Vísir - 25.06.1955, Page 5

Laugardaginn 25. júní 1955.
vlsm
£
LDUgai'xlargssaga WUIS °
JWtiötAh SBBttésaija.
STALVÁSKAR
Það var góður spölur frá
brautarstöðinni til hallarinnar.
Louis Avenel naut ökuferðar-
iniíár þangað í bifreiðinni, sem
send hafði verið eftir honnm.
Hauströkkrið var óðum að taka
á sig svip næturinnar.
Letracy, vinur hans, tók á
móti honum af miklum inni-
leik en honum hafði verið boð-
ið til hallarinnar til þess að
taka þátt í haustveiðunum.
Honum var þegar vísað til her-
bergis þess, sem'honum hafði
verið ætlað.
„Jæja, vinur. Eg vona, að þú
kunnir vel við þig hér hjá okk-
ur. Ef hér er eitthvað, sem þér
feilur ekki við, þá máttu til með
að láta okkur vita. Við miðdeg-
isverðinn hittir þú konu mína
og hina gestina. Þú þekkir að
minnsta kosti fjóra eða fimm
þeirra. Nú ætla eg að leyfa þér
að vera í friði, svo að þú getir
þvegið þér og haft fataskipti, og
þegar þú ert tilbúinn, förum
við að borða. En eitt ætla eg að
biðja þig um: Talaðu fyrir alla
muni ekki um sjálfsmorð,
hjónaskilnað eða skammbyssu,
því að það væru mistök . . . . “
„Mistök? Hvernig þá?“
„Það «r vegna Lucy Artois,
frænku konu minnar. Hún var
aðalpersónan í ástarharmleik,
sem mikið var um rætt á sínum
tíma. Eg skal segja þér nánar
frá þessu eftir miðdegisverðinn,
en mér þótti réttara að taka
þér vara fyrir þessu . . . . “
Louis Avenel var fljótur að
þvc sér og skipta um föt, en
einhvern veginn var honum ó-
rótt meðan á því stóð. Hann
gat ekki að því gert, að hann
var sífellt að hugsa um Lucy
Artois. ,
Hann varð fyrir vonbrigðum,
er bann sá hana síðar. Tvær
eða þrjár liinna kvennanna
voru miklu fegurri en hún, og
því fór fjarri, að útlit hennar
bæri bess vott, að hér væri á
ferðinni svo háskaleg lcona, sem
gefið' var í skyn. Ekki var and-
lit hennar hinn óræði, stirði
svipur, sem skýla átti taum-
lausum ástríðum, eins og Louis
Avenel hafði helzt búizt við.
Hún var fáskiptin, kurteis, og
menn urðu að virða hana tvisv-
ar fyrir sér til þessað veita því
athygli, að hún var smekklega
búin, og að hún hefði fíngert
andlit, fagrar hreyfingar og grá,
blíðleg augu.
„Jæja. Þú ert búinn að sjá
Lucy Artois“, mælti Letracy
síðar við Avenel, er þeir voru
orðnir einir. „Hvað finnst þér
um hana?“
„Hún er ósköp tilkomulítil
að sjá.“
„Hún er ekki öll þar sem
hún er séð. Oft er djúpt í lygnu
vatni! Þessi tilkomulitla kona
hefir valdið því, að taumlausar
ástríður brutu af sér öll bönd,
og þessu lákik' méð Sj*álfsmorði:
Hún hét áður Lucy llepréulier.
Já, var það ekki? Nú rennur
upp fyrir þér ljós. Hún átti sér
elskhuga, Serge Hozier að
nafni, sem skaut hana, en gerði
þó ekki annað en að særa hana
skotsári, en síðan framdi hann
sjálfsmorð í viðurvist hennar.
Hvers vegna? Líklega vegna
afbrýðisemi gagnvart manni
hennar, eða þá vegna annarra
elskhuga, sem hún hafði um
sama leyti. Og þetta gerðist
heima hjá henni. Þetta var
reginhneyksli. Öll dagblöðin
fluttu langar frásagnir af þessu.
Lepreulier krafðist skilnaðar.
Hann var líka örvita af afbrýð-
issemi, og menn urðu að hafa
nákvæmar gætur á honum til
þess að hann stytti Lucy ekki
aldur.“
„Já. Nú man eg þetta. Og
það var þessi tilkomulitla kona
sem vakti tvo taumlausar ást-
ríður?“
„Sú hin sama, kæri vin. Og
finnst þér hún ennþá vera til-
komulítil, ómerkileg? Óþarft
er að segja þér, að öllum hurð-
um var skellt á nefið á henni.
Hins vegar tókum við á móti
henni vegna þess, að hún er
írænka konunnar minnar, sem
er brjóstgóð. Þegar við erum í
París, sjáumst við aðeins heima
hjá okkur og þá eru engir gest-
ir aðrir. En hérna úti á landi
er allt frjálslegra, eða finnst
þér það ekki?“
„Hefir þessi kona haldið
áfram þessu viðburðaríka líf-
erni sínu?“
„Það er ómögulegt að vita!
Þetta er blóðheit kona! En hún
hefir lært af reynslunni og ber
sínar áhyggjur í hljóði til þess,
að ekki sé fleiprað um hana.
Hún býr í snoturri smáíbúð í
Auteuil og lifir á vöxtum af
eignum sínum. Já, ef veggir
þeirrar íbúðar mættu tala!“
„Segðu mér, Letracy, hefir
þú kannske sjálfur ....?“
„Ertu vitlaus, maður? Eg er
sómakær borgari, og eg elska
konu mína. Og auk þess er eg
fjarska lítið fyrir þessar geig-
vænlegu konur, sem með á-
stríðuofsa sínum steypa mönn-
um í glötun. Eg er friðsamur
borgari, sem ann kyrrð og ró
og vil ekki vita af neinu uppi-
standi. Eg er ekki rómantískur
eins og þú, leitandi æsilegra at-
burða, elskhugi háskalegra
kvenna. Ónei, vertu ekki að
mótmæla neinu, — eg þekki
þig. Játaðu heldur, að Lucy
Artois hefir gagntekið hug
þinn.“
„Engan veginn,“ sagði Louis
Avenel, og reyndi að láta sem
ekkert væri, enda þótt hann
fvndi, hve fjarri mótmælin
voru veruleikanum, og að hann
vissi, að daginn eftir myndi
hann neyta allra bragða til
þess að nálgast þessa háskalegu
konu, kynnast hemri eins vel
ogj kóstúi' værr á,:til þeös að
skýggnast ‘ undir hina blíðu
grímu hinnar blóðheitu örlaga-
dísar.
Hann gekk að þessu með
oddi og egg, en í fyrstu varð,
honum fjarska lítið ágengx.
Konan unga virtist alls ekki
taka eftir þessum tilraunum
hans, og það var varla, að hún
svaraði honum, er þau hittust.
Annars kom hann vel fyrir, v.-rr
ávallt kurteis við hana og £
gætti þess, að hún kæmist ekki ^
á snoðir um, að hann þekkti £
sögu hennar. Hann óttaðist, að, í
hún væri reið við sig og vildi
ekkert hafa með hann að gera. | í
Nokkrum dögum síðar hættiK
hann á að tjá henni ást sína,
fyrst í stað með óljósu orða-
lagi, en síðan fullurn fetum.
Þessi barnslegi svipur, þessi
hreinleiki og sakleysi, sem
hafði orðið manns bani, æstij Hann hélt vist, að hann hefði
Louis Avenel furðulega. Hann| drepið mig og skaut sjálfan sig
var fastur í sínu eigin neti.
Hann bað hennar því næst
með allri þeirri ástríðu, sem
hann átti til, en lét um leið
liggja að því, að hann þekkti
fortíð hennar.
Lucy leit á hann blíðum,
gráum augum. „Vitið þér, hvað
komið hefir fyrir mig?“ .spurði
hún.
„Já, en mér stendur alveg á
sama um það.“
„Já, en yður má ekki standa
á sama um það. Og þér eruð
svo hjartagóður, að þér viljið
samt kvænast mér. En eg verð
að segja yður alla söguna. Eg
vil ekki, að þér teljið mig vera
í sök.“
Sænskir eldhúsvaskar í
einíaldir og tvöíaldir,
með og án borðplötu
ásamt vatnsiásnm og
blöndunartækjum, fyr-
liggjandi.
\ J. ÞorEákssssi & Hðdknann h.f.
\ Bankastræti 11. — Sími 1280.
í
tveim kúlum í brjóstið. Eg segi
yður það satt, að maðurinn var
geðveikur! — Svo var sagt, að
hann hefði verið elskhugi
minn og að eg hefði haft fleiri
elskhuga en hann. Það var
ótrúlegt, sem skrökvað' var upp
um mig. Og maðurinn minn
trúði öllum sögunum; hann
krafðist skilnaðar, og svo varð
reginhneyksli úr öllu saman.
Enginn vildi líta við mér, og
nú er eg ein míns liðs, útskúf-
Eg er stolt og hamingjusöm.
yfir því, að þér skulið vilja
kvænast mér. Eg hefi verið
ákaflega óhamingjusöm, en eg
er þess fullkomlega verðug að
verða konan yðar. Þér trúið'
mér, er það ekki?“ Hún brast í
grát og roonaði á nefbroddin-
um.
Jú. Hann trúði henni. Ein-
lægni hennar var hafin yfir all-
an efa. Hún var ekki falinn eld-
ur undir kyrrum fleti. Hún var
engin- „aðalpersóna“ í ástar-
ævintýri, hún var miklu frem-
uð. Þetta er svo óréttmætt! | ur hálfhlægilegt fórnarlamb-
„Já, en mér er nákvæmlega
sama um þetta allt.“
„Nei — nei. Þetta er ákaflega
mikilvægt. Eg þarf ekki að
skammast mín fyrir neitt. Þó
hafa menn breitt út hræðilegar
sögur um mig. Mér er vel
kunnugt um það. Það er óskap-
legt, sem dunið hefir yfir mig.
Þessi Serge Hozier var geðbil-
ur, ruglaður. Öðru hverju
reyndi hann að biðla til mín,
á milli þess, sem hann hagaði
sér eins við aðrar, allt eftir því,
hver gállinn var á honum.
Hann talaði tóma vitleysu, og
eg held helzt, að hann hafi
annaðhvort verið áfengissjúk-
lingur eða tekið inn eiturlyf.
Eg tók þenna mann alls ekki
alvarlega. Eg fór aldrei á bak
við manninn minn, það get eg
svarið. Eg er heiðvirð kona.
Svo kom Serge Hözier til mín
dag nokkurn. Fyrst tók hann
að fimbulfamba um einhverja
smámuni, en svo sagði hann
allt í einu: ,,Annars hata eg
lífið og ætla að stytta mér ald-
ur.“ Hann tók skammbyssu
upp úr vasa sínum. Eg hélt
fyrst, að hann væri að gera
að gamni sínu, en svo varð eg
hrædd og ætlaði að taka af
honum byssuna. Ekki veit eg,
hvernig það atvikaðist, en allt
i; ieiiiu reíð" skot áí'. ég það:
, 'ic.ia in' njírut ■ :rír ii]
straukst við oxlina a mer.i
Hvað hefi eg til saka unnið?
og auk þess dó Serge Hozier
alls ekki, hann komst á kreik
aftur. En svo skrifaði þessi
manngarmur mér bréf þar sem
hann segir, að minnstu hafi
munað, að eg hefði orðið völd
að dauða hans og sé glötuð sál.
Hann trúir líka öllum sögun-
um, sem um mig eru sagðar. —
Þér skiljið þetta, er ekki svo,
hvað þetta er óskaplegt, sem
yfir mig hefir dunið? En eg
er verðug yðar, herra Avenel.
slysaíegra tilviljana, sem hún
réði ekki við.
Hamingjan góða! En hvað-
hún var lítilmótleg.
Sama kvöldið fór hann burt
án þess að kveðja hana. Hún
var miður sín af örvæntingu
og botnaði ekki í neinu. Full
biturleika vegna örlaganna
hugsaði hún: Hann trúir mér
ekki......Hann heldur, að eg
sé lygari, og þess vegna viU
hann ekkert af mér vita..........

STUÐLÍÐ
aS lækkun iðgjalda með
þvi að sýna íylslu varáð
við akstur.