Vísir - 24.10.1955, Qupperneq 10

Stórkostlegasta flugblað
Norðurlanda.
Flytur sögur af mestu
hetjuvcrkum heimsins,
VISIB
Hjartmu
Eftir Graham Greene.
32
I
.............
Scobie starði á setningu, sem hljóðaði svo: „Aldi’ei mun égj
;gleyma því, þegar ég sá í fyrsta sinn landið, þar sem ég átti
• eftir að starfa þrjátíu beztu ár ævi minnar." Hann las: „Frá
þeirri stundu, er þeir fóru í'rá Bermuda hafði skipið elt þá.
Skipstjórinn var sýnilega áhyggjufullur, því að hann var alltafl
að horfa á þetta ókunnuga skip í sjónauka. Þegar myrkrið
datt á, var hið framandi skip enn þá í kjölfari, og þegar dagaði, j
var skipið það fyrsta, sem þeir sáu. Getur það verið, að ég sé
að ná takmarkinu, hugsaði Arthur. Er þetta Svratskeggur sjálf-;
ur, foringi Bantúmanna, eða er þetta hinn blóðþyrsti liðs-
foringi hans.... Hann fletti blaði og þá blasti við honum
mynd af biskupinum í fullum skrúða.
—• Haltu áfram, sagði drengurinn.
.... Betty Davis, sem varð viti sínu f jær, þegar hann reiddist.
Sýnilegt var, að Buller skipstjóri átti von á hinu versta. Allt
í einu heyrðist skothvellur, og kúlan féll í sjóinn, svo sem
tuttugu metra frá skipinu. Buller skipstjóri brá sjónaukanum
fyrir augun og kallaði til Arthurs: — Skollinn sjálfur. Það er
Roger káti. Hann var eini maðurinn af skipshöfninni, sem
vissi um hið leynilega erindi Arthurs.
Frú Bowles kom skyndilega inn. — Svona, nú er nóg lesið.
Kappnóg í dag. Hvað var hann að lesa fyrir þig, Jimmy?
— Biskup meðal Bantúmanna.
— Ég vona að þú hafir haft gaman af bókinni.
, — Hún er töfrandi.
1 —• Þú ert skynsamur snáði, sagði frú Bowles.
— Þakka yður kærlega fyrir lesturinn, majór Scobie, var
sagt í hinu rúminu. — Ætlið þér að lesa fyrir okkur á morgun?
—- Hafið engar áhyggjur af majór Scobie, Helena, sagði frú
Bowles. — Hann er að fara aftur til hafnarborgarinnar. Ef
hann er ekki á sínum stað, drepa þeir allir hver annan.
— Eruð þér lögreglumaður? j
— Já.
— Einu sinni þekkti ég lögreglumann.... Það var í borg-
ínni, sem ég átti heima.... Hún þagnaði og höfgi seig á hana,
Hann gekk að rúminu og horfði á andlit hennar. Anditið var
eins og spil spámanns. Það sýndi, svo ekki var um villzt, hið
liðna: sjóferð, skiptapa og veikindi. Hann tók frímerkjabókina
og opnaði hana fremst. Þar stóð „Til Helenar á fjórtán ára af-
mælisdegi hennar, frá pabba.“ Því næst opnaðist bókin af
tilviljun og við blasti-opna með skrautmyndum frá Paraguay,
•eins og þeim, sem börn safna. — Maður verður að útvega henni
ný frímerki, hugsaði Scobie.
5.
Wilson stóð úti fyrir og beið eftir honum. Þegar Scobie kom
út, sagði hann:
— Ég hef verið að bíða eftir yður síðan jarðarförin fór
fram, majór Scobie.
— Hvernig líður fi*ú Rolt?
— Það er álitið að hún hafi það af — og drenghnokkinn líka.
—- Já, drengurinn, það var nú það. Wilson sparkaði í stein,
sem lá fyrir framan tærnar á honum og sagði: — Ég þarf að
j.leita ráða hjá yður, majór Scobie. Ég er dálítið áhyggjufullur.
— Hvað er að?
— Þér vitið að ég hef verið hér að endurskoða íbúðina okkar.
Þar er mikið af niðursuðuvörum, sem ekki hafa komið frá út-
.flytjendum okkar.
— Er ekki málið augljóst — segið manninum upp! • |
— Er þ&ð nú ekki heldur illa gert að hengja bakara fyrir
smið? Eigum við ekki heldur að reyna að láta hann hjálpa
okkur til að ná í aðalglæpamanninn? Annars ráðið þór þessú
alveg. Wilson þagnaði andartak, en því næst sagði hann, — Þér
vitið að hann fékk viðbótina frá umboðsmanni Yusefs.
— Það hafði ég ekki hugmynd um.
— Þér hefðuð átt að vita það, eða er ekki svo? ;
— Já, ef til vill. En þér verðið þó að viðurkenna að um-
boðsmaður Yusefs er ekki sama og Yusef sjálfur. Það krafta-
verk getur skeð að Yusef sé saklaus af þessu. Að vísu skal ég
játa, að það er ósennilegt, en möguleikinn er fyrir hendi. Þér
vitið ekki annað en það, sem búðarmafV.rinn hefur gert.
— Mun lögreglan skerast i leikinn, ef sannanir eru fyrir
hendi?
Scobie varð orðfall.
— Hvað eigið þér við?
Wilson roðnaði og stamaði: — Það er sagt, að Yusef njóti
vérndar.
— Þér hafið verið hér nógu lengi til að vita, hvað er að
m-arka orðróm.
— Þetta er altalað.
— Annað hvort er það Tallit sem ber þetta út eða Yusef
sjálfur.
— Misskiljið mið ekki, sagði Wilson. — Þér hafið verið mjög
vingjai’nlegur gagnvart mér og konan yðar líka. En ég held
að þér ættuð að fá að vita, hvað sagt er um yður.
— Ég hef verið hér í fimmtán ár, Wilson.
— Veit ég það, sagði Wilson hrokafullur. — En fólk talar
mikið um páfagauk Tallits. Það segir að Yusef hafi sett þetta
á svið til að reyna að koma Tallit úr úr borginni.
— Ég hef heyrt þetta.
— Það er sagt, að þið Yusef heimsækið hvor annan. Auð-
vitað er það lygi, en...,
— Það er dagsatt. Ég og heilbrigðisfulltrúinn heimsækjum
| líka hvór annan, en það mundi ekki koma í veg fyrir að ég
sækti hann til saka, ef hann ynni til þess.... Hann þagnaði
skyndilega, hugsaði sig vel um og ságði síðan. — Annars ber
mér ekki skylda til að standa yður skil á neinu.
— Ég hélt bara að yður væri fyrir beztu að fá að vita þetta,
sagði Wilson.
— Þér eruð of ungur fyrir yðar starf, Wilson.
— Mitt starf?
, — Já, hvert sem starfið er.
! í annað sinn kom Wilson honum á óvart. Hann sagð'i: -— Ó,
þér eruð óþolandi. Þér eruð allt of heiðarlegur fyrir þetta líf.
Hann var eldrauður í framan af reiði:
— Þér ættuð að hafa hatt á höfðinu, Wilson, var allt og
su.mt. s°m °',''hie sa,rði — Til að verjast cólirs’'4 .

HR74M
Mánudaginn 24. október 1955
■ * - ...
A kvöld /ö fc ini.
Fjöiskyldan var í fyrsta sinn
á veiðiferð í skóginum, en ár-
ángurinn varð ekki upp á marga
fiska.
Fyrst kom faðirinn með
höndina í fatla. Svo kom son
urinn haltrandi, síðan dóttirin
með sárabindi um höfuðið og
loks eiginkonan og móður með
öll skotvopnin.
— Hvemig gekk? spurði
skógarvörðurinn, þegar fjöl-
skyldan kom að bústað hans.
— Eins og þér sjáið, svaraði
heimilisfaðirinn og andvarpaði.
— Nú, ekki sem verst, sagöi
skógarvörðurinn uppörfandi og
beniti á poka með einhverju i,
sem sonurinn hélt á. — Hann
hefur þó hitt eitthvert dýr.
— Já, svaraði faðirinn —
það er hundurinn okkar.
•
í samkvæmi einu barst talið
að málgefnum konum, og kom-
ust karlmennirnir að þeirri nið-
urstöðu, að kvenfólk gæti ekki
þagað yfir leyndarmálum.
„Það þykir mér þó kynlegt/
sagði ein frúin, sem viðstödd
var. „Eg hef t. d. engum sagt
aldur minn síðan ég var 28 ára
gömul.‘
„Þá megið þér vera vissar
um, að þér gloprið því út úr
yður einhvern daginn,“ sagði
einn karlmaðurinn.
„Það held ég nú síðuf,“ svar-
aði frúin. „Eg er nú búin að
þegja yfir því í 20 ár, svo að
ég ætti eins að geta þagað yfir
því framvegis."
•
Og hér er ein auglýsing úr
dálkinum: „Tapað og stolið“:
„Veski með myndum, mikils-
verðum bréfum og 450 dollur-
um hefur horfið. Þjófurinn
eða finnandinn má eiga veskið
og bréfin, en peningunum er
hann beðinn að skila á lög-
reglustöðina."
Sonur leikara eins stóð sig
ekki sem bezt í skólanum, og
þegar prófinu var lokið fékk
hann þann vitnisburð, að hann
yrði að sitja eftir í bekknum.
Honum féll þetta að sjálfsögðu
þungt, og átti erfitt með að
segja föður sínum frá því, en
allt í einu fékk hann góða hug-
mynd, veifaði prófseðlinum og
sagði:
„Eg hef fengið samningnum
við bekkinn minn framlengdan
um heilt ár!“
1931
votta yður þakklæti mitt, sagði Já, eg heiti Olga. Bg ætlaði ;áð i
stúlkan. — Það er ekkert að þakka, fara og heimsækja föður minn, sem
sagði Tarzan. — Var þetta yðar flug- , , er veiku^. , ^
Tarzan si,eig ofan á þaö sigir hrós-
andi og rak upp öskur.
— Eg veit ekki hvernig eg á að
Eftir fáeinar minútur gafst ljón-
íð upp.