Vísir - 23.07.1955, Qupperneq 9

Laugárdaginn 23. júlí 1955
VlSTR
Hún h'ét Winnie, og þau Júrg-
en og Ulla höfðu boðið henni
með 1 ferðina. Þeim fannst
nefnilega, að ekki dygði að hafa
tvo karlmenn og eina stúlku
um borð, og þar sem þau Júrg-
logn var á. Mjúkar öldur gjálfr-
uðu letilega við kinnunginn,
það brikaði vinalega í rá og
reiða, sól skein í heiði, og him-
inninn var blár eins og peys-
an hennar Winnie. Ég sat við
en og Ulla voru trúlofuð, buðu stýrið, en Júrgen og Ulla sátu
þau Winnie með handa mér.
Já, þannig voru nú áíormin,
en þetta fór á aðra lund. Ekki
svo að skilja, að Winnie félli
mér ekki í geð. Ónei. Mér geðj-
aðist meira að segja ákaflega
vel að henni, betur en að nokk-
urri stúlkú, sem ég hafði kom-
izt í kynni við. Það var yndis-
leg sýn, er hún stóð við siglu-
tréð, háum, grönnum fótleggj-
um, í hvítum stuttbuxum,
á þilfarinu og voru að gæða sér
á ísköldum gosdrykk úr geymi.
Þá sagði Winnie allt í einu:
„Ég þarf að komast héðan, al-
veg á stundinni. Til New Or-
leans,“ andvarpaði hún.
Júrgen hló. Svo þóttist hann
verða alvarlegur og skipaði fyr-
ir: „Stýrimaður! Setjið stefn-
una á New Orleans!"
Eg stakk vísifingrinum upp
í mig', bar hann síðan á loft og
oft hefði ég séð Winnie, og
aldrei hefði orðið neitt úr neinu.
Mér fannst ég verða að ráða
gátuna um þetta ,,en . . .“ Eg
bað Júrgen taka við stýrinu,
og gekk fram í stefni. Fyrst lét
ég eins og ég ætlaði að taka
niður framseglið, en svo hætti
ég því og settist hjá Winnie.
Loks herti ég upp hugann og
mælti:
„Heyrðu, Winnie, mætti ég
segja við þig orð?“
„Gerðu svo vel,“ sagði Winnie
án þess að hreyfa sig.
„Hlustar þú á mig?“ spurði
ég hálf-sár yfir slíku kæru-
leysi.
„Hví ékki það?“ svaraði hún.
Mig langaði til að segja henni,
að ég elskaði hana, en ég var
gramur lyfir kæruleysi hennar,
og spurði aðeins:
„Langar þig í rauninni til
■ ..’ . , ,, “1. . , . . ... r ég? Hafði hún
þrongn, blarn peysu, sem und- J svaraði: „Þvi miður, skipstjon. 9
’Enginn byr til New Orleans.“ me essu-
Júrgen þinn, og hann er þér
allt í heiminum, en . . .“ Hún
þagnaði, stóð snöggt upp, gekk
fram í stafn, lagðist niður í
sólinni og virti okkur ekki frek-
ar viðlits.
Við héldum þarna kyrru fyr-
ir, því að lognið var hið sama.
Það var ekkert að gera. Stjórn-
völurinn hvíldi létt í hendi
jmér. Eg hafði nóg að hugsa1 Ne^ Oileans?
um, en einkum var ég að hugsa
um þetta „en . ..“ Hvernig tók
Winnie til orða? „Þú átt hann
Júrgen þinn, og hann er þér
allt í heiminum, en ...“ Svo
hafði hún bitið saman vörun-
um til þess að ekkert orð færi
yfir þær. En . . . En hvern átti
9 hiin meint nokkuð
irstrikaði vöxt hennar, en um
höfuðið hafði hún vafið rauð-
um klút, serh skýldi silkimjúku,
dökkbrúnu hárinu. En hún var
alltaf með sólgleraugu, og það
kunni ég ekki við, því að ó-
gerningur var að vita, hvort
augnaráð hennar væri vinsam-
legt, afundið, eða hún væri ann-
ars hugar, og líklega var hún
alltaf annars hugar. Þegar við
komum að landi úr skemmti-
siglingum okkar og í klúbbinn
og gátum setið saman svolitla
stund, þá var Winnie jafnan
hlédræg og heldur kuldaleg, og
þegar það kom fyrir, að við
dönsuðum saman, var eins og
hún væri alltaf í nokkurri f jar-
lægð.
Mér geðjaðist sem sé fjarska
vel ao Winnie, en þar sem ég
vildi ekki sýnast frekur, reyndi
ég líka að vera hlédrægur, allt
að því feiminn, en allt þetta
duldi eg undir kurteisihjúp,
rétt eins og mér væri sama um
allt og alla. Að vísu lét ég ekki
á. mér skiljast, að Winnie væri
ómerkilegasta persónan um
borð í skútunni, því að ég kom
ávallt fram við hana af fyllstu
kurteisi. Þegar hún lét á sér
skiljast, að eiginlega gerði hún
okkur greiða með því að vera
með okkur, þá gerði ég mér far j
um að sýna her.ni, að það vær- j
Þá fórum við öll að hlæja.
En svo varð Winnie alvarleg.
„Ykkur nægir að vera hér,“'
sagði hún, og kipraði saman
varirnar, þessar töfrandi, rauðu
varir. Mig hefði langað til að
sjá í augu hennar, hvort henni
væri þetta alvara, en það var
ekki hægt, því að alltaf var hún
með þessi andstyggilegu sól-
gleraugu á nefinu.
Svo leið góð stund. Enginn
mælti orð frá vörum. Við lág-
um þarna í sólinni og létum
okkur líða vel. En svo mælti
Winnie og var ákveðin í rödd-
inni:
„Eg skal fá byr. Það getið þið
reitt ykkur á, hvort sem þið
hlæið að því eða ekki.“
Við hlógum alls ekki lengur.
Mér var að minnsta kosti ekki
hlátur í hug, því nú var mér
ljóst, að henni var alvara, og
hin veika von, sem ég hafði al-
ið í brjósti, hvarf nú eins og
fislétt ský á bláum himninum.
„En hvers vegna til New
Orleans?“ spurði ég, því að það
langaði mig til að vita, enda
þótt hún væri mér töpuð, áð-
ur en ég ynni hana.
Winnie sneri sér hægt að mér,
en svo sagði hún kesknislega:
„New Orleans er yndisleg!
Vieux Carré hús Napóleons,
Rétt áðan hafði ég gefið upp
alla von um Winnie, en nú sá
ég vonarglætu á ný. Eg horfði
í áttina til Winnie. Hún var
yndisleg á að líta þar sem hún
lá í sólinni, og ef til vill leituðu
sömu hugsanir á hana sem voru
að brjótast í mér. Hjartað barð-
ist ótt og títt í brjósti mér. En
svo hvarflaði það að mér, að
Eg sá, að hún lyfti augna-
brúnum undir gleraugunum.
„Auðvitað. Hvers vegna ertu
að spyrja?“
Mig langaði til þess að segja
henni, að ég vildi helzt ekki að
hún færi neitt, að hún yrði að
vera hérna hjá mér, en ég þórði
það ekki, en sagði þess í stað:
„Eg ætlaði bara að segja, að
New Orleans stendur ekki við
Missouri, heldur Mississippi.“
„Ekki við Missouri?11 spurði
Winnie undrandi, og nú sneiú
hún sér að mér, og lá á hlið-
inni.
„Borgin er við Mississippi,“
sagði eg, „og hvað snertir hús
Napóleons," — hér hló ég hæðn
•islega, „þá kom Napóleon aldrei
til New Oríeans. Og vindarn-
ir af Mexíkóflóa eru rakir pg
mollulégir, og Mississippi fell-
ur frafn brún af leðju og and-
styggð. Þú skalt ekki helda, að
hún sé nein Rín . . .“
Winnie rétti úr sér. Nú studdi
hún báðum höndum á þilfarið
og spurði:
„Og hvers vegna eruð þér að
segja mér allt þetta?“
Eg færði mig að henni, og
ilmur af sólbrenndu hörundi
hennar barst að vitum mér. —-
Þetta var dásamlegur ilmur.
„Þú hefur rómantískar hug-
myndir, sem ég vona að þú
haldir.“
„Það getur vel verið,“ svar-
aði hún. Eg horfði snöggvast á
hána, en leit síðan aftur eft-
ir skipinu. Þau Ulla og Júrgen
voru í faðmlögum hjá stýrinu.
Allt í einu greip mig kjarkur,
og ég tók af henni sólgleraug-
un og horfði í augu henni. Hún
lét það viðgangast, og horfði á
mig. Hún var hvorki reið né
kuldaleg, heldur . . . Að minnsta
kosti kyssti ég hana. Nú bjóst
ég við, að hönd hennar kæmi
til þess að ýta mér frá sér eða
reka mér kinnhest. Höndin
kom, en hún, — báðar hendur,
tóku mjúklega um hnakka
minn.
Þegar við náðum andanum,
horfði ég með uppgerðaralvöru-
svip á Winnie og sagði:
„Hvenær ætlar þú til New
Orleans?“
Winnie hló og sagði:
„Þangað fer ég alls ekki.
Hvað á ég að gera til'New Or-
leans þar sem þú ert hér? Og
þú hefir sjálfur 'sagt: Enginn
byr til New Orleans.“
Maðurinn, §em
Getið þið svarað sþuriiingu
sakamálaf ræðingsins ?
um við, sem værum að gera Missouri, ástríður og kjöt-
henni greiða.
kveojuhátíðin mikla! Að sjá allt
Þannig atvikaðist það, að við, þetta og lifa það, það er á við
Wipnie vorum ósköp litlir mát-
ar allt frá byrjun, að vísu ekki
hálía ævina. Hvað er hér að
sjá. Getið þið sagt mér, hvað
þannig, að það sæist, en þó er varið í að vera hér?“
mátti finna það. Þetta fannstj Eg þagði. Hverju hefði ég svo
Jiifgen og Ullu grátlegt, því að j sem getað svaráð,? Að það væri
höiðu- .gert sér, allt aðrar Mississippi, s'em rynni um New
þau
hugmyndir úm okkur, og auð-
vitað' hafði ég hugsað mér þetta
allt öðru vísi, þegar þau sögðu
mér af Winnie ,og komu með
hana dag nokkurn. En nú var
þetta svoná, og hvort þetta
kynni að breytast einhvern-
tíma, og með hvaða hætti, það
gat enginn sagt, og sannarlega.
voru litlar horfur á þvi. Winnie
var jafn-.fjarræn, eða þá, að
ég féll henni ekki í geð, og.hún
kom ,móð nánast«af; vináttu við
’Ullu.
Þá bar svo við einn dag, er
Örleans en ekki Missouri?
En Winnie hél't áfram:
„Svo færi maður með eim-
skipi upp Missouri,“ hélt
Winnie áfram. „Baton Rouge,
Memphis, St. Louis . . .“ IJún
andvarpaði aítur, þungt og sárt.
„Hættu þessu!“ sagði Ulla
höstug'. „Hér er ágætt að vera,
yndislegt. Ekki skil ég', hvað
þú ætlar að gera í New Or-
íeans.“
..Winnie bandaði hendiniii.
"'„Hvátí heldúr þú að þú tíotri-
ir í svona löguðu? Þú átt hann
Gctið þéi' svarað spurningu.
sakamálafræðingsins?
„Klukkan var nokkrar mínútur
yfir miðnætti, er nœturhraðlest-
in frá Hamborg til Basel rann
með brautarpalli númer II. Eg
st'é í lestina og gekk. hægt cftir
Vagnganginum, sem var dauflega
lýstui’. Nú varð ég að hafa gát
á öllu, því að eihhvers staðar í
klefa á öðru farrými sat dulbú-
inn maður, scm ég var að leita
að, en liann vnr að freista þess
að komast úr landi nieð ránsfeng
sinn."
Dj'. Olici'inoos, liinn lágvaxni,
aldraði sakamálafra'ðingur, gaf
þjóninum béndingu, bað 'liann
áð færa sór annað glas af víni,
og hélt síðan áfram:
„Scint um kvöldiö höfðum við
fengið skeyti frá Hamborg, þess
efnis, að bankastárfsmáðui'
nokkurhefði horfið moð verulega
fjárha'ð. Vitáð var, að hann
hafði aflað sér farscðils á öðru
farrými til Basel, og mcnn höföu
ærn.a ásta'ðu til að œtla, að hmm
væi'i mcð lest þeirra, sein færi
um hjá okkúr um m.íðnætti. Að
vísu hafði lögreglumaður ci'nn
komizt moð lestirmi á síðustu
stundufen þrátt fyrirþað liöfðuni
við verið beðnii' að senda mann
með lestinni. það fylgdi sögunni,
að flóttamaðurinn væri 'kyrfi-
lega (lullniinn,' en náimri upp-
iýsingar voru ekki fyrir hondi.
Fátt fólk var á öðru farrými
lestarinnar, cig gat ég því í ró
og næði athugað farþegana.. í
klefa éinum ríkti friðsæld mikil.
I horninu við dyrnar lá röskin
kona aftur á. bak í sretinu og
svaf, og bafði breitt kápu yfir
sig. Við gluggann til vinstri sat
maður, scm virtist sofa. Ilann
hafði teygt úr fóileggjunum og
hneppt frá sér jakkanum. Hann
liélt vinstri hend; fyrir'augununi
til þess að verju þau birtunni
En hann svaf ek' i. það sá ég ;i
lítilfjörlegu atv'.’ú. Hann' lét
úrkeðjuna, seni strengd var yf-
ir vesti lians, rem a milli þumal-
og vísifingurs. Di'.kku liári háiis
var ski.pt nákv;. r.ilegá í miðju.
Skyhli það vcrn hárkolla?. Ég
opnaði dyrnar, gchk inn í klef-
ann og settist viö glúgganh
liægra megin andsþænjs karl-
manninum. Iíann leit ekki upp.
Ég höi'fði út um gluggami.
Lestin þaut áfram .í myrkrinu.
Svefnþungar borgir og þorp
æcldu frain hjá úti fyrir, en
tunglið varpaðj fölum bjaima á
liæðir Oíffiiwalds. Djúp kyrrð,
ríkti í klefanum, þá opnuðust
dyrnar og frakka- og hattlaus
maður kom inn. Hann sýncli
skilriki sín, en sagöj svo: „Gott
kvöid. Mætti ég sj;\ fánniða yð-
ar.“
Iloskna kohaii í horniím hcrtði
syfjulegum augum ;i manmnn
unda.n kápu sinni. Ilún virtist
verða skelfd, þvi að allt i oinu
greip liún hægri hendi í lijarta-
stað. Svo leit liún í kringúm
sig og sá þá JiancltÖskiina við
hliðina á'sér. Hún tók fanniðan
upp úr lienni og rétth eftirlits-
máiihihum: Hánn' leit á farmið-
ann, þakkaði, og ætlaði að rétta
liann konunni aftur. A sama
augnabliki hallaðist lestin í
bevgju. Farseðillinn féll á gólfið.
Eftirlitsmaðui'inn og konan
beygðu sig bæði svo snöggloga,
að höfuð þeirra skullu saman.
Eftirlitsmaðurinn bað afsökun-
ar, tók upp farseðilinn og rétti
konunni hann, en hún bjó aftur
um sig undir kápu sinni.
Maðurinn, sem sat andspænis
mér, hafði nú tekið tíöndina frá
augunum og horfði með athygli
á þetta. Við sýndum eftirlits-
manninum okkar farseðia, og
s\’f> vorum við ein eftir í kíef-
anum. Ándbýlingur minn geisjf
aði og glápti út um gluggr-m.
Mig langaði til þ.css að o~íja.
úmræður við manninn á möt’
mér, t'ók ui)]i úriö mitt og mælti:
„Afsakið, livað er vðar klukka?
Hann -Leit ráiinsóknaraugum á
nii'g, leit síðan á annbandsúr sitt
og sagði: „Klúkkan cr hákvami-
lega eitt.“ Ekki varð úr frekari
sáinra'ðum, því að nú stóð mað-
úrinn upp og för frani í .gntig.
■Ég lieið nokkrar núnútur, cn
elti liann síðan frám í ihánn-
lausan : ganginn. Maðui'inn kom
aftur fni hinum enda vá'gnsins.
Eg gekk í áttina til hans og
mæUi:
„Ég held, kæri starfsbróðir, að
konaii sé næsta tortryggij'eg.''
En nú fer ég aö slá botninn í
Söguna. Jiet.ta var starfsbróðir
minn frá llainborg, og okkur
hepþnaðist að háhdSama „kon-
una“ við tandamærástöðimi.
I-Iinn ódýggi bánkam'áður vat*
riieð verulegan liluta 'þýfi&ln'S í
töskunni. • ’i
Mig larigar til þoss að segjá yð»
ur, hvaða lítilfjörleg atdði þutí