Vísir - 13.07.1955, Blaðsíða 7

MLðvikudaginr. 13. Júlí 1955
Tlsm
f
að moka frá lestinni, þangað til hjálp bei'st.
Cabuche, Ozil og Misard voru þegar farriir að hjálpa lestarst.jór-
anum við að moka frá lestinni. J>eir byrjuðu að moka frá hjólun-
um á eimvaghinúm og köstuðu snjónum til beggja handa. þetta
var þögull hópur og ekkert heyrðist he.rria skófluhljóðið, þegar
mokað vai’. Hinn litli hópur, sem hafði lagt af stað til kofa JIis-
ards, námu snöggvast gtaðar og horfðu á lesiina, sem líktist nú
einna mest dökkri rák í snjónum. Állar dyr og gluggar voru harð-
lœstar. pað liélt stöðugt áfram að snjóa og sú liætta vofði yfir, að
lestina fennti í kaf.
Flóra bauðst til að hera Séverine, en hún kaus heldur að ganga
með hinu fólkinu. það var ekki auðvelt að ganga þessa þrjú
hundruð metra, því að jsnjóxinh var surns staðar í mitt læri og
mjöðm. Stóra konan enska, hnaut tvisvar og sat föst. pað varð að
draga hana upp úr. En hún misti ekki kjarkinn og litlu telpurnar
hcnnar héldu stöðugt áfram að hlæja.
Kona roskna kaupsýslumannsins stakk hendi sinrii uridir arm-
legg unga mannsins frá Le Havre, en maður hennár og Ameríku-
maðurinn bölsótuðust yfir stjóminni. þegar þau voru komin
gegnum skarðið, létti mjög undir fæti. þau gengu þar eftir holti,
sem vindurinn hafði sópað snjónum af.
þegar þau kornu loks heim í húsið, fór Flóra með þau öll inn
í eldhúsið, enda þótt hún liefði ekki stóla handa öllum, því að
þarna var samankomið um tuttugu mantos. Hún náði því í nokkrar
fjalir, lagði þær á m.illi stólanna og bjó á þann hátt til bekk. því
næst kastaði hun brenni á elldirin og gaf síðan merki, sem virtist
eiga að tákna það, að þetta væri allt og sumt, sein liún gæti gert.
Hún var of feimin til að þora að tala, en í þese stað stóð hún og
glápti á gestina eins og naut á nývirki. Hún kamraðist aðeins við
tvö af þessum ándlitum, unga rnannsins fró Le Havre og Ameríku-
manninn, því að þcir höfðu ferðast svo oft með lestinni. Nii virti
hún þá fyrir sér, eiris óg þeir væru liitabeltis skordýr, sem hún
hefði aldrei séð íienm. í svip. Og jafnvel þessir menn komu lienni
kynlega fyrir sjónir. þeir voru allt öðruvísi en liún hafði ímynd-
að sér til þessa. Og uiri hitt fólkið var það að segja, að henni fannst
það vera eins og af öðrum þjóðflokki, eða éins og það liefði dottið
niður af annarri stjörnu. Enska konári var að segja konu kaup-
sýslumannsins, áð hún væri á leiðinni til að heimsækja son
sinn, sem væri embættismaður stjórnarnnar austur í Indlandi. En
hin skopaðist að því, hvað hún hefði verið óheppin í fyrstu ferð-
inni, sem liún lieíði lagt af stað í með manni sínum til Englands.
Allir höfðu eitthvað til að kvarta yfir. Hvar í dauðánum áttu þeir
þeir að borða og sofa í þéssari eyðimörk? Flóra stóð þarna og
hlustaði á, þangað tiLhúri kom augn á Séverine, sem sat a stól
rétt hjá arnirium, og benti lienni að koma með sér inn í næsta
herbergi.
— Mamma, sngði hún' um leið og hún gekk inn og Séverine á
hælum henni, — hérna er frú Roubaud. Langar þig til að tala við
hana?
Phasie var föl í framan og fót-leggir hcirnar bólgnir. Hún haíði
verið svo veik síðastliðinn liálfán mánuð, að hún háfði orðið að
liggjá í rúminu.
— Sagöirðu fra Roubaud? sagði hún og stundi. — ]>að er gott!
Ágætt!
Flóra sagði henni frá því, sem komið hafði fyrir lestina og
livers vegna hún hefði komið heirii með hóp ai fólki frá léstinni.
En móðir liennar virtist ekki skilja það.
— Goit! Ágætt! endurtók hún með sinni þrevtulegu rödd.
því næst áttaði hún sig á nafninu Roubaud og hún lyfti höfð-
inu frá svæflinum og sagði:
— Ef frú Roubaud langar til að fara og skoða luisið sitt, þá
hanga lyklarnir yfir bollaþaraskápnum.
Séverine hréisti höfuðið og það fór hrollur um liana við tilhugs-
unina um .að fara til La Croix-de-Maufras á sllknm tlegi.
Hún tautaði eittllvað um það að hún hefði enga sérstaka á-
stæðu til að fara þangað, og að hún vildi heldur vera kyrr í hlýj-
unni í kofanum.
— Fáið yður sæti, frú Roubaud, sagði Flóra. — það er jafnvel
hlýrra hér inni en frammi í eldhúsinu. Og þó við eigum ekki mat
handa öllum þessum gestum, lilýt ég að geta fúndið eitthvað
lianda yður.
Hún gerði allt sem hún gat til að liafa liömlur á hinni gró'fu
framkomu sinni, og reyndi að vera svo kurteis, sem hiiu gat, en
]>ó gat llún ekki að sér gert og hratt stóinum dálitið harkalega
fram. Hún starði án afláts ó Séverine, 'eins og hún væri að reyna
að lesa eitthvað úr andliti hennar, eða réyna að komast að leynd-
annáli, sem værj mjög þýðingarmikið fýrlr hann. Séverine þakkaði
lienni og settist. lijá ofninum. Hún vildi Iieldur. sitja hjá gömlu
konunni, en vera frammi í ■ margmenninu, og liélt að það yrði
auðveldara fyrir Ja'cques að sækja hana, ef huh væri ekki hjá
hiriu fólkinu. Lftir aö hún hafði talað stundarkorn um daginn og
veginn, soínaði hiin í hitanum viö öfninn og sváf í uín tvo
klukkátíma. en hrökk skyndilega Upp við þa'ð, að Flóra opnaði
hurðina heldur harkalega og sagði sirin'i grófgerðu rödd:
— péssa leiðina. Hún er hérna.
Hinn nýkomni var Jacqucs, og hann kom með góðar fréttir.
Hemlarinn hafði koinið með um þrjátíu hermenn frá Barentin,
sem stjórnin iiáfði í þjónustu sinni éinmitt til þessara hluta, og
þessr menn voru nú að moka snjónum burt í ákafa. En verkið
var mjög erfitt og viðbúið að lestin mundi sitja föst fram á nótt.
— þú ert licppin að vera liér, sagði limin að lokum. \'ertu
bara róleg .... þú lætur Séverine ekki svelta, frænka!
þegar Phasie heyrði málróm Jacques, settist hún upp með erf-
iðismunum og lióríði á hann ástúðlegu augnaráði.
— Auðvitað ekki, sagöi hún um leið og Jacqucs gekk að rúminu
hennar. «
— það ert þú, stóri drengurinn minn. Og lesiin þin situr íöst í
snjónum! Flónið hún l'lóra liefur ekki sagt mér frá því.
því nœst.snerl hún sér að Flóru og sagði:
— Viltu vera svo kurteis og fara frani til gestanna. Við viijjxm
ekki, að þéir segi jámbrautarstjórninni, að þeir haí'i fallið í hend-
ui' villiirianna liér.
Fióra stóð iniili Jacques og Séverine, og húri hikaði andartalc,
eins og liún liefði í hyggju að vera kyrr, ,hvað sem móðir hennar
sagði. En hún vissi, a'ð i nærveru móður hennar mundu þau
Séverine og Jacques vera þögul og hlMræg og hún kæmist því
ekki að neinni vissu um samband þeirra. Hún horfði á þau níst-
andi augnaráði og gekk síðan út.
— Ertu alyeg lögst í rúmið? spurði Jacqués nteö samúðarsvip.
— Ertu mikið verri en þú varst?
Pharie tók um hönd lians og lét hann setjast á i’iimstokkinn.
Hún lét sem hún sæi.ekki Séverine, sem liafði drégið sig í hlé, og
tók að rekja raunir sínar.
— Ja, ég er riiiklu verri. það er hreinasta kraftaverk, að ég
skuli ennþá vera á lít'i. Ég var að hugsa um að skrifa þér, en það
er ýmislegt, sem er liyggilegra að setja ekki á þapþír. Ég lá fyrir
dauðans. dyrum, en nú er ég ofurlítið skárri, og ég vona að ég geti
hjarað eitthvað svolítið ennþá.
Jacques horfði rneð skelfingu á tært andlit hennar. En hvað hún
var ólík þeirri fallegu konu, sem hann hafði þekkí, þegar liann
var ham.
Kínverjar gramir
Rússum.
Bulganin, forsætisráðherra
Ráðstjórnarríkjanna, er sagður
hafa kcmið því til leiðar, að
að Chou en-Lai lýsti yfir jþví,
að hann vildi samkomulagsunx-
leitanir um Formósudeiluna.
Bulganin er sagður hafa get-
ið þess við erlendan sendiherra
í Moskvu, að hann hafi hótað
Chou því, að vopnasendingar til
Kína yrðu stöðvaðar, ef ekki
yrði tekin fyrrnefnd afstaða í
Peking í Formósumálinu.
Kínveiskir
kommúnistar
gramir.
Kínverskir konrmúnistaleið-
togar eru annars sagðir mjög
gramir um þessar mundir í
garð Rússa, einkanlega vegna
þess, að þeir hafi ekki sagt
þeim allt af létta varðandi fyr-
irhugaðar viðræður Rússa og
Japana í London. Grunar Kín-
verja, að Rússar ætli að koma
sér í mjúkinn hjá Japönum, til
þess að hafa sterkari aðstöðu
til þess að hafa sitt fram í
skiptum við kínverska komm-
únista.
Ný leynihreyfiíig
í Egyptalandi.
Óánægja með stjórn Nassers
er sögð hafa magnast mjög upp
á síðkastið, bæði innan sjálfr-
ar hinnar hernaðarlegu ríkis-
stjórnar, meðal kaupsýslu-
manna og aimennings.
Komin eru til sögunnar leyni
leg samtök, sem nefna sig
„Frjálst Egyptaland“ og út-
varpasamtök þessi iðulega, og
er það útvarp vitanlega ólög-
legt.
90 Rússar í haldi
hjá Chiang.
90 Rússar eru í haldi á For-
mósu, þ. e. skipstjóri og áhöfn
olíuskipsins Tuapse, sem þjóð-
ernissinnar lögðu liáld á.
Skip þetta var á leið til einn-
ar hafnar kínverskra k.oramún-
ista með benzínfarm. — Banda-
ríkjamenn kváðu nú béita á-
hrifum sinum til þess, að Chi-
ang Kai-shek slepþi mÖrinuni
þessum.
£ BwmtykA
1856
TARZAM -
Ward vék sér að Koora og sagði í
jfágum hljóðum: ,,Fa,i]ði|. <j>| gá,ðu. að
þvi hvort ,,Vor“ ér vakna"o.“
Sá innfæddi læddist nær, og
-s^rndfieg^ I19I hann dýrið á'loft og
kastaði þvi í áttina ao hirini óhugn-
anlegu plöntu.
Tarzan beið í ofyæni .ef-tir þvf
hvað yæst ger'o.’rt. , Skyydiléga ,sá
hanir á'ð plariten ték áð'"fi'reýfast.
. GVipþráðv." tck að vefjastutan um .
dýrjð og síðan'hófst. það á loft og
seig í áttiná'að p.loiri.iripiðju'ani.'feéttai
var þá viðbjóðsleg ránjurt: Manft-
æta!