Vísir - 12.11.1954, Blaðsíða 10

10
vísm
Föstudaginn 12. nóvember 1954
blóðugt nef og merki Coúrtenays í húfunni stillti sér við hlið
-lians. 1 1 | I' I /
Haldið monnum yðar sem fjarst mínum mönnum, lávarður
minn af Bristol, annars ábyrgist eg ekki, hvað kann að ske.
Með einu svipuhöggi sló John húfuna af höfði mannsins.
— Þess verður langt að bíða, að eg taki við skipun frá yður.
Hafið þér nokkuð fleira að segja?
Oflæti mannsins hjöðnuðu eins og sápukúla. —• Nei, ekkert,
-lávarður minn. stamaði hann.
— Jæja, hafið yður þá á brott. John sneri sér að Dickons
<og benti honum að skýra frá, hvernig á þessu uppþoti hefði
etaðið.
— Þeir gerðu hróp að okkur, lávarður minn. Við þögðum
lengi vel, en þá fóru þeir að láta smella í keyrum.
— Nú! sagði John, en í sama bili sá hann 'W'ill Cecil, sem
'var kominn að hlið hans.
— Hægan, lávarður minn. Látið þetta ekki fara lengra
-Cecil var alvarlegur á svip. — Ef þessum uppsteit verður lokið
:mú, þarf þetta ekki að berast til eyrna drottningarinnar.
Francis studdi mál hans. — Hann hefir á réttu að standa,
.lávaður minn. Við skulum koma okkur á burt sem fljótast.
Það var mest af undrun yfir hinni einkennilegu framkomu
.Francis, að John lét undan síga og reið af stað í broddi fylk-
öngar manna sinna. Sir William Cecil fyldgist með honum og
jþeir riðu niður Strand. John var of reiður til að muna eftir
nærveru Cecils og ávítaði Francis fyrir að lokka sig burtu,
^ður en hann hafði jafnað reikningana við menn Courtenays.
Anthonuy tók málstað Francis. — Francis gerði það, sem
orétt var, lávarður minn. Þorparinn, sem þú barðir, hafði dregið
xýting sinn úr slíðrum, og í svona mikilli þröng hefðu menn
irænda þíns haft miklu betri aðstöðu en síðast.
— Menn mínir bera of mikla umhyggju fyrir velferð minni,
.sagðj. John við Sir William.
Sir. William brosti alúðlega og sagði: — Þér gleymið því,
að eg er ekki leingur ríkisráðsritari. í raun og veru er eg í
rnægilega mikilli ónáð núna til að fagna öllum nema verstu
óvinum mínum. Eg get ekki öðlast aftur hylli Ráðsins með
jþví að tilkynna því það, sem það þegar veit, að fjandskapur er
milli ykkar frændanna, yðar og Courtenays lávarðar.
Hreinskilni hans.kom þeim á óvart. Þeir vissu ekki, hverju
svara skyldi og þögðu stundarkorn en þá áleit John bezt, að
svara hreinskilhi með hreinskilni.
— Eg vona, að herra Blackett verði ekki atvinnúlaus, meðan
í>ér eruð fjarvistum úr Ráðinu, sagði hann án allrar meinfýsi.
Skeytið missti ekki marks. Anthony hreytti út úr sér blóts-
:yrði og Francis hrökk við, eins og hann hefði verið stunginn
xneð nál. Og jafnvel Cecil lávarður brá lit.
— Herra Blaekett hefir verið ágætur einkaritari, hélt John
áfram rólega. — Mér mun þykja mikið fyrir því að þurfa að
láta hann fara frá mér, en það verð eg að gera, nema eg viti, að
Tupplýsingar, hans komizt í hendur manns .... hann þagnaði
stundarkorn .... sem eg veit að er mér vinveittur.
Sir William þurfti að hugsa sig vel um, áður en hann svaraði.
— Lávarður minn af Bristol! Yður er margt til listá lagt. Þér
eruð fyndinn og hugrakkur. Eg viðurkenni ásökun yðar og játa,
að það var í raun og veru eg, sem sá svo um, að herra Blackett
yrði einn af þjónum yðar. Það er auðheyrt, að yður er ljós á-
stæðan fyrir þeirri ráðstöfun minni.
— Drottningin er ógift og eg stend nálægt krúnunni.
— Já, ástæðan var þessi að mestu leyti. Mér geðjaðist vel að
yður þegar þér voruð yngri og við vorum báðir fangar í kast-
alanum. En þó hefir mér aldrei geðjazt betur að yður en einmitt
nú, eftir að eg hefi kynnt mér skýrslur herra Blacketts. Eg
held, að þér hafið gildar ástæður til að treysta herra Blackett,
því að hann hefir aldrei skrifað annað en gott um yður og síð-
asta mánuðinn hefir hann staðið sig betur við að þegja yfir
leyndarmálum yðar en að segja mér þau áður fyrri. Það getur
skeð, að hann hafi fundið einhvern, sem borgar betur, en eg
þekki hann vel. Við vorum saman í Cambridge og seinná í
Graye’s Inn, og eg held, að hann sé maður, sem óhætt er að
treysta ....
— Maður, sem óhætt er að treysta! át Francis upp eftir
honum hæðnislega.
— Já, maður, sem óhætt er að treysta, herra Killigrew, sagði
Cecil djarflega. — Þér heyrið, að eg þekki nafn yðar. Og lýsing
á yður barst mér í hendur löngu áður en við hittumst í dag.
Hann hefir verið mér trúr, þótt eg hafi notað hann í upplýs-
ingaþjónustu fyrir sjálfan mig, og hann mun verða yður trúr,
ef hann fer úr minni þjónustu og til yðar, sem hann verður
vissulega að gera, ef þér viljið hafa hann, lávarður minn, því
að eg sé, að eg verð að hverfa burtu úr borginni og fara út í
sveit. Þar verð eg að hugsa um garðinn minn, þangað til hin
pólitíska veðurátt breytist mér í hag.
Hann vék hesti sínum úr vegi, því að það kom vagn inn á
veginn á vegamótunum við Fleet Bridge. Hann fleygði smá-
peningi til hins tötralega ökumanns, sem stóð með húfuna í
hendinni og baðst afsökunar á því að ónáða svo tigið ferðafólk.
— Eg vil heldur hafa hann en einhvern og einhvern, sem eg
þekki ekki neitt, sagði John. En hann var að brjóta heilann
um það, hvort ekki byggi einhver flærð undir vingjarnleik
lávarðarins.
Cecil virtist skynja grunsemdir hans, því að hann varð
ofurlítið raunamæddur á svipinn.
— Það er erfitt að treytsa manni, eins og mér, sagði hann,
þegar þeir voru komnir yfir brúna og voru á leið upp Ludgate
Hill. — Samt get eg lagt við drengskap minn, að þetta er satt.
Það eru njósnarar hafðir í fylgdarliði allra lávarða. Þakkið
þér fyrir, að nú er einum færra í yðar fylgdarliði. Will Cecil
mun ekki lengur láta njósna um yður. Verið herra Blackett
þakklátur. Hann hefir farið mjög góðum orðum um yður í
skýrslum sínum. Annars hefði eg ekki verið svona hreinskilinn
við yður. En látið nú fylgdarmenn yðar fara á sinn stað, því
eg þarf að segja nokkur orð við yður einslega.
Jarlinn og hinn fyrrverandi ríkisráðsritari riðu hlið við hlið.
Þegar þeir komu að St. Paul’s-krikjunni, beygðu þeir frá Credo
Lane og inn á Caster Lane. Þegar þeir voru komnir í nágrenni
Rose og orðnir einir, sagði John:
— Eg er hræddur um, að við getum lítið talast við á hest-
baki. Viljið þér ekki koma inn með mér og bragða á vínum
mínum?
— Það er ekki mikið, sem þarf að segja, lávarður minn, og
það er betra að segja það hér á hestbaki en inni í húsi, þar sem
hægt er að hlusta við hverjar dyr. í stuttu máli sagt, eg hefi
komizt að stefnu yðar og mér fellur hún vel í geð.
— Stefnu minni! Ef þér gætuð tileinkar mér einhverja
stefnu, yrði hún eins og rós í hnappagati, því' að fram að þessu
hefi eg enga stefnu haft.
— Lávarður minn! Ef öll aðalsmannastsétt Englands væri eins
og þér eruð, væri ríkinu betur stjórnað en raun ber vitni. Þér
eruð drottinhollur, þér innið af höndum þá þjónustu, sem þér
Á kvoidhrokunni.
„Það er hræðileg staðreynd,
sem eg verð að tjá þér, ástin
mín.“
„Hvað er það, vinur kær?“
,,Eg er orðinn gjaldþrota —
á ekki eyris virði lengur.“
„Þú skalt ekki vera áhyggju-
fullur mín vegna,“ svaraði hún
um leið ög hún losaði úr faðmi
hans. „Ást mín er nógu mikil
til þess að eg geti tekið skiln-
aðinum með jafnaðargeði.“
Prófessorinn fór út að ganga,
en ráðskonan stöðvaði hann og
vakti athygli hans á því. að
hatturinn sneri öfugt á höfði
hans.
„Kona góð,“ svaraði prófess-
orinn vingjarnlega, „hafið þér
nokkra hugmynd um hvora
leiðina eg ætla?“
•
Sakborningurinn var leiddur
fyrir dómarann, sem leit á þann
ákærða og þóttist kannast við
manninn:
„Þér hafið víst komið hér
áður,“ sagði dómarinn.
„Eg fullvissa yður um, herra
dómari, að eg hefi aldrei verið
ákærður fyrr.“
„Það þýðir ekkert fyrir yður
að þræta, eg er viss um að þér
hafið verið hér áður.“
„En eg fullvissa yður, dóm-
ari .... “
„Það stoðar ekkert. Eg er
mannglöggur og eg man að eg
hefi séð yður áður.“
„Alls ekki hér í réttinum,“
sagði sakborningurinn.
„Nú, hvar hefi eg þá séð yð-
ur? Komið þér með það,“
„Það kemur málinu ekkert
við, herra dómari.“
„Engin undanbrögð! Út með
pað! Hvar hefi eg séð yður áð-
ur?“
,Það mun hafa verið í vín-
kránni hinum megin við hornið,
þar sem eg er framreiðslu-
maður.“
Þar með var þessum hluta
yfirþeyrslunnar lokið.
©
Úr dagbók:
1 ár: Allt fólk er gott.
2. ár: Sumt fóllí er gott.
3. ár: Sumt fólk er vont.
4. ár: Flest fólk er vont.
5. ár: Allt fólk er bölvaðar
skepnur.

1691
£. & Bwfcuqká:
' - IAHZAN
Auðséð var að nú ætlaði Lazar að
gera lokatilraunina til þess að koma
Holt fyrir kattarnef.
Tarzan hafði ekki fyrr látið í ljós
grun sinn um sviksemi Lazar en
Jose kallaði: „Herra Holt! Stór hóp-
T'r manna er á leiðinni hingað, —
-vopnaðír bareflum!“
„Þar kom að því, — Lúcia feldu Ófrýnilegur skríll kom æðandi
þig í íbúðarhúsinu, Jose, gerðu eftir aðalveginum í áttina til bú-
mönnum okkar aðvart því við mun- garðscinst, vopnaðir allskyns barefl-
um taka hraustlega á móti þeim.“ um, og óðir vegna skipana Lazars;