Vísir - 29.09.1954, Blaðsíða 10

Frá Gagnfræðaskólum
Reykjavíkur
Nemendur komi í skólana sem hér segir:
Föstudag' 1. okt.:
4. hekkir kl. 2 e.h.
3. bekkir kl. 4 e.h.
nokkrum
henni
Laugardag 2. okt.:
2. bekkir kl. 9 f.h.
1. bekkir kl. 10 f.h.
Ef einhverjir nemendur geta ekki komið á þessum
tíma, þurfa forráðamenn að lilkynna forföll.
Nemendur Gagnfræðaskóla verknáiUs komi í kvik-
myndasal Austurbæjarbarnaskóla.
SKÖLASTJÓRAR.
vísœ
Miðvikudaginn 29. -september 1954
Lifandi - - -
dauönr
Cftír /€ Pottér
argötu, í öfuga átt við götuna sem eg átti að hitta Hiram og
Walter í. Nú var fótatakið greinilegra en nokkurntíma áður.
Veðrið var svalt og heiðskírt loft. Tunglið var ekki komið
upp, en þó var nægilega bjart til að eg sæi. að eg var kominn
inn í blindgötu. Við endann voru þrjú hús, sem lokuðu henni.
Eg heyrði enn fótatakið bak við mig.
Það var dimmt í þessum þremur húsum við götuendann. Eg
gekk framhjá því fyrsta. Ef eg tæki um skammbyssuna mína í
vasanum mundi eflaust koma kúla í bakið á mér í sömu and-
ránni. Maðurinn var ekki nema þrjá metra frá mér. Eg gekk
framhjá öðru húsinu. Þegar eg tók í lásinn á þriðja húsinu
opnuðust dyrnar. Eg fór inn og lokaði á eftir mér. Eg var kom-
inn inn í leiguíbúðahús, svipað því sem eg hafði fundið Maríu í.
Dauft ljós logaði á ganginum.
Eg var að komast að stiganum þegar hurð var lokið upp. Eg
þrengdi mér upp að þilinu bak við hurðina. Henni var lokið
svo hægt upp að mér gafst tími til að ná til skammbyssunnar.
Eg hélt um hlaupið og þegar eg sá hausinn á manninum sló
eg fast í hann með skeftinu. Hann neig niður með miklum dynk
og lá kyrr.
Eg dró hann út að þilinu og leitaði í vösum hans. Eg hafði
búizt við að finna skammbyssu, en það eina sem eg fann var
brotin flaska í bakvasanum. Buxurnar voru votar af apríkósu-
brennivíni. Eg heyrði að hurð var lokið upp einhversstaðar á
efri hæðunum og að kona æpti: ,jErt það þú, Jeno?“ Þegar eng-
inn svaraði heyrðist fótatak niður stigann. Eg neyrði konuna
segja: „Nú er hann fullur, rétt einu sinní.“
Eg hljóp sem fætur toguðu alla leið fram hliðargötuna og
niður aðalstrætið þangað til eg hitti hina tvo. Við lögðum af
stað út á járnbrautarteinana áleiðis til Jozsefvaros, eftir að Hir-
am hafði skorið umbúðirnar af fingrunum á hægri hendinni á
mér, svo að eg hætti hægara með að beita skammbyssunni.
Steingirðing var milli okkar og strætisins lengst af leiðinni.
Við gengum hver á eftir öðrum, með nálægt tuttugu metra milli-
bili. Hiram gekk fyrst, eg aftastur. Hiram sagði okkur að við
Walter skyldum bíða við innganginn að stöðinni meðan hann
væri að reyna að finna vagninn, sem hefði komið frá Austur-
ríki. Svo ætlaði hann að koma aftur og ráðfæra sig við okkur
um hvernig við ættum að ná í gula umslagið.
Við áttum enn ófarna nokkur hundruð metra leið að ákvörð-
unarstaðnum. En er við komum nær sáum við að tvær stórar
eimreiðar stóðu við vatnsturninn. Eftir því sem eg gat bezt
séð var enginn maður í eímreiðunum, þó að þær væru ferðbún-
ar. Eg náði í Walter þegar eg kom að stöðvarhliðinu. Við stað-
næmdumst í skugga undir hermannaskálanum, sem stóð næstur
brautarteinunum til vinstri. Ekki töluðum við stakt orð saman.
Okkur fannst við hafa staðið þarna að minnsta kosti klukkutíma
er Hiram kom aftur, en þó hefir hann varla verið nema tíu
mínútur í burtu. Mig sárlangaði í sígarettu en þorði ekki að
kveikja á eldspýtu.
Hiram sagði að vagninn stæði á innnsta sporinu af þeim sex,
sem þafna voru — til hægri frá okkur, er við horfðum inn á
stöðina. Stétt var tií vinstri við vagninn. Til hægri var grjót-
garðurinn.
— Það eru tveir varðmenn með vélbyssur á stéttinni, sagði
Hiram. — Þeir eru líklega miklu fleiri þcurna á stöðinni.
— Getum við komizt hinumegin við vagninn? spurði eg.
— Það er ómögulegt, svaraði Hiram. — Það er ekki nema fárra
sentimetra bil milli vagnsins og grjótgarðsins.
— En hvernig háttar um hin sporin? spurði eg. — Er ekki hægt
að komast á sporið hinumegin við sömu stétt?
— Þar er lest af vöruvögnum — og eins á öllum hinum spor-
unum.
— Getum við ekki skriðið eftir þakinu á vöruvögnunum?
— Nei, svaraði Hiram. — Þeir ná alveg upp í þakið, svo að
ekki væri hægt að komast á milli þó maður skriði á maganum.
— Er þá ekki hægt að skríða undir þá? spurði Walter.
— Of mikill snjór til þess, svaraði Hiram.
— Hvað er þá hægt að gera?
— Við verðum að klifra yfir múrvegginn fyrir handan stétt-
ina, sagði Hiram.
Við urðum með öðrum orðum að snúa við þangað sem við
höfðum hitzt, ganga strætið til Fiumei-ut þangað til við værum
komnir móts við stéttina á brautarstöðinni. Svo héldum við af
stað, en nú gekk eg fyrstur og Hiram síðastur.
Mér fannst þetta eins og hver önnur vitleysa. Hiram hefði
átt að kynna sér hvernig öllu háttaði áður en við fórum af stað.
Hann hafði sagt að múrveggurinn væri þriggja eða fjögurra
metra hár. Við gátum ekki komizt yfir hann án þess að nota
stiga. Og þó svo að við næðum í stiga — hvernig áttum við að
nota hann á Fiumei-ut, sem var ein af fjölförnustu götunum í
Budapest, jafnvel á nóttunni?
Við urðum að finna annað ráð. Við þurftum eitthvað til að
draga að sér athygli varðmannanna svo að þeir hyrfu frá vagn-
inum nógu lengi til þess að við gætum náð í gula umslagið.
Eg held okkur hafi dottið það sama.í hug samtímis, öllum
þremur. Eimreiðin! Að minnsta kosti fórum við allir að skrafa,
er eg hafði snúið við til Waltesr og Hiram náði í okkur.
Við laumuðumst að eimreiðunum. Athuguðum skiptisporin
og sáum að sporið sem eimreiðarnar stóðu á lá inn á annað
miðsporið, en á því stóðu þrír litlir vöruvagnar. Eg brölti upp í
stýrishús þeirrar eimreiðarinnar sem nær stóð stöðinni. Svo lét
eg Hiram og Walter fá þriggja mínútna ráðrúm til að komast eins
nærri austurríska vagninum og hægt var. Og síðan losaði eg
hemlana og setti eimreiðina á hreyfingu. Um leið og þessi
mikli skrokkur fór að hreyfast hoppaði eg af.
Eg lenti í snjóskafli. Komst á fætur og hljóp á eftir eimreið-
inni eins hart og hægt var að komast í ófærðinni og myrkrinu.
en eg var að minnsta kosti hundrað metra frá austurríska vagn-
inum þegar eimreiðin rakst á aftasta vöruvagninn.
Nú varð brak og brestir, sem áreiðanlega hafa heyrzt í kíló-
Á kvöldvökunni.
Ymsar sögui’ eru til um skáld-.
ið Paul Verlaine, sem hafði all-.
mikið dálæti á flöskunni. Einu
sinni, er hann hafði ort kvæði
fór hann með það á ritstsjórpar-
skrifstofu blaðs nokkurs og
fekk útborgaða 5 franka í rit-
laun. 5 frankar þóttu peningar
í þá daga.
Degi síðar kemur hann aftur
og húðskammar gjaldkerannt-
fyrir að hafa fengið sér falska.
mynt.
„Verið þér ekki að æsa yður,‘*
sagði gjaldkerinn.. „Það er
fjarri því að við hérna viljum
hafa af yður fé. Hér eru 5-
frankar, sem eg ábyrgist að sá
ófalskir.“
Verlaine stakk á sig mynt-
inni og ætlaði að snarast út. —
„Nei hægan, hægan, hr. Ver-
laine,“ sagði gjaldkerinn.
„Hvar er falski peningurinn?
Hann verð eg að fá, svo að
reikningurinn komi heim og
saman.“
„Ha? Falspeningurinn!" sagði
Verlaine og varð eldrauður af
reiði. „Og þetta verð eg að þola
—eins og eg er búinn að hafa
mikið fyrir að koma honum út!“
•
í klausturskóla einum var
mjög ströng forstöðukona, sem
heimtaði að skólastúlkumar
léti sig hafa hverja bók til yfir-
lesturs áður en þær læsu þær..
Hún heimtaði að skoða bæði
lesmál og myndir.
Ein skólastúlkan kom með
sem hún hafði fengið að
láni og forstöðukonan var ekki.
sein að fetta fingur út í myn<l,.
sem var í bókinni.
„Nei, þessi er ófær.“
þetta er bara mynd af'
trjám í trjágarði,“
stúlkan undrandi.
„Getur verið,“ sagði hin
forstöðukona. „En það
ýmislegt gerzt á bak við
þau.“
•
Tungan er á sleipum stað,.
getur því orðið fóta-
skortur ef hún gengur mjög
ört.
•
Rithöfundurinn Egon Fi’ie-
dell, var einu sinni að því
spurður hver væri munurinn á
gætni og gunguskap. Hann
hugsaði sig um andartak, brosti
svo og sagði: „Sjálf ' erum „við
alltaf gætin, það eru aðrir, sém
eru gungurnar.“
C. /?. SuN'Cíiakj;
— TARZAIM
I6S6
Tarzan var afar reiður yfir því að
vera svo miklum órétti beittur, að
Vera settur í fangelsi í ókunnri borg
án þess að hafa gerst sekur um
óleyfilegt athæfi.
Það var ekkert annað fyrir hann
að gera en að bíða. Allt í einu opn-
aði varðmaður dyrnar að klefa hans.
klefanum og að skrifstofu fangelsins
þar sem hinn feiti Lazar beið hans.
„Jæja, 'ef skapið í herranum ’hefur
lægt eitthvað, þá væri ekki úr vegi
að reyna að komast að samkomulagi.
Diá'.r by Uiíited Fcaíure Syndicate, In
*
i