Vísir - 27.04.1955, Blaðsíða 7

TVIiðvikudaginn 27. apríl 1955
VÍSTR
11
— Ástin mín! Ég neitaði að fara .... ég hefði aldrei farið
aftur .... þú ert eini maðurinn, sem ég elska.
Hún dró hann til sín og teygði fram varirnar. Hann settist
hjá henni, en ýtti henni' svo frá sér með hrýllingi.
— Jæja, svo að þú vilt það núna, merin þín, er það? Rétt
áðan vildirðu það ekki. En nú heldurðu, að þetta sé eina leiðin
til að fá mig aftur! Er það ekki? En nú veit ég, hvernig þú ert.
Það fór lirollur um hann við tilhugsunina um það, að hvíla
við hlið hennar. Og honum varð skyndilega ljóst, að þennan
smánarblett varð að þvo af með blóði.
— Ég verð að drepa hann, sagði hann. — Ég verð að drepa
hann. Verð að drepa hann.
Séverine sá hann standa á fætur, draga út kommóðuskúffu Humphrey. ,,Ef þú verður ein
og taka þar upp pappír, penna og blekbyttu. jhvern tíma kvikmyndastjarna,
Á kvöidvökunni.
Humphrey Bogart ræddust eitt
sinn við:
„Mér finnst nú.“ sagði Ava
Gardner. ,,að sá maður, sem
skrifar og setur kvikmynd 'á
svið, sé meiri snillingur en sá,
sem leggur peninga í fyrirtæk-
ið.“
,,Gættu að þér, Ava!“ sagði
inni og rúmið er hinum megin. Þar, í því herbergi.... Það
er engin furða þótt hann vilji gefa þér það hús. Þú hefur sann-
arlega unnið fyrir þér, og þú hefur líka sánnariega urinið fyrir
uppeldinu og heimanmundinum, sem hann gaf þér. Já, það
veit hamingjan, að þú hefur unnið fyrir því. Dómari! Milljóna-
mæringur! Hámenntaður og mikils virtur. Það hefim ruglað
þig í ríminu! Og það getur meira að segja vel verið,'að hann
sé faðir þinn! Hvað segirðu við því?
Með mikilli áreynslu s^óð Séverine á fætur. Hún ýtti honum
frá sér og sagði af mikilli festu og einbeittni.
— Segðu þetta ekki! Gerðu hvað sem þú vilt, berðu- mig,
dreptu mig, en segðu þetta ekki. Það er lygi!
Roubaud hélt enn þá um úlnlið hennar.
-— Hvernig' geturðu vitað það? Þú tekur þetta svona nærri
þér vegna þess, að þú ert ekki viss.
Um leið og hún kippti að sér hendinni, rispaði hann sig á
hringnum. Hann hrifsaði hann af henni, fleýgði honum á
gólfið og traðkaði á honum. Því næst æddi hann fram og aftur
um gólfið eins og björn í búri. Hún settist á rúmstokkinn og
starði á hann þegjandi. Hann hélt áfram að æða um gólfið, sló
hnefanum í enni sér og stamaði í angist.
— Hvað á ég að gera?
Af því að hann hafði ekki drepið hana strax, vissi hann, að
nú var það orðið of seint. Og hugleysið, sem hann hafði sýnt,
með því að drepa hana ekki, gerði hann enn þá æstari. Því að
það var hugleysi — og ekkert annað en hugleysi, sem hafði
komið í veg fyrir að hann dræpi hana. Og samt gat hann ekki
haft hana ,'hjá sér. Átti hann að reka hana út á götu og leyfa
henni alarei að koma til sín aftur? Ein þjáningabylgján enn
skolaðist yfir hann því að honum var ljóst, að hann mundi ekki
einu sinni geta staðið við það. Hvað átti hann þá að gera?
Átti hann að fara með hana lreim til Le Havre og halda
áfram að búa með henni þar, eins og ekkert hefði í skorizt?
Nei! Þá vár betra, að hann dræpi bæði hana og sig þar á
staðnum. Svo mikil var angist hans, að hann hrópaði:
— Hvað á ég að gera?
Séverine sat á rúmstokknum og starði á hann sínum störu
augum. Hún sárkenndi í brjósti urn hann. Hún hefði fyrir-
gefið honum bæði hin ljótu orð og höggin, ef hún hefði
ekki verið svo dösuð. Sök hennar tilheyrði förtíðinni, þegar
hún var fávís, ung stúlka og hafði látið undan duttlungum
gamals saurlífsseggs og hún gat ekki séð neina ástæðu til þessara
bræði hanS. Og þegar alls var gætt: með því að giftast honum
fannst heniri hún hafa sýnt það, að hún iðraðist gerða sinna og
vildi bæta fyrir brot sitt. Af því, að hún var enn þá í raun-
inni jómfrúarleg og tilfinningar hennar og ástríður höfðu
naumast v.erið vaktar, var hún undrandi og horfði á hann,
eins og hann hefði skyndilega dottið niður af annarri stjörnu.
'Vissulega höfðu fáir menn svona skap. Hvað var að gerast í
huga hansV í hvert skipti, sem hann gekk fram hjá rúminu,
reyndi húri -að herða upp hugann og tala við hann.
— Hlustaðu á mig ástin mín....
En hann virtist ekki heyra til hennar og hélt áfram að
seða fram og aftur um gólfið.
— Hvað á ég gera? Hvað á ég að gera?
— Taktu við þessu, sagði hann. — Þú verður að skrifa.
— Skrifa hverjum?
— Skrifa honum. Seztu niður. Hún vissi ekki, hvað hann
ætlaðist til, að hún -skrifaði, en ósjálfrátt færði hún sig fjær
stólnum. En hann dró hana aftur að stólnum og ýíti henni niuar
í hann af því líku afli, að hún gat ekki hreyft sig.
— Skrifaðu eftirfarandi:
„Farðu vieð lestinni klukkan hálf sjö og láttu engan
sjá þig, fyrr en þú kemur til Rúðuborgar.“ t
Hönd hennar, sem hélt um pennann, titraði. Hún var hræddj
við þær afleiðingár, sem þetta bréf gat haft. Hún leit upp og
spurði:
máttu aldrei láta svona til þín
heyra.“
•
Skoti nokkur keypti sér út-
varpstæki, —■ en nokkrum dög-
jum eftir að harin hafði keypt
það, fór hann með það í viðr
j tækjaverzlunina og vildi skila
því.
— Hvað ætlarðu að gera? Segðu mér það.
En hann aðeins endurtók og hækkaði röddina:
„Er hljóðið slæmt í því?“
spurði afgreiðslumaðurinn í við-
tæk j averzluninni.
j ,.Nei, það er allt í lagi með
j hljóminn," svaráði Skotinn. „En
Skrifaðu! lamparnir lýsa svo dauft, að
Skrifaðu. Því næst horfði hann í augu hennar með þeirri ein- það er ekki nokkur leið að lesa
beittni, sem engin mótmæli þoldi: — Þú munt komast að
raun um hvað ég ætla að gera. Og það, sem meira er: ég ætla
að láta þig vinna verkið méð mér. Þannig getum við sætzt.
Sameiginíegt verk mun tengja okkur saman.
Hún hrökk við skelfingu lostin. — Nei, ég verð að fá að
vita það! Ég skrifa ekki fyrri en ég veit, hvað þú ætlar að gera.
Án þess að segja orð, tók hann um hönd hennar og kreisti
hana, eins og han ætlaði að brjóta í henni hvert bein. Hún
rak upp sársaukavein.og öll mótstaða hennar var brotin á bak
aftur. -■
— Skrifaðu! Skrifaðu! sagði hann. Og hún skrifaði með
hendinni, sem hana sárkenndi til í.
— Góð stúlka, sagði hann, þegar hún var búin að skrifa, og
hann hélt á blaðinu. — Jæja, lagaðu nú til í rúminu. Ég kem
aftur og sæki þig.
Hann var rólegur meðan hann lagaði á sér bindið fyrir framan
spegilinn. Því næst lét hann á sig hattinn og gekk út pg lok-
aði dyrunum á eftir sér. Það dimmdi óðum og hún sat; stund-
arkorn þegjandi og hlustaði á skarkalann úti fyrir. Á hæðinni
við þá.“
Skoti og írlendingur gengu
saman á götu. Allt í einu námu
báðir staðar úti fyrir. stóru og
skrautlegu húsi og tóku ofan.
,,Þa5 gleður mig að sjá að þú,
sem ert þó ekki kaþólskur,
skulir bera svona mikla virð-
ingu fyrir þessari kirkju," sagði
Irinn.
„Kirkju?“ endurtók Skot-
inn.
inn. ,,Ég hélt að þetta væri
banki.“
Ung hjón koma inn í fínan
veitingasal í París. Konan er
fyrir neðan var söngurinn og hljóðfæraslátturinn þagnaður, glæsilega búin í samkvæmis-
en í stað þess heyrðist glamur í pottum og pönnum. Claire1 kjól eftir nýjustu tízku, Hann
var að sjóða kjötlæri, en Sophie var að þvo grænmeti í salat.
Hún hlustaði á glaðlegan hlátur þeirra, meðan rökkrið :seig á.
Klukkan fjórðapart gengin í sjö, j-kom eimvagn undan
Pont de Europe og var tengdur fyrir léstina til Le Hav;re.
Þegar klukkan var tuttugu mínútur gengin í sex voru
Roubaud og Séverine komin niður :á stöðina. Hún. hafði
skroppið inn í biðsalinn til áð skila Viktoríu lyklinum að her-
berginu. Nú hröðuðu þau sér gegnum stöðina. Séverihe var
með þykka blæju fyrir andlitinu. Hún reikaði í spoiii, eins
og hún væri uppgefin. Þau hurfu í mannhafio á stöðvarpall-
inum og leituðu að auðum klefa á fyrsta farrými. Burðar-
karlar voru á þönúm með farangur í farangursvagnaná. Einn
af starfsmönnunum við járnbrautarstöðána var að li^ita að
hentugu plássi fyrir stóra fjölskyldu. Roubaud var að;hjálpa
Séveiúne inn í vagninn, þegar stöðvarstjórinn, herra Vahdorpe,
kom auga á hann. Hann var á eítirlitsgöngu ásamt umfejónar-
manni aðalbrautarinnar, herra Dauvergne.
Þeir ræddu fyrst um málið viðvíkjandi varaeftirlitámann-
inum og voru báðir ánægðir yfir lyktum þess. Því næst rninnt-
ust þeir á óhapp, sem körríiö hafði fyrir, samkvæmt skeyti frá
er klæddur smoking og með
ferskan rósahnapp í boðangn-
um.
Þegar þau eru komin inn
bregður manninum mjög í
brún: ,,Guð hjálpi mér, þarna
er húsbóndi minn.“
„Hvað gerir það?“ segir
konán.
„Þegar. ég fékk hjá honum
launahækkunina í gær, var ég
í mínum verstu Íörfum og sagði
honum, að þú hefðir legið þrjá
mánuði í sjúkrahúsi.“
9
Vitur eiginmaður lætur sér
ekkj bregða þó kona hans sé
staðráðin í einhverju. Hann
veit, að hún er fijót að skipta
um skoðun.
f. BumwtjkÁ
- TAHZAIM
1804
• Þega-i’•• Ta-féán ’sá, að állt V'ar korrijð
úpþnám. 'ÖDtáðr hanh •'tsekiíterið'-kig
i ait iil- marinannþ. ■. . ................... -
En hinir innbornu, sem urðu skelf-
irig'u Josn.ii', 'flýðú .irin í Skóginn,
*. ' r\ ( i'{ • -i •. ? ■■ i í : ' r
Apamaðurinn stefridi á Gunnar
Milo og rak upp öskur, ,
Milo snerist á hæli.
hann út úr sér.
Þú! hvæsti