Vísir - 28.01.1955, Síða 7

Vísir - 28.01.1955, Síða 7
IFöstudaginn 28. janúar 1955. vlsm Einn á fleka vestur Kyrrahaf III. Hákarl dró WilBfs útbyrðis, er hann var að dorga í soðið. Ferðalangurinn raknaði við, er ílek- inn var í 200 feta fjarlægð. Gat þá dregið sig að honnni á færinu. Eg vissi að eg' varð táfar- laust að gera við sárið á hend- iruii. Eg náði i nál og hvítan tvinna og saumaði saman rif- una eftir beztu getu — og hefi eg aldrei snert áður á þesshátt- , ar verki. Þótti mér erfitt við Eg að draga mig afram þa£j að fágt_ Eg batt vel um höndina og' Eg liurfti á fisKi að halda lianda mér og Míkí, kisu minni. leftir línunni og barði fótunum Eg kastaði út færinu yfir hlið- jafnframt eftir mætti til Þess' lo^Sfet"”s'ári» á nokkrum vik- ina á flekanum, en varð ekki að létta á línunni og fæla há- var. Hugðist eg þá kasta fær- karlinn frá. Eg þorði ekki leng- slökkvitæki til í flestum eða öllum kauptúnum og kaupstöð- um. Þessi kjör á brunatrygging- um, sem stórlækka bruna- tryggingagjöld, standa af hálfu Samvinnutrygginga öll- um kauptúnum og kaupstöð- um til boða, svo og tilboð um [ mikla lækkun í sveitum lands- ins. Hefir þannig skapazt grundvöllur fyrir lægri bruna- ' tryggingarkostnaði um land j allt og réttlátara samræmi f milli trygginga hvar sem er á landinu, þannig, að enginn einn hópur manna gi'eiði 'tryggingar annars. um og örið hvítnaði í sólinni „ . „ . . á þeim tíma, sem eftir var á inu aftura. Tii beitu hafði eg ur að horfa a flekann aðeins a gjónum_ En hnúunum gekk ver flugfisk, sem hafði lent á þil- ;límma. Venjulega hafði eg eng- farinu kvöldið áður. ar áhyggjur af hákörlum, en eg Eg hafði túnfisk-færi, sem hafði séð að blóð rann úr vinstri var orðið dálítið lúið og batt hendi minni. fyrir Enn er blika á lofti. Einkaskeyti frá AP. Friðarnefnd Vesturálfusans. bandsins flýgur f.rá Costa Rica á dag til Washington, og situr funsS fjulltrúa sambandsins, og gerii; grein fyrir horfunum á landa- mærum Costa Rica og Nicaragua. Nefndin teliir horfurnar þar i- skyggilegar, þrátt fvrir það, a3 seinustu innrásarflokkarnir cru sagðir komnir aftur til Niaragua, Hlutlausa svæðið hcfur verið t\U nuniið. I það við þverslá aftur á, sem -átti að vera borðstokkur — eg renndi út 200 feta lfnu. Langi-Tumi — hákarl sem ■ var .níu fet á lengd — hafði elt vflekann. og hann hafði þegar komið í heimsókn. Þetta var •eins venjulegt og það, að eg 1 þui-fti að . útbúáVmat handa ■ mér. . , Nú .voru 50 dagar liðnir frá því að eg hafði lagt upp frá Callao í Perú. Eg og flekinn minn. — „7 litlaí systur“ — i höfðum farið um 2500 naílur af Kyrrahafinu. Hendurnar aumar Eg gerði morgunverkhi, at- og máttlausar. húgáði seglaútbúnaðinn og und Loks var eg aðeins seilingar- irbjo mófgunverðinn. Leit eg þá lengd f rá stýrinu. Eg teygði ( ar samningurinn gengur í gildi aftur á og sá að strikkaði á mig eftir því, náði góðum tök- 15. október 1955. íærinu. Auðsætt var að þarna um á því og vó mig þannig upp bí'rvscr stór.fiskur að verki. Hann á bita flekans. Þar lá eg dálitla ■tók nú.að- stinga sér og' grunaði stund, hafði ekki þrek til að’staður á íslandi, stm nötfærir Eg hafði alltaf verið hand- sterlcur, en nú fann eg að hend- ur mínar voru að láta undan. Þegar eg hafði ekki lengur orku til að lesa mig eftir línunni, vafði eg henni um hægri hönd- ina og hvíldi mig'. Eg var nú kominn svo nálægt flekanum, að eg þorði að hoifa þangað. Eg þumlungaðist áfram, en fat- aðist stundum — þó vann eg á. Hörundið rifnaði á hnúum min- um er eg tók á af ölluin kröft- um. að gróa, þeir voru mér til baga á allri ferðinni. Eg hefi ætíð miklast af handstyrk mínum, en eg er hræddur um að hend- ur mínar verði aldrei 'jafngóð- ar eftir þetta. Eftir þetta renndi eg aldrei færi úr skutnum, en hafði allt- af línu utanborðs, ef fyrir kæmi að eg dytti útbyrðls. Samniitgar tam bruna- tryggiitgar í Vík. Hreppsnefnd Hvammshrepps í Vestur-Skaftafellssýslu hefir fyrir nokkru gert samninga við Smvinnutryggingar um bruna- tryggingar á öllum húsum í Víl i Mýrdal, og lækka allar húsa- tryggingar í Vík um 40%, þeg- Er Víkurkauptún þar með or'ðið fyrsta kauptún eða kaup- ■ mig að það væri hákarl, Eg dró komast alla leið upp á þilfarið. » línuna og sá að eg hafði rétt En eg fann að eg gat ekki veitt sér heimild laganna, sem Sett voru á síðastliðnu ári, þess fyrir inér í þessu. mér það óhóf, að hvílast lengi. efnis, að sveitarfélög utan Venjulega forðast eg hákari- Það log-blæddi úr hendmni á . Reykjavíkur, mættu semja yið ana enr á þeim var sjaldan mér.— tennur hákarlsins höfðu hvaða aðila, sem þeim þókn- þúrð í kringum „Sjö litlar syst- rifið mig illilega. ast, um brunatryggingar. , ur-Það var of mikið erfiði að, Eg. M . spítu við borð_ Jaflframt ve fást við þá og eg burfti á öllu stokkinn vafði linunni unl brunatry^gmgar -.þreki mínu að halda við hin handlegg’inn og herti á með Hvamrnshreppx, sem eru utan <daglegú störf, En öngullinn var spítunn. og hélt höndinni , kaúþtunsms, og fengu þau oll samið húsa um tvöfaldur, eg vildi fá hann aft- ur. Eg tók að draga hinn gilda .' líkama upp að bjálkunuiTL. Eg sá að öngullinn var fastur í ■ öðru munnviki á skepnunni, en hún var 5 fet á lengd. Eg greip ífæru og stakk henni í hinn kjálkann á hákarlinum til þess að hafa hemil á honum meðan ■eg næði önglinum. Hákarlinn var stilltur, barði sporðinum aðeins við og við. Willis missir fótanna. Öngullinn var því nær orðinn laus er hákarlinn brauzt ur af öllu afli. ífæran var rifin úr j hendi mér. Eg missti fótfestuna á sléip- um plönkunum og s-akkst * höfuðið í sjóinn. Um leið og eg féll drópst höndin á mér gegn um ginið á hákarlmum og eftir hvössum tönnunum. Eg hlýt að hafa rotazt ausba- blik. — En þetta veit eg: Þeffar eg áttaði mig og skildi hvað við hafði bori'ð. hélt eg enn A sex feta vírlínu, sem var frerrie* á færinu og flekinn st.riWað: á því. Hann var um það bíl -'fet í burtu. Það var töluverður blástní’ Vatnið vár svalt. Eg er allnbfí. ur súndmaður en eg hefði aldrei getað dregið flekann unni, 'Jiann rann áfram í góðum bvr. yfir höfuð mér. Blóðrásin minnkaði. Flekinn hafði snúið sér upp í vindinn og seglin blöktu og börðust, en eg hafði engan tíma til að sinna því í bili. Eg drógst upp á þilfarið, 16—-25rc. lækkun, enda voru tryggingariðgjöld í sveitum miklu lægri en í kauptúnum, og ríkti í þeim efnum .óeðlilegt ósamræmi, þar sem brunavarn- ir í sveitum eru engar, en Nauðsyn á að fakmarka veiðar í Norðursjó. Þýðing á grein í enska Þeirn mun fleiri ár munu líða fréttablaðinu „EVENING þar til árangur fæst af hinum TELEGRAM“ fimmtudag- takmörkuðu ráðstöfunum. inn 6. jan. 195. — Greinin '• Þær þjóðir, sem viðurkenna er eftir Jack Harrison. — niðurstöður fiskfræðinganna, Hvað er það, sem Grimsby | og þær er nú hægt að sanha á sem fiskihöfn . þarfnast mest ■ ótvíræðan hátt, geta ekki verið árið 1955? Svarið er: gæði. í vafa um hagnaðinn af vernd- Á þeim tímum, þegar Grimsby 1 Un. Eitt Ijótasta dæmið er aS var tvímælalaust höfuð fiski- fá af lúðuvei&unum.vi'ð vestur- höfnin, var ástæðan fyrir for- [ strönd Kanada. og Bandaríkj- ystu hennar sú hve gæði afurða ’ anna. Árið, 1931 voru veiðar hennar voru mikil, en þær þessar ótakmarkaðar, en þá komu aðallega úr Norðursjón- gengu í gildi verndunarákvæðí um. Síðan hefur eftirspurnin 0g bannað var að veiða lúðuna á innanlandsmarkaðinum haft á ákvéðnum árstímum. Árið í för með sér að Grimsby heíur 1952, þegar verndunin var vei þurft að auka verulega fram- á Veg komin og hafði verið boð sitt, á fiski frá fjarlægari fylgt í framkvæmd, þá var áfl- miðum, íslandi, Bjarnareyjum, inn 27.232 tonnum meira ea Hvítahafinu og Grænlands- árið 1931, þegar veitt var ótak- miðum. Nauðsynlegt var að markað. Þá voru helmingi færrí sækja á þessi mið vegna stöð- skip við veiðar. ugt minnkandi afla í Norður-, Vísindamenn lofa ekki alveg sjónum, sem stafaði af stöðugu SVo miklum árangri í Norður- offiski í mörg ár af flesturm sjónum, en áætla varlega, að fiskveiðaþjóðum Evrópu. — með takmarkaðri veiði í Norð- Heimsstyrjaldirnar tvær gáfu ursjónum gæti aflinn orðið tímabundna hvíld. Norðursjór- 15—20% meiri, og kostnaður inn varð aftur hin frjósömu við veiðarnar mundi lækka fiskimið, sem hann hafði áður Um Y3. verið. Gífurlegan afla mátti fá í stuttum veiðifer'ðum. Það \var nokkurskonár E1 Dorado, sem var of gott til þess að geta staðið, enda gerði það , það ekki. Tákmarkalaus veiði af að.hja þeim gæti oÞ°linmæði rt.it t * ■ rt A f „ ■ 'A . 1 Vt rt -v. Yt rt rt 1-1 4* rt Pt 1 « Því er ekki að furða, þótt framsýnir forystumenn í fisk- iðnaðinum í Grimsby. hafi.trú á borginni, sem Norðursjávar- höfn og því er ekki að furða r allra hálfu, leiddi af sér sama | ástandið, sem áður hafði verið, svo að „skrapa þurfii botnir.n i túnnunni.“ Þörfin fyrir takmarkaða veiði í Norðursjónum hefur .’erið viðurkennd í meira en hálfa öld. Erfiðleikarnir voru hinsvegar þeir, að fá þá tylft Cvrópuþjcða, sem hagsmuna löfðu að gæta, til þess að sam- sinast um raunhæfar ráðstaf- anir. Miklum áfanga í sögu fisk- .'éiða í Evórpu var náð á síð- eftir því að friðunarráðstöfun- um verði flýtt. Ef aflinn' úr Norðursjónum ykist um 20% og fengist fyrir 73 núverandi útgerðarkostnað, mundi verða auðvtldara að meðhöndla fisk frá fjaiiægari miðum. Aíalatriðið eru hin 1. fl. gæði, sem Norðursjávarmiðin ein virðast frarn tii þessa hafa verið fær um að láta í té. Að minnsta kosti ein þjóð hefúr tekið upp þá stefnu fiski- verr.dar, sem vikið er að hér að framan varðandi takmörkun lúðuveiða. Danmörk leyfir ekki ér páfagaukur Willis, virðir fyrir sér flugfiskana, sem „dagað hafði uppi“ á flckauum. ista ári, en það var árangur að landn kola með hrognum í dþjóða-samþykktarinnar um höfnur.'! lendsins, ' mánuðina -fveiði, sem gerð var í London ' des. r ' jan. 1946. Hinn 5. apríl s.l. gengu [ „Eg h.ld það sé orðið tíma- gildi samþykktar ráðstafanir b:?r t r.ð við ■ ?rum það sama“, il verndunar. Það var mikið sagði einn dujandi togaraeig- afrek. Að lo' um háföi náðst ancli yið mig í gær. „Kolinn, ;amko:mulag þjóða á milli. Því sem við eruni að landa núna niður voru ráðstafanirnar, sem er eingöngu bsin, roð og hrogn lamþykktar voru í of smatun en næstum því ekkert hold. Ef ■tíl. Möskvar áttu ekki að vera fiskurinn væri látinn í friði nikið stærri en þeir höfðu áður mur.di hann f; -amleiða milljónir rerið. fis’-a. séni hægt væri að veiða Margir í fiskiðnaðinum eru áíókon'nyni árum.“ óþolinmóðir vegna þessárar j " Erfiðleikarhif 'eru bara þeir byrjunar. Jafnvel hinar rót- að fá þjóðirnar til þess að sam- tækustu ráðstafanir hafa ekki einast um slíkar ráðstafanir. áhrif fyrr en eftir nokkur ár., Ef' Bretland fylgdi Danmörku,

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.