Vísir - 27.10.1954, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 27, október 1954
VlSIR
H
Ævintýramaður segir frá.
Hákarlinn kippti honum útbyrðis,
WllSiam Wilfis segtr frá 6500 mtlna
siglingit vestur um Kyrrahaf.
Si« met Koii-Tiki-mann», sem
sigldn 4500 inslnr.
William Willis, sem af ýmsum er nefndur mesti ævintýra-
maður 20. aldarinnar, öðlaðist heimsfrægðina með því að sigla
einn á litlum balsa-viðar fleka yfir Kyrrahaf, sagði brezkum
blaðamanni, Tom Farrell, frá hinum furðulegu ævintýrum
sínum í lok fyrri viku, er fundum þeirra bar saman í Pago Pago.
Ævintýramaðurinn, eigandi
:flekans, sem hann kallaði
„Litlu systurnar sjö“, er fyrr-
verandi flakkari, gullleitar-
maður og hnefaleikskappi, 61
árs að aldri, sem enn býr yfir
metnaði og kappi ungra ofur-
Ihuga, eins og bezt má marka
•af því, að hann lagði óskelfdur
í 10.400 km. siglingu og beið
■ótal hættum byrgin „einn á
báti“ í samfleytt 115 daga.
Tom Farrell flaug 3800 km.
leið til fundar við hann í Pago
Pago, sem er höfuðborg Sámoa-
eyja, sem Bandaríkjamenn
ráða nú yfir, en þar líta hinir
innbornu eyjarskeggja á hann
sem hálfguð, nefna hann „skip-
herra úthafsins“, og mun nafn
hans lifa í sögnum þar mann
:fram af manni.
Eg spurði hann hvers vegna
hann hefði lagt út i þetta. Eg
- hefði eins vel getað spurt
Hillary og Tenzing, hvers vegna
þeir hefðu lagt út í það ævin-
týri, að klífa Everesttind. Willis
svaraði ósköp blátt áfram: Mig
langaði til þess. Eg lét kylfu
ráða kasti. Og eg er ákaflega
hamingjusamur.
En það segir sig sjálft, að
um aðra ástæðu til er að ræða,
óskrifuðu bókina um ævintýra-
ferðina frá Perú til Pago Pago.
Og eg fékk, ef svo mætti taka
'til orða, að líta á nokkur blöð
þessarar óskráðu bókar, á sam-
verustund okkar í Pago Pago,
og er við flugum til Fiji, fyrsta
^áfanga heimferðar hans.
Er eg hlustaði á frásögn hans
gleymdist mér næstum, að
þessi hetja væri maður á sjö
tugs aldri. Hann var sólbrennd-
ur og veðurbarinn, með orku
og seiglu hins unga manns í
hverjum drætti og hverjum
’vöðva.
Hákarl á
ijnglinum.
Og nú sagði hann mér sög-
una af því, er hann barðist við
hákarl.
„Þetta gerðist áður en eg
komst upp á lag með að veiða
höfrunga. Fimm feta hákarl
beit á öngulinn. Eg gat dregið
hann inn undir skutinn, en þótt
eg neytti allrar orku gat eg
ekki innbyrt hann. Eg hallaði
mér út yfir borðstokkinn til
þess að losa öngulinn úr gini
áans, því að krókinn mátti eg
ekki missa. Og þá gerist það í
2inni svipan, að eg dett í sjó-
Liin og rek aðra höndina í gjn
íákarlinum. Eg kippti henni að
nér og buslaði seni ákafast og
ikrámaðist illa á þuma’íin"'-'
>g úlnlið af hvÖssum hákraTs-
tönnunum.
Flekinn
horfinn!
Til allrar hamingju hvarf
hákarlinn, þrátt fyrir blóðugan
sjóinn, en er eg leit í kringum
mig var flekinn horfinn. Hann
hafði rekið um 40 metra, en
eg var, þótt furðulegt þyki,
enn í tengslum við flekann.
Færið hafði ekki slitnað. Og
nú kippti eg í taugina með
varúð og notaði hana til þess
að fika mig hægt og hægt að
flekanum og gat loks komist
upp á flekann minn aftur“.
Sárin græddi hann með
penicillinsmyrslum. Það tók
10 daga, en Ijót ör eru til
minja um bardagann.
Kötturinn át
páfagaukinn.
Til þess að verða ekki allt of
einmana á ferðalagi tók Willis
köttinn sinn, Meekie, með sér,
og páfagauk, er hann lét úr
höfn í Callao hinn 22. júní.
„Þremur dögum áður en eg
tók land,“ sagði Willis, „komst
páfagaukurinn út úr búrinu,
og kötturinn át hann“.
Það þarf
járnaga til.
Ekki gat verið um breytilegt
mataræði að ræða í leiðangrin-
'um. Undirstöðumaturinn var
einskonar grautur úr hrásýr-
ópi og mjöli, og svo var aðal-
[ rétturinn tíðast ósoðinn fiskur..
Þegar .hann komst að raun um,
að drykkjarvatnsdósirnar, sem
eftir voru, voru farnar að
ryðga, bjargaði hann sér með
því að drekka þrjú glös af sjó
á dag, en „það þarf járnaga til“,
bætti hann við.
Hann telur, að hann geti
vanið sig á, að drekka 6 glös af
sjó á dag, án þess að verða
meint af, svo fremi að hann
hafi nóg af hráu höfrungakjöti
og grautinn, sem áður var að
vikið.
En var einveran honum ekki
þungbær, er hann var þarna
langt úti á hafi? Spurningu um
einn á reki mánuðum saman
þetta svaraði hann brosandi.
Og svarið bar vitni urn þann
mun, sem var á ferðalagi hans
og Kon-Tiki leiðangursins
1947, en leiðangursmennirnir
sex,(Norðmenn og Svíar) gátu
á stundum gert sér eitthvað til
afþreyingar.
Óttaðist aldrei
dauðann.
„Eg varð stöðugt að gefa
flekanum nánar gætur“, sagði
Willis. Eg varð að vera á ferð
og flugi, hlaupa frá stýrishjól-
inu í skyndi til að lagfæra eitt-
hvað, og svo að því aftur. Eg
var því sem íþróttamaður í
stöðugri þjálfun. Eg svaf aldrei
nema nokkrar mínútur í senn.
Augnaráð þessa sjálfskoðara
bar miklu rólyndi og athygli
vitni, er hann bætti við:
„Eg var aldrei smeykur við
dauðann. Eg var alltaf hárviss
um, að eg mundi hafa það af.“
Kronometerinn
bilaði.
En Willis játar, að hann hafi
ekki alltaf farið hyggilega að
ráði sínu, og það hefði getað
orðið einhverjum minni kappa
jen honum dýrt. Nokkrum dög-
um eftir að hann lét úr höfn
stöðvaðist kronometerinn, og
Willis lagði hann til hliðar, og
notaðist eftir það við ódýrt
,,járnbrautar-vasaúr“ sem sigl-
ingatæki. f Pago Pago leiddi
einhver athygli hans að því, að
ekkert væri að kronometern-
um — það þyrfti. bara að setja
lykilinn í gatið og draga hann
upp. Willis hafði gleymt að
setja í lykilinn. Nú gerði hann
það. Kronometerinn var í bezta
lagi.
Og á 115 daga ferðalaginu á-
ræddi hann ekki að reyna mót-
tökutækið sitt, vegna þess, að
hann mundi ekki hvort setja
átti eimað vatn í öll götin á
öruggur um að vindar og
straumar myndu koma fleka
hans örugglega á leiðarenda,
og afhenti hafnarstjóranum í
Pago Pago skilríki sín, eins og
ekkert væri um-að vera. „Vit-
anlega hafði eg skipsskjölin í
lagi“, sagði hann.
En þessi ævintýramaður var
þó vissulega ógleyminn á
margt, svo sem að raka sig
daglega, og þegar hann kom til
Pago Pago, gleymdi hann ekki
að draga að hún alveg nýjan
bandarískan stjörnufána. Og
eitt hið fyrsta, er hann hafði
lagt að í Pago Pago, var að
koma kettinum, Meekie, í heil-
brigðisskoðun. „Verið góðir við
hann,“ sagði hann.
Eiginkonan
treysti honum.
Willis sagði blaðamanninum
að hann hefði ávallt verið hug-
fanginn af frásögnum um sæ-
farendur, hættur1 hafsins, mikl-
ar þrekraunir g sjó og þar fram
eftir götunum. „Konan mín
skilur mig — hún hafði trú á,
að mér mundi heppnast þetta.“
Með þetta efst í huga lét
hann úr höfn til að gera bet-
ur en Kon-Tiki leiðangurs-
mennirnir. Honiun tókst það.
Hann sigldi 3200 km. lengri
leið en þeir og var hálfum
mánuði slcemur á leiðinni.
í Perú valdi hann úr flugvél
balsaviðina sjö, sem felldir voru
til að gera úr fleka hans, „Litlu
systurnar sjö“. Hann skildi
hann eftir í Pago Pago. Kann-
ske komu forfeður Samao-
manna á slíkum flekum frá
Perú endur fyrir löngu?
Hann leit sem snöggvast með
alvörusvip á flekann ljóta, um
leið og við flugum yfir Pago
Pago, strauk kettinum og hall-
aði aftur augunum hugsi á svip.
Hann fór að tala um bókina,
sem hann ætlaði að skrifa um
ferðina. Minnti á ljóðabók,
sem hann gaf út í fyrra og kall-
aði „Hell, Hail and hurricanes“
(Helvíti, hagl og hvirfilvindar).
og lýsir mér eins og eg er —•
ekki broti af mér, heldur nið-
ur í kjölinn. Sagan af þessu
ferðalagi í heild verður furðu-
leg. Eg hefi aldrei getað trúað
að neitt þvílíkt gæti gerst og eg
hefi upplifað, en þetta verður
að bíða, og það getur enginn
nema eg, það verður að segjast
í mínum stíl.“
A Fiji-eyjum bauð Lowe
landstjóri Willis velkominn og
bauð honum til dvalar í land-
stjórabústaðnum, þar sem hann
dvaldist fimm daga. S.l. laug-
ardag lagði Willis af stað flug-
leiðis til New York, um Hono-
lulu og San Francisco.
ISIMRDS
M.s. Reykjafoss
fer héðan mánudaginn 1. nóv.
til vestur- og norðurlands. —-
Viðkomustaðir:
Patr eksf j örður,
ísafjörður, [
Siglufjörður,
Húsavík,
Akureyri
H.F. EIMSKIPAFÉLAG
ÍSLANDS.
O R L O N
sloppaefni
hvítt
Sílonsokkar I
svartir
FRAM
„Þegar eg sem ferðasöguna ,Klapparstíg
verður hún í sama stíl, þeim i ■-
sími 2937.'
stíl, sem gg hefi tileinkað mér,!
W.V.VArVWVV.W.V.".V.VWJ\V.'
■.WW.WA'.P.V.V^W
geymnum eða aðeins í sum. —
Og samt var þessi maður alveg
Fleki Willis undir seglum.
Hin viöurkenndu
Kttiivw' Möhm&€*sm
EPLI
fáum við í byrjun desember
Pantanir óskast sendar
okkur hið i'yrsía.
ffl. iií.-ví'a”ii fs 1% f o. ie.í.
Hafnarbvoli — Sími 1228.