Vísir - 16.11.1955, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudáginn 16. nóvember 1055
Hún stóð yfir honum, cins og hann vœri lík. Hann hélt á blóð-
ugum vasaklutnum' í hendinni. Hvorugt þeirra heyrði, þegar bíll-
inn stanzaði fyrir framan húsið, né heldui- fótatakið á þrepunum.
það kom þeim því báðum á óvart að heyra þriðja málróminn:
— Er nokkuð að? spm’ði Scobie.
— ]>að er bara.......sagði Louise, en svo varð lienni orðfall.
— Svona, sagði Scobie, tók lyklakippu upp úr vasanum og
renndi henni niður á bakið á honum. — Gömlu lœkningarnar
eru alltaf beztar. Og eftir öriáar sekúndur liœtti að blæða.
— þér ættuð aldrei að leggjast á bakið, þegar þér fáið bólðnasir.
— Eg þoli ekki að sjá blóð, sagði Wilson.
— Fáið yður glas. •
— Nei, þakka, sagði 'Wilson. — Eg verð að fara. Hann náði
lyklakippunnj af bakinu á sér og fór.
■— Hvað vildi hann? spurði Scobié.
— Hann vildi fá mig tií við sig.
Elskar Iiann þig.
— Hann heldur það. það cr víst ekki hægt að heimta meira.
Eða er það?
— þú virðist hafa slcgið liann nokkuð fast og beint á nefið.
— Hann reitti mig til reiði. Hann kallaði þig Ticki'. Hann
njósnar um þig, vinur.
— Eg veit það.
— Er hann hættulegur
— Hann getur verið það — undir vissum kringumstæðum. En
það væri þá mér að kenna.
— Henry! Geturðu aldrei orðið rciður við nokkurn mann.
þér er sama, þótt hann leiti ásta við mig?
Hann sagði:
— Eg væri móðursjúkur, ef ég reiddist af sliku. Ekkert er
eins algengt og það, að heilbrigt fólk verði ástfangið.
— Hefur þú orðið ástfanginn?
— O, já, já. Hann virii liana nákvæmlega fyrir sér.. — þú veizt
það.
— Henry! Varstu raunverulega veikur um morguninn.
•— Já.
- þáð var þá ekki bara afsökun?
: — Nei.
— Jæja, vinur. Viö skulum þá fara til kirkju á morgun.
— Ef þú vilt, sagði liann. Ilann liafði alltaf vitað, að )>essi
stund mundi koma. Hann bar sig karlmannlega, tók fram glös
og sagði: — Viltu vín?
— það cr of snemmt, vinur, sagði Louise. Hann vissi, að hún
virti hann vandlega fyrir sér, Hann setti niður glasið og sagði: —
Eg verð að skreppá á stöðíha eftir fáeinum skjölum. þegar ég
kem aftur, hefurðu lyst á einu glasi.
Hánn ók niður veginn. Hann var óstyrkur í akstri. Hann hugs-
aði: Ó, guð! En hve þú neyðir íólk til að taka érfiðár ákvarðanir,
án umhugsunár. Eg er of, þreyttur til áð hugsa núna. það ætt-i að
reikna þetta á biáð, eins ’og’ stærðfræðidæmi. Aðalvandræðin ei'u
þau, að' Við þckkjuin ábyrgðhfá. Yið, scm erum kaþólsk, þekkjum
ábyrgðina. Eg þarf ekki að reikna neitt út — það er aðeins eitt
svar, að krjúpa í skriftastólnum og segja: Siðan ég skriftaði liér
síðast hef ég drýgt bór —■margsinnis o. s. frv.
Hann ók upp að kirkjunni og sat, þar ráðþixita við stýrið. Dauð-
inn kemur aldrei, þegar maður óskar helzt eftir honum. Hann
hugsaði: Auðvitað er til önnur leið út úr þessu. Hann gat farið
frá Louise, gleymt Helen og farið á eftirlaun. þá gat Helen tekið
saman við Bagster, og Louise .........? Eg er kominn í gildra,
liugsaði hann. þegai’ hann leit í bílspegilinn, þekkti hann ekki
sitt eigið andlit. Hann fór út úr bílnum og gelck inn í kirkjuna.
Meðan hann beið eftir séra Rank, kraup liann á kné og baðst fyrir.
En hann múndi livorki Faðirvorið né Maríubænir. En það vai’
ekki andlit Helenu, sem hann sá í huganum, meðan hann reyndi
að biðja,, lieldur andlit bamsins hans, sem dó. IJann heyrði séra
Rank loka hurðinni á skriftastólnum. Hann fór inn í skrifstofu-
stólinn. Hann liugsaði: Kraftaverkið getur enn þá skeð. þegar
hann kraup niður, sagði hann: ■—■ Síðan ég skriftaði síðast, hef
ég drýgt hór.
— Hversu oft?
— Eg veit það ekki. Mjög oft
— Eruð þér kvæntur?
— Já.
— Er það ein kona?
— Já.
— þér verðið að hætta að heimsækja hana. Getið þér það?
Hann hristi höfuðið.
— Ef þér þurfið að heímsækja hana, skuluð þér aldrei vera einn
með henni. Getið þér lofað því? Lofið guði því, en ekki mér.
Hann hugsaði: En hve ég var heimskur að láta mér detta í hug,
að liann kæmi með töfraorðið. þetta voru aðeins hinar venjulegu
spumingai’, sem vora lagðai’ fyrir fjölda annarra, sem eins stóð
á fyrir.
— Hann sagði:
— það væi’i tilgangslaust að lofa guði því.
Séra Rank sagði: — það er allt undir liugarástandi yðar komið,
hvort þér öðlizt fyrirgefningu eða ekki. það er tilgangslaust að
krjúpa hér óundirbúið. Áðui’ en þér komið iiingað, verðið þér að
gcra yður ljósa þá synd, sem þér hafið drýgt.
— Eg geri mér það ljóst.
Scobie hugsaði: Hann hefur á réttu að standa. Haim sagði: — Eg
lield það hafi veiið rangt af mér að koma hingað.
Séra Rank sagði:
— Mig langar ekki til að neita yður um aflausn, en ég held, að
ef þér færuð og liugsuðuð málið betur, kæmuð þér liingað næst
í betra hugarástandi.
— Já, séra Rank.
— Eg skal biðja fyrir yður.
þegar Scobie kom út úr skriftastólnum, virtist honum öli von
úti. Hvcrt sem hánri Ieit var engin von.
Hanri ók niður að lögreglustöð og síðan heim.
— þú hefur verið lengi, sagði Louise. Hann hafði ekki hugmynd
um fyrri en lygin var aftur koniin frafn á varir hans. —Eg fékk
aftur verk fyrir brjóstið, svo að ég beið stundarkorn, ságði hann.
— Viltu fá koníak?
— Já, þangað til einhver bannar mér það.
Ætlarðu ekki að ná í lækni?
— Jú, auðvitað.
þessa nótt dreymdi hann, að liann væri í bát á reki niður ifljót-jr
neðanjarðar, eins og hetja æskuára hans, Allan Quatermain,
þegar hann fór að leita að hinni týndu borg Milosis. En Quatei’main
liafði mcnn með sér, en hann var einn síns liðs. Við hlið lians var
lík á börum. Honum fannst hann þurfa að flýta sér, því hahn hafði
það á vitundinni, að lík rotnuðu fljótt í þessu loftslagi.
i
Á kvöldvökuniti
Elsa Maxwell, sem er mjög
kunn samkvæmislífinu, hefun
skilgreint gestina á tvennaa
hátt. I
— í hverju samkvæmi, seg-
ir hún — eru gestir tvi skiptir,
aðrir, sem alltaf vilja fareí
snemma heim, og hinir, sen*
aldrei er hægt að þoka af stað.
Það óheppilegasta er, að hjóri
tilheyra næstum æfinlega sit-fi
1 livorum hópnum.
Og svo er hér ein dýrasagaí
Kengúra kom inn á veitmga-
krá og bað um einn whisky og
sóda.
— Þetta verða 100 krónui’j,
sagði veitingamaðurinn.
—• Er það ekki nokkuð ó-
venjulegt verð? spurði kengúr-
an.
— Jú, að vísu, svaraði veit-
ingamaðurinn, — en það es
líka næsta óvenjulegt að
kengúra komi hér inn cg biðjf
um whisky og soda. .
•
Kvenhatarinn mælti: •— Jú,
vissulega er eiginkonan tmdar-
leg mannvera. Hún er tilbúiai
til að taka þátt í öllum raununfe
og áhyggjum mannsins, sem
hann myndi aldrei hafa þekktp
ef hann hefði ekki gifst.
•
Hér fer á eftír aldur og dán-
ai’ár nokkurra sögufirægra
manna og kvenna:
Kristján konungur IX. and-
aðist 1906 og varð hanrj 8'8 ára
gamall.
Louise drotning dó I8'98, 81
árs. j
Baíslev biskup, sem Balslev-
kverið er kennt við, dó> 1895s
90 ára að aldri.
Óskai- II. Svíakonungur d<5
1907, 78 ára að aldri.
Viktoría Englandsdrottning
dó 1901, 82 ára að aldri.
Gladstone, hinri kunni stjóm-
málamaður Breta, dó 1898, 8®
ára gamall.
Bismarck dó 1898, 83 ára
gamall.
ViLhjálmur I. Þýzkalands-
En allt í einu áttaði hann sig á þvíýað náiyktin, sem hann fann
vai’ ekki af líkinu, heldur af honum sjálfum. Honum fannst blóðið.
stæðria í æðum sér. Hann vaknaði við það, að Louiso ýtti við hon-^ keisari 1888, 91 árs.
um. Hún sagði:
það er komið mál að fara.
:— Fara? sagði hann.
— Við' ætluðum til' .kirkju saman. Og .harm varð þcss- var, að
hún virti hann vandlega fyrir sér. Til hvers var að skrökva einu
sinni enn það var vita þýðngarlaust. Hann braut heilann um
það, hvað 'Wilson liefði sagt við hana. Hann gat ekki haldið
áfram að skrökva að henni viku eftir viku og komið með hinar
og aðrar afsakanir: licilsubrest, annir, gleymsku og því um líkt.
Presturinn var að gefa sam-
an brúðhjón, og spurði torúð-
gumann: — Viltu eiga þessa
konu, sem við hlið þína stendui',
— Já, — já, — svaraði brúð-
guminn en bætti við. — Ég
hefði að vísu heidur viljað eiga
systur hennár. j'
C (í' Swnugká
1953
Tarzan lét sér ekki bilt við verða,
,en sneri sér að Olgu.
Hann brosti 'góðlátlega, eiris og
hann Vildf ekki' jgferá’ heiini illt við.
un ani í einu
snog'gt v’iðbragð.
iok nann mjog
' Hann lyft'i liendinni snarlega og
þreif af lienni kóronuná. Y