Vísir - 11.09.1954, Blaðsíða 5

. Laugardaginn 11. september 1&54.
VtSIR

Lán í óláni.
EMr Franvis llarri.von.
Þegar Han-iet kom um kvöld-
ið heim í húsið, sem hún leigði
í og leitaði að lyklinum í tösk-
unni sinni, fann hún sér til
skelfingar, að peningabuddan
hennar var þar ekki. Og þetta
var enn meira áfall fyrir þá
sök, að þá um daginn hafði hún
einmitt tekið talsverða upphæð
úr bankabók sinni.
Henni tókst einhvern veginn
að opna hurðina og kveikja
ljósið. Svo tæmdi hún töskuna,
og hellti innihaldinu á borðið.
Og ekki var um það að villast,
buddan var horfin. Ósjálfrátt
fór hún að láta það, sem hafði
verið í töskunni í hana aftur —
nafnskírteinið, púðurdósina,
vasaklútinn ....
færum á gólfið og fór eitthvað
að athuga gasmælinn. ' Hann
leit upp frá starfi sínu eftir
fáeinar mínútur.
„Hér er eitthvað í ólagi, ung-
frú. Það verður að athuga niæl-
inn vandlega. Eg verð að loka
fyrir gasið þar til á morgun.
Þurfið þér kannske að elda
núna?“
„Já,“ svaraði Harriet eins og
í leiðslu. „En það gerir ekkert
til.“
„Mér þykir það mjög leið-
inlegt, en kannske þér getið
borðað úti í kvöld?“
Borðað úti .... Harriet varð
ósjálfrátt hugsað til buddunn-
ar, sem hún hafði tapað. Nú
fann hún, hvað hún var illa
Þá kom hún allt í einu auga' stödd- Tárin fylltu hvarma
á bréfið. Fyrst starði hún á það,
eins og hún tryði þessu ekki.
En það lá þarna — því hafði
verið stungið undir hurðina,
bláu umslagi með tttlendum
frimerkjum. Og hún sS, að utan
á það var skrifað með hinni
snyrtilegu hendi Alans.
Óumræðileg sæla fór eins og
straumur um hana. Allt var
gleymt — allar löngu vikurnar,
sem hún hafði beðið, öll eftir-
tektarsemi varðandi bréfber-
ann, og öll vonbrigðin, þegar
hann hristi alltaf höfuðið, er
hún spurði fyrst og leit svo að-
eins á hann síðar. Þetta var eins
og það hefði aldrei gerzt. Það
var eins og næstu vikur væru
horfnar: Alan var búinn að
senda henni farseðilinn, þau
mundu giftast, þegar hún kæmi
til hans. Humyndaflug hennar
töfraði fram með undrahraða
myndir af sveitabýli, þar sem
fagrar rósir mundu vaxa utan
við gluggana, já, hún sá meira
að segja glókollana, sem þau
mundu eignast er frá liði.
En hún las aðeins fyrstu lín-
una.
„Kæra Harriet!
Mér þykir ákaflega leiðin-
legt að verða að baka þér sorg',
en hér hefi eg kynnzt . . . . “
Hún lagði bréfið frá sér á
borðið og vissi, að áframhaldið
mundi vera eins og hún hafði
vitað, að það mundi verða, þótt
hún hafi vonazt eftir öðru. Hún
hafði gabbað sig, þegar hún
hafði reynt að telja sér trú um
eitthvað annað. Hún lét fallast
á stól, og reyndi að jafna sig
á þessu. En svo lágðí hún höf-
uðið á handleggina á borðinu
og fór að gráta hljóðlega.
Hún hrökk upp, þegar barið
var að dyrum. Það var eins og
einhver væri orðinn óþolin-
móður, og Hariet vissi ekki, hve
lengi barið hefði verið, án þess
að hún hefði tekið eftir því.
Svo opnaðist hurðin og inn
gekk ungur maður. Harriet
starði á hann eins og hann væri
vofa.
„Eg kem frá gasstöðinni,
ungfrú! Eg á að líta á gasmæl-
inii. Afsakið, hve seint eg kem."
Hann lagði tösku með verk-
hennar. Með erfiðismunum
herti hún sig upp, þegar hún
tók eftir því, að maðurinn leit
á hana með áhyggjusvip og
spyrjandi.
„Það er bara ....... eg hefi
tapað buddunni minni í dag.
Allir peningarnir mínir voru í
henni.“
„Hversu miklu töpuðuð þér?“
„í henni voru fimm punds
seðlar og sjö penny. Það er
mikið fé fyrir mig.“
„Hafið þér spurzt fyrir um
þetta í lögreglustöðinni? Það
er furðulegt, hvað menn, sem
finna týnda muni, eru heiðar-
legir nú á dögum. Frænka mín
týndi einu sinni tösku með tíu
pundum og fékk hana aftur
næsta dag.“
,,Eg hafði bará alls ekki
hugsað um lögregluna.“
„Eg skal tala við hana fyrir
yður. Eg þarf að ljúka fleiri
erindum hér í grennd, og það
er ekki svo langt til lögregl-
unnar. Eg skal spyrja þar — og
ef hún veit eitthvað kem eg aft-
ur og segi yður frá því.“
Hann kom aftur eftir hálf-
tíma, og þá brosti hann glað-
lega.
„Þar hefir verið afhent
budda-------en þér verðið sjálf
að fára þangað og sækja hana.“
Rétt sem -snöggvast gleymdi
hún sorg sinni yfir bréfinu, sem
hún hafði fengið, þegar hún
flýtti sér á lögreglustöðina.
Varðstjórinn var mjög vin-
gjarnlegur við hana.
„Eg gleðst yðar vegna.
Heppnin hefir verið með yðurí
Það kom hingað 'maður með1
peningana fyrir hálftíma. Hann
fann þá á götunni. Þeir hljóta
að hafa dottið úr buddunni yð-
ar. Kanske hún finnist líka
seinna.“
Henni varð hugsað til
mannsins frá gasstöðinni, þeg'-
ar hún kom aftur út á götuna.
Hún hafði það á tilfinningunni,
að hún hefði ekki þakkað hon-
um nógu vel. En hvernig ætti
hún að finna hann aftur?
Og þá rakst hún næstum á
hann á gangstéttinni.
„Ó, eg er svo fegin. Eg er
yður mjög þakklát.“
Skömmu síðar sátu þau sam-
an í veitingahúsi. Harriet sagði
frá ævi sinni, frá frænku sinni,
er hefði látizt fyrir löngu, og
hún hefði sjálf verið skyld-
mennalaus eftir, kynnum sínum
af Alan, sem hafði farið til
Argentínu til að undirbúa þar
framtíð þeirra beggja. Hún
sagði meira að segja frá síðasta
bféfinu frá honum.
„Þér eruð ekki hin eina, sem
þannig hefir farið fyrir,“ sagði
Dick, en það var nafn þessa
unga manns. „Þér skuluð bara
vera fegin yfir að vera laus
við hann. En segið þér mér
meira.“
„Eg hugsa, að eg' fari aftur
til Highfield. Þar get eg senni-
lega fengið aðstoðarstarf hjá
lækni. Eg þekki líka konu, sem
heitir ungfrú Perryfield, og
hún bauð mér að leigja hjá sér,
þegar frænka mín dó. Henni
leizt aldrei á Alan.“
Dick var undrandi. „Eigið
þér við Caroline Perryman
frá Highfield í Hampshire?“
„Já, því ekki? Þekkið þér
hana?“
„Já, ætli ekki. Hún ef móð-
ursystir mín.“
A heimleiðinni töluðu þau
mikið um tilviljanir mannlífs-
ins. Harriet reyndi að finna
einhver tengsl í þessu máli.
„Eg geri ráð fyrir, að ungfrú
Perryman hafi frétt um húsið,
sem eg bý í, frá yður. Hún
gaf mér heimilisfangið. En
annars sagði hún ekker't um
það, að systursonur hennar ætti
heima í grenndinni."
„Hún hefir líklega haldið, að
þér munduð aðeins verða hér
stutta stund. Hún hefir ekki
talið það þess virði, að þér frétt-
uð um mig.“
„Það getur verið rétt.“
Nú nálguðust þau húsið, sem
Harriet bjó í, og Dick benti
henni á gluggann á herberginu
sínu, sem var hinum megin við
götuna.
„Hvað? Eigið þér heima
beint á móti mér?“ hrópaði
Harriet. Hún gat ekki gert sér
grein fyrir því, hvers vegna
hún varð svona glöð yfir þess-
ari tilviljun.
„Hvenær má eg liitta yður
aftur?“ spurði hann.
Harriet var undrandi. „Kom-
ið pér ekki' á morgun til að geí'á
við gasmaélinn?" spúrði hún.
„Vitanlega," svaraði Dick,
og það hafði komið á hann.
„Gasmælirinn. Eg var búinn að
steingleyma honum".
Rétt sem snöggvast var
Harriet undrandi yfir hiki hans.
Svo var allt í einu kveikt í her-
bergi um leið og þau gengu
/1 —
Fi-h. af 4. s.
Vilja þeir frið?
Persónulega er ég þeirrar
skoðunar, að kínverskir leið-
togar vilji frið, til þess að geta
snúið sér að hina risavöxnu
innanlandsvandamálum, sem
úrlausnar bíða, og ég furða
mig ekkert á því, að þeir óska
eftir að geta fengið það, er
þeir þurfa, frá fleiri löndum
en einu. Ég hygg, að þeir kjósi
ekki, að verða háðir neinni
þjóð einni, um það, er þeir
þurfa.
Að undanteknum Mao tse
Tung, sem er af bændum kom-
inn, eru leiðtogarnir úr borg-
arastétt, miðstéttamenn, eins
og vanalega í þeim löndum,
þar sem kommúnistar ráða.
Það er eingöngu í löndum þar
sem jafnaðarmenn hafa mikið
fylgi, að mönnum úr verka-
Mót R.f.R.
á morgun.
Búist við skemmtilegri
keppni.
Næstkomandi sunnudag kl. 3
e. h. fer fram á Fossvogi Róðrar-
mót R.f. R. 1954.
Mótið hefst á keppni í B-flokki
milli álvafnar Róðrardeildar Ár-
manns og Róðrarfélags Reykja-
víkur.
Þvi næst verður liáð liin ár-
lega 1000 metra-keppni i meist-
araflokki og mætast þar bezlu
liðin úr báðum félögunum. —
Keppt verður um nýjan verð-
launagrip, gefinn af stjórn R.f.
R., sem vinnst til eignar þrisvar
i tröð eða fimm sinnum alls. R.f.
R.-bikarinn, sem keppt hefur ver-
ið um undanfarnn þrjú ár, var
unninn til eignar af Róðrarfé-
laginu.
Loks fer fram „bændaróður“
innan R.f.R. Róið er i bátum fyr-
ir fjóra ræðara og stýrimann.
Róðurinn liefst í botni Fossvogs
og er markið við bryggju í Naut-
hólsvíkinni. Rúast má við éinkar
skenuntilegri og spennandi
keppni í öllum þrem róðrum, þó
sérstaklega í meistaraflokki, þar
sem Róðrardeild Ármanns mun
senda íslandsmeistarana til móts,
sem liafa verið ósigrandi á þessu
óri.
Tekst R.f. R. nú að sigra Ár-
menningana?
mannastétt eru falin hin mik-
ilvægustu opinber embætti.
Má vel vera að vegna þess, að;
kínverska er erfitt mál, séu
fáir erfiðismenn færir um að
taka virkan þátt í forystu.
floltks og stjórnar.
Tilgangslaust að vænta
„vestræns lýðræðis“.
Eg hygg tilgangslaust a<9-
vænta þess, að þróunin fari í þá
átt, að vænta megi lýðræðis í
Kína að „vestrænni fyrir-
hefur aldreifö
mynd“. Slíkt fyrirkomulag
hefur aldrei unnið sér neinai.
hefð í Kína og eg get ekki séð„
að það sé neinn grunnur til
þess að byggja á slíkt lýðræði
þar, þar sem verkalýðshreyf-
ingin er ekki lýðræðisleg, og
það verður að teljast vafasamt
að samvinnuhreyfingin meðal
bænda þróist á lýðræðislegant
hátt.
Það má fullyrða,
að Kína hefur nú ríkisstjórn,
sem af heiðarleik og einlægni
lætur sig ' varða velferð al-
mennings. Hún hefur aðhylst
hugsjónir sínar í allri einlægni
og vinnur fyrir þær með ákefð
sterks þjóðernisanda. Um það'
getur hver haft sína skoðun,
hvort þannig fari, að einskonar
yfirstétt myndist, spilt yfirstétt
er meti eigin hagsmuni meira
en fjöldans, eins og dæmi eru
til, en núverandi stjórn virðist
hin bezta sem Kínverjar hafa
haft til þessa. Um það kann að
vera ástæða til að efast hvort
pólitískt umburðarlyndi verði
ríkjandi í alþýðulýðveldinu
kínverska, að menn fái að njóta
algers skoðanafrelsis í þeim.
efnum, en á hinn bóginn er
trúarlegt umburðarlyndi hefð-
bundið í Kína, og mun eg
víkja að því nánar.
komið yfir.til mín! Eg held, að
þér vinnið alls ekki hjá gas-
stöðinni.“
Hann svaraði með því að 1 oil ver‘^ ncfndur „niaðurinn ineð
Skemmtun
á vegum
félagsins A.A.
Á rnorgun kemur hingað hinrc
heimsfrægi hugsanalestri ogr
sjónhverfingamaður, Frisenette
að nafni.
Hann er þekktur hér á landi
frá þvi í fyrra, en þá skemmti
hann hér við feikna vinsældir.
Dvaldi liann liér aðeins stuttara
tínia og' fór hann liéðan frá fullu
liúsi — sáú liann þvi færri ert
vildu.
Hugsanalestur Frisenette er tal
inn ákaflega athyglisverður og
hefur hann vakið fádæma hrifn-
ingu erlendis •— og hefur hanni
íeggja handlegginn um axlir
heimar.
„Munduð þér taka það mjög
nærri yður1, ef eg ynni þar
ekki?“
Seinna um kvöldið settist
Dick við að skrifa bréf.
„Kæra Caroline frænka!"
byrjaði hann. „Þetta fór allt
eins og þú hafðir spáð, og mér
gafst tækifæri fyrr en mig
fram hjá, og þá sá hún allt í ( grunaði. Og eg er alveg á sama
einu samhengið —- herbergið máli og þú ....“
hennar, sem hún hafði einmitt
kveikt liósið í. gluggatiöldin
dregin frá og Dick í herberginu
hinum megin .....•
„Dick! Þér sáuð mig í örvænt-
ingu minni, og þá hafið þér
En það var eitt, sem Dick
sagði frænku sinni ekki. Þe tta:
hafði kostað hann fimm pund
og sjö penny------en hagnað-
inn var ekki hægt að meta til
fjár.
röntgenaugun“. Hann mun sýna
hér áðúr óþekkt töfrabrögð, og
þai’ af verða nokkur númer fruni
sýnd.
Fýrsta sýning Frisenette veríS
ur í Austurbæjarbíó á sunnudags
kvöld kl. 11.15. Frisenette kem-
ur hingað á vegum Reykjavikur-
deildar A. A., en sá félagsskapur
er nú þegar orðinn alþjóð kunn-
ur fýrir björgunarstarf sitt fyrir
það fólk, sem liart liefur orðið
úti vegna ofdrykkju. Félagið lief*
ur nijög niikla þörf fyrir fastæ
bækistöð fyrir starfsemi sína.
Væntir félagið þess, að Reyk-
vikingar sæki þessar skemmtan-
ir — um leið styrkja þeir göfugt.
málefni og njpta góðrar skemmt-
unar.