Vísir - 13.04.1955, Síða 7

M:|3vikudagirm 13. aprH. 1655.
VtSIR
7
PPER
43
. b'iaðið skyndilega í tvo hluti. Síðan lét hann. þaáði paþpírsslitrin
í -pappírskörfuna.
-... „Hættið þessari vitieysu,". sagSi hann t>g yar léttur í raáli.
„Eg get vel beðið í tvær vikur. Enn hefir etigum tekizt að koma
Reg gamla Barker á kné. Það er engintt leikur að uppræta
illgresi."
„Eh .ef eg skyldi verðá undir bifreið á morgun og bíða bana,
: þá mundi viðurkenning þessi geta komið yður að nokkru
i gagni“, mælti John, en var þó harla fenginn yfir þyi, að
Barker virtist hafa fundið einhv.erja leið úr ógöngunum.
„Eg get vel kippt þessu í lag til bráðabirgða,“ mælti Barker
: og brosti við. Það var greinilegt, að hann gat skipt eins og
. að-hafa fataskipti.
John reis á fætur. „Eg held,. að eg verði að fara. . . . Eða
• viljið þér að eg verði Iengur?“
„Nei, þakka yður kærlega fyrir, John. ... Nú þarf eg ekki
annað en að sofa dálítið.“ Bárker stóð enn og hallaði sér að
• arinhillunni, þegar hann sagði þetta.
John gerði ráð fyrir, að Barker mundi vilja, áf því að hann
■ var jáfnan kurteis, fylgja hónum til dyra. En Barker hreyfði
sig ekki úr sporum, leit áðeins virisamlega brosandi til Johns. Þó
fannst John, að svipur Barkers væri. eitthvað einkennilegur.
Johh gekk til hans og rétti honum höndina.
.„Góða nótt. Eg þakka yður kærlega fýrir allt, og óska
fður -alls góðs framvegis,“ sagði hánn. „Viljið þér alls ekki,
:V6 eg verði eitthvað lengur hjá yður?“
„Nei, þakka vður fyrir. Það. er allt í lagi, Hja mér... . “
FIMMTÁNÐl K.VFLI.
Kvöldið eftir var Peter Fraser boðið í samkvæmi, sem móðirl
, Johns efndi til. Áður en Fraser fór úr þinghúsinú, keypti hann
■' sér eins óg venjulega „Kvöldpóstinn“,, og; • kom þar áuga- á
. stóra fyrirsögn á fyrstu síðu, er fjallaði iun sjálfsmorð einhvers
manns, sem Barker hét......... ■
Einn af tíðindamönnúEi blaðsins hafði átt-tál- við konu þá,
sem tók til í íbúð Barkers,. og hafði síðan blásið fréttina upp
eftir mætti. .!....
. Blaðið sagði frá skulda viðurkenningu, óundirritaðri, sem lög-
reglan hafði fundið í pappírskörfu hins framliðna, stúlkunni,
sem hafði fengið Vinninglnri mikla á veðreiðunum, en hún var
gersamiega horfin, unga manninum, sem hafði komið í íbúð-
ina eldsnemma einn morguninn og forðað, gér. þaSán 'áftur,
eins og s.á vondi væri á hælunum á honum, cg ioks sagði blaðið
frá kveðjubréfi til eirihvers Johns, sem r.inn látni hafði skilið
! eftir. Öll þessi atriði gerðu málið mjög foryitriilegt og dular-
• fullt:
„Kæri John,“ hafði Barker skrifað, ,.Eg get ekki haldið
leiknum lengur áfram. Þess-vegna hefi eg afráðið að grípa
til þessa. úrræðis. Eg geri .það- ekki vegha penin.ganna. Að end-
ingu ætla eg, sem roskinn maðúr, að gefa yður heilræði: Haldið.
yður inrian þess .heims- gem þér eruð borinn í. Þar eigið þér
helma. Beztu heillaóskir. ... Reg.“
HVER ER ÞESSI BU.EARFULLI JOHN?
spurði .blaðið að endingu .með gríðarstóru letri.
Peter Fraser sá einnig á fréttinni, að ræstingakonan hefði
fundið lík Barkers, þegar hún hefði komið í íbúðina klukkan
níu um morguninn til að taka þar til.
Peter flaug vitanlega fyrst í hug, hvort John mundi eitthvað
flæktur í þetta mál. í fljótu bragði virtist svo ekki vera. Pat var
bersýnilega horfin. Barker var dauður, og þar sem enginn
vafi gat á því leikið, að hann hafði ráðið sér bana, voru ekki
miklar líkur til þess, að lögreglan mundi framkvæma frek-
ari rannsókn. Barker hafði tekið stóran skammt af svefnlyfi en
síðan hafði hann skotið sig með skammbyssu, sem skráð var á
nafn hans. Loks var það sannað, að skilnaðarbréfið var ritað
eigin hendi af honum.
Peter fór heim til að hafa fataskipti, og hraðaði sér síðan
heim til Johns. Þegar hann kom til herbergis Johns, stóð
hann við gluggann og sneri baki að dyrunum. Hann leit ekki
við, þegar Peter kom inn og lokaði síðan á eftir sér..
Á borðinu við hlið hans lá eintak af „Kvöldpóstinum.“
„Guð sé lof, áð þú ert kpminri,1* hrópaði John, er hann
leit við og kom auga á Peter. Andlit hans var afskræmt af
hugarstríðs. „Hyað á eg til bragðs að taka? Gerðu það fyrir
Guðs skuld að segja mér, hváð eg á að gera!“ '
„Hefii' lögreglan sett sig í samband við þig?“
„Nei.“
„Þá vil eg einungis gefa þér það heilræði, að hafast alls
ekkert að í þessu máli.“
John starði á hann spurningaraugum.
„Það væri hin mesta heimska að fara að skipta sér af þessu
að ástæðulausu.. .. Þar sem það liggur í augum uppi, að
maðurinn hefir ráðið sér sjálfur bana, lætur lögreglan sér
á sama standa um það, hver þessi „leyndardómsfulli John“ er.
Slíkt getur aðeins kitlað forvitni ,,Kvöldpóstsins“. Og þú getur
verið viss um.. . ."
„Við hvað áttu?“
„Jæja, við skulum gera ráð fyrir, að þeir kanni málið eitt-
hvað frekar og komist á snoðir imi það, að þessi leyndardóms-
fulli John, sem þessi svindlari er að gefa það heilræði. að hann
skuli ekki vera að skipta sér af afbrotamönnum, sé enginn
annar en hinn ungi stjórnmálamaður John Thompson, er skrif-
ar í Kvöldpóstinn um nauðsynina á strangara opinberu sið-
gæði
„Hættu þessu! Eg þoli-ekki að heyra þig tala um þetta!“
hrópaði John.
„Það er þó betra, að eg tali um þetta við þig, en að það
verði blaðakóhguririn, sem nefnir það við þig! Meðan enginn
veit þétta nemá við tveir, má þér alveg á sama standa. Og
svo er þettá: : . . hvaða afbrot héfir, þú ,framið?“
„Æ, Peter; eg er alveg örvilnaður,“ sagði John. „Ég get
ekki annað eri hugsað sem svo, að ef eg: hefði dokað við hjá
honum, . . . “ ; .
„Varstu hjá honmn í gærkvöldi.
„Hann hlýtur að hafa framið sjálfsmorð skömmu eftir að
eg fór þaðan. Én það virtist ekkert ama að honum, þegar eg
fór. Eg.bauðst auk þess til að vera um kyrrt.“
„Varstu þar einn?11
„Já, eftir að Pat var farin."
„Hvert hefur hún farið?“
„Til Östende.“
„Sá þig. nokkur, þegar þú fórst frá honum?“
„Nei.“
„En hvers vegna hefir hann svift sig lífi?“
John- þagði. Hana leit út um gluggann og virti fyrir séi'
trén fyrir útan.
„Eg held, að Pat eigi sökina á því,“ sagði hann svo með hægð.
„Hún eyðilagði nefnilega skipið.“
Peter leit á klukkuna. Enn voru tvær stundir, þar til kvöld-
verðurinn átti að hefjast. Hann vonaðist til að geta sefað
John á þeim tíma.
„Þú hefðir ekki átt að iíta þetta svona alvarlegum augum frá
byrjun,“ sagði Peter.
„Herra minn trúr, hv.að eg hefí verið mikill asní.og hræsn-
ari!“ hrópaði John. í uppnámi. „Eg hafði talið mér trú um, a,ð
Á
A sumarhóteli einu í Bretá
landi hafði gestgjafinn svoý
hljóðandi auglýsingaspjald úti:
fyrir hótelinu til þess að hæna
gesti að staðnum:
„Athugið, hvað þér fáið héf
fyrir aðeins eitt sterlingspundS
á dag! Stórt og rúmgott her-
bergi með baði og dásamlegu<
útsýni yfir hafið. Morgunverð,,
hádegisverð og kvöldverð. —
Hljómlist við allar máltíðir —
dans á kvöldih og ókeýpis:
whisky.“
Ðág nokkuni sá géstgjafinn:
Skota éinn, sem stóð við aug-
lýsingarspjaldið og las gaum-
gæfíiéga. Géstgjafhm gaf sig á
tal við hann og spuprðí:
„Firrnst yður þetta ekks
kjaraboð fyrir eitt sterlings-
pund?“
,,Ju-ú,“ sagði Skotinn og’
klóraði sér í höfðinu. „En þa£?
fer þó nokkuð eftir því, hvorft
þér eigið við hálfa eða heila
whiskyflösku á dag.“
•
Litla stúiltan var í heimsókr*
hjá kunningjafólki fjölskyldut
sinnar, en þar var mjög mikicí
af bókum í hillum. Telpar*
horfði lengi á bækumar með
alvörusvip, og sagði síðan:
„Við fáum líka lánaðar bæfc-
ur heim úr bókasafninu, en vio
skilum þeim alltaf aftur.“
•
Kaupsýslumaður einn hringds
heim til konu sinnar og spurði:
„Heyrðu, góða miri! Kæmi
þér það ilíá, þótt ég biði tveim-
ur kunníngjum mínum með
mér heim í mat?“'
„Nei, alls ekki, ástin míní'
Það væri einmitt.mjög ánægju-
legt,“ svaraði frúin.
,,Fyrirgefið,“ sagði kaupsýsta
maðurinn. „Eg hlýt að hafa
fengið skakkt númer.“ ,
----Tk---- j,
111 milj. í fyrra.
Tekjur Bergenska gufuskipa-
félagsins af vöruflutningum f
fyrra námu 111 míllj. norskra
króna.
Greiddur var hlutafj árágóði.
5,5%. Félagið á nú 36 skip, sem
nema 93.163 brúttó-
/o.
samtals
lestum.
Félag þetta hafði um ára—
tugabil áætlunarferðir til fs-
lanas, eíns og menn rekur
min.ni .til, síðast með e. s: Lyru,.
£: Sumufké'
TARZAISI
1796
Tarzan flýtti. sér .aftur. til nám- JNTú -iréið >-á: -'að ’sapná eignarrétt
'pnnar, én þá, v.oru. varðmenn .þar-á, - Bajnards,..áðuf .en • Milo ■<)&mrúgt~ á,
^verju málmgrýtið..
- Hann varð .að ná í yopn sín og
.'séndi-:.Riki'-eftir þeim.- .
Varðmenhirnir stóðu steini losniB
. «#• uBdrunjjþegar apinn -hljóp á bur$-
œ.eð yopnin. ., , .