Vísir - 29.09.1954, Blaðsíða 3

Ilfll

Lagt af stað landveg um fjöll og skóga frá
Quito i Ecuador til Pasto b Coiombiu.
Tepptui* í I»æ- jiar seiaa. xnalaría var tíð. hótelið
salernislaust og herbergi þess gluggalaus.
Mér hafði verið sagt að leiðin frá Quito , Ecuador til Pasto
í Colombia væri sérlega falleg, svo að eg notaði ekki flug-
miðann minn frá Quito til Cali, heldur tók almenningsbíliim
frá Quito til Tulcan, sem er nyrst í Ecuador, og ætlaði mér að
komast þar yfir landamærin, til Ipiales, sem er rétt innan
Colombia-landamæranna og helzt að komast til Pasto um
kvöldið.
Snemma morguns lagði bíll-
inn af stað frá Quito, hlað'inn
fólki. Landslagið var sums stað-
stórfenglegt, en víða sendið og
hæðótt, en tiltölulega lítið af
ræktuðu landi. Fátæktin blasti
við hvarvetna, á hverjum bæ og
í hverju þorpi, eins og annars
staðar í Ecuador. Klukkan var
orðin 5, þegar við komum til
Tulcan, sem er mjög fátæklegt
þorp, þar sem allir strákar söfn-
uðust utan um bílinn til að fá
að bera töskur farþeganna, svo
að maður þurfti að hafa sig all-
an við til að missa ekki sjón-
ar af þeim. Þar tók ég bíl yfir
landamærin, til Ipiales, og eftir
nokkurt þref við tollverðina,
sem voru kurteisir, gatb íllinn
haldið áfram til Ipales.
Mikil leit að
vegabréfaeftirliti.
En þar þurfti að ná í einhvern
mann til að stimpla passann
minn og það tók okkur tvo
klukkutíma að hendast í bíl
fram og til baka um bæinn og
út úr bænum til að ná í hann.
Þegar loksins náðist í hann var
orðið svo framorðið, að allt of
seint var að leggja af stað til
Pasto. Eg varð því að gista á
hóteli í Ipiales um nóttina. Hó-
telið var nýtt og sæmilegt, en
rafmagnið var bílað og ekkert
Ijós hægt að kveikja, nema lít-
ið kertaljós. Eg var búinn að
panta bíl kl. 6 um morguninn
til að komast til Pasto og þegar
ég fór á fætur kl. hálf sex um
morguninn var enn dimmt. —
Ekkert rafmagn og dálítið erf-
itt að raka sig í myrkrinu.
Kl. sex kom bílstjórinn og ég
samdi við hann um að hann æki
mér til Pasto fyrir 20 pesos,
sem er um 120 kr., enda ýrði ég
einn í bílnum. Þegar við vorum
að leggja af stað, spurði hartn,
hvort hann mætti ekki taka vin
sinn með, svo að hann yrði ekki
einn til baka og samþykkti ég
það. Svo nam hann staðar við
hús eitt og kom út með tvo
menn, að því er mér virtist
föður og son. Seinna komst ég
að því, að hann tók fulla borg-
un af þeim báðum líka. En það
gerði mér ekkert, þetta voru
snyrtimenn, sem lítið fór fyrir
og ferðin til Pasto gekk ágæt-
lega.
15—20 stiga hiti
að vetrarlagi.
Þetta er um 100 km. löng
leið, sém liggur ufn mishæðótt
hálendi, sem víða er ræktað og
mikið graslendi, þar sem hestar
og kýr voru á beit. Kornakrar
sáust víða óg auðséð var, að
ræktun var hér mun meiri en
í Ecuador.
Til Pasto komum við á
sunnudagsmogrni um 10 leytið.
Þetta er snotur borg í allmiklu
dalverpi, rétt undir eldfjallinu
Galeras, sem er rúma 4000 m.
yfir sjávarmál, en Pasto er
2600 m. yfir sjó. íbúatalan er
um 100.000. Þetta er stærsta
borgin í suðurhluta Colombia.
Hótel Pacifico var hreint og
þokkalegt, tiltölulega nýtt. Mér
þótti það nokkuð dýrt, þegar ég
•sá að Iferbergið mitt kostaði 16
pesos á dag (80 kr.), en ég upp-
götvaði, að það er algengur
siður í Colombia að reikna her-
bergið þannig, að allur matur
er innifalinn, og þá er þetta
ekki dýrt. í Pasto er mikið af
Xndíánum, sem allir eru með sín
herðaklæði, poncho, eins og í
Ecuador, og hafa margir af íbú-
unum tekið þetta eftir þeim,
svo að margir hvítir menn
gengu þarna með herðasjöl,
einkum ef nokkur rigningarúði
var. Hitinn er ekki mikill
þarna, venjulega 15—20 stig
um þetta leyti árs, sem er. kald-
asti tíminn, og fer iðulega niður
í 5-—7 stig um nætur.
Bananar og appelsínur
kosta nær ekkert.
Mér hafði verið sagt að sér-
lega fallegt væri að ferðast frá
Pasto austur á bóginn og kom-
ast alla leið austur undir Putu-
mayo-fljótið, sem skilur Ama-
zon-svæðið frá Colombia. Eg
ákvað því að fara til Mocoa,
sem er það austasta, sem með
góðu móti er hægt að komast,
en þangað er tiltölulega nýlega
búið að leggja bílveg. Fram að
þessu hafa menn orðið að ferð-
ast þangað á múlösnum.
Um 20 km. austan við Pasto
er stórt stöðuvatn, sem heitir
Laguna de Cocha, og er um-
hverfið þar frægt fyrir fegurð.
Mér var sagt að enginn almenn-
ingsbíll færi af stað fyrr en
eftir hádegi, því að þeir biðu
allir þangað til markaðurinn
væri um garð genginn. Eg fór
niður á markaðinn að sjá hvað
þar væri um að vera. Torgið
var ekki stærra en hálfur Aust-
urvöllur, en þarna var allt
hlaðið af vörum. Sýnilega kem-
ur sveitafólkið þarna sjálft til
að selja vöru sína. Hver hafði
j sitt litla svæði og þarna fékkst
. allt matarkyns, nema fiskur,
sem sást ekki, en hins vegar
mikið af kjöti og sérstaklega
mikið af grænmeti og ávöxtum
alls konar. Bananar og appel-
sínur fengust fyrir sama og
ekkert, en um aðrar matvörur
hefði maður viljað sjá farið
hreinlegri höndum en þarna
voru. Þarna fengust stráhattar
og stráskór, alls konar fatnaður
og handavinna, en fátt sýndist
mér eigulegt og enginn listiðn-
aður var á boðstólum.
Aðeins stærra en
Þingvallavatn.
Þar sem ég vildi ekki bíða
fram yfir hádegi, tók ég bíl til
Engano, sem er við Laguna de
Cocha, svo að ég gæti séð mig
um þar, þangað til almennings-
bíllinn kæmi um tvö leytið.
La Cocha er stórt og mikið
stöðuvatn, heldur stærra en
Þingvallavatn, umgirt fjöllum
að sunnan og vestan, en skóg-
um að austan og norðan. Ekk-
ert hótel er þarna og ferða-
mannastraumur enginn, svo að
kyrrð náttúrunnar er órofin.
Eg gekk upp í hæðirnar norðan-
vert við vatnið, til þess að fá
betra útsýni yfir það, og það
var dásamlega fallegt. í miðju
vatninu er lítil, skógi vaxin
eyja, en annars skiptast á klett-
ar og skógar í kringum það.
Eftir nokkura stund fór að
dimma yfir og ekki leið á löngu
áður en allmikið var farið að
rigna. Eg hélt þá af stað áleiðis
til Engano, en úrkoman var svo
mikil, að.ég kærði mig ekki um
að blotna alveg í gegn og nam
staðar við lítinn bóndabæ, þar,
sem bóndi var úti fyrir dyrum.
Mörg fögur blóm uxu í garði
hans og ég fór að dást að blóm-
unum. Hann bað mig undir eins
að koma inn fyrir, ekki inn í
húsið, heldur undir þakskeggið,
sem var svo stórt, að þar höfð-
um við báðir ágætt afdrep fyrir
rigningunni.
ísland nærri Skotlandi.
Karlinn var mikið talandi og
vildi alla hluti vita. Hann sagð-
ist vera garðyrkjumaður og var
mjög forvitinn þegar hann
heyrði að ég væri frá íslandi.
Ekkert kunni hann nema
spönsku, svo að samtalið gekk
ekki allt of liðlega. Hann hafði
hugmynd um að ísland væri
einhvers staðar nálægt Skot-
landi, en eins og margir aðrir
hafði hann heldur þokukennd-
ar hugmyndir um, hvernig
kortið lítur út þar fyrir norðan.
Hann hét José Maria Castro og
var heimspekingur á sína vísu.
Þarna gengum við saman undir
þakskegginu í góðan hálftíma,
meðan ég var að fræða hann um
ýmislegt, sem hann virtist vanta
í sína heimspeki, þar á meðal
um ýmsa sjúkdóma, sem þarna
eru algengir, eins og amöbu-
blóðsótt, sem berst með drykkj-
arvatni, sem víða er mengað
frumdýrum, amöbum, er valda,
hættulegri blóðsótt, sem. er al-
geng á þessum slóðum. Malaria
og leishmaiasis berast með fl.ug-
um sem spýta öðrum tegundum
af frumdýrum inn í mann og
valda þessum stórhættulegu
sjúkdómum, en þenna kafla.
vantaði í heimspekina hjá
Castro. Hann lét sér nægja að
biðja nafna sinn, Sankti Jósep,
Frh. á 9. s.
Útvegum wneÖ stuitum fyrirvuru hinur heiwnsþefofctíu
X
DIESELVÉLAR
ín&et e*öa nn sSiS'tíÍnútbnnee
rstaklega sparn^tnar-
gangvissar véiar
Úeitiö t&pgÞÍgsÍBsga*
EiuhuuswwÍÞmö m Msltwndi,
LAIMDSSIVIIÐJAIM
Síwni ItwSO
Miðvikuáaginn 29. september 1954 VISIR 1 >
Prof. Niels Dungal:
14 göngu 11111 frumiskóg í Colombíú þar,
§em kyrkiilöngur verða allt að 20 m.