Vísir - 27.10.1954, Blaðsíða 10

Vísir - 27.10.1954, Blaðsíða 10
10 — Eg leyni engu, sem máli skiptir. Hann hækkaði róminn. i— Við höfum rætt nóg um þetta mál. Otterbridge lávarður. JÞetta mál getur ekki skipt yður neinu máli. Það, sem mér ligg- pir mest á hjarta, er að þakka yður alla velgerninga yðar. Og ef eg get launað yður, mundi eg ekki sjá eftir allt að helmingi eigna minna. Otter bridge strauk skegg sitt og brosti í kampinn. — Sér- livert góðverk ber launin í sér sjálfu, sagði hann. Og þegar liann heyrði tíðan andardrátt- Rogers, langaði hann til að hlæja framan í hann. — Það er mér ekki nóg. lávarður minn. Eg vildi mega launa yður .... sagði hann. En Otterbridge greip fram í fyrir hon- um. — Þér felið yður fyrir mér, John. Eg hefði búizt við meiri ■<dirfsku af yður. Wyatt er hættulegur maður. Eg sagði bróður yðar að vara sig á skáldum. Svo virðist, sem hann hafi ekki farið að ráðum mínum og meira að segja komið yður í kunn- ingsskap við hann. John reyndi að hlæja. — Wyatt er ekki skáld, lávarður minn. Um það atriði hafið þér fengið rangar upplýsingar. — Afi hans var lengi fangi í kastalanum. Það munaði minnstu, að faðir hans væri tekinn af lífi. Báðir fyrir föður- iandssvik. Um það hefi eg fengið öruggar upplýsingar. — Samt þarf sonurinn ekki að vera .... stamaði John. en •Otterbridge greip fram í. — Hann ættuð þér sízt af öllum að binda kunningsskap við — fyrst þér viljið ekki viðurkenna meira en kunningsskap við Hann. Hann þagnaði og virtist ekki krefjast svars. Hann gaf Michael _allt að því ósýnilegt merki. og hinn síðamefndi gekk fram að dyrunum og opnaði þær upp á gátt. — Mig langar til að tala við yður einan, sagði Otterbridge og John varð var við eftirvæntingu og æsing í röddinni. — Hér er aðeins Roger. —■ Aleinan. Hann ætlar að ræða meira um Wyatt. hugsaði John. Og Wyatt ætlaði að reyna að bjarga lífi mínu ásamt Roger. Hann sagði, án þess að röddin skylfi: — Talið við okkur báða. Roger þekkir leyndarmál mín. Roger varð undrandi, en John greip um úlnlið hans — Annað- Þvort talið þér við.okkur báða eða hvorugan, endurtók hann. Otterbridge ýtti ávaxtadiskinum til hliðar. — Hefir hann sagt yður sín leyndarmál? spurði hann með fyrirlitningarhreim í röddinni og svipurinn harðnaði. — Mig langar ekki til að forvitnast um þau. — Hann langar vafalaust heldur ekki til að segja yður þau. Hann hiæytti þessu út úr sér, og Roger tók til máls. — Eg áleit heppilegast. að hann vissi þau ekki. — Þér álituð það heppilegast, brjóstmyikingurinn yðar .... ©ttterbridge reyndi að hafa vald á rödd sinni. Hann studdi aftur liönd undir kinn. i vísm Miðvikudaginn 27. október 1954 — Eg skal fara, sagði Rogér kuldalega. — Eg kom ekki hingað að eigin ósk. Hann ýtti John til hliðar og gekk til dyra. Jarlinn hneigði sig fyrir lávarðinum og sneri við til að fylgja bróður sínum. Þeir voru komnir hér um bil til dyra, þegar Otterbridge kallaði til þeirra. - , ; l |y i i — Báðir eða hvorugur, segið þér. Jæja þá það. Eg geng að því, með því að niðurstaða málsins snertir ykkur báða. Yður, John, sérstaklega, og Roger sem erfingja yður. Michael! Þjónn- inn fór og lokaði hurðinni á eftir sér. — Náið yður í stól, Roger. Hikandi gengu þeir til hans aftin-. Otterbridge var þögull og hlustaði Hlustaði! Hann hlustaði af svo mikilli einbeittni. að John var sannfærður um, að hann hefði getað heyrt regndropa falla úti eða rottu hreyfa sig í næsa húsi. Loks laut hann fram og byrjaði að tala, með smá- hvíldum, lágri, kuldalegri rödd, en með sama skaphitanum, sem John hafði orðið var við áður, undir niðri. - Courtenay er fífl. Huglaus, veiklyndur þorpari og drykkju- ræfill. Það er til öflugur flokkur, sem vill láta hann giftast hennar hátign drottningunni, en hún vill ekki sjá hann. Það er annar maður, sem hún er að hugsa um, en Ráðið hefir ekki hugmynd um það, eða að minnsta kosti vill ekki skilja það. Aftur hlustaði hann stundarkom, eins og hreysiköttur. Hún er dóttir hennar móður sinnar og miklu meira spænsk en ensk. Renard, spænski sendiherrann, er aðalpersónan á Englandi sem stendur, enda þótt Gardinier biskup álíti sjálfur, að hann sé það. Renard talar um það, sem eyru hennar fýsir að heyra, að hún eigi að giftast Fiíippusi Spánarkonungi. Hann talaði lágt, röddin var naumast meira en hvískur. — Wyatt, kunningi ykkar, hefir grun um þetta, sem betur fer hefir hann aðeins grun um það, en sá grunur veldur honum miklum áhyggjum. Hann mun enda feril sinn í kastalanum og vinir hans með honum. Eg þekkti föður hans og akarnið fellur sjaldan langt frá eikinni. Þegar val drottningarinnar verður gert lýðum ljóst, mun þessi höfuð- sóttargemlingur reyna, í öllum sínum barnaskap, að telja drottninguna á að hætta við áform sitt, og ef hún vill það ekki með góðu, mun hann reyna að neyða hana til þess. En að reyna að kúga Maríu! Það væri eins og að ætla sér að mola kastalann með því að drepa á hann fjöðurstaf. Hún mun ryðja honum úr vegi og halda sína eigin braut, án allrar miskunnar. Engfnn af Tudorættinni hefir nokkru sinni haft minnstu miskunn með þeim, sem hafa ætlað sér að standa í vegi fyrir þeim. Hann glotti framan I Roger, en sneri sér því næst að John. — María vill giftast Filipusi Spánarkonungi, en, og minnist þess vel, drottningin er komin yfir fertugt og getur ekki eignazt barn. Um það er eg sannfærður, því að læknar hennnar hafa fullyrt það við mig. Þeir verða að segja henni hið gagnstæða, því að embætti þeirra er undir því komið, en eigi að síður er það satt. Heilsa hennar er ekki heldur góð. Það er ekki víst, að hún verði lengi við völd. Og það er meira að segja ekki ósennilegt, að valdatími hennar verði styttur. Hann benti gim- steinum skreyttum fingri á John og augnalokin sigu, unz ekki sást nema hvítan í augum hans. Elísabet drottning er ung, hraust og mjög vinsæl af alþýðu manna. Meira að segja Maríu mun veitast erfitt að koma henni fyrir kattarnef, og því erfiðara mun henni veitast það, sem eg dreg í efa, að hún þori að eiga það á hættu. Þér eruð ungur maður og mjög vinsæll, að minnsta kosti nægilega vinsæll til að gera frænda yðar Courtenay viti sínu fjær af afbryðisemi gagnvart yður, eins og hann reyndar þegar er. Ef þér viljið taka á yður þá áhættu .... | . — Eg? stundi John steini lostinn. — Lofið mér að ljúka setningunni áður en þér svarið. Hættan er ekki svo ýkja mikil. Eg nýt fylgis margra áhrifamikilla lá- varða, fleiri en þú hefir hugmynd um, og auk þess á eg tals- vei’ð ítök í sumum meðlimum ráðsins. Meira að segja hefi eg fulla vissu fyrir því, að eg verði sjálfur útnefndur meðlimur Ráðsins. Auðvitað hefi eg ekki reifað málið neitt enn sem kom- ið er, en eg er viss um, að eg get fengið nægilegt fylgi. Að vísu Á kvölitvókunni. Milljónamæringur í Ameríku átti stóra niðursuðuverksmiðju, en lá nú á banabeði. Umhverf- is hvíluna stóð fólk honum ná- komið. „Ert þú þarna, Mary?“ sagði hinn sjúki veikróma. „Já, elskan,“ svaraði konan sorg- bitin. „Og hvar er fulltrúinn minn — hann Herkins?“ spurði hinn dauðvona maður ennfrem- ur. „Hann er hérna líka,“ sagði konan. „Og hvar eru börnin, Jack, Bill og Mabel?“ „Þau eru öll saman komin hér, við rúmið þitt,“ sagði konan með ekka. „Já, vel byrjar það,“ sagði hinn sjúki sífrandi. „Það er eg viss um, að enginn hirðir neitt um verksmiðjuna þegar eg hefi lokað augunum.“ Einhverjir í heiminum hafa enn vit á málaralist. Picasso bauð nýlega mörgu fólki að koma í vinnustofu sína í Valo- ris í Suður-Frakklandi og bless- að fólkið lofaði meistarann í taumlausri hrifningu. Nei, þetta er þó yndislegt .... Meistari — þetta er alveg framúrskarandi verk og ó- venjulegt. Hrifningin var al- menn. Þá stanzaði ung stúlka fyrir framan eina myndina, kallaði meistarann til sín og sagði:„Þetta er herfileg mynd!“ Dauðaþögn var'ð í stofunni. Hvilík ósvifni! — Þá hló meist- arinn .... „Það segið þér satt. En myndin er ekki eftir mig. Eg keypti hana af því að mér þótti ramminn svo fallegur!“ Verdoux dómari í París er frægutf fyrir kímnigá|u sína. Dag einn stóð frammi fyrir honum afbrotamaður, sem sagði ævisögu sína tárfellandi og þegar kom að þessum orð- um: Fáeinum dögum áður en við skildum, hjónin, skall ó- friðurinn á .... „Ójá, góði minn,“ sagði dóm- arinn. „Þetta kemur oft fyrir.“ Ungur stjórnmálamaður var að lesa í dagblaði, lagði það frá sér og sagði við konu sína: „Veiztu hvað margir frægir rhenn eru til hér í landinu?“ „Nei,“ sagði konan. „En eg er handviss um að þeir er\ einum færri en þú heldur.“ £ & SutnuqkA: — TAifZAN 167S Og Tarzan hélt áfram við að leika L>rögð nautabanans. Þegar nautið skauzt framhjá, sveiflaði Tarzan rauða klæðinu til hliðar og sá um leið út staðinn, þar sem hann ætlaði að særa það bana- sárinu. Tryllt af fyrsta sárinu lagði nautið til atlögu á ný. Tarzan greip nú skjótlega til sverðsins. En, þegar hann stakk því, — þá brast það í sundur rétt fyrir neðan hjöltun. Þetta voru brögð Lazars.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.