dreymt und-
anfarna nótt. „Góða frú,“ sagði
sálkönnuðurinn ergilegur. „þeg-
ar þér vanrækið það sem yður
er sett fyrir að gera heima, þá
get ég alls ekki hjálpað yður.“
Skotinn fór burt af gistihús-*
inu og dyravörðurinn óskaði hon-i
um góðrar ferðar. „En mór þyk-
ir fyrir því að geta ekki gefiðf
yður þjórfé. Eg gaf stofustúlk-*
unni állt sem ég átti eftir."
„Jæja, — hún sagði nú annarö
að þér hefðuð ekkert gefið sér!1"
— „Nú jæja, maður minn,“ sagði
Skotinn, „fyrst svona falleg-
stúlka fær ekkert hjá mér, þá
þurfið þér ekki að undrast þó að-
þér verðið útundan."
• j
Einu sinni var....
þetta mátti meðal annars les#.
í Vísir hirin 6. ágúst 1919:
Sildveiðamar.
Við Eyjafjörð og SiglufjörS-
eru nú að sögn komnar á lanci’
fullar 80 þús. tunnur af síld.
þórður kakali
kom frá ísafirði í gær og fexj"
bráðlega vestur. Hann hefurt
stundað síldveiðar og hefur afl-t
að 1800 tunnur á skömmum tíma.
Pétur Jónsson
syngur í ltveld og næstu kvelif
m. a. ný lög eftir þá Sigfús Ein*
arsson (Nótt) og Árna Thor*
steinsson (Tröllasöngur úr Bárð«
arsögu). Annars verða á söng-t
skránni ýmis fræg óperuverki
efni.
Tvö skip
komu hingað í gær moð salt*
farma.
£. d. Sumuyks:
/6/3
Fenjamenn þustu að Tarzan frá
öllum hliðum, og haim sá að hann
var í mikilli klípu.
Skynsamlegast var fyrir hann að
gefast upp, og það gerði hann, nauð-
ugur þó.
Nú kom sá, sem upprunalega hafði
handtekii Tarzan, og augu han»
leiftruðu af hatri, .
Ég get ekki drepið þig, en samf
skal eg fá hefndir. Verðir, farið tili.’
drottningarinnar.