Vísir - 22.02.1957, Síða 10

Vísir - 22.02.1957, Síða 10
10 VÍSIR Föstudaginn 22. febrúar 1957 ■ ■■■ ■ ■■■ EDISOIM MARSHALL: ■ ■■■ ■ ■■■ ■ ■■■ ■ ■■■ VíkiHyurim 58 IBI l999BíIlDS9EE!BnESBI3BBBIBa !• — Þú komst ekki hingað til að tala um þetta, sagði ég. — Nei, satt er það. Ég minntist þess, að þú sagðir mér aðj Alan hefði ekki verið með þér, þegar þú flýðir undan Ragnari við mynni Elbu. Ensku pílagrímarnir sögðu mér, að hann hefði um þetta leyti verið við hirð Aella. Hann þagnaði. Ég sagði ekki neitt, en varð forvitinn á svipinn. j — Þeir sögðu mér líka, að þar hefði Ragnar lát.ið lífið. ' — Trúirðu þeim? spurði ég. sem ég hef nokkru sinni óttast. Hvað finnst þér ég ætti að gera næst? — Flýta þér til Englands. Morgana er þar einhversstaðar, og ég hef svarið þess dýran eið að gera Egbert að konungi í Norð- imbralandi og vera má, að ég eigi þar smávsegileg erindi önnur. Við leggjum af stað jafnskjótt og við höfum dregið að okkur þann stærsta flota, sem hefur sést á Norðurlöndum. 2. Við hófumst þegar í stað handa um undirbúning, og þegar fréttin barst út, urðu víkingarnir harla glaðir við. Þeir hefðu glaðir fylgt Grímhildi frá Landsenda til Bretlands, þvert yfir, en ég sigldi í sveig austur eftir, til þess að vera nær landi, ef ofviðri skyldi skella á. Þegar við sigldum upp að Long Strand, stönzuðum við til að telja skipin. Sjötíu voru eftir af áttatíu, sem höfðu lagt af stað í herferðina. Og það hafði fækkað mönnum um borð í hverju skip. En þetta var ekki mikið tjón eftir sumarhernað. En Ormur- inn langi var ekki þar. f 1 k*v»ö»í«d»v»ö*k*u«n*n*i — Ég verð að viðurkenna, að þeir sögðu mér undarlega sögu. Álitið er, að hann hafi komið til Norðimbralands á Orm- inum langa, til að gera kaup við Aella. En af mikilli slægð hafi Aella tekið höndum alla skipshöfnina og drepið hana. Ragnar hafi verið varpað í ormagryfju og ormarnir hafi rifið hann á hol. Hasting leit ekki framan í mig, en ég var allur á verði. — Það er hræðileg hefnd fyrir að nauðga Enid móður hans, sagði ég. —r Svo segir fólk. En þú veizt, Ogier, að ég geri mig ekki ánægðan með þessa sögu. Ég efast ekki um, að Ragnar faðir minn er dauður. Mig dreymdi það fyrir mánuði síðan — og Björn líka. Og ég efast ekki um, að hann hafi látið lífið í ríki Aella. En það er ekki líkt honum að fara einskipa á fund kristins konungs. Ragnar var fyrst og fremst vikingur. Hann vildi aldrei semja um frið, aðeins berjast Honum leið alltaf iila, þegar einhver borgin kyepti sér frið og öryggi. Hann vildi ofbeldi, rán og brennur. Og hans mikla takmark var alltaf að leggja England undir sig. — Hann hefur sennilega farið til hirðar Aella vegna Morg- ana, greip ég fram í. — Þegar hún sást síðast, var hún í þinni fylgd. Síðast þegar hann sást, var hann að elt.a þig. Þú hefur komið aftur, en hann ekki. Skáld Aella, Alan, kveður nú fyrir þig og þú hefur misst höndina, og Kitti er orðin mikil völva. — Hvað færðu út úr þessu, Hasting? spurði ég'. — Ragnar faðir minn sigldi með stórt hundrað hraustustu Meera kom ofan að skipalæginu, og hár hennar var enn þá rautt. Þegar hún sá okkur Hasting saman varð hún svo undrandi, að augun ætluðu út úr höfðinu á henni. Hasting ávarpaði hana glaðlega. — Hvað á þetta að þýða Hasting? spurði liún. — Hvað á hvað að þýða? — Þegar Ogier fór héðan, fór prinsessan með honum og hann var að flýja hefnd þína. — Það hefur margt skeð síðan og við erum félagar nú. — Hvað hefur komið fyrir, Hasting? Hvar er Morgana? Er hún dauð? — Reyndu að svala forvitni hennar, Ogier, að svo miklu leyti sem þú getur. ■ . ... — Hvar er Ragnar? spurði Meera. víkinganna, sem til voru á Norðurlöndum. Hann var að leita að lítilli bátsskel, sem á voru einn daufdumbur maður, tveir Lappar og fyrrverandi þræll hans. Svo að ég get ekkert fundið út úr þessu nema slæman draum. — Þú sagðir mér einu sinni, að þér þætti vænt um, að ég væri enn á lífi. Hafi ég drepið Ragnar, ættirðu að vera enn þá glaðari. — Já, því að þá yrðu örlög mín enn þá stórkostlegri en mig hefur nokkurntíma dreymt um. En hvers vegna sagðirðu þetta, Ogier? spurði hann. — Hvað ertu að gefa í skyn? — Ég bið afsökunar. Ég hefði átt að vita, að betta var ónauð- synlegt. En ég var hræddur um að þú mundir hlaupa á þig og' sjá eftir því alla ævi. —-Nei, ég ætla ekki að drepa þig, Ogier, fyrri en ég er viss. Þess í stað verð ég að vernda þig, eins og þú værir tvíbura- \ bróðir minn. Ég hef aldrei fundið þinn líka og býst ekki við að finna hann nokkurntíma. — Þótti þér vænt um Ragnar, Hasting? — Nei, en ég var hræddur við hann. Hann er eini maðurinn — Segðu henni það líka, Ogier, eftir því sem þú veizt bezt. — Það er sagt, Meera, að Morgana sé einhversstaðar í Eng- landi. Þá er líka sagt, að Ragnar hafi failið í hendur Aella og að hann hafi varpað honum í ormagryfju. — Þú veizt, betuí’ en svo, Hasting. • — Nei, það veit ég ekki. Og ég get ekki sannara talað. Það getur verið, að Ogier viti betur, en það er ekki hægt að toga það út úr honum. — Hvernig væri að pína hann til sagna — klípa hann með glóandi töngum. •• • — Mönnunum mundi ekki geðjast að því. Ogier hefur hiotið mikinn frama síðan þú sást hann seinast. Og auk þess, Meera er ég ekki viss um, að hann segi sannleikann, þótt hann sé klipinn með töngum. Ég vildi heldur, að hann segi mér ekkert, en hann ljúgi að mér. Meera sneri við og gekk burtu, eins og drukkin kona, — Og auk þess, kallaði Hasting stríðnislega á eftir henni, — er ekki auðvelt að leggja England undir sig án Ogiers. En ég fékk það á vitundina, að Meera vissi þegar jafnmikið og' við Hasting, en að hún hefði spurt til þess eins að reyna að komast eftir meira. En siðasta athugasemdin gerði hana orð- lausa. Aleera sneri við aftur og spurði: — Er hann svo mikill hermaður? — Nei, en Kitti er með honum. — Kitti? — Þú ættir að muna eftir henni, Meera. Hún var einu sinni ambátt þín. Nú er hún orðin mesta völva, sem um getur, og er þyngdar sinnar virði í rauðu gulli. — Já, hún var einu sinni ambátt mín, en hún virðist ekkert hafa breytzt sem sýni, að hún sé orðin völva. Og Ogier var einu sinni þræll Ragnars. Hasting' virtist ekki heyra. Meera gekk burtu. Ég hraðaði mér á fund Egberts og samkvæmt gamalli venju kraup ég á kné fyrir honum. — í guðs bænum stattu á fætur, maður, sagði hann í alþýð- legum tón eins og fyrr. Flokksmeðlimur í Albaniu gerðist svo djarfur að gagnrýna Stalin lítillega áður en það' komst í tizku. Þeir, sem yfir manninn voru settir, voru að velta því fyrir sér hvernig þeir ættu að refsa honum hæfilega, þegar fréttir bárust frá Moskvu að Stalin væri dauður. Maður- inn var kallaður fyrir flokks- leiðtogana og tilkynnt: „Þér hafið gert alvarleg mis- tök^ en við höfum ákveðið að reka yður ekki úr flokknum.“ „Þá það,“ sagði maðurinn mæðulega, „eg verð að þola refsinguna.“ David Kaaialii undirforingi í setuliði Bandaríkjanna í Wiirzborg í Þýzkalandi hafði eignast son og þurfti að láta skíra hann. „Hvað á barnið að heita?“ „Kaunakupukupupukawa- ickalani,“ hljóðaði svai’ið. Þegar David Kaaialii var spurður að því á eftir, hvers vegna hann hafi látið skíra son sinn þessu ónefni, svaraði hann því til, að þetta væri jafn al- gengt nafn í heimalandi sínu — en það er Hawaii — eins og t. d. Hans í Þýzkalandi. Einn úr kommúistaflokknuir var að halda ræðu fyrir hóp al járnbi’autarverkamönnum þeg- ar einn þeirra greip franf fyrir ræðumanni og spurði: „Hvernig stendur á því að jafn mikið landbúnaðarland verðui að flytja inn egg_ feitmeti. smjör og mjólk frá öðrum lönd- um?“ „Þetta er athyglisverð spurn- ing,“ sagði ræðumaðurinn. „Vií skulum tala um það ná næsts fundi.“ Á næsta fundi var ræðumað- ur aftur truflaður af spyrjenda sem hafði verið á fundinum þai á undan. „Eg óska ekki eftir því a8 forvitnast um matvælaástandií í alndinu, en mig langar til a£ vita hvað varð af félaga Ivan- ov. C. R. SuncuyhA — TARZAN — 2288 L, „Eg þarf að ía menn til að læðast út úr virkinu og koma aftan að þeim og einn þeirra verður að vera lúður- blásari,“ sagði Tarzan. 'Í&V „Nu skulum við leika stórkostlega á þá og ef okkur tekst, sigrum við og höldum lífi, annars er úti um okkur alla.“ Maxian féllst á það. Sjálfboðaliðarnir hentu sér yfir virkismúrana í skjóli myrkurs og fylgdu fast hinum hraustu og ráð- snjalla John Shea.

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.