Vísir - 26.08.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 26. ágúst 1954
VlSIB 2
<PUWWWUWWWVWWWWVWWWWWWVVWVWIWVW
WS^WViWWVWWVWWWVWWWWWWWVW^VWWWWWWWWWWWVWWnWS
ILiifamdi - - -
damöur
£ftir P. Potter ||
6 I
WWWVWWWWWWWWWWWWWWVWWf^WUW
H-.’^JVUW^n^W’WW-^WWWW^JW^WWWWWSAfWVWWWB^-
vegna þess að hún var í hættu sjálf. Eg varð að segja henni frá
vegabréfinu, hvort henni líkaði það betur eða verr. Hvernig
mundi henni verða við þegar hún fengi að heyra að Strakhov
majór kallaði mig Blaye?
Eg þorði ekki að kveilrja ljós. Læddist fram að dyrunum.
Sem betur fór var hurðin ólæst.
Það var dimmt á ganginum fyrir' utan, en eg sá ljósglætu
gegnum rifu undir hurð, sem var rétt við hurðina mína. Eg
læddist þangað og drap á dyr. Kannske var þetta herbergi maj-
órsins, en þá ætlaði eg að biðja um aspírin-skammt. . .
Þegar eg hafði barið þrisvar heyrði eg Maríu spyrja: — Hver
er þar? Hvað viljið þér? Eg fór inn til hennar, lokaði á eftir
mér og sagði: — Það er eg, John Stodder. Eg verð að tala við
yður. í ■ | I
Hún néri stýrurnar úr augunum, reis upp við dogg og starði
á mig. Svo fór hún að hlæja.
— Hvað finnst yður svona hlægilegt, sagði eg. — Má eg
hlæja líka?
— Eg hló af því að þér eruð fyrsti maðurinn, sem hefur heim-
sótt mig sveipaður í ullarvoð.
Vafalaust hefur það verið hlægilegt að sjá mig — órakaðan
og með berar lappirnar neðanundir ullarvoðinni. Mér fannst
enginn hægðarleikur að byrja, en svo sagði eg henni að Strak-
hov majór hefði haldið að eg væri Marcel Blaye.
— Þér eruð talsvert líkur honum, sagði María. — Eg sagði
yður það líka þegar við hittumst í lestinni. En hversvegna
skyldi majórinn halda að þér væruð hann? Aldrei hefur hann
víst séð hann?
— Það er ofur einfalt mál. Það var ekki auðvelt að segja það
svo að mér gekk illa að finna viðeigandi orð. — Eg ferðast með
vegabréf Marcels Blaye, skal eg segja yður.
Eg hélt að hún mundi hijóða eða falla í ómegin eða benda á
mig og kalla mig morðingja. En hún horfði aðeins á mig, dökk-
um, djúpum augum og sagði: — Það er bezt að þér segið mér
alla söguna.
— Eg sagði yður hversvegna eg ætlaði til Ungverjalands,
hélt eg áfram óðamála. — Eg reyndi að fá fararleyfi þangað á
bandaríska vegabréfið mitt fyrir tveimur árum, en var neitað.
Eg hafði skrifað sitt af hverju í bók um Rússana, og þeim féll
það ekki sem bezt. En eg vil komast til Ungverjalands. Og
þegar eg kom til Wien fékk eg milligöngumann til að koma mér
í samband við herra Figl. Eg borgaði honum fimm hundruð
dollara, og hann lét mig fá vegabréf Marcels Blaye í staðinn.
Eg hélt að þetta væri gerfinafn, sem Figl hefði búið til.
María sagði ekki orð en horfði á mig áfram.
— Þér haldið vonandi ekki að eg hafi drepið Blaye? sagði eg.
— Þér haldið vonandi ekki að eg hafi komist yfir vegabréfið
hans með því móti?
Mér fannst eilífðartínii þangað til hún svaraði.
— Nei, sagði hún hægt. -—■ Eg trúi yður. Svo brosti hún. —
Ef þér hefðuð drepið Marcel Blaye þá munduð þér hafa drepið
mig líka, skiljið þér það? Þér hefðuð getað drepið mig í lest-
inni. Og þér hefðuð getáð drepið mig eftir að við stukkum úr
lestinni, eða látið mig verða eftir í læknum. Nei, mér dettur ekki
í hug að þér séuð morðingi.
— Það er mér að kenna að þér hafið lent í vanda, sagði eg.
— Eg lofaði að hjálpa yður til að komast til Wien aftur.
— Ef þér hefðuð skilið mig eftir í lestinni mundi eg vera
dauð núna, sagði María. — Eg sagði yður að Schmidt sæti um
líf mitt.
Eg sagði henni að okkur væri ógerningur að strjúka þaðan
sem við vorum, svo að réttast væri að við færum með Strakhov.
Við yrðum að reyna að komast undan í lestinni til Budapest.
Eða þegar við kæmum í höfuðborgina.
— Eg hefði gaman af að vita hvað Blaye hafði fyrir stafni,
sagði eg. — Þá yrði auðveldara að vita hvað við ættum að gera.
— Hvers vegna athugið þér ekki það sem er í umslaginu, sem
hann afhenti mér? sagði María. — Þar hlýtur eitthvað að standa
viðvíkjandi erindi hans, því að annars hefði honum ekki verið
svona umhugað um að eg geymdi það?
— Hvar er umslagið?
— Ottó tók við því, sagði María. — Hann tók það þegar hann
fann okkúr.
— Eg get ekki farið á stjá núna til að leita að umslaginu,
sagði eg. — Hver veit nema tækifærið gefist í fyrramálið.
Hvað haldið þér að sé í þessu umslagi?
— Ég hef ékki hugmynd um það, sagði María. — En eg er
viss um að það er vegna umslagsins, sem Schmidt elti mig.
—.Undir eins og við komumst til Budapest skal eg sjá um að
þér komist aftur til Wien með lest eða flugvél. Eða kannske
getið þér komist beina leið til Genéve. <
María sagði ekkert. Hún rétti fram annan handlegginn, dró
höfuðið á mér að sér og kyssti mig.
fy' 'if-it'
4. KAP.
Töskurnar okkar stóðu í röð á öðrum enda stéttarinnar er við
komum á ungversku landamærastöðina morguninn eftir. Þær
höfðu verið rannsakaðar vendilega. Að öllu hafði verið farið
með mestu vandvirkni, og ef tollmaðurinn hefði ekki verið ó-
hreinn á höndunum og ef ekkl hefði verið hvítlaukslykt af
hverju einasta fataplaggi, hefði ekki verið hægt að sjá að
hróflað hefði verið við nokkrum hlut.
En það var fleira en þetta sem vakti furðu okkar þarna á
stöðinni. Þarná stóð hraðlestin frá Wien til Budapest, búin til
brottfarar undir eins og vegabréfaeftirlit, tollmenn, gjaldeyris-
eftirlit, heilbrigðisfulltrúi og lögreglan hefði lokið starfi sínu.
Mér var afhent bréf frá Orlovsku greifafrú til Marcel Blaye.
Og í þokkabót sáum við dr. Wolfgang Schmidt þramma fram
og aftur á stéttinni, ljótan eins og erfðasyndina.
Ottó hafði ekið okkur til Hegyshalom, sama vonda veginn
sem við höfðum farið kvöldið áður, gegnum hliðið á vírgirðing-
unni og yfir' járnbrautarteinana. Strakhov majór sagði að við
hefðum verið heppin að lenda í höndum Ottós. Eg hafði gleymt
að landamærin höfðu verið flutt eftir að stríðinu lauk. Það hefði
átt að vera hægðarleikur að tala um velviljaða bændur, sem
vildu flytja okkur til Wien. En á þessum slóðum voru engir
bændur framar. Rauði herinn hafði flutt þá alla á burt af landa-
mæraslóðunum. Þegar við stukkum af hraðlestinni voru landa-
mærin fimm kílómetra að baki okkur. Ef við hefðum snúið við
mundum við hafa rekist á landamæri með gaddavír, vélbyssu-
stöðvum, útsýnisturnum með kastljósum og varðmönnum með
sporhunda.
Hermann hafði strokið og pressað fötin okkar og við höfðum
snætt ágætan morgunverð með Strakhov majór í arinstofunni.
Ef við hefðum ekki vitað betur mundum við hafa getað ímyndað
okkur að við værum gestir hjá erkihertoga. Strakhov var hinn
ræðnasti og sagði okkur frá bernsku sinni í Leningrad, og' María
deplaði ekki einu sinni augunum þegar hann kallaði mig Marceí
Blaye. Þetta hefði verið skemmtilegasta stund ef eg hefði ekki
alltaf veiáð að hugsa um hvað mundi taka við er við kæmum
til Budapest.
£ & Surmtgkt: — TABtiEAN
ropeu-fraKkar
útlendir nýkomnit.
Með belti og
án beltis
A kvöldvökunni.
Politiken segir frá því að
Dani einn hafi gengið berfættur
alla leið frá Óðinsvéum til
Rómar —- 1600 km. leið. —
Teymdi hann með sér geit alla
þessa leið og ætlar að gefa hana
hinni sænsku leikkonu Ingrid
Bergman. Daninn er kennari
og heitir Tage Lillienstrand.
•
Kaupsýslumaður í smábæ í
Nýja Englandi sótti það mjög
fast að láta kjósa sig í heil-
brigðisnefnd og var hann lof-
aður mjög fyrir starfsvilja sinn.
,,Eg sækist hvorki eftir heiðri
né peningum,“ sagði hann. „En
verði eg kosinn í nefndina, fæ
eg kannske síma.“
Atviiiiiu-
rekendnr
Ungan mann sem ekki get-
ur unnið erfiðisvinnu vantar
létta atvinnu nú þegai
sem allra fyrst. Up
81457.

Copr WW.EdgttrRlfí BurroMShJ.Inc.—1Tm.Reg.O.e.Pal.Ofl? ■
Dlstr. by United Feature Syndicate, Inc. t,
Tarzan sá það strax út að þann
þyrfti að komast að baki skepnunar
með hnífinn, til þéss að forðast hið
.hræðilega gin hennar.
Hann kafaði því í skyndi niður á
botn og bcáð þar í hnipri.
Hírnn beið þar til skepnan var
nærri því komin að honum, þá
pynti hann sér að öllu afli upp á
r yfirborðið. -
•Og um leið og hákarla-guoiún þaút
framhjá honum stakk háhn hhífritihi
á kaf í höfuð hans.