Vísir - 22.01.1955, Blaðsíða 7

laugardaginn 22. janúar 1955
vlsm
7
htœhir
72
JEHE WHEELWRIGHT
orðinn svo feitur, að enginn hestur komst úr sporunum með
á baki sér. Já, eg man þegar eg fór í fyrstu ferðina. Eg var
kvaddur inn og íesinn yfir mér heilmikill iestur um hvernig
fara mundi fyrir mér, ef eg væri of tungulipur, og svo yrði
eg að hafa hraðan á, því að — tja, mér var gefið í skyn, að
örlög lands og þjóðar væru í veði, ef eg færi ekki sem fuglinn
fljúgandi. En það liggur sjaldnast neitt á. Og hraðboðar og
póstmenn mega ekkert vita, það eru svo mikil leyndarmál, sem
þeir fara höndum um, en eg get sagt þér það, að það eru engin
leyndarmál, sem hraðboðar og póstmenn vita ekki um — þeir
eru fróðari um allt en nokkur önnur stétt Englands........
— Er það svo?.......var sagt hrokalega i gættinni og gest-
gjafinn kipptist við. Francis, með gula skó á fótum, var þarna
kominn, og með fyrirlitningar- og öryggissvip virti haim gest-
gjafann fyrir sér frá hvirfli til ilja. Það eru engin leyndarmál
örugg í póstinum, ha? Hvernig mundi yður líða, ef hafin væri
rannsókn í tilefni þessarar staðhæfingar, og þeir í Kastalanum
fengju það hlutverk, að hafa upp úr yðiu' um hve mörg ríkis-
leyndarmál yður er kunnugt? og hverjum hafíð þér sagt þessi
leyndarmál? Og hvaða hraðboðar hafa gerst sekir? Eg krefst
þess, að fá vitneskju um nöfn þeirra.......
— Ekki svo snauður, að það geti freistað yður að afla yður
óleyfilegra upplýsinga, sem þér gætuð hagnast á. Hæ, þjónn
færið mér mat og gott vín, og þér, maður sæll, segið hesta-
sveini yðar að hafa til hesta, hina beztu, sem þér ráðið yfir,
handa mér og hraðboða þessum, sem virðist isvo sannarlega
vera hinn eini, sem Hennar Hátign getur treyst í hraðboðastétt.
Allt hafði þetta tilætluð áhrif. Gestgjafinn var á þönum
og menn hans til þess að þóknast þeim í hvívetna. Krásir voru
a borð bornar og gómsætt yín og beztu hestarnir fram leiddir.
Francis gleypti í sig matinn og skvetti í sig úr hverju glas-
inu af -öðru og leit aldrei til dyra, en John var allt af að líta
þangað við og við. Francis gætti þess þó, að hafa alltaf korða
sinn við höndina.
Og er þeir höfðu matast var hið seinasta, sém hann kallaði
til gestgjafans:
— Þér munuð heyra frá mér, maður sæli, þótt síðar verði.
Skiljanlega, eins og allt var i pottixm búið, áræddi enginn að
spyrja þennan valdsmannlega mann neitt um það, hvaða
heimild hann hafði til þess að krefjast hestanna handa sér og
hraðboðanum.
— Þetta hlýtur að vera einhver hinna háu herra í ráðinu,
hugsuðu margir i auðmýkt. Og hestasveinninn horfði á eftir
þeiip með óttablandinni ánægju, er þeir riðu út úr húsgarðinum
í áttina til Newbury.
En það var allt annað uppiit á mönnum tveimur klukku-
sfundum síðar, þegar Nat Thirwell hraðboði, í rifnum klæð-
um og aumlegur á svip, kom til bæjarins, en bóndi nokkur
hafði fundið hann og lofaði honum að sitja fyrir aftan sig. Og
þótt hann væri einkennislaus, hestlaus og töskulaus, var gest-
gjafinn ekki í neinum vafa um það, hver hann var.
Og brátt þustu menn í allar áttir til þess að leita að fóget-
anum.
XIV.
Sir Edward Lee, einn af yfirfógetum Hennar Hátignar í
Berkshire-greifadæmi, strauk skegg sitt hugsi á svip, en hann
gat ekki leynt því, að honum var skemmt undir neðri. Gegnt
honum sat stéttarbróðir hans, Sir Daniel Hames, aumlegur á
svip, þótt bikar víns hefði verið lagður fyrir hann.
— Fari það allt fjandans til, kveinkaði Sir Daniel, og losaði
um kragann á jakka sínum. Hann var eldrauður í framan,
gramur og móður. Sannast að segja náði hann ekki upp í
nefið á sér fyrir reiði. Eg gekk af þremur hestum uppgefnum,
kvaddi mér til aðstoðar eftir því sem þörf krefði alla vinnu-
og vopnfæra menn í tveimur greifadæmum, og var leitað allt
til Marborough, og hvað hafði eg upp úr þessu? Aðeins þá
dýrkeyptu reynslu, að maður á mínum aldri og af mínum gild-
leika, ef svo mætti segja, ætti að forðast að ríða hestum, sem
hann er óvanur, um vegi, sem hann hefur aldrei farið. Það
þurfti fjögur væskihnenni til að lyfta mér úr hnakknum, þegar
eg kom aftur til Newbury. Þessir ungu Englendingar eru mátt-
lausir og gagnslausir. Enginn hefur krafta í kögglum. Þeir létu
mig detta eins og saltpoka, sem þeir fengu ekki valdið, og
flýðu í allar áttir, áður eg gæti veitt þeim ráðningu með svipu
menni. Ned, láttu þjón þinn hella aftur í bikarinn, eg er enn
f BRIDGEÞÁTTIJlil
VÍSIS
JLuusn á Bs'iiiffe-þraut:
♦
6 7, 5
¥ Á, 8, 7, 5
♦ D, 8, 5
* G, 9, 4, 2
A
V
♦
*
A, 10, G, 3, 2
6, 4, 3
10, 7, 3, 2
5
é G, 8, 4
¥ K, 9, 2
♦ 9, 6, 4
* K, 8, 7, 6
A K, D, 9
¥ D, G, 10
♦ Á, K, G
* Á, D, 10,
Suður spilar þrjú grönd og
er útspil Vesturs spaða 3, er
Austur stingur með gosa. Spurt
var hvernig spilið væri örugg-
ast unnið.
Suður tekur spaðaslaginn
með spaða drottningu. Það er
ekki hægt að komast hjá því
að „svína“ og hefir Suður val
á milli tveggja lita, hjarta og
laufs. Sjálfsagt er að reyna
laufið og spila út lauf níu, ef
kóngur er fjórði hjá Austri.
Það verður að hindra að Austur
komist a. m. k. strax inn og
spila þá spaða.Hafi Austur kóng
í laufi vinnur Suður án þess að
þurfa að hreyfa hjartað, sem
hefir meiri hættu í för með sér.
Þegar Suður hefir tekið spaða-
slaginn með drottningu spilar
hann út gosa í tígli og tekur
með drottningu í borði til þess
að geta spilað laufinu. Hefði
Vestri er ekki hægt að vinná
spilið, ef komið er út i hjarta
og kóngur er hjá Austur.
kóngur í laufi verið einspil hjá
P-fjörefni, sem umiið er úr
sítrónuberki, hefur nú verið
tekið í notkun, við geislalækn-
ingar á innvortis krabbameini.
Dr. Isidore M. Aarons, yfir-
læknir geislalækningadeildar
Haarlem sjúkrahúss í New
York, hefur komist að raun um,
að sjúklingar, sem fá þetta
fjörefni, þola geislalækning-
arnar betur en þeir, sem ekki
fá það. Mikið geislamagn getur
valdið hörundsbruna, svo að
hætta vérður við lækningarn-
ar. Tilraunir, sem gerðar hafa
verið í Haaxlemsjúkrahúsinu,
með Pfjörefni, hafa gefið svo
góðá raun, að allmiklar vonir
eru bundnar við notkun þess.
'K kveldvðkitnnL
Bankastjóri einn,' sem mjög
var nízkur, gisti hjá vinum sín-
um um nýár. Hann kvaddi þeg-
ar liðið var á aðfai'anótt 2. jan.
Þegar hann kvaddi frúna sagði
hún við hann lágum rómi, að
hún hefði þegar gefið þemu
sinni 1 mark í ómakslaun og
sagt að það væri frá honum.
„Viljið þér ekki svo vel gera,
að gefa henni 4 mörk í viðbót,“
sagði gesturinn virðulega. „Eg
kann ekki við að þjónustuliðið
þar sem eg kem haldi að eg sé
einhver nirfill.“
Það kom fyrir í leikhúsi, að
maður, sem hafði fengið sér of
mikið neðan í því, stóð upp úr
sæti sínu, þegar verið var að
leika og kallaði: „Er ekki lækn-
ir staddur hér í húsinu?“ Leik-
urunum varð dálítið hverft eitt
augnablik, en héldu þó leiknvun
áfram, eins og ekkert hefði í
skorizt. Maðurinn stóð enn og
bar fram sömu spurningu and-
artaki síðar.
Þegar haim kallaði í annað
sixm, stóð upp maður meðal
áhorfenda og sagði: „Eg er
læknir.“
Þá brosti hinn út undir eyru-
og sagði kankvíslega: „Hvernig
geðjast yður að leiknum, lækn-
ir?“
Þegar börn láta ekkert á sér
kræla þarf það ekki endilega
að vera af því, að þau séu að
undirbúa einhver spellvirki.
Þau geta verið búin að afljúka
þeim.
Leikkona í Hollywood tók að
sér að hjúkra í styrjöldinni og
vildi gera sitt bezta á sjúkra-
húsinu þar í borg.
„Get eg fengið glas af
vatni?“ sagði hermaður fyrsta
kvöldið sem hún stundaði þetta.
sjálfboðastarf. Hana langaði til
að reynast vel, færði öllum.
vatn, og brosti sætt um leið.
Þegar gefið var merki um að
öll ljós skyldi slökkt og allir
sjúklingar hennar voru sofnað-
is, laumaðist hún iim í sjúkra-
stofuna og týndi vatnsglösin.
|öll saman á bakka og bar þau.
fram. Á ganginum var bjart og'
þegar hún kom fram ög leit á
glösin á bakkanum, sá hún að
gerfitennur voru í hverju glasi
— og hún hafði ekki hugmynd.
mn hver átti hvað!
SurwufkSi
TARZAN -
1734
Það fór eins og Tarzan grunaði.
Mikil og grimmileg hátíð stóð fyrir
dyrum.
. TarZan ög Storb vorú leiddir'út- á-
aðalgötu þorpsins, þar sem bumbur
voru barðar.
Síðan voru þeir bundnir ramm-
lega við sterka staura, og máttu þeir
sig' hvergi hræra.
Særingamaður var þar Og lét
dólgslega, en bersýnilegt var, að
eítthvað var í vændum.