Vísir - 18.02.1957, Blaðsíða 10

vísm
Mánudaginn 18. febrúar 1957
■ti
10
3®
• -7,í
rm
EDISOM ^ARSHALL:
Víkiwqunm
54
IBBB.íEIEBHBESBfi^BBBBBSIIB
skreytingar, og þar fram eftir götiinum. Salir okkar voru sem
greni í samanburði v.ið marmarahallir suður í löndum, og með-
an við, að því er þeir hugðu, bjuggum til snjókarla til að hlægja
að, reistu þeir líkön úr steini, skreytt fílabeini og gulli, guðum
sínúm til dýrðar.
Alan hafði sagt mér frá hinum ljóshærðu Þjóðverjum Norður-
Evrópu, sem gátu ekki staðist alla þassa dýrð, meðan við sát-
um. í hreysum okkai’, en á þeim ógnarinnar og smánarinnar
stundum, er yfir menn og þjóðir koma, risu menn upp og brutu
á bak aftur veldi Rómar, ruðst var inn fyrir veggi hennar,
sólin var sem skýjum hulin, og kvöldmistur seig á, og var að-
eins tekið greiðast sundur. En hví skyldum við, þjóðverskir
menn, fyrirverða okkur, fyrir að knýja þá í duftið, sem höfðu
hlegið að okkur í eymd okkar?
Og nú vaknaði skyndilega með mér sú hugsun, að styrjöld
ökkar við Róma væri ekki lokið, og að í hvert skipti sem vík-
ingafloti færi til árása væri það áfall fyrir Rómaborg. Við höt-
uðum hana frá dýpstu hjartarótum. Þar sem hennar Ijós log-
aði skyldi það slökkt verða — og við skyldum slökkva það.
Flestir af okkar ljósa kynstofni höfðu viðurkennt hana, Englar
og Saxlendingar og Jótlendingar, og margir aðrir, svo að við
Norðmenn urðum að halda áfram að brenna hallir þeirra, sem
voru fegurri en þær, sem við gátum byggt. Qkkur fannst að við
yrðum að gera þetta, og að við yrðum að stela guili þeirra og
nauga konum þeirra, en framar öðrum kölluðum við til Óðins:
Dreptu presta þeirra.
Það var fornt hatur, sem brann mér í lorjósti, og ást til krist-
innar meyjar gat ekki slökkt það, og það hlakkaði í mér af
tilhugsuninni á þessari sjóferð úr norðursins og vindanna heimi,
að geta aftur ráðist á þá sem höfðu hætt okkur — það hlakkaði
í mér af tilhugsuninni um að geta traðkað á öllu í Rómaborg.
Er ég hugleiddi allt þetta varð ég tregur til að gera árás á
serkneskan bæ, sem við fundum handan Klettsins. Eins og við
voru Serkjar innrásarþjóð hér, og rændandi og ruplandi um
borgirnar, þar sem menn vildu ekki greiða þeim fé sem þeir
kröfðust.
Er þeir gengu til orustu ákölluðu þeir hástöíum guð sinn,
Allah, en Móhammeð var spámaður hans, en þótt þeir að gáf-
um og lærdómi gætu ekki jafnast á við hina fornu Rómverja,
stóðu þeir framar að mörgum hinum kristnu mönnum okkar
tíma. Þannig höfðu þeir sýnt, að kristnir menn voru ekki eins
mektugir og þeir vildu vera láta, og þeúra guð ekki sá eini guð,
sem var þess verður að tilbiðja. En á sviði lista voru Márar
langt komnir og á lærdóms vegi lengra en vér. Kristnir menn
kölluðu þá vantrúarmenn, en okkur, sem áköllum Óðinn, kalla
þeir heiðingja.
Við réðumst því á Agezera, eins og borgin var kölluð og
ég kveikti með eigin hendi 1 hinu reisulega Serkjamusteri, sem
þeir kalla mosku. Blóðið rann í straumum, en ég vildi, að það
hefði verið blóð kristinna manna, en ekki Serkja. Við Malaga
réðjst á okkur floti, se mí voru hundrað galeiður og áhafnir
þeirra voru ólmar að hefna sín. Þeir réðust á okkur af mikilii
heift. En við unnum sigur, ekki þó ún þess að rnissa þrjú skip.
Frá hinni háturnuðu Valencia urðum við þó að flýja. Út um
hlið borgarinnar seddu óðir Serkir, svo að við sáum þann
kostinn beztan að hörfa aftur til skipanna. Það eina, sem við
græddum á þessu strandhöggi voru nokkrir ávextir, sem þeir
kölluðu appelsínur og sítrónur. En við misstum um hundrað
menn.
2.
Þar eð allar hafnarborgir voru .víggirtar og varðar af öflug-
um Serkjaflotum, datt mér í hug að læðast í land og heimsækja
einhverja borg inni í landi. Við Kitti höfðum uppgötvað fyrir
löngu síðan, að kænska var einskis virði án þekkingar. Fyrst
varð því að afla sér þessarar þekkingai’, og sá líklegasti til að
geta miðlað henni var lærður maður, sem hét Paul, kristinn
maður, einn af galeiðuþrælunum, sem ég hafði bjargað, þegar
Björn ætlaði að sökkva galeiðunum. Ég gat ekki talað við hann,
en Alan gat gert sig skiljanlegan við hann á lélegri latínu. Ég
hét Paul því, að ég skyldi útvega honum frelsi, ef bragð okkar
heppnaðist. Paul sagði okkur, að þar sem Ebiofijót rynni til
sjávar væri mjög strjálbýlt, og grunnskreiðustu skip okkar
gætu komizt alla leið til Sarkosta, sem væri tæpar hundrað
milur frá landamærum konungsríkisins Navarra. Þegar minnst
var á þetta við Hasting, hafði hann ekkert við það að athuga.
Við settumst því niður á ráðstefnu á flaggskipi hans og höfðum
rauðvínskút á milli'okkar. Þar réðum við ráðum okkar.
Fyrst létum við varðmennina í turnum, Serkjanna horfa
á flota okkar, þar sem hann stefndi í suðurátt með fram strönd
Valencia. En þeir höfðu ekki minnstu grun um, að þegar við
vorum komnir fyrir höfða einn, beygðum við á haf út, snerum
síðan við og fórum til baka. Það var líka þoka þennan dag, svo
að þeirra eigin skip urðu að sigla með ströndurn fram.
Þegar við komum til Tortosa, sem er í um þrjátiu mílna
fjarlægð frá ströndinni tókum við gísla, svo að ibúar borgar-
innar gerðu ekki vart við okkur. Annars hefðu þeir vafalaust
gert flotum Serkja aðvart og okkur herfði verið gerð fyrirsát.
Þegar við komum til Sarkosta, voru þar háir borgarveggir, en
íbúarnir höfðu engan skipakost og gátu því ekki gert okkur
neitt mein. Þar skildum við eftir dreka okkar og þriðjung liðs-
ins, til að verja hann, en hinir flýttu sér til Navarra. Þegar
við vorum komnir rétt inn fyrir landamærin áttum við stór-
orustu við Garcia konung og fjögur þúsund manna her, vopn-
aðan spjótum.
I þessari orustu misstum við þrjú hundruð manna, felldum
r,íu hundruð og tókum Garcia til fanga. Til þess að leysa hann
út, borgaði ríkisféhirðirinn okkur 90.000 denara — yfir þúsund
pund í skæru silfri. Jafnvel Hasting glennti upp augun, þegar
hann sá silfur hrúguna, sem var stærri en sú, sem Parísarbúar
höfðu greitt Ragnari tíu árum áður, þegar hann réðist á Parísar-
borg. _
En þegar ég hafði gefið Paul frelsi og leyfi til að fara heim
til sín, yfir um Alpana, sem liggja niður að strönd Miðjarðar-
hafsins, var hann hikandi. Þegar ég spurði hann, hvernig á því
stæði, sagði hann, að kona sin væri gift aftur, synir sínir væri
búnir að erfa jörð sína, og presturinn væri lcngu búinn að
syngja sálúmessu yfir sér. Ég fékk honum því spiót og skjöld
fallins víkings og bauð honum áð fylgjast með okkur.
Við rændum öilu, sem hönd á festi og tókum alla þá hesta,
sem við fundum, til að bera á þeim baggana. Auk þess bundum
við bagga á okkur sjálfa. Við fórum aðra leið til baka, ekki
til að auka ránsfeng okkar, heldur vegna nýjungagirni her-1
mannanna, sem alltaf vildu, að eitthvað nýtt bæri fyrir augað.
Þeir fengu líka að lenda í ævintýrum. Við komum að fjalla-
borg einni, sem var girt háum garði. Serkirnir, sem byggðu
þessa borg, þekktu áreiðanlega ekkert til Norðurlandabúa, því
að þeir fylktu öllu liði sínu fyrir framan aðalhlið borgarinnar.
Þetta var allfjölmennt lið og sýnilega skipað öllum karl-
mönnum í borginni, sem vettlingi gátu valdið. í her þeirra voru
gráhærð gamalmenni og unglingar, sem ekki var sprottin grön.
Við áttum ekki von á miklu herfangi í þessari borg, svo að
við vorum í vafa um, hvort við ættum að leggja til orustu.
Við mundum áreiðanlega missa eitthvað af liði okkar.
Hasting, Björn, ég og nokkrir af skipstjórnarmönnum skut-
um á ráðstefnu.
— Við skulum berjast sagði Björn. Hann langaði til að fá
að sveifla öxi sinni.

iú
A»
k«v*ö*l*d*v*ö*k*u*n*n*i
Sextán ára gamall piltur í
Detroit framdi þjófnað í banka,
sem þótti einstæður í sinni röð,
og lögreglan þar í borg hafði
ekkf vitað slíks dæmi áður.
Pilturinn hafði fest togleður
á gönguprik, skotið prikinu
milli rimlanna hjá bankagjald-
keranum á meðan hann sneri
sér andartak frá og við staf-
prikið loddu tiu 50 dollara
seðlar.
í Bandaríkjunum hefir verið
framleiddur sérstakur búning-
ur, sem þolir meiri liita en
nokkur annar fatnaður sem
framleiddur hefir veri’ð til
þessa. Og sá, sem klæddur er
búningnum, finnur ekki held-
ur fyrir hitanum
Þegar búningur þessi var
sýndur opinberlega fyrir
skemstu, kveikti sá, sem í bún-
ingnum var, eld í mjög stórum
öfni. Þegar tekið var að loga
glatt í ofninum fór maðurinn
með stærðar sneið af hráu kjöti
inn í ofninn og kom að vörmu
spori út aftui’ — heill á húfi
eins og ekkert hafi í skörizt —
með kjötsneiðina steikta.
★
Vegfarandi, sem var á gangi
á götu heyrði hræðsiuóp konu
inni i einu húsinu sem hann
gekk framhjá. Hann æddi inn
í húsið ef það gæti orðið til
þess að hann gæti orðið hinni
nauðVöddu konu að einhverju
liði.
Þegar inn í húsið kom, skýrði
hin óttaslegna kona gestinum
frá því áð sonur hennar lítill
hefði gleypt stóran pening.
Maðurinn gerði sér lítið fyr-
ir, tók í fætur stráksa og dingl-
aði honum og hristi hann til þar
til honum varð bumbult og
kastaði upp, þ. á m. peningnum,
Allshugar fegin sagði konan:
„Kærar þakkir, læknir góð-
ur. Hvílík heppni að þér skyld-
uð hafa gengið hér framhjá á
réttu augnabliki! Hvað skulda
eg yður?“
„Eg er ekki lælcnir,“ sagði
fjármálaráðherrann“ og tók
um leið hatt sinn og fór.
C. £. SunouqhA
— TARZAIM —
2294
k
L. y*
víu iki’aoana hélt áfram
og Tarzan dulbúinn sem John Shea
varðist þar fremstur í flokki. í hvert
sinn sem hleypi. v.ar at skou xeu einn
Arabi. En Arabarnir vpru margii’ og
þeir voru einnig afbi*agðs skyttur og
jl-
hermennmir íenu unnvórpum og um
hádegi var helmingur hermannanna
í virkinu fallnir eða láu helsærðir.