Vísir - 10.06.1955, Qupperneq 10

vlsm
Föstudaginn 10. júní 1955

F.mile Zola:
óvæiiu
33
Herra Denizet ákvað nú að hefja stórskotahríðina og yfir-
buga Cabuche.
— Þá skal eg segja yður, hvernig þér eydduð tímanum.
Klukkan þrjú tókuð þér lestina frá Barentin til Rúðuborgar,
í erindum sem ekki hafa verið upplýst enn þá. Svo komuð þér
heim með lest frá París, sem stanzaði í Rúðuborg kl. hálf tíu.
iÞér biðuð á járnbrautarstéttinni. Þegar þér biðuð þar á járn-
brautarpallinum, innan um mannfjöldann, komuð þér auga á
herra Grandmorin, þar sem hann sat í einkavagni sínum. Eg
held því ekki fram, að þér hafið setið fyrir honum. En hitt
fullyrði eg, að þér hafi’ð fengið þá hugmynd að myrða hann,
begar þér kpmuð auga á hann í lestinni. í ösinni, sem var á
járnbrautarstöðinni, gátuð þér komizt inn í klefann, án þess
eftir því yrði tekið. Síðan biðuð þér, þangað til lestin var
kominn inn í Malaníay-jarðgöngin. En þér misreiknuðu tím-
ann, því að lestin var komin út úr jarðgöngunum, þegar þér
frömdu verknaðinn. Því næst fleygðuð þér líkinu út og yfir-
höfninni, fáeinum mínútum seinna. Svo stiguð þér af lestinni.
í Barentine. Svona er sagan.
Hann horfði stöðugt í andlit Cahuche og atliugaði allar svipbreyt-
ingar mjög nákvæmlega. l>að voru því ekki lítil vonbi'igði fyrir
liann, þegar Cabuclie rak upp skellíhlátur að lokinni ræðu yfir-
valdsins.
— Tarna var skrýtin þula, hrópaði liaun. — Ef ég heföi clrýgt
dáðina, lieföi ég kannast við það og verið lircykinn af. því nrest
hretti hann við, sfillilega og rólega. -- Nci, ég gerði það ekki. En
guð vcit, að ég tiefði gert það, ef ég lieíði fengið ta'kifn'ri. Ef satt.
skal segja, þykir inér 'riiiður að það skyfdi ekki fulla í minii lilut.
þetta var altt og sumt, sem yfirvaldið gat haft upp úr honum.
Jlann þaulspurði saktiorning og reyndi að þyœla hánn. En Gali-
uclie stóð fast við það, áð-lianri lrefði ekki gert það. Hann trara
yppti öxlunj og lét sem þetta mál kreini sér ckki við. Leitin i
kofa lians Imfði ekki borið annan árangur eri’ þárin, áð þar h.ö'fðu
fundizt buxui- með nokkrum blóðdropiuu í. Íín hnífurinn, úrið-og
bánkaseðiarnir fundtist lrvei'gi. pegai’ Cabuche var spurður- við-
vikjandi buxunum, hló hann aftur. ITann liafði vcilt kaiíínu
uokkrum dögum áður, og það bafði iblætt úr henni ofan á. Irerið
á honum. Frreðileg kiókindi he'rra IJenizet, seni liafði vorið sann-
frerður um, að Cabuohe væri se.kui', koniu honutn ekki að neinu
hakli. Hann stóð ráðalaus gagnvart Iiinni uppgprðarlausu ein-
lregni Cabuché’s. En yfirvaldið liafði fleiri troinp á hendinni og
átti fleiri strengi á liorpu sinni.
— Neitið þér Öllu;í spurði liann að lokum.
— Auðvitað, i'ir því ég gerði það ckki.
'Herra Denizet. stóð skvndiiega á fa.'tur, hi'att upp liuroinni aö
nresta horbergi og vísaði Jacgues Lantier inn.
— þekkið þér þennan niann? spurði hann I.nnt'er.
— Já, sagði Jacques, dálítið undrandi. — Ég sá iiann oft heima
lijá Misard.
— N'ei,*ég átti el-rki við þxið.-'BcrfS-þér kemisl á hártn s'em mði'ð-
ingja lierra Granclmorins?
Jacques varð óðar fullui' vjrúðar. Sannieikurinn var sá, að
lianii Jiafði ckki veitt' inbrðingjanum nána atiiygli. Honuiiú hafði
virzt hann lágvaxnárii og-dekkri yfirlitúip. '
— Ég get ekkert um það sagt, lierra minn. Ég lók ekki svo ná-
kvæmlega eftir ú'tliti morðingjans. ,
Herra Danizet kallaði á Roubaudhjóhin og lagði sömu.spum-
ingu fyrir þau.
— pekkið þið þeiinan mann?
Cabuche, sem erin þá var brosandi, kinkaði kölli til Séverine,
sem hann hafði þekkt, þegar hún var lítil telpa í La Ci'oixde —
Maufras. Hún og eiginmaðiir hennar urðu undrandi yl'ir að sjá
iiinn nýkoniriá. En þau áttuðu sig óðara: ]Jetta vai' hinn grunaði
maður, sem Jaccjues há-fði talað um. Og handtaka þessa mánns
liafði valdið þvi, að þau höfðu verið kvödd' aftur lil yfirheyrslu-
Roubaud var undrandi á því, live þessi maður var líkur lýsing-
unni, sem hanri hnfði búið til, á niorðingjanum, og var öfug við
það, sem hann var sjálfur. þessi tilviljun var svo undarleg, að
hann var orðlaus.
— Talið! pekkið þið hann?
— Hamingjan gciða! Eins og ég iief sagt yður, herra minn, rakst
ég aðeins snöggvast á manninn .... Að vísu er þessi maður liá-
vaxinn, ljós yfirlitum og hér um bil skegglaus ....
— jfckkið þér hann'? Já eða nei!
Roubaud átti í svo harðri baráttu við sjálfan sig, að hann skalf
frá hvirfli til ilja. Að lokum hafði sjálfsvarnarhvötin yfirhönd-
ina. — Eg get ekki lagt eið út á það. En svo mikið er víst, að þeii'
eru líkir.
Cabuche hreytti út. úr sér blótsyrði. þetta var ljótur skrípa-
leikur. En þetta mál kom honum ckki við, og hann vildi helzt
fara heim. Bióðið steig honum til höfuðsins, og bann tók að iberja
hnefanum í skrifbórð yfirvaldsins, unz lögreglumennirnir voru
kvaddir inn tii að lciða hann bi'ott. Jicssi ofstopafnlla framkoma
hans var óh'eppilég fyrir bann. Hún gaf yíirvaidinu tromp á
liendina.
— Sáuð þið ciugnai'áð lians? sagði bann. — það eru augun, sem
komá tiþp um liaun. Við höfurn fundið sökuclóiginn.
Roubaud-hjónin horfðu Iivort á annað þegjandi. Var þetta
þá svona auðvelt? það leit svo út sem þau vreru hólpin, og „seki"
maðurinn vreri fundinn. Stundarkorn stóðu þau eins og iénmgna
og höfðu samvizkuþit. En á nresta augábragði var áhyggjum
þeirra eins og sópað burt, og þau fylJtust gleði. þau brostu til
Jacques og biðu óþolinmóð eftir því, að yfirvaldið leyfði þeim að
fara heim, svo að þau gætu andað að sér hréinu lofti úti.
í sama bili kom varðmaðurinn inn með bréf til yfirvaldsins,
sem glovmdi návist vitnanna og settist við skrifboi'ð sitt til að
iesa það. Bréfið var frá dómsmálaráðuneytinu, þar sem honum
var fyrir lagt að fresta rannsókn málsins. Sigui'brosið livarf af
vörum hans og skuggi féll yfir svipinn, og hann féll í sitt venju-
lega cleyfðaiTnók. Svo leit liann upp og leit út undan sér á
Roubaud-hjónin, eins og eittbvað, scm hann hafði lesið í bréf-
inu, hefði minnt hann á þau. Gleði þcirra bvarf á svipstundu og
þeiin fannst þau vera aftur i iielgreipum sektai'innai'. Hvers vegna
liafði yfirvaidið liorft svona á þau? Ilafði lögieglan í Paiís náð
í ibréf Séverinc. bréfið, sem gat komið upp um glæpinn. Séverine
bafði kynnzt hcrra Camy-Lamotte i liúsi Grandniorins clómara,
og ln'ui' vissi, að liann liaíði það starf með liöndum, að sjá um, að
skjöl clóinarans Vamu í röð og reglú. Og Roubaud ásakaði sjálfan
sig -fyi'ii' að b-afá ckki scnt konu sína til Parisar, til að liafa tal
af jþcssum heiTamaimi, Hvorugt þeirra gat liaft augun af yfir-
valdinu, og e'ftii'vænting þeirrá óx því meir sem dimmdi yfir svip
yfirvaidsins.
Og um herra Denizet var það að segja, að þelta bréf hafði eyði-
lagt íyrir iionum allan daginn. Loks lagði han'n fi:á sér bréfið, án
þess að víkja augunum af Roubaud-hjónununi. því næst sagði
lianrí:
—; Jre.'a, við sjáum nú, livað setur. þetta mál verður tckið fyrir
aftiir. J)io niegiiV fítra.
É'n þilvtt fýfii' l'ýrirtnailin, sem hami h'afði fcngið í brét'inu, gat
íiariri ,o!:ki' ifeit'.-ið sér um að rannsaka eitt atriði enú 'þá- viðvíkj'-
anctí sannfiéi'ingu siimi um það, að Cabuche vse'ri rnoiðinginn. Og
iiurin 'kaliaði'á .Tiiéques, sem kominn var fram að dyrum.
— Éíðið andarták, herra Lantier. Ég þarf að leggja fyrir yður
eina spui'r.ingujia e.nn þá.
Roubáud-lijónin námu staðar í forsalnum. Dýrnar voru opnar
Á kvöldvökunni.
Hannes hafði í mörg ár borið
alskegg^ en dag nokkurn lét
hann raka það af sér. Þegar
hann kom heim kom kona hans
hlaupandi á móti honum, tók
um háls hans og kyssti hann
ástúðlega.
— Ertu svona hamingjusöm
yfir því að ég skuli vera búinn
að raka af mér skeggið? spurði
hann.
— Guð hjálpi mér, ert þetta
þú, Hannes! hrópaði frúin upp
yfir sig.
•
Hann var með kvaladrætti í
andlitinu og vinur hans spurði:
— Hvað gengur að þér,
ku,nningi?
— Eg er með svo hræðilega
tannpínu í augntönninni.
— Ef eg væri þú, myndi eg
óðara láta taka tönnina, sagði
vinurinn.
— Og ef ég væri þú, myndi
eg heldur ekki hlífast við að
láta rífa hana úr.
•
Nýtízku íbúð er lýst á þessa
leið: Þar má öllu stjórna með
því að styðja á hnapp — nema
börnunum!
•
Pétur litli horfði á sjónvarp
í fyrsta sinn. Á eftir gekk hann
að sjónvarpstækinu, þuklaði á
því og sagði: „Þetta hlýtur að
vera nokkuð sterkt, fyrst að
Indíánarnir skutu ekki í gegn-
um það.“
•
Vér minnumst mæðra vorra
á mæðradaginn, en Ameríku-
menn hafa tekið upp svo kall-
aðan feðradag. Á síðasta feðra-
dag auglýsti líkkistuverkstæði
eitt í Texas eftirfarandi í einu
blaðanna:
„Gleymið ekki feðrum yðar.
Hafið þér hugsað þeim fyrir
fallegri líkkistu? Ef ekki, þá
höfum við líka á boðstólum
mikið úrval af allskonar slík-
um munum.“
Tveir málkunnugir menn
hittust inni á veitingabar, og
annar sagði:
. — Eg þekki konuna yðai’ að
■vísu ekki, en þó held ég að ég
hafi hitt hana í gær.
— Konuna mína —- og hva'5
sagði hún?
— Hún sagði ekki neitt.
— Þá hefur það -.áreiðanlega
ekki verið konan mín.
IT. /?. féitwcughs

W33
- Jrinan skamrns fann Tarzan spor. Þetta virtist þó of auðveít. Senni-' ‘ ! 'íÞað' re$rMlife’t> <■? sívo, því að önnur hann á handleggnum. Hann flýtti
Einhver haíði flúið í flýti með- lega voru þessi spor gerð til að villa ör þaut fram hjá honum og særði sér í felur.
íam ánniv- - ; ‘ "‘fyrir hcnurrt, eðaiokka hánil 1 'gildru. •
$