Vísir - 06.02.1956, Síða 10

Ið
VÍSIR
Mánudaeinn 6. febrúar 1®M*
Oi(JtV««.6i
Copr. IM3, Bd«»r Rlc« Burrouth*. lnt.—Tm. R*j. C.S. P»l. OC
Distr. by Unlted Feature Syndlcate, Jnc.
til ffifaf
E FTJ R
JENNIFER AMES
og hafði baðað sig og farið í kjólinn, hafði henni tekist að hrinda
þessum tilfinningum á burt. Hún var svo ung og nú var hún á
leið út til að dansa í dásamlega græna taftkjólnum. Dansa við
Dirk, og þó að hún væri ekki ástfangin af honum varð hún að
játa í laumi, að hún var mjög hrifin af honum.
Nina var fokreið sjálfri sér eftir að Anna var farin. Ekki svo
mjög af þvi að hún gerði sér Ijóst að hún hafði komið upp um
sig, heldur af því að hún hefði hagað sér illa. En hún gat ekki
að því gert að það hafði sært hana mjög, að Dirk hafði boðið
Örinu út með sér fyrsta kvöldið sem hann var heima.
Ég hefði aldrei átt að láta það eftir honum að taka stúlkuna
sem ritara, hugsaði hún með sér, og var gröm.
En hún fann jafnframt, að henni þótt mjög værit um Önriu.
stundum meira en lítið flókið.
vegna þarf lífið að vera svona erfitt stundum? hugsáði
sér og skálmaði eirðarlaus um stofuna.
hafði eiginlega hugsað sér að sitja í ró og næði heirna
kvoldið, en nú fann hún að hún gæti það ekki. Tilhugsunin
ura heita laug, kvöldverðinn borinn fram í svefnherberginu
og góða bók, var alls ekkert freistandi núna. Hún varð að taka
upp á einhverju, sem gæti varnað henni að hugsa.
Og svo gerði hún það sem hún hafði gert stundum áður:
hringdi til fornvinar síris, Binks, þ. e. a. s. Andrews ofursta.
„Hvernig líst þér á að spretta úr spori í kvöld, Binks?“ sþurði
hún.
Hann svaraði ekki strax. Sannast að segja beið hún svo lengi
eftir svarinu að hún var farin að hrista heyrnartólið og loks
sagðihún:
„Biriks, fórstu frá, éða heyrðirðu ekki hvað ég sagði?“
,,Víst heyrði ég hvað þú sagðir, Nina, en þyi miður hef ég ekki
ástæður til að fara út í kvöld.“
Það var éiris og röddin kæmi úr fjarlægð og var ókunnugleg.
„Er þetta alvara?“ spurði 'hún vonsvikin og röddin æstist.
„Kvers vegna geturðu það ekki, Binks? Ertu búirin að lofa þér
annarsstaðar?“. . ;
„Nei, ég er ekki við neitt bundinn, Nina,“ svaraði hann róléga,
„en hvað sem öðru.líður langar mig ekki til að fara út með þér.“
„Hvers vegna ekki?“ sþurði hún og baétti svo við dauflega:
„Góði Binks, þú ert ekki vanur að vera svona afleitur.“
„Ég skal segja þér alveg eins og er, Nina, jafnvel þó að þér
þyki ekkert gaman að heyra það,“ svax-aði hann eftii’ augna-
bliks þögn. „Hefurðu ekki hugleitt það, að þú erhaldrei vön
að.biðja mig um að koma út með þér, nema þegáreinhver annar
hefur gert þér gramt í geði? Ég heyri það á ról|!inni, að þessu
er'svona varið í kvöld lika. Þetta er ekki beini^is skemmtilegt
fyrir. mig, eða hvað finnst þér?“
Nú yarð þögn í símanum áftur — talsvert ldhgi. Svo svaraði
hún rólega:
„Það er leiðinlegt. Ég skil vel hvemig þér finnst það, Binks.
Það var gott að þú sagðir mér það hreinskilnisleg^é' bætti hún
við og sleit sambandinu..Hún fleygði sér á rúníj t.jTá símanum
og íór að gráta. Hún hafði misst Binks, hann va*Ú*2ti vinurinn
hennar. Hún var svo einmana, aldrei hafði hún verið svona
einmana á æfi sinni.
Þetta er máske mér að kenna. Ég hef haldið dauðahaldi í von-
lausa ást árum saman, hugsaði hún með sér, beiskjufull.
Hve margar konur hafa ekki gert þetta sama, hugsaði hún
með sér — gerspiltu allri æfinni með því að vera ástfangnar
af mönnum, sem ekki gátu endurgoldið tilfinningar þeirra. Var
þetta einhverskonar píslarvættiástríða, eða aðeins heimska?
En eftir dálitla stund stóð hún upp úr rúminu og fór að þerra
af sér tárin. Það stoðaði lítið að gráta, en hvað sefn öðru leið
átti hún langt kvöld framimdan. Að vísu átti hún marga aðra
kunningja, sem hún gat símað, en hana langaði ekkert til að
gera það. Dirk þurfti ekki á henni að halda, Blinks þurfti ekki
á henni að halda.... Fólk sagði að hún væri svo vinsæl í sam-
kvæmislífinu og öllum þætti vænt um hana, en hún gat ekki
stillt sig um að brosa beisklega er hún hugsaði til þess, því
þegar allt virðist erfiðara en áður, þýðir aðdáun fjöldans það,
að aðdáunin sé ekki til — að enginn hollur vinur sé til. Konan
þarf að njöta ástar og aðdáunar einhvers útvalins, því að án
þess ér hún mesti einstæðingur sem hægt er að hugsa hér í
veröldinni.
Hún stóð við gluggann og starði út þegar dyrabjöllunni var
hringt. Hún heyrði að stúlkan lileypti manni inn.
Á næsta augnabliki stóð Binks í stofudyrunum. Hann brosti
og leit glettnislega til hennar, Hún sneri sér snöggt að honum.
„Binks!“ hrópaði hún. „Þú komst þá þrátt fyrir allt!“
Hann kinkaði kolli og brosti,
„Já, ég er ekki jafn grimmur og ég hélt mig vera, Nina. Ég
kom af því — það er bezt að ég segi sannleikann — af því að
ég gat ekki annað, væna mín.“
Nina hljóp til hans og kæfði niðri í sér óp. Eftir augnablik
hafði hann faðmað hana að sér. Hún hallaði sér að honum og
andvarpaði sæl. Það var dásamlegt að elska einhvern takmarka-
laust, hugsaði hún með sér, en á þéssari stundu fann hún líka,
að það gæti verið enn meira virði að. eiga einhvern að, sem
þætti óendanlega vænt um hana -r- að vera elskuð heitt af
manni, sem væri eins og Binks.
,-,Fórstu í græna kjólinn mín vegna, Anna?“ spurði Dírk bros-
andi og horfði í augun á hehni í dansinum.
„Það er ekki vert að þú verðir hreykinn af þyí,“ sagði hún
hlæjandi, „þetta er nefnilega eini boðlegi kvöldkjóllinn sem ég
á, og af því að hann var dýr verð ég að nota hann í mörg ár.“
„Það skiptir engu máli,“ sagði hann. „Ef manni fellur vel
kjóll á ungri stúlku, skiptir það engu máli hve oft hún er í
honum. Því oftar sem maður sér hana £ hónum, því betur líður
manni. Það er líkast og að hiita gamlan kunningja aftur.“
„Þú kannt lagið á að hugga fátæka stúlku, sem vinnur fyrir
sér sjálf,“ sagði hún með glampa í augunum. Hún ljómaði af
áhægju er hún horfði á hann. Hún var beinlínis sæl í kvöld,
svo einkénnilega og ótrúlega sæl.
Ungverska hljómsveitin lék dillandi Vínarvals og þau liðu
út á gólfið. Þetta var lag, sem beindi huganum aftur í tímami
til glæsilegra gæfutíma. Anna hafði ekki verið til þá, en henni
fannst að hún sæi þá öld í huganum — það var eitthvað í lag-
iriu, sem kom henni til að hugsa sér glæsilegan danssal í Vín
fyrrum daga, fullan af dansandi fólki. Hún sá dásamlega fagrar
konur í silkikjólum með löngum dragfaldi og með hanzka upp
fyrir olnboga, líða um gólfið í örmum ungra manna i einkennis-
búningum. Ef til vill var Íífið rómantískara áður fyrr, hugsaði
hún með sér. Vafalaust. En nú tók hún eftir að Dirk hoidði á
hana aðdáunaraugum og datt þá í hug, að kannske væri nútiðin
eins rómantisk.
„Hefurðu saknað min, Anna?“ spurði hann með viðkvæmni.
Hann roðnaði ofurlítið er hann hafði spurt og varð gramur við
sjálfan sig. Hann hafði aldrei sagt neitt jafn flónslegt við nokkra
unga stúlku. Þetta var alveg eins og skólapiltur hefði sagt það
við fyrstu stúlkuna, sem hann yar skotinn í.
„Jú, ég hef saknað þín, Dirk,“ svaraði hún rólega. . . . „Við
erum svo góðir vinir.“
Á kvöldvökunni.
Flóttamenn segja margar
gamansögur, er til urðu vi tS
dauða Stalíns. Þessa komu þein
með að austan rétt eftir dauða-
hans:
Snemma morguns hinn 6.
marz 1953, var sankti Pétur
ónáðaður, og barið var harka-
lega á dyr himnaríkis. Úti fyrir*
var Stalín. Sankti Pétur sagði
við hann: „Hér átt þú ekki aSS
vera. Farðu niður.“
I Næsta morgun var aftur bar-
ið harkalega á dyr himnaríkis»
Sankti Pétri var ekkert um
þetta ónæði, en fór þá .til dyra.
,Þar stóð Kölski sjálfur.
„Hvaða erindi átt þú hingað?
spurði sankti Pétur.
„Eg er fyrsti pólitíski :flótta-
maðurinn frá helvíti,“ -sváraði
hann.
Hér er svo gamansaga um
sköpunargáfu. rússnedera vrtr-
inga. Tveir Ungverar virtu fyrir
sér ísilagðar götur Búdapest-
borgar. „Þetta er til skarnmar,‘*
sagði annar þunglega. „Hvenær
ætla þeir að ryðja þessum ís af
götunum?“ . 1
„Hvað er þetta maður,“ svar-
aði hinn. „Hefurðu ekki heyrt,
að þeir eru farnir að nota nýju
áðferðina, sem Rússarnir fundu
upp?“
„Og hvað í ósköpunum getur
það nú verið?“ spurði sá fyrsti
undrandi.
„Það er sólin, vitanlega!“
Ekki er allt gull sem glóir,
segir máltækið og svo má segja
um lýsingar kommúnista á sælu
lífinu austan tjalds. Hér er saga
af tveim búlgörskum tatörum,
sem voru að skoða myndir af
Suðureyjabúum, sem ekki höfðu
annað utan á sér en strápils.
Þá varð öðrum þéirra að orði:
„Þarna sérðu, að við höfum það'
ekki svo slæmt. Kommúnistar
hljóta að hafa verið miklu leng-
ur við völd þar.. en hér í Búlg-
aríu.“
•
Óbrigðult ráð við timbur-
mönnum: Taka skal hráa eggja-
í rauðu, hræra hana út í vodka
og angosturu og drekka á fast-
andi maga. Ef þ&ð dugar ekki,
má reyna vænt staup af dönsku
kornbr enniví ni.'
£ & Sutnuykó:
- TARZAN
2008
Innan stundar var búið að koma
Jílunum í röð.
Og samkvæmt skipun beygðu
fílarnir höfuð sín yfir hinn stóra
trjábol.
Hinri stóri trjábolur þokaðist hægt
áfram.
Unz hánn að lokurn rann fram a£
bakkanum og ofan í fljótið með
miklum gusugangi.