Vísir - 23.08.1954, Blaðsíða 7

Mánudaginn 23. ágúst 1954.
TlSIB

M^^WWWWWWfcWlljVWWW^W^WWWðlftWfl
Lifandi - - -
damSnr
Sftir /€ Potter

smátt og smátt. Eg stóð upp og fór til stúlkunnar til að. hjálpa
henni. Eg strauk af henni snjóinn og fann byssuna.
Risavaxinn barrskógur var á báðar hliðar járnbrautarinnar.
Storminn hafði lægt og við sáum fáeinar stjörnur.
Eg athugaði að byssan var hlaðin og gikkurinn uppi. Sagði
stúlkunni að elta mig og hélt áfram eftir járnbrautinni, í sömu
átt og lestin hafði farið.
hamra yfir hve fljótur hann var í snúningunum, og hrósað
honum fyrir ljóta óhreinindabiettinn á bréfinu, sem bar með
sér að það hefði verið notað lengi.
Stúlkan hafði sagt: — Þér eruð meira að segja líkur honum,
þegar hún kom fyrst inn í klefann. Það var skýringin á því að
mannlýsingin var rétt — sama hæð, 6 fet, sama þyngd, 85
kiló, samskonar jarpt hár og brún augu og meira að segja
sama örið efst á hægri kinn. Aldurinn var talinn 35 ár í vega-
bréfinu, tveim árum meira en eg var. Figl hafði sagt að þessi
skekkja skipti engu máli, hann hafði misskilið upplýsingarnar
sem hann fekk hjá mér. í raun réttri hafði mannhundurinn ekki
gert annað en að skipta um ljósmynd. Hann hafði stölið vega-
bréfinu af líki Marcel Blayes.
Eg veit ekki hve lengi við sátum þarna þegjandi þangað til
eg leit á klukkuna. Fimmtán — nei fjórtán mínútur til Hegys-
halom, ungversku landamærastöðvarinnar. Á öllum landa-
mærastöðvum mundi morðingja Marcels Blaye hafa verið gerð
fyrirsát — manninum sem drap hann í Wien og stal vegabréf-
inu hans.
Eg stóð upp og sneri mér að stúlkunni. — Eg trúi yður, sagði
eg. — Spyrjið mig ekki hversvegna, en eg veit að þér segið
satt. Eg skal hjápa yður. Yður er óhætt að treysta mér. En við
verðum að fara úr lestinni.
Eg opnaði dyrnar til hálfs, viðbúinn að skella henni aftur
og læsa, en gangurinn var tómur. Eg leit við til að segja henríi
að koma með mér, og sá að hún stóð uppi í sætinu og var að
þreifa fyrir sér í farangursnetinu. Eg var í þann veginn að
segja að við skyldum ekki hafa töskurnar með okkur, en sá
þá að hún var að draga þykkt umslag upp úr einni þeirra.
Hún gat stungið því í vasann, hitt urðum við að skilja eftir.
Eg gekk eftir endilöngum vagninum. Rússneskur varðmaður
stóð á afturpallinum. Hann hafði byssu um öxl og sást varla í
andlitið fyrir uppbrettum frakkakraganum.
Eg fór inn í snyrtiklefann, læsti á eftir mér og rakti alla
pappírsræmuna af þarfablaðarúllunni og setti blöðin í hrúgu í
hominu. Svo bar eg eld að bréfunum, opnaði dymar og gekk
út á pallinn.
— Það er eldur uppi í snyrtiklefanum, sagði eg við rússneska
vörðinn.
Hann tók byssuna silalega af öxlinni, setti hana upp við
þilið og gekk rólega inn í ganginn án þess að segja orð. Eg sá
að hann fór inn í snyrtiklefann. Þegar hann hafði lokað a eftir
sér benti eg stúlkunni. Við heyrðum að hann var að hella vatni
á logandi pappírinn.
Lestin fór hægt því leiðin lá upp í móti. Reykurinrí tfrá eim-
reiðinni vall inn á pallinn.
— Hoppið út! sagði eg við stúlkuna. Hún lenti í skatfli rétt
hjá sporinu. Eg fleygði byssu vai'ðmannsins út og hljóp svo.
Eg hrópaði til stúlkunnar sem lá 6—7 metra burtu og sagði
henni að liggja kyrri. Eftir dálitla stund reis eg upp til hálfs.
Lestin var komin í hvarf og hljóðið frá eimreiðinni dvínaði
II. KAFLI.
Við þræddum járnbrautarteinana hér um bil tvo kílómetra
þangað til skógurinn gisnaði, og þá stóðum við á rússneskum
hermannavegi. Við fórum von bráðar að óska þess, bæði tvö,
að við hefðum aldrei farið úr lestinni. j
Við höfðum ekki talazt við nema einu sinni á leiðinr(ii.
Stúlkan hafði tekið andann á lofti og spurt hvort Wien væri ekki
í hina áttina. Eg svaraði að við færum í sömu áttina og lestln
því að bjartara væri yfir í þeirri áttinni. —• Við ætlum ekki
að ganga til Wien. Eg rétti fram höndina. — Það er víst mál
til komið að við kynnum okkur. Eg heiti John Stodder.
— Eg heiti Maria Torrea, sagði hún. Birtan frá stjörnunum
var svo góð að eg gat séð að hún brosti.
Við fórum yfir veginn, en ekki vorum við langt komin er
eg heyrði bifreið nálgast. Eg kippti í Maríu og dró hana með
mér inn á milli trjánna. Skömmu síðar sáum við stóra rússs-
neska herbifreið ski'önglast framhjá, heyrðum hana nema stað-
ar svo sem 100 metra undan, en svo hélt hún áram.
Þegar við hættum að heyra í hreyflinum fórum við út á
veginn aftur og héldum áfram göngunni þangað til við komum
auga á hlið í hárri vírgirðingu. Eg hvíslaði að Maríu að hún
skyldi bíða við meðan eg athugaði girðinguna. Hliðið var læst.
Og ómögulegt að komast yfir girðinguna, sem var með gadda-
vírsstreng efst. Fyrir handan hliðið og spölkorn frá veginum
var varðmannskofi, en hann var mannlaus. Eg sá spor í snjón-
um. Varðmaðurinn hafði farið inn í skóginn. Það var svo að
sjá sem hann væri nýbyrjaður á hringferð sinni, eftir að hafa
lokið upp fyrir bílnum, sem fór framhjá áðan.
María sagði — Hvað eigum við nú að gera?
— Fyrst og fremst verðum við að reyna að komast gegnum
þetta hlið. Og svo er að ná í bónda, sem hefir vagn eða vörubíl
og getur ekið okkur til Wien. Eg hefi sand af dollurum á mér.
Lág rödd Maríu truflaði hugsanir mínar. — Farangurinn
okkar spgir til um hver við erum? Og það var mergurinn máls-
ins. Eg hafði skipt um merkimiða á töskum mínum. Og fötin
mín og allt annað var merkt Marcel Blaye, Genf. Hver einasti
maður mundi taka þetta sem sönnun þess að eg hefði ekki að-
eins myrt manninn heldur stolið farangri hans líka.
Það glórði í vindling Maríu í myrkrinu. Hún sagði: — Eg a
sökina á því að þér lendið í vandræðum. Eg hefði ekki átt að
láta yður hjálpa mér.
Eg gat ekki sagt henni allan sannleikann, ekki fyrr en við
værum komin til Wien aftur. Og svo sagði eg henni aðeins hálf-
an sannleikann. — Mér fellur vel við yður. Eg hefi nokkrum
simium komizt í klípu sjálfur. Síðan sagði eg: — Hver vqr
þessi Marcél Blaye? Eg sagði „var“ án þess að það snerti mig
nokkuð.
— Herra Blaye kallaði sig úra- og klukku-heildsala. Hann
hafði skrifstofu í Genf, rétt við Rue du Mont Blanc og póst-
húsið. Hann kom til Genf rétt áður en stríðinu lauk —• eg
held það hafi verið snemma árs 1945. Eg hefi ekki unnið hjá
honum nema sex vikur, svo að eg þekkti hann eiginlega lítið.
— En þó voruð þér fús til að fara með honum til Budapest?
María þagði um stund. — Það er víst bezt að eg segi yður
alla söguna. Eg varð að vinna fyrir þremur yngri systkinum
mínum, skiljið þér. Hún slökkti í vindlingnum í snjónum og
vafði frakkanum mínum fastar að herðum sér. — Þegar við
vorum börn áttum við heima í Madríd og þar eruni’ við fædd.
Faðir minn var lögfræðingur en hann var líka lýðveldissinni,
og þegar konungdæmið var afnumið varð hann spánskur kons-
Einu sinni var....
Þessar fréttir birti Vísir m. a.
þ. 16. ágúst 1919:
Af fjöllum ofan.
Mánudaginn 21. f. m. lögðu
þeir af stað héðan úr þænum í
ferðalag, þrír saman, Bjarn-
héðinn Jónsson járnsmiður, Jón
Ólafsson skipstjóri og Ólafur
læknir ísleifsson í Þjórsártúni,
og var ferðinni heitið upp í ó-
byggðir. Þeir eru nú komnir
heim aftur, og hefir Ólafur Is-
leifsson sagt Vísi af ferðalaginu
á þessa leið:
Á mánudag fóru þeir í bif-
reið austur að Þjórsártúni og
þaðan ríðandi að Skriðufelli
um kvöldið og gistu þar um
nóttina. Annan dag fóru þeir
að Dalsá og þaðan inn í Naut-
haga. Þriðju daginn og fjórða
upp í Arnarfell, voru þar um
kyrrt megnið af deginum en
fóru síðan aftur í Nauthaga og
ferðuðust þar um upp undir
Hofsjökul og víðar. Segir Ó. L,
að þar uppi undir jöklinum
muni vera fegursti blettur á
landinu. Er þar ákaflega grös-
ugt og blómskraut svo mikið,
að fegurri blómagarðar sjáist
ekki af mannhöndum gerðir,
Hiti var þarna afskaplegur, og.
lágu ferðamennirnir þar útí
undir berum himni eina nótt.
Því næst héldu þeir vestur yfir
Illahraun, fyrir norðan Kerl-
ingarfjöll, vestur í Jökuldal og
voru þar nótt. Gengu þeir upp
Kerlingarfjöllin og þótti þeim
þar hrikalegust útsjón. í sama
áfanga fóru þeir að Jökulkvísl,
en næsta dag að Gránunesi og
voru þar um kyrrt sunnudaginn
allan. Á mánudaginn skildi Ó.
í. við samferðamenn sína við
Hvítá, skammt fyrir neðan
Hvítárvatn. Þaðan fór hann F
einum áfanga að Gránunesú
heim að Þjórsártúni. Eru það
um 130 km. vegar og líklega
lengsti áfangi, sem farinn hef-
ir verið landveg hér á landi og
hafði hann þrjá hesta. Sam-
ferðamennirnir ætluðu að vera
um kyrrt í Gránunesi, en halda
þaðan til Hveravalla og vestur'
að Arnarvötnum og þaðan til
Kaldadals.
Eftir öllu útiliti að dæma,
segir Ó. í., að tíð muni hafa ver-
ið miklu betri á fjöllum uppí
en sunnanlands; afrétturinn var
ágætlega sprottinn og sáust
þar engar minjar Kötlugoss-
ins.
•***»
Copt. J9Í0.Edgar Burrough»,Ine.—Tm.R«S.O.B Tít.OIt.
Distr. by United Feature Syndlcate, Inc.
£ & BwwuytUz
TARZAN
im
Tarzan var nu leiddur aö geysi-
stóru vatnskeri og hóf þá Oozu ein-
kennilegan helgisöng:
’u „Fern þin er tilbu,
hákarlaguð. Sýndu ok.
ir meðtaka hana“, og
hann fiski í vatnsker:
j, þú mikli
; að þú vilj-
n leið henti
Svarið kom skjótt og var hrylli-
legt.
■ ) ! 1 '
Afar stói’ hákarl kom öslandi og
hremmdi óðara fiskinn.

-35-5/-