Vísir - 28.01.1955, Síða 7

IFöstudaginn 28. janúar 1955.
vlsm
Einn á fleka vestur Kyrrahaf III.
Hákarl dró WilBfs útbyrðis,
er hann var að dorga í soðið.
Ferðalangurinn raknaði við, er ílek-
inn var í 200 feta fjarlægð.
Gat þá dregið sig að honnni á
færinu.
Eg vissi að eg' varð táfar-
laust að gera við sárið á hend-
iruii. Eg náði i nál og hvítan
tvinna og saumaði saman rif-
una eftir beztu getu — og hefi
eg aldrei snert áður á þesshátt-
, ar verki. Þótti mér erfitt við
Eg að draga mig afram þa£j að fágt_
Eg batt vel um höndina og'
Eg liurfti á fisKi að halda
lianda mér og Míkí, kisu minni. leftir línunni og barði fótunum
Eg kastaði út færinu yfir hlið- jafnframt eftir mætti til Þess' lo^Sfet"”s'ári» á nokkrum vik-
ina á flekanum, en varð ekki að létta á línunni og fæla há-
var. Hugðist eg þá kasta fær- karlinn frá. Eg þorði ekki leng-
slökkvitæki til í flestum eða
öllum kauptúnum og kaupstöð-
um.
Þessi kjör á brunatrygging-
um, sem stórlækka bruna-
tryggingagjöld, standa af
hálfu Samvinnutrygginga öll-
um kauptúnum og kaupstöð-
um til boða, svo og tilboð um [
mikla lækkun í sveitum lands-
ins. Hefir þannig skapazt
grundvöllur fyrir lægri bruna- '
tryggingarkostnaði um land j
allt og réttlátara samræmi f
milli trygginga hvar sem er á
landinu, þannig, að enginn einn
hópur manna gi'eiði
'tryggingar annars.
um og örið hvítnaði í sólinni
„ . „ . . á þeim tíma, sem eftir var á
inu aftura. Tii beitu hafði eg ur að horfa a flekann aðeins a gjónum_ En hnúunum gekk ver
flugfisk, sem hafði lent á þil- ;límma. Venjulega hafði eg eng-
farinu kvöldið áður. ar áhyggjur af hákörlum, en eg
Eg hafði túnfisk-færi, sem hafði séð að blóð rann úr vinstri
var orðið dálítið lúið og batt hendi minni.
fyrir
Enn er blika
á lofti.
Einkaskeyti frá AP.
Friðarnefnd Vesturálfusans.
bandsins flýgur f.rá Costa Rica á
dag til Washington, og situr funsS
fjulltrúa sambandsins, og gerii;
grein fyrir horfunum á landa-
mærum Costa Rica og Nicaragua.
Nefndin teliir horfurnar þar i-
skyggilegar, þrátt fvrir það, a3
seinustu innrásarflokkarnir cru
sagðir komnir aftur til Niaragua,
Hlutlausa svæðið hcfur verið t\U
nuniið.
I það við þverslá aftur á, sem
-átti að vera borðstokkur — eg
renndi út 200 feta lfnu.
Langi-Tumi — hákarl sem
■ var .níu fet á lengd — hafði elt
vflekann. og hann hafði þegar
komið í heimsókn. Þetta var
•eins venjulegt og það, að eg
1 þui-fti að . útbúáVmat handa
■ mér.
. , Nú .voru 50 dagar liðnir frá
því að eg hafði lagt upp frá
Callao í Perú. Eg og flekinn
minn. — „7 litlaí systur“ —
i höfðum farið um 2500 naílur af
Kyrrahafinu. Hendurnar aumar
Eg gerði morgunverkhi, at- og máttlausar.
húgáði seglaútbúnaðinn og und Loks var eg aðeins seilingar-
irbjo mófgunverðinn. Leit eg þá lengd f rá stýrinu. Eg teygði ( ar samningurinn gengur í gildi
aftur á og sá að strikkaði á mig eftir því, náði góðum tök- 15. október 1955.
íærinu. Auðsætt var að þarna um á því og vó mig þannig upp
bí'rvscr stór.fiskur að verki. Hann á bita flekans. Þar lá eg dálitla
■tók nú.að- stinga sér og' grunaði stund, hafði ekki þrek til að’staður á íslandi, stm nötfærir
Eg hafði alltaf verið hand-
sterlcur, en nú fann eg að hend-
ur mínar voru að láta undan.
Þegar eg hafði ekki lengur orku
til að lesa mig eftir línunni,
vafði eg henni um hægri hönd-
ina og hvíldi mig'. Eg var nú
kominn svo nálægt flekanum,
að eg þorði að hoifa þangað.
Eg þumlungaðist áfram, en fat-
aðist stundum — þó vann eg á.
Hörundið rifnaði á hnúum min-
um er eg tók á af ölluin kröft-
um.
að gróa, þeir voru mér til baga
á allri ferðinni. Eg hefi ætíð
miklast af handstyrk mínum,
en eg er hræddur um að hend-
ur mínar verði aldrei 'jafngóð-
ar eftir þetta.
Eftir þetta renndi eg aldrei
færi úr skutnum, en hafði allt-
af línu utanborðs, ef fyrir
kæmi að eg dytti útbyrðls.
Samniitgar tam bruna-
tryggiitgar í Vík.
Hreppsnefnd Hvammshrepps
í Vestur-Skaftafellssýslu hefir
fyrir nokkru gert samninga við
Smvinnutryggingar um bruna-
tryggingar á öllum húsum í Víl
i Mýrdal, og lækka allar húsa-
tryggingar í Vík um 40%, þeg-
Er Víkurkauptún þar með
or'ðið fyrsta kauptún eða kaup-
■ mig að það væri hákarl, Eg dró komast alla leið upp á þilfarið.
» línuna og sá að eg hafði rétt En eg fann að eg gat ekki veitt
sér heimild laganna, sem Sett
voru á síðastliðnu ári,
þess
fyrir inér í þessu. mér það óhóf, að hvílast lengi. efnis, að sveitarfélög utan
Venjulega forðast eg hákari- Það log-blæddi úr hendmni á . Reykjavíkur, mættu semja yið
ana enr á þeim var sjaldan mér.— tennur hákarlsins höfðu hvaða aðila, sem þeim þókn-
þúrð í kringum „Sjö litlar syst- rifið mig illilega. ast, um brunatryggingar.
, ur-Það var of mikið erfiði að, Eg. M . spítu við borð_ Jaflframt ve
fást við þá og eg burfti á öllu stokkinn vafði linunni unl brunatry^gmgar
-.þreki mínu að halda við hin handlegg’inn og herti á með Hvamrnshreppx, sem eru utan
<daglegú störf, En öngullinn var spítunn. og hélt höndinni , kaúþtunsms, og fengu þau oll
samið
húsa
um
tvöfaldur, eg vildi fá hann aft-
ur. Eg tók að draga hinn gilda
.' líkama upp að bjálkunuiTL. Eg
sá að öngullinn var fastur í
■ öðru munnviki á skepnunni, en
hún var 5 fet á lengd. Eg greip
ífæru og stakk henni í hinn
kjálkann á hákarlinum til þess
að hafa hemil á honum meðan
■eg næði önglinum. Hákarlinn
var stilltur, barði sporðinum
aðeins við og við.
Willis missir
fótanna.
Öngullinn var því nær orðinn
laus er hákarlinn brauzt ur
af öllu afli. ífæran var rifin úr j
hendi mér.
Eg missti fótfestuna á sléip-
um plönkunum og s-akkst *
höfuðið í sjóinn. Um leið og eg
féll drópst höndin á mér gegn
um ginið á hákarlmum og eftir
hvössum tönnunum.
Eg hlýt að hafa rotazt ausba-
blik. — En þetta veit eg: Þeffar
eg áttaði mig og skildi hvað
við hafði bori'ð. hélt eg enn A
sex feta vírlínu, sem var frerrie*
á færinu og flekinn st.riWað:
á því. Hann var um það bíl
-'fet í burtu.
Það var töluverður blástní’
Vatnið vár svalt. Eg er allnbfí.
ur súndmaður en eg hefði aldrei
getað dregið flekann unni,
'Jiann rann áfram í góðum bvr.
yfir höfuð mér. Blóðrásin
minnkaði. Flekinn hafði snúið
sér upp í vindinn og seglin
blöktu og börðust, en eg hafði
engan tíma til að sinna því í
bili. Eg drógst upp á þilfarið,
16—-25rc. lækkun, enda voru
tryggingariðgjöld í sveitum
miklu lægri en í kauptúnum,
og ríkti í þeim efnum .óeðlilegt
ósamræmi, þar sem brunavarn-
ir í sveitum eru engar, en
Nauðsyn á að fakmarka
veiðar í Norðursjó.
Þýðing á grein í enska Þeirn mun fleiri ár munu líða
fréttablaðinu „EVENING þar til árangur fæst af hinum
TELEGRAM“ fimmtudag- takmörkuðu ráðstöfunum.
inn 6. jan. 195. — Greinin '• Þær þjóðir, sem viðurkenna
er eftir Jack Harrison. — niðurstöður fiskfræðinganna,
Hvað er það, sem Grimsby | og þær er nú hægt að sanha á
sem fiskihöfn . þarfnast mest ■ ótvíræðan hátt, geta ekki verið
árið 1955? Svarið er: gæði. í vafa um hagnaðinn af vernd-
Á þeim tímum, þegar Grimsby 1 Un. Eitt Ijótasta dæmið er aS
var tvímælalaust höfuð fiski- fá af lúðuvei&unum.vi'ð vestur-
höfnin, var ástæðan fyrir for- [ strönd Kanada. og Bandaríkj-
ystu hennar sú hve gæði afurða ’ anna. Árið, 1931 voru veiðar
hennar voru mikil, en þær þessar ótakmarkaðar, en þá
komu aðallega úr Norðursjón- gengu í gildi verndunarákvæðí
um. Síðan hefur eftirspurnin 0g bannað var að veiða lúðuna
á innanlandsmarkaðinum haft á ákvéðnum árstímum. Árið
í för með sér að Grimsby heíur 1952, þegar verndunin var vei
þurft að auka verulega fram- á Veg komin og hafði verið
boð sitt, á fiski frá fjarlægari fylgt í framkvæmd, þá var áfl-
miðum, íslandi, Bjarnareyjum, inn 27.232 tonnum meira ea
Hvítahafinu og Grænlands- árið 1931, þegar veitt var ótak-
miðum. Nauðsynlegt var að markað. Þá voru helmingi færrí
sækja á þessi mið vegna stöð- skip við veiðar.
ugt minnkandi afla í Norður-, Vísindamenn lofa ekki alveg
sjónum, sem stafaði af stöðugu SVo miklum árangri í Norður-
offiski í mörg ár af flesturm sjónum, en áætla varlega, að
fiskveiðaþjóðum Evrópu. — með takmarkaðri veiði í Norð-
Heimsstyrjaldirnar tvær gáfu ursjónum gæti aflinn orðið
tímabundna hvíld. Norðursjór- 15—20% meiri, og kostnaður
inn varð aftur hin frjósömu við veiðarnar mundi lækka
fiskimið, sem hann hafði áður Um Y3.
verið. Gífurlegan afla mátti fá
í stuttum veiðifer'ðum.
Það \var nokkurskonár E1
Dorado, sem var of gott til þess
að geta staðið, enda gerði það ,
það ekki. Tákmarkalaus veiði af að.hja þeim gæti oÞ°linmæði
rt.it t * ■ rt A f „ ■ 'A . 1 Vt rt -v. Yt rt rt 1-1 4* rt Pt 1 «
Því er ekki að furða, þótt
framsýnir forystumenn í fisk-
iðnaðinum í Grimsby. hafi.trú
á borginni, sem Norðursjávar-
höfn og því er ekki að furða
r allra hálfu, leiddi af sér sama
| ástandið, sem áður hafði verið,
svo að „skrapa þurfii botnir.n
i túnnunni.“
Þörfin fyrir takmarkaða
veiði í Norðursjónum hefur
.’erið viðurkennd í meira en
hálfa öld. Erfiðleikarnir voru
hinsvegar þeir, að fá þá tylft
Cvrópuþjcða, sem hagsmuna
löfðu að gæta, til þess að sam-
sinast um raunhæfar ráðstaf-
anir.
Miklum áfanga í sögu fisk-
.'éiða í Evórpu var náð á síð-
eftir því að friðunarráðstöfun-
um verði flýtt. Ef aflinn' úr
Norðursjónum ykist um 20%
og fengist fyrir 73 núverandi
útgerðarkostnað, mundi verða
auðvtldara að meðhöndla fisk
frá fjaiiægari miðum.
Aíalatriðið eru hin 1. fl.
gæði, sem Norðursjávarmiðin
ein virðast frarn tii þessa hafa
verið fær um að láta í té.
Að minnsta kosti ein þjóð
hefúr tekið upp þá stefnu fiski-
verr.dar, sem vikið er að hér
að framan varðandi takmörkun
lúðuveiða. Danmörk leyfir ekki
ér páfagaukur Willis, virðir fyrir sér flugfiskana, sem „dagað
hafði uppi“ á flckauum.
ista ári, en það var árangur að landn kola með hrognum í
dþjóða-samþykktarinnar um höfnur.'! lendsins, ' mánuðina
-fveiði, sem gerð var í London ' des. r ' jan.
1946. Hinn 5. apríl s.l. gengu [ „Eg h.ld það sé orðið tíma-
gildi samþykktar ráðstafanir b:?r t r.ð við ■ ?rum það sama“,
il verndunar. Það var mikið sagði einn dujandi togaraeig-
afrek. Að lo' um háföi náðst ancli yið mig í gær. „Kolinn,
;amko:mulag þjóða á milli. Því sem við eruni að landa núna
niður voru ráðstafanirnar, sem er eingöngu bsin, roð og hrogn
lamþykktar voru í of smatun en næstum því ekkert hold. Ef
■tíl. Möskvar áttu ekki að vera fiskurinn væri látinn í friði
nikið stærri en þeir höfðu áður mur.di hann f; -amleiða milljónir
rerið. fis’-a. séni hægt væri að veiða
Margir í fiskiðnaðinum eru áíókon'nyni árum.“
óþolinmóðir vegna þessárar j " Erfiðleikarhif 'eru bara þeir
byrjunar. Jafnvel hinar rót- að fá þjóðirnar til þess að sam-
tækustu ráðstafanir hafa ekki einast um slíkar ráðstafanir.
áhrif fyrr en eftir nokkur ár., Ef' Bretland fylgdi Danmörku,