Vísir - 07.10.1955, Blaðsíða 10

Föstudaginn 7. október 1955.
10
V1SI R
«*«*»*****#%*•*•*•*••*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•**
HjartahA mat
Eftir Graham Greene.
— Já, sagði lögreglustjórinn
að fá vegabréf, Scobie.
líka það. Hann kom líka til
n.
Þegar Louise og Wilson komu aftur yfir ána og til Bumside
var orðið þreifandi dimmt. Framljósin á lögreglubíl ljómuðu
upp opnar dyrnar, en þar gengu menn út og inn með böggla.
Á kvöldvökunni.
Emest Hemingway var '■
staddur í samkvæmi, þar sern
hópur ungra kvenna þyrptist
utan um hann og spurði hann
Hvað er nú um að vera? hrópaði Louise og hljóp af stað i um allt milli himins og jarðar.
19
Hann opnaði til hálfs og gægðist inn. Harris lá í rúminu. Wilson
spurði lágt.
— Eruð þér vakandi?
— Hvað viljið þér, gamli vin?
— Mér þykir fyrir þessu í gærkveldi, Harris.
— Það var mér að kenna, gamli vin. Eg hef fengið snert
af hita.
— Nei, það var mín sök. Þér höfðuð á rétta að standa.
— Við skulum varpa hlutkesti um það, gamli vin.
— Eg kem aftur í kvöld.
— Ágætt.
En að lokum morgunverði gleymdi hann Harris, því að hann
hafði fengið annað um að hugsa. Hann hafði skroppið inn í
skrifstofu lögreglufulltrúans, og á leiðinni út rakst hann
Scobie.
— Góðan dag, sagði Scobie. — Hvað emð þér að gera hér?
— Ég þurfti að tala við lögreglufulltrúann viðvíkjandi vega-
bréfi. Það eru svo mörg vegabréf, sem maður þarf að hafa í
þessari borg. Mig vantaði vegabréf á hafnargarðinn.
— Hvenær ætlið þér að heimsækja okkur aftur, Wilson?
—• Eg vil ekki vera að ónáða fólk.
— Vitleysa. Louise langar til að tala meira við yður um
skáldskap. Eg les ekki bækur sjálfur.
— Eg geri ekki ráð fyrir, að þér hafið mikinn tíma til þess.
— Ó, maður hefur nógan tíma hér á þessum stað, sagði
Scobie. — Eg hef bara ekki smekk fyrir bækur, það er allt og
sumt. Komið með mér inn í skrifstofuna snöggvast, meðan eg
hringi í Louise. Hún mundi hafa gaman af að sjá yður. Það
væri gaman ef þér gætuð farið með hana í göngutúr. Hún
hreyfir sig of lítið.
— Það þætti mér gaman, sagði Wilson og roðnaði ofurlítið.
Hann litaðist um. Þetta var skrifstofa Scobie. Hann kanna£i
hana, eins og hershöfðingi, sem er að athuga orrustuvöll. Og
þó var erfitt að Kta á Scobie sem fjandmann. Það glamraði í
ryðguðum handjárnunum á veggnum, þegar Scobie hallaði sér
aftur á bak, meðan hann var að hringja.
— Gaman þætti mér að vita hvers vegna þér komuð hingað,
sagði Scobie. — Þér virðist ekki vera sú manngerð.
— Ó, maður lendir í ýmsu, hraðlaug Wilson.
— Það kemur aldrei fyrir mig, sagði Scobie, Ég lendi
aldrei í neinu af tilviljun. Eg ákveð allt fyrirfram. Eg geri
meira að segja áætlanir fyrir aðra. Hann byrjaði að tala í sím-
ann. Loks lagði hann niður símaáhaldið. — Það er gott, sagði
hann. — Málið er útrætt.
— Mér finnst þetta ágæt ráðstöfun, sagði Wilson.
— Mínar ráðstafanir eru alltaf góðar, sagði Scobie — Þið
iarið saman í göngutúr og þegar þið komið aftur, skal eg hafa
vín tilbúið handa ykkur. Borðið hjá okkur í kvöld, bætti hann
við. — Okkur þykir gaman að hafa yður hjá okkur.
Þegar Wilson var farinn, gekk Scobie inn til lögreglustjórans.
ílann sagði:
— Eg var einmitt á leið til yðar, þegar eg mætti Wilson.
— Já, sagði lögreglustjórinn. — Hann kom til að tala við
mig um einn af bátsmönnunum.
— Eg skil. Hlerarnir voru fyrir gluggunum til að varna
morgunsólskini að skína inn. Scobie sagði:
Hann sagðist hafa komið til að útvega sér vegabréf.
upp veginn. Wilson hljóp á eftir henni. Ali kom út úr hús-
inu hlaðinn pinklum.
— Hvað í dauðanum hefur komið fyrir, Ali?
— Húsbóndinn er að fara í ferðalag, sagði hann.
Inni í setustofunni sat Scobie með glas í hendinni. — Það var
gaman að sjá ykkur aftur, sagði hann. — Ég hélt, að ég yrði
að skrifa þér bréf.
— Hvað í dauðanum er á seyðí, Henry?
—- Eg verð að fara til Bamba.
— Geturðu ekki beðið eftir lestinni á föstudaginnn?
— Nei.
— Get eg komið með þér?
— Nei, ekki í þetta sinn, því miður. Eg verð að taka Ali með
mér og skilja snáðann eftir hjá þér.
— Hvað hefur komið fyrir?
— Það eru einhver vandræði út af Pemberton.
— Er það alvarlegt?
— Já.
— Hann er svo mikill kjánL Það var vitleysa að senda hann
á þangað.
Scobie lauk úr glasinu sínu og sagði:
— Mér þykir það leitt, Wilson, en þér verðið að bjarga yður
sjálfur. Náið í sódaflösku í ísskápnum. Þjónarnir eru önnum
kafnir við að láta niður.
— Hvað verðurðu lengi, vinur?
— Ó, ég kem aftur ekki á morgun heldur hinn daginn. Hvers
vegna ferðu ekki til frú Halifax og verður hjá henni?
— Það verður ekkert að mér, vinur.
— Ég héfði tekið þjóninn og skilið Ali eftir hjá þér, en
strákurinn getur ekki eldað svo eg verð að taka Ali.
— Það er betra fyrir þig að hafa Ali með þér, vinur. Það
verður eins og í gamla daga, áður en eg kom.
— Það er bezt eg fari, sagði Wilson. — Mér þykir leitt eg
skyldi halda frú Scobie svö lengi úti.
— Ó, ég hafði engar áhyggjur, Wilson.
— Má ég hella aftur í glasið yðar, Scobie? Svo ætla ég að
fara.
—: Henry drekkur aldrei nema eitt glas í einu.
— Það er sama. Eg held eg fái mér glas í viðbót í þetta skipti.
En farið ekki, Wilson. Verið Louise til skemmtunar ofurlitlá
stund enn þá. Eg verð að fara, þegar eg er búinn úr glasinu.
Eg fæ engan tíma til að sofa í nótt.
-— Hvers vegna getur ekki einhver af yngri mönnunum
farið? Þú ert orðinn of gamall til að fara í svona ferðalög,
Ticki. Þú þarft að aka í alla nótt. Hvers vegna sendirðu ekki
Fraser?
— Lögreglustórinn bað mig að fara. Þetta er eitt af þeim
tilfellmn, þar sem verður að viðhafa gætni og háttvísi. Það
er ekki hægt að senda ungan mann í þeim erindagerðum.
Hann drakk úr glasinu og Wilson horfði á hann. — Ég verð
að leggja af stað.
— Ég fyrirgef Pemberton þetta aldrei, sagði frú Scobie.
— Enga vitleysu, vina mín, sagði Scobie. — Við mundum
fyrirgefa flest, ef við þékktum aðstæður.
Hann brosti til Wilsons: — Lögreglumenn ættu að vera
allra manna fljótastir að fyrirgefa, ef þeir komast að hinum
réttu aðstæðum.
— Ég vildi að ég gæti orðið til hjálpar.
—- Þér getið það. Verið héma kyr, og drekkið fáein staup
með Louise og verið henni til skemmtunar. Hún fær ekki oft
tækifæri til að tala um bækur. Þegar hann nefndi bækurnar,
sá Wilson, að hún kipptist við á sama hátt og Scobie, þegar
hún kallaði Iiann Ticki. Nú, í fyrsta sinri skildi hann, hvílíkir
Hemingway tók þessu öllu
með mesta kæruleysi og svaraði
þeim spumingum, sem hann
komst yfir að svara.
Einni stúlkunni lá mjög á
1 hjarta að vita hvort það værí
satt, sem sagt væri, að ljón og
tígrisdýr réðust ekki á fólk sem
bæri kyndla.
„það fer allt eftir þv, hve hratt
kyndillinn er borinn,“ sagði
Hemingway.
Sagt er frá því er tveir arki-
tektar hittust á Riviera-strönd-
inni, annar franskur, en hinn
amerískur( og veðjuðu um hvor
yrði fljótari að byggja hús.
Nokkrum vikum síðar fekk
Frakkinn eftirfarandi skeyti
frá Ameríkumanninum:
Aðeins f jórtán dagar til við-
bótar og þá er húsið búið.
Þá sendi Frakkinn svarskeyti,
sem hljóðaði þannig:
Aðeins fjórtán formúlur í
viðbót, þá getum við hafið
verkið.
í samkvæmi einu í Hollywood
fekk leikarinn frægi Stewart
Granger sem sessiunaut blaða-
konuna Louellu Parsons, sem
þekkt er orðin fyrir blaðaskrif
sín um einkamál kvikmynda-
leikara. Að sjálfsögðu fór hún
að reyna að rekja úr honum
gai-nirnar um hneykslismál, en
hafði lítið upp úr krafsinu. Hún
gat vai'la leynt vonbrigðum
sínum, er hún sagði við hann:
Þú ert sannarlega ekkert upp
lífgandi í dag. Ekki einu sinni
smá hneykslissaga.
Já, sagði hann og hallaði sér
brosandi í áttina til hennar, en
hver veit nema eg geti sagt þér
eitthvað, ef eg hugsa mig um,
hvíslaði hann að henni í lágum
tón og það er meira að segja um
mig sjálfan.
Segðu það, ó segðu það, sagði
hún áköf og greip skrifblokk-
ina sína í írafári.
Það komið dálítið fyrir mig,
sagði hann alvarlegur. Eg elska
út af lífinu konu eina, sem þar
að auki er gift.
Ó, hver er það?
Konan mín, svaraði Stewart
hlæjandi.
S4/WVUVWVVVWWVVVWWV1r%ftlV,^\/WVWVrt^V\,'WWS WW^VWWWW-
£ & Bu*mt$hA
imim

1921
Þegar Tarzan hafði króað Aved
sjóræningjaskipstjóra af í horni einu
snerist hann til varnar með ótta-
blandinni grimmd .... og jnú hófst
æðisgenginn bardagi.
Tarzan hjó sverði sínu í áttina til
Aved í þeirri von að sigra hann í
fyrstu lotu, .... én Aved beygði sig
snöggt saman........
--- og stökk síðan að Tarzani, fim-
ur eins og köttur með sverðið á
lofti .... og hjó því af miklu afli í
handlegg Tarzans, svo að blóðið
fossaði úr honum.