Vísir - 11.01.1957, Side 9

í'ðstud&ginaa 11. janáar 1967.
VÍSIR
9
Leitin...
Frli. af 4. s.
fyrir augum, að eg hefði heim-
sótt hann.
„Því miður veit eg ekki hvar
hann heldur sig. Eftir stríðið fór
hann til Bandaríkjanna og
dvaldi þar um tíma. Af ein-
hverjum ástæðum líkaði hon-
um ekki veran þar, svo hann
hélt aftur heim til Evrópu.
Vinur okkar beggja í Ziirich
veit kannske hvar hann er nú
að finna. Eg skal láta ýður fá
heimilisfang hans.“
Þessi vinur þeirra í Zúrich,
sem var læknir, gat-latlð mér í
té þær upplýsingar, að Wood
byggi nú í Frankfurt.
„Hann á í erfiðleikum sem
stendur,“ sagði læknirinn, „og
sennilega hefur hann enga löng-
un til að hitta yður. Þó vona eg
að svo sé ekki. Það, sem hann
getur sagt yður, ætti að opna
augu Þjóðverja fyrir því_ hve
mikið þeir eiga þeim mönnum
að þakka, sem höfðu hugrekki
til að rísa gegn Hitler.“
Leitað í Þýzkalandi.
Það voru liðin þrjú ár síðan
eg hafði komið til Frankfurt og
það hafði mikil áhrif á mig, að
sjá þær breytingar, sem orðið
höfðu á borginni.
Ruslhaugarnir voru horfnir
af götunum. Þar sem áður
blöstu við rústir gnæfðu nú hin
fegurstu vérzlunarhús, þar sem
ljósmyndavélar, töskur úr krók-
ódílaskinnþ silki og dýrindis
húsgögn voru á boðstólum. Hin-
ir skrautlegustu bílar, þar á
meðal amerískir bílar dýrustu
tegunda, með þýzkum skrá-
setningarnúmerum, þutu um
allar götur. Götusalarnir höfðu
'fjallháa stafla af appelsínum og
bjúgaldinum til sölu.
I hinu endurreista hóteli
„Frankfurter Hof“, þar sem
þykk, dýrindis teppi klæddu
gólfin, sátu velklæddir géstirn-
ir og gæddu sér á gómsætum
krásum, kavíar, reyktum laxi
og Rínarvínum.
Allir virtust vera að skrifa
endurminningar frá Hitlerstím-
anum. Menn keyptu tímarit í
blaðsöluturnunum og lásu í
þeim frásagnir af hinum sorg-
legu örlögum risadrekans
„Bismarck“, eða þeir sökktu sér
niður í frásögn herbergisþjóns
Hitlers af viðburðunum á því
heimili. Þá mátti lesa síðasta
„resept“ dr. Schachts um endur-
reisn þjóðarbúskaparins. Enn
eitt blað birti skýringar gamals '•
„fræðimanns“ frá Wúrttemberg,
sem taldi orsökina fyrir hrun-
inu vera þá_ að svikarar hefðu
skýrt óvinunum frá „V“ leyni-
vopninu áður en það var full-
búið til notkunar. Náungi einn,
Wonnezow að nafni gerði þá
kröfu, að „svínin“, sem gerðu
árásina á Hitler 20. júlí 1944,
yrðu dregin fyrir lög og dóm Og
hengd og ráðherra nokkur í
Bonn—stjórninni reyndi af
mikilli mælsku að réttlæta þátt
Þjóðverja í seinni heimsstyrj-
Öldinni. —
Þegar eg barði áð. dyrum á
íbúð þeirri sem læknirinn í
Zúrich hafði vísað mér á, kom
fram í gættina maður í slitnum
fötum. Ándlit hans minnti mig
á ránfugl en hann var hinn
kurteisasti.
Framh.

ímyndunarveikin 1910: Árni Eiríksson og dóttir hans Dagný.
Leikféiagið 60 ára
Framh. af 4. síðu:
ið að geta ráðið tíl sin strax um
haustið 1950.
Með þennan mannafla var
lagt upp í tvísýna för, því væru
erfiðleikarnir miklir áður, tvö-
földuðust þeir nú. Félagið
missti geymslur, málarasal og
æfingasal, sém það hafði haft í
Þjóðleikhúsinu ófullgerðu. Fyr-
ir þetta varð að leigja húsnæði
úti í bæ eða bjargast við bráða-
birgðahúsnæði. Þó mun það
sannast mála, að ákvörðun
Leikfélagsins hefir reynzt leik-
listinni hér í bæ heilladrjúg.
Ungir leikendur hafa komið
fram og sýnt hæfileika og dug
bæði á leiksviðinu og í forustu
fyrir félagsmálum. Eins hefir
Þjóðleikhúsinu flotið gott eitt
af því, að fá unga krafta sann-
reynda á hinu minna leiksviði,
en síðan ráðið til sín. Maður
fflO®
hefir ávallt komið í manns
stað, svo lifandi er leiklistar-
áhuginn. Og sjálft hefir félagið
bjargazt furðu vel, þegar þess
er gætt, að það hefir greitt
skemmtanaskatt öll árin jafn
háan eða hærri styrk þeirn, sem
það nýtur á fjárlögum. Það á
þó nokkrar eignir í búningum
og tjöidum, og húsbygginar-
sjóður þess nemur nú um 100
þús. kr.
— Hversu mörg leikrit hefir
Leikféiagið sýr.t alls?
— Síðasta áratuginn hefir
Leikfélagið sýnt 35 ný verk-
eínj svo að á afmælinu verða
leikritin, sem félagið hefir sýnt
frá byrjun, 240 talsins. Fyrir
haustið 1950 voru þessi verk-
efni helzt: Bærinn okkar, eftir
Thornton Wilder. Eftirlits-
máðurinri, eftir Gogol, Volpone
og Hamlet, en farin var leikför
til Helsingfors í Finnlandi með
Gullna hliðið og það sýnt 4
sinnum við beztu undirtektir í
Svenska teatern þar í borg. Eft-
ir haustið 1950 voru helztu
verkefnin þessi: Marmarþ eftir
Guðmund Kamban, í fyrsta
sinn , sem það leikrit hefir
verið sýnt; Pi-pa-ki, kínverskt
leikrit, sem varð mjög vinsælt;
óperan Miðillinn, eftir Gian-
Carlo Menotti og íslenzkur ball-
ett, Ólafur Liljurós með músik
eftir Jórunni Viðar, Vesaling-
arnir, leikgerð Gunnar R.
Hansens eftir skáldsögu Victors
Hugo; Mýs og menn eftir Stein-
beck og sjónleikarnir: Erfing-
inn, Nói og Systir María. Af ís-
lenzkum leikritum voru helzt:
Galdra-Loftur, tvisvar á tíma-
bilinu, samtals 31 sinni, og
Kjarnorka og kvenhylli, eftir
Agnar Þórðarson, sem náði 71
sýningu. Á léttari hliðina voru
helztu gamanleikirnir: Frænka
Charleys með 85 sýningar; Æv-
intýri á gönguför með 50 sýn-
ingar; Góðir eiginmenn sofa
heima, með 41 sýningu og Skóli
fyrir skattgreiðendur, sem að-
eins náði 12 sýningm áður en
aðalleikandinn, Alfreð Andrés-
son, varð skyndilega að hætta að
leika vegna hjartabilunar. Síð-
asta verkefni félagsins var svo
gamanleikur Bernhards Shaw:
Það er aldrei að vita.
Þannig fórust Lárusi Sigur-
börnssyni orð.
Fyrsti formaður Leikfélags
Reykjavíkur var Þorvarður
Þorvarðsson prentari, og var
hann formaður þess í 7 ár. Árni
Eiríksson leikari var lenst for-
maður þess eða í 8 ár. Núver-
andi formaður þess er Jón Sig-
urbjörnsson leikari og söngvari.
Vísir óskar Leikfélagi Reykja-
víkur allra heilla á afmælinu.
Karl ísfeld.
Farþegar fengu
skemmtiferö.
Ein af flugvélum brezka flug
félagsins BOAC var „alltof
fljót‘ vestur um haf um dag-
inn.
Flugvél þessi, sem er af gerð
inni DC-7C, flaug frá London
til Idlewild á 11 klst. og 20
mínútum, en venjulegur flug-
tími á leiðinni er 16 klst. Fór
flugmaðurinn í „skemmtiflug“
með farþegana yfir New York
í meira en klukkustund, þar til
hann fékk lendingarleyfi.
Bólusetning á börnum gegn
lömunarveiki hefst aftur í
Bretlandi eftir áramótin.
Alls verða bólusett 1.600.000
börn í Englandi og Wales.
Búið er að bólusetja
200.000 og var það gert í
sumar.
Hryssa bjargar
mannslífi.
Ross Salmon, brezk sjón-
varps„hetja“, meiddist illa í
falli fyrir skömmu, á Dart-
moorheiði, og gat enga björg
sér veitt. Þetta var fjarri
mannabygðum. Hann var ríð-
andi og reiðskjótin hryssa, sem
hann á.
Hann klappaði á makka
hennar: Sæktu nú hjálp handa
mér, tryggðatröllið.
Leit var hafin að Röss og
20 klst. síðar sást hryssan á
heiðinni, úr flugvél. — Leit-
armenn fóru þegar á vettváng
og létu hana ráða ferðum. Hún
fór á undan á staðinn, þar sem
Ross lá meðvitundarlaus, og
að því kominn að frjósa í hel.
— Hann var fluttur í sjúkra-
hús og náði sér. Hið fyrsta,
sem hann sagði var:
„Hún var mín eina von. Ég
vissi, að hún mundi ekki
Kaupskipafloti Breta er nú
19.546.000 smálestir og hef-
ur aukist um 189.900 smá-
lestir frá bví 1955. Frakkaf,
Hollcndingar, ítalir, Norð-
menn juku olíuskipaeign
sína hlutfallslega meira en
Bretar það sem af er þessu
ári. Einn fjórði allra gufu-
og mótorknúinna skipa í
héiminum nú eru olíuflutn-
ingaskip.
/F.víntvr H. C. Andersen ♦ 3.
«fi!l
Litii Kiáus oq Stóri Kláiis.
Konan iók mjög
gjarnlega á mcti þeim og
lét fyrir þá á borðiS stórt
f-at fullt af graut. Bóndinn
borðaði grautinn með beztu
lyst, en Litli Kláus hugsaði
um allan Ijúffenga matinn,
sem hann vi'ssi af inni í
bakarofninum. Hann hafði
lagt pokann sinn með
hrosshúðinni undir börð.
Grauturinn bragðáðist hon-
um alls ekki og svo tók
hann það til ráðs að troða
vin-' á pokanum svo það brak-
iði hátt í húðmm. „Nei
hvað ertu með í pokanum
þínum?", spurði bóndinn.
„0 það er nú töframaður“,
sagði Litli Kláus, „og hann
segir að hann héfði galdr-
að ofninn fullan af steik,
fiski og kökum.“. Bóndinn
flýtfi sér að opna ófninn og
sá þá alian þennan ljúf-
fcrigá mat. Konán þorði
ekki að segja neitt, en setti
matinn á borðið. Þá steig
Litli Kláus aftur á pokann
og bóndinn spurði: „Hvað
segir hann nú?1* „Hann
segir“, sagði Lilli Kláus að
hann hafi líka galdrað
þrjár flöskur af víni inn í
ofninn“. Og nú varð konan
að taka vínið úr ofninum og
setja það á borðið og svo
fór bóndinn að drekka og
gerðist bVátt kátur“. Þá
getur hann víst töfrað fram
skrattann sjálfan“, sagði
bóndinn. „Já“, sagði Litli
Kláus, „hann mun líta al-
veg eins út og djákni“.
„Opnaðu kistuna, sem
stendur úti í horni og þá
muniu sjá skrattann, en
gættu þess að sleppa ekki
lokinu því þá sleppur hann
út“. Bóndinn lyfti lokinu
og gægðist ofan í kistuna.
„Off“, hrópaði hann,
„hann lítur alveg eins út og
djákninn okkar“. Og fyrir
þessu varð að skála og svo
drukku þeir langt fram á
nótt. : . ^íi