Vísir - 27.02.1957, Blaðsíða 10

'Jlt
io
vísm
Miðvikudaginn 27. febrúar 1957
EÖSSO.M IWI4RSHALL:
■«■■
:
»]
VíkiHflUfiÍM
f£2
•— Jú, það er mjög sennilegt.
! — Takið þá eftir því, sem ég segi: Hrólfur, þú ferð með
Hugh til bækistöðva okkar, eins og honum var lofað, og ef
hann deyr, þá sjáðu um, að hann fái þá útför, sem hann óskar.
9ttó fer með þér, en hinir koma með mér. Við skulum ekki
fara okkur ótt, en þegar við komum til York, ráðumst við á þá
eins og hungraðir úlfar.
-Ottó lagði Hugh á bak sér og hann og Hrólfur lögðu af stgð
til hestanna. Við rérum lífróður eftir fljótinu og eftir um fjóra
klukkutíma komum við til Hálfdáns.
— Aella er á leiðinni iandveg með tvö hundruð riddara frá
Lincoln til York, sagði ég við hinn mikla víking.
■ — Þú gerir mig blóðþyrstan, sagði Hálfdán og hristi sitt
fræga spjót. — Hvað er langt síðan hann lagði af stað?
— Rétt eftir myrkur.
— Ég geri ráð fyrir, að landleiðin sé helmingi styttri en sjó-
Iþiðin. En ef hann hvessir og gerir góðan byr. Og hann leit í
suðurátt til að gá til veðurs.
— Því fleiri skip, sem þú getur lánað okkur, því meiri von
er til að við getum varnað honum að komast til York. Ef þú
getur lánað okkur hundrað getum við tekið York.
— Ég get lánað ykkur tíu fullskipuð. Það er hálf skipshöfn
<jf tuttugu skipum. Ég verð að hafa hitt til að berjast við Ját-
mund, konung Austur-Englands.
\ Mennirnir, sem við höfðum skilið eftir um borð í Grímhildi,
Urðu harla glaðir, þegar við komum aftur. Því næst lögðum
\fið-af stað út úr fljótsmynninu í fararbroddi skipa okkar og
^igldum og rérum út á flóann. Innan stundar létti regninu og
það rann á, blásandi byr. Við sigldum æsibyr allan daginn og
állir voru í bezta skapi.
Þegar dimmdi aftur vorum við nálægt þorp Wyke. Þá lægði
ákyndilega og eftir það urðu ræðarar okkar að róa. í Ijósa-
Jkiptunum voru við staddir við Oúse. Þar fóru um fjögur
hwndruð manns af skipunum og lögðust í launsátur. Því næst
þéldum við áfram og tókum herfángi allar ferjur, sem á leið
ojíkar urðu, en gáfum ferjumönnum grið, því að þeir færðu
Qkkur góðar fréttir. Það var engin efi á því lengur, að við höfð-
um unnið kapphlaupið.
Tveir hraðboðar höfðu nýlega komið þeysandi á hálf-
sprungnum hestum með fréttir um, að konungurinn væri á
leiðinni, svo að ferjurnar væru tilbúnar að ferja þá yfir. Búið'
var að setja kjöt inn í bakarofnana í konungshöllinni, kælaj
vínið, hirðmennirnir höfðu smurt.kné sín og silkisvæflum hafði
verið hagrætt í rúmi konungsins. Nú gátum við veitt þeim
varmar viðtökur, ef heppnin var með okkur.
4 -----
Við höfðum sett varðmenn, sem áttu að sjá fyrir öllum þeim,
sem ætluðu að vara konunginn við. En sjálfur varð ég að vera
um borð í skipi mínu.
Stjörnur voru nýlega kviknaðar, þegar ég fékk boð frá drek-
ernum Helgu um það, að bátux-, mannaður fjórum ræðurum,
væri að læðast í áttina til bryggju konungsins. Ég sagði skip-
stjóranum að láta sem hann vissi ekki af bátnurn, en ég færði
skip mitt í skuggann neðar í flótinu. Naumast höfðum við
tekið okkur stöðu, þegar sunnanvindurinn bar að eyrum okkar
há köll og hróp, sem komu úr fjarska. Við vissum, að menn
okkar höfðu ráðist á fjandmennina.
Orustugnýrinn hljóðnaði innan skamms. í huganum sá ég
Aella á hröðum flótta á gæðingi sínum. En ég hafði lagt svo
fyrir, að enginn mætti bera vopn á hann af ótta við, að Morg-
ana kynni að særast.
Þeir, sem fleygðu sér í fljótið, annað hvort ríðandi eða á fæti,
voru þegar drepnir eða teknir höndum. Við, víkingarnir um
borð í Helgu og Grímhildi, biðum eftir bátnum, sem kom út
úr sefinu.
Innan skamms sáum við bátinn koma út úr sefinu og fram
á mánabjartan vatnsflötinn. Hann rann hægt áíram eins og
sæi'ð önd. Offa benti upp sex fingrum, sem áttu að merkja
fjóra ræðara og tvo farþega. Ég átti von á að heyra Moi'gana
kalla á hjálp frá skipunum, en það varð ekki. Annað hvort hafði
verið bundið fyrir munn henni, eða henni hafði verið hótað
bana, ef hún léti til sín heyra. Þegar báturinn var kominn góð-
aix spöl út á ána, gaf ég ræðurum minum merki.
Við vorum komnir hálfa leið, þegar víkingarnir um borð
í Helgu ráku upp óp. Báturinn sneri þegai’ undan straumnum.
En í sama bili komu bátsmennirnir auga á okkur og sáu, að
engin von var til undankomu.
Þá greip Aella til örþrifaráða, en hann var í bátnum. Hann
stökk upp, hvolfdi bátnum og stakk sér. Ég sá einn af ræður-
unum grípa um Morgana með öðrum handleggnum, en hinni
hendinni hélt hann í bátinn. Fyrir þetta gaf ég honum lif
seinna meir. Þegar mér var Ijóst, að henni var borgið, gat ég
snúið mér að Aella.
Ég sá hann berast með flóðinu. Hann var að í’eyna að losa
sig við herklæðin, svo að hann væri léttari til sunds, en hann
varð of seint að stinga sér. Ég þreif upp stóran járnkrók, sem
tengdur var við festi og varpaði honum. Krókurinn festist undir
hendinni á honum.
Þetta var álíka veiði og sú, sem Kitti hafði fengið undan
ströndum Fríslands. Ég dró hann í flýti upp í skipið.
— Bindið hann eða drepið hann, eftir því sem ykkur þóknast,
sagði ég við menn mína, sem stóðu þögulir af undrun. Því næst
hijóp ég fyrir boi'ð.
í einu vetfangi var ég kominn að bátnum. En þegar ég rétti
Morgana hönd mína, tók hún ekki í hana.
Ég þarfnast ekki þinnar hjálpar, Ogier, sagði hún og leit
undan.
XVI. KAFLI.
DAUÐA HÖNDIN.
1.
Skipshöfn mín dró okkur upp og því næst var róið að strönd-
inni, sem við höfðum komið fi'á. Þar var kveiktur upp eldur.
Sumir störðu á fangann, aðrir blönduðu sér við hinar skips-
hafnirnar, en enginn leit á Morgana, því að Kitti var að færa
hana úr fötunum og sveipaði hana brekáni. -Ég talaði í hljóði
við skipstjórnai'mennina viðvíkjandi náttstað og varúðarráð-
stöfunum gagnvart árásum borgarliðsins. Skömmu seinna kom
landgöngulið okkar.
— Aella, konungurinn, sat rétt hjá eldinum, í þeim bönd-
um, sem Kuola hafði brugðið um hann. Ég skar á böndin um
úlnlifír hans, svo að hann gæti borðað. Einn af lávörðum hans
hafði bundið um' áverkann undir hendi hans, en það hafði kom-
izt kuídi í sárið og höndin var stirðnuð.
— Þú hefðir ekki náð mér, ef sverðið hefði ekki þvælzt
fyrir mér, sagði hann. — Ég gat ekki losað reimina.
— Er þetta sama sverðið? spurði ég. Ég hafði tekið eftir því,
að sverðsklótið var úr tré.
— Segðu mönnum þínum að færa sig fjær, og þá skal ég
svara þér. Því næst tók hann eftir Alan, sem stóð þar. — Alan
var viðstaddur í fyrra skiptið, svo að hann má gjarnan vera
viðstaddur nu, sagði konungurhxn.
Ég rak burtú alla norrænu mennina, en hafði aðeins hjá
mér Alan og hina íélaga mina. En hjá Alan varð aðeins Rudolf
eftir.
— Ef þú heldur, að ég hafi gleymt, þá ertu á villigötum,
sagði konungúrinn. — Ég man öll atriði, sem skeðu þetta
r
k»v*ö«I*d*v*ö4*u*n*n«i
Innbrotsþjófur brauzt inn í
íbúð nokkra í Florida. Þar inni
fann þjófui'inn soltinn kött og
leitaði handa honum að mjólk,
sem kisa lapti með góðri lyst.
Þegar þjófurinn var búinn að
reka erindi sín eftir vild í hús-
inu hengdi hann miða á hurð-
ai'húninn um leið og hann fór
út. Á miðanum stóð:
,,Eg mun kæra yður fyrir
brot á dýraverndunai'Iögunum
sökum slæmrar meðferðar á
kettinum.“
★
Fátt fólk var að þessu sinni í
næturlestinni milli Kölnar og
Munchen og ungur stúdent
hugsaði gott til glóðarinnar að
geta lagt sig út af á leiðinni
og sofnað. Hann kallaði á
brautai’þjóninn, um leið og
hann gaf honum drykkjupen-
inga og bað hann að vekja sig'
um leið og lestin komi til Heid-
elberg^ því þar ætlaði hann út.
„En í guðanna bænum," bað
stúdentinn, „hristið þér mig
duglega og hættið ekki fyrr en
eg er örugglega kominn út, því
eg sef eins og steinn og það er
erfitt að vekja mig.“
Brautarþjónninn hét að gera
sitt bezta og stúdentinn lagði
sig til svefns. Morguninn eftir
vaknaði hann af sjálfsdóðum,
erx vai’ð skelfingu lostinn þeg-
ar hann varð þess áskynja, að
letsin var komin langt fram-
hjá Heidelberg og langleiðis til
Múnchen.
Hamslaus af bræði leitaði
hann brautai'þjóninn upþi og’
helti úr skálum reiði sinnar
yfir hann.
Brautai'þjónninn sat stein-
þegjandi og gneypur og hlust-
aði á bölbænir farþegans, Loks
þegar stúdentinn þagnaði tók
hinn til máls og sagði:
„En hvað er þetta samanbor-
ið við veslings manninn, sem
eg fleygði sofandi út úr í Hei-
delberg.*
*
Blaðið „Wall Street JournaI“
í New York hefir lýst því yfir,
að bílar sé nú svo fullkomnix'
orðnir, að þeir verði naumast
endurbættir úr þessu. Það eixxa,
sem unnt væri að fir.i.a uyp til
viðbótar því_ sem þegar hefir
verið gert, eru hemlar, sem
stíga á ökumanninn.
£ & SuwcugkA
TARZAN
2301
L.
Tarzan rak hnífinn í manninn,
sem féll andvana trl jarðar. Tarzan
leit snöggvast i andlit Gora, nxánans,
sem var þögult vitni um sigur apa-
mannsins.
Þeir biðu til dögunar bak við hæð-
ina, en þegar glæta sást á himni í
austri stigu þeir á bak reiðskjótum
sinum.