Vísir - 18.01.1957, Blaðsíða 4

VÍSIR
Föstudaginn 18. janúar 1957
Á Bermiidlaeyjum una menn sér
vlð skattfrelsi og veðurblíðu.
Eyjaskeggjar „lifa á loftinu“, því
að svo margir ferðamenn koma
þar sakir veðurblíðu.
Bermudaeyjar eru um 600
mílur vestur af meginlandi
Bandaríkjanna nánar tiltekið
undan ströndum Norður-
Karólína. — Með hraðskreiðu
skipi tekur ferðin til New
York,sem liggur í norðvestur af
eyjunum, um 40 klst. en flug- ■
ferð þangað um 3 klst.
Um 35 þúsund íbúar eru nú
á eyjunum, þar af um tveir
þriðju hlutar þeldökkir menn.
Mikil flugstöð, sem Banda-
ríkjamenn reka, er á eyjunum
og tvær flotastöðvar, önnur
handarísk.
Tíu mikil og skrautleg hótel
>&ru þarna, enda er fegurð og
þægilegt loftslag þau auðæfi,
sem velmegun eyjaskeggja
foyggist á.
Eyjarnar eru elzta sjálf-
stjórnarnýlendan í brezka
heimsveldinu.
Þar mundi mörgum þykja
gott að búa, því þar eru engir
skattar og mjög lágir innflutn-
ingstollar.
Ekkei-t vatn er á eyjunum,
Jiema rigningavatn. Ef horft er
yfir eyjarnar úr flugvél, gæti!
ckunnugur maður haldið að
þök húsanna væru smá tjarnir,'
því vatnsgeymar eru á hverju j
húsþaki. Er þar safnað saman
öllu rigningavatni, sem síðan
rennur niður í vatnsgeyma, sem
eru undir húsinu og eru ekkert
smásmíði. Stjórnin lætur mönn-
um í té gullfiska, sem settir eru
í vatnsgeymana og þetta kem-
ur í veg fyrir það, að moskító-
flugan geti tímgast í vatninu,1
því gullfiskarnir eta lirfur flug-
unnar, svo hún getur ekki
dafnað. j
Eyjarnar eru kóralrif og að-
al byggingarefni íbúanna er
sandsteinn, sem mjög er hent-
ugur til húsagerðar og vega-
lagninga. Steinninn er auð-
unninn og má saga hann niður
eins og tré. Hann er líka not-
aður til vatnsgeymagerðar.
Þar sem ekkert ryk er á
eyjunum er allt regnvatn tand-
urhreint. Stundum bregst rign-
ingin og kemur fyrir að flytja
verður vatn til eyjanna á skip-
um og er þá dýr hver drop-
inn.
Alls teljast um 500 eyjar og
sker til Bermudaeyja, en að-
eins tvær þeirra eru byggðar:
Stóra-Bermúda og St. George.
Höfuðborgin er á Stóru-
Bermúda og heitir Hamil-
ton.
Fyrir stríðið voru engir bíl-
ar á eyjunum, en nú er þetta
breytt síðan herstöðvarnar
voru settar upp þarna. Þó má
ekki nota þar stóra, kraftmikla
bíla og gilda um þetta strang-
ar reglur. Þannig eru þar engir
amerískir bílar, þar sem þeir
eru stærri og kaftmeiri, en til-
skilið er .
Allur verksmiðjurekstur erj
bannaður á eyjunum og allt
gert til þess að vernda fegurð
þeirra, friðsæld og heilnæmi,
enda er það á þessu, sem íbú-
arnir byggja velsæld sína og
afkomu.
Atvinnuvegirnir eru aðal-
lega ýmiskonar þjónusta og'
verzlun við ferðamennina og
svo ræktun blóma, grænmetis ’
og ávaxta. Flytja þeir mikið af
blómum og laukum til Banda-,
ríkjanna.
Eins og ísland er mikil;
flugmiðstöð á norðanverðu At-
lantshafi, svo eru Bermúda-
eyjar þýðingarmiklar fyrir,
flugsamgöngur á suðursvæð-
inu. j
Þeir, sem hafa átt því láni
að fagna, að geta setzt að á eyj- 1
unum, eru þess alls ófúsir að(
fara þaðan aftur. Þetta er einn
af þeim fáu stöðum, þar sém
enn ríkir friðsæld og heilnæmi,
en auk þess öll þægindi, sem
hvítir menn meta svó mikils.
Eyjarnar liggja í þjóðbraut og
eru því síður en svo einangr-
aðar, en þrátt fyrir það, njóta
menn þar næðis, sein annars
fæst ekki nema á afskektum
stöðum.
Um þessar mundir er stadd-
ur hér bandarískur maður Mr.
Wagner að nafni. Er hann bú-
settur á Bermúdaeyjum sem
starfsmaður Bandaríkjastjórn-
ar, og hefur dvalist þar í 15 ár
og unir sér vel, svo sem aðrir
erlendir menn, er þar hafa
setzt að.
Gott samkomulag er á milli
eyjaskeggja og varnarliðs Breta
og Bandaríkjamanna. Eina á-
greiningsmálið, sem nú er uppi
— ef ágreiningsmál skyldi
kalla, er í sambandi við sjón-
varpsstöð, sem Bandaríkjamenn
reka í herstöð sinni. — Þetta
ágreiningsmál er þó einkenn-
andi fyrir staðinn. Það, sem
stjórnarvöldin setja fyrir sig,
er að sjónvarpsloftnetin séu til
mikilla lýta og særi fegurðar-
tilfinninguna. Voru því settir
mjög háir innflutningstollar á
sjónvarpstæki og enginn má
setja upp sjónvarpsloftnet,
nema að fengnu sérstöku leyfi
og jafngildir þetta hvorttveggja
banni við notkun sjónvarpsvið-
tækis.
Þar sem skattar eru engir á
eyjunum, flykjast nú þangað
skipafélög og tryggingafélög til
skrásetningar. Er nú þegar all-
stór skipastóll, aðallega olíu-
skip, skráð á Bermúdaeyjum
og fjölgar stöðugt.
Allt er með kyrrð í kyn-
þáttamálunum á eyjunum þótt
negrar séu þar margir, en al-
gjör aðskilnaður er á milli
hvítra manna og þeldökkra og
láta menn sér það lynda.
Fiskveiðar eru lítið stundað-'
ar nema þá helzt hákarlaveið-
ar. Er unnið lýsið úr hákarla-
lifrinni og meðal annars notað
til að búa einskonar loftvog.
Innfæddir menri virðast hafa
full not af loftvog þessari, sem
er krús, sem hákarlalýsi er sett
á og má sjá af loftvog þessari
ef stórviðri er í aðsigi.
Ónógur vélakostur háir
búskap í Sovétríkjunum.
ÁEit Bandsrákjabænda, sem féru fsar váða.
Flokkur bænda frá Banda-
ríkjunum er nýkominn heim úr
i ferðalagi um Itáðstjórnarríkin.
i Þeir dvöldust þar samfleytt 30
daga og kor.m víða. Segjast þeiv
hafa komist að þeirri niður-
stöðu, að það sem hái bændum
j þar mest sé, að um 20 ára skeið
i hafi verið allsendis ónóg fram-
; leiðsla á landbúnaðarvélum, og
ýþví notast víða við úrelt tæki,
| eða Meinlínís skorti ýmis tæki.
I
Bandaríkjabændurnir voru
29 talsins, allir frá fylkinu
Oklahoma, sem er eitt af mestu
landbúnaðarfylkjum Banda-
ríkjanna. Auk þess sem að ofan
getur segja þeir, að vinnuafl
fólks sé hvergi nærri hagnýtt
svo vel sem skyldi. Þeir veittu
því til dæmis aíhygli, að víða
voru margir menn látnir vinna
starf; sem einn maður hefði
hæglega afkastað í Bandaríkj-
unum með réttum vélakosti.
Þeir sögðu m. a. frá því, að
ein dráttarvéla-miðlunarstöðv-
um ríkisins, sem sér býlum frá
4000 upp í 8000 ha. að stærð
fyrir dráttarvélum og öðrum
landbúnaðarvélurn gæti ekki
séð betur fyrir vélaþörfinni en
svo, að þessi býli hefðu oft
minni vélakost en 400 býli í
Bandaríkjunum.
Þá segja Bandaríkjabænd-
urnir, að vegna fádæma vetrar-
kulda hafi uppskera vetrar-
hveitis brugðist í Ukrainu.
Blaðið Daily Oklahoma beitti
sér fyrir því, að ferð þessi var
farin, en bændur greiddu sjálf-
ir af henni allan kostnað. Þeir
ferðuðust 8000 km. vegarlengd
í ferðinni. Viðtökur róma þeir
mjög og segja, að bændur Ráð-
stjórnarrikjanna hafi hvarvetna
tekið þeim af hlýju og vinsemd.
©r
hrofifiisi
I Japan er það venja skattyf- j
irvaldanna að birta um miðjan j
desember skrá yfir þá, sem hafá j
ekki greitt skatta sína að fulíu.;
Jafnframt er birt áskorun til j
allra slíkra manna að hafa gert
hreint fyrir sínum dyrum' fyrir j §§p '
f ... . ... . I i
31. des. I
þessu tagi voru
margra tuga
skattayfirvaldanna.
m. a. nöfn i Áður en fallhlífahermenn leggja upp í æfingaflug eða herferð
starfsmanna ( lítur flokksfyrirliðinn eftir, að allt sé í lagi hjá hverjum eín-
stökum.
„Þrjú ár. f langan tíma hefi
eg reynt að fá tækifæri til að
komast út úr Þýzkalandi, en
það tókst ekki fyrr en mér var
falið þetta erindi mitt hingað
sem sérlegur sendiboði. Eg
þurfti því lengi að taka á þol-
in,mæðinni. Eg hefi unnið í
tuitugu ár í utanríkisþjónust-
unni. Eg var því búinn að vera
þar lengi áður enn nazistarnir
komust til valda og því hafði
eg aflað mér mikillar reynslu."
Hann ypti öxlum og það var
fyrirlitningartónn í röddinni.
Ameríkönunum var kunnugt
um, að það bærði á mótstöðu-
hreyfingu á meðal Þjóðverja og
að fáeinir liðsforingjar og
stjórnmálamenn áttu þar hlut
að máli. Þessir andstæðingar
Hitlers virtust ekki samstilltir.
Þá greindi á um það, hvort
ryðja ætti honum úr vegi með
því að taka hann af lífi, eða
hrinda honum frá völdum á
annan hátt og setja á stofn
stjórn sem væri andnazistísk
og reyndi að ná samningum við
bandamenn. Það gat hugsast,
að þessi ókunni maður væri
einn úr hópi þeirra manna. Tií-
raun til að fá úr þessu skorið,
hafði þá hættu í för með sér, að
Ameríkanarnir ljóstuðu upp
sínum eigin leyndarmálum.
„Við höfum enga möguleika
til að ganga úr skugga um að þér
séuð ekki gagnnjósnari,“ sagði
Dulles.
„Það væri auðvitað einfeldn-
islegt af ýður að gera ekki ráð
fyrir því,“ anzaði sendimaður-
inn. „Eins og stendur get eg
ekki sannað neitt í þessa átt.
En, ef eg væri gagnnjósnari,
hefði eg ekki gengið svona
langt og látið yður fá öll þessi
gögn. Tvö eða þrjú þessara
skjala hefðu sjálfsagt talist
nægilég.“
Hann þagnaði og ræskti sig.
„Ef vinur minn vill leyfa mér
það,“ hélt hann svo áfram,
„ætla eg að endurtaka það, sem
hann sagði við mig þegar harin
kom til mín í hótelið í gær.
Hann sagði: „Það þýðir ekketi,
að vera með krepptan hnefann
í buxnavösunum. Maður verður
að nota hnefann til að berjast
með honufri.“ Eg lyfti glasi minu
fyrir því, að sú spásögn, sem
fellst í þéssu máltæki, megi
koma fram.“
Dulles og Mayer gátu ekkj að
því gert, að þetta hafði talsverð
áhrif á þá. Að minnstá kosti
ætti það að vera þess virði að
það væri rannsakað. Kannske
var þetta aðeins brella til þess
að fá einhvern Þjóðverjann
leystan úr fangabúðum á þeim
forsendum að hann væri einn
þátttakandinn í þessum leik?
En þetta mundi nú koma í ljcs,
þegar farið væri að semja um
greiðsluna.
Dr. O. brosti eins og hann
hefði lesið hugsanir þeirra.
„Eg verð að viðurkenna,”
sagði Dr. O., „að við snerum
okkur fyrst til brezka sendi-
ráðsins, því þar hafði ég betri
sambönd. En þegar eg var
spurður um hina fjárhagslegu
hlið málsins og ég svaraði því,
við óskuðum erigrar greiðslu,
var ég ekki lengur tekin alvar-
léga. Bretarnir hlógu upp í opið
geðið á mér og sögðust ekki
láta taka sig þannig við nef-
ið. ... “
„Hvernig eru þá skilmálar
yðar?“ spurði Mayer.
Sendiboðinn sneti sér fyrst að
Mayer og síðan að Dulles.
„Herrar mínir,“ sagði hann
með hægð, „ég hata nazistana.
Eg skoða þá sem óvini mína.
Eg lít á þá á sama hátt og
bolsévíkka. Þeir eru báðir ó-
vinir iriannkynsins sem ógna
öllum heimi. En við erum í
styrjöld núna og því er eng-
inn staður rié stund til rök-
ræðna. Reynið þér að trúa því
að ég sé þýzkur föðurlandsvin-
ur með manrilega samvizku og
Frh. á 9. s.