Vísir - 28.03.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 28. marz 1957
VlSEB

.
.
• .
• .
• •
/
AJVÐJVEJMARJVIIi
*
.
•.
EFTIR
RI TII MOORE •
.
.
.
.
• .
• .
• .

— Humm, sagði Elíabet. — Þú sagðir mér ekki að sárið
hefði verið saumað saman. Þú sagðist aðeins hafa hreinsað það.
— Það gerði hann líka, sagði Eddi allt í einu. — Hann hellti
brennivíni í augun á mér og var nærri því búinn að gera mig
blindan.
Hann var mjög mjóróma. Hann leit snöggvast til Edda, en
síðan sneri hann sér undan og hélt áfram að sofa.
Elísabet horfði á hann. Hún var þreytt. Natti vissi, að hún.
hafði ekki sofnað dúr nóttina áður, því að hann hafði sjálfur
verið á fótum alla nóttina. Hann hafði ekki getað sofið. Hann
hélt, að Eddi kynni að sparka ofan af sér sængirmi og fá kvef.
Hann hafði því læðst upp stigann, en þegar hann gægðist inn,
sat móðir hans á stól við rúmið og þar logaði á kerti. Síðast
þegar hann fór upp, hreyfði Eddi sig í rúminu og tautaði eitt-
hvað. Hann gekk inn, en móðir hans benti honum að fara og
laut yfir Ed.
— Þetta er allt í lagi, sagði hún. — Það er bara mara. Farðu
í rúmið aftur, Natti.
Hann fór aftur og var mjög áhyggjufullur. Ef Eddi talaði
nú í svefni. Hvað skyldi hann segja. Að hverju skyldi mamma
komast?
Hann fór í rúmið aftur og lokaði augunum. Sömu myndinni
brá aftur fyrir hugarsjónir hans. Það var náfölt andlit undir
vatnsborðinu, með blá, opin, starandi augu. Eddi og þessi piltur
höfðu komið saman á bátnum. Hvemig gat hann komizt öðru
vísi en í bát með Edda? Og Eddi hafði sýnilega lent í áflogum.
Allt varð ein hringiða í höfðinu á Natta og andlitinu brá
iyrir aftur o’g aftur.
Natti minntist þess ekki, að hann hefði nokkurntíma fyrr
orðið andvaka. Jafnvel eftir að faðir hans dó hafði hann getað
sofið.
— Eddi mundi geta útskýrt þetta allt saman, þegar hann
vaknaði, en mamma hans virtist ekki ætla að víkja frá rúmi
hans. Hún lét stúlkurnar sjá um veitingahúsið, meðan hún sat
inni hjá Edda með hannyrðir sínar. Stundum fellust henni
hendur og hún horfði á Edda sofandi. Ef einhver kom inn, hann
eða Beta, hristi hún höfuðið og benti þeim að fara. Karólína
kom ekki upp. Hún var þögul og sá um, að allt gengi sinn vana
gang. En Beta sinnti ekki verkum og gekk um eirðarlaus. Natta
fannst það eðlilegt. Það hafði alltaf verið hlýtt mílli hennar og
Edda. Þegar þau voru börn og voru að leika sér, höfðu Beta
og Eddi alltaf verið saman í leik og Natti og Karólína.
Á þriðja morgni, eftir að Eddi kom heim, vaknaði hann og ;
var að byrja að ná sér. Hann var enn þá eins cg skuggi af
sjálfum sér. Hann át gríðarlega mikið, og þegar Elísabet var |
búin að þvo honum, kallaði hún á Natta til að sjá hann. En
Natti vissi, að hún mundi ekki lofa honum að vera einum inni
hjá Edda. Hún mundi að vísu fara sjálf en segja hon.um um
leið fyrir ótal verkum.
Og það reyndist rétt. Hún tók upp bakkann, sem Edda hafði
verið færður maturinn á og sagði um leið og hún fór. — Komdu,
Natti! Þú ert búinn að sjá Edda. Það er nóg að gera. Það þarf
að sækja eldivið.
Hún þagnaði og ætlaði að telja upp fleira, sem þyrfti að
gera. En Eddi greip fram í fyrir henni. — Lofaðu honum að -
vera hjá mér svolitla stund, mamma.
— Þú mátt ekki tala meira. Þú ættir að sofa og hvíla þig'.
— Sofa og hvíla mig! Mér líður ágætlega. Heyrðu, Natti!
Farðu fyrir mig út í vagnskýlið og sæktu kistuna mína. Ég
hef þar gjafir handa öllum.
— Á ég að bera hana á bakinu?
— Því ekki það? Fyrst ég gat flutt hana veikur, ættir þú að
geta það! Eða eru engir vöðvar á þér, bara fita?
Natti glotti framan i hann. Þetta var gamli Eddi, sá Eddi,
sem hann kannaðist við frá gömlum dögum. Það gat ekki verið
neitt alvarlegt að honum. — Þegar þú kemst á fætur aftur
skaltu fá að komast að raun um það, sagði Natti. — En það
verður erfitt að koma kistunni upp stigann. Hvers vegna
færðu mér ekki lykilinn, svo að ég geti tekið eitthvað af þessu
blýi úr henni.
Það var eins og tjald hefði fallið frá andliti Edda. Nú var
hann eins og framandi maður og allt annað en alúðlegur.
Natti starði á hann og honum féllust hendur.
•— Nei, þú færð ekki að hnýsast í hana.
— Hvers vegna ekki, Eddi?
— Éig vissi, að þegar ég .kæmi heim, munduð þið vilja fá að
hnýsast í mínar sakir. En hlustið nú á mig. Ef mér skjöplast
ekki því meir er ég húsbóndi hér. Pabbi sagði mér, að hann
ætlaðist til að ég fengi veitingahúsið..
— Hamingjan góða, Eddi! sagði Elísabet. — Við vitum það
öll. Bréfið, sem hann skrifaði þér er erfðaskráin hans. En hvað
um það?
Natti leit snöggt til hennar. Hún stóð þarna róleg og horfði
á Edda. Það var ekki hægt að sjá á henni hvað hún hugsaði.
— Ekkert, sagði Eddi, annað en það, að það er ég sem ræð
hér. Er það ekki?
— Ég hef nú reyndar ekkert hugsað út í það, sagði Elísabet.
— En er það nokkuð til að æsa sig yfir. Af hverju hvílurðu
þig ekki núna. Við getum talað um það, þegar þér er batnað.
Það fer enginn að hreyfa við farangri þínum.
Eddi starði á hana. Hann var náfölur og magur í andliti.
— Mér finnst, að fyrst faðir minn skildi eftir bréf til mín,
sem hann skrifaði á banasænginni, ætti að lesa það, en ekki
fela það.
— Síðan þú komst heim hefurðu verið vakandi í aðeins
klukkutíma og ég hef ekki haft tíma til að hugsa um annað
en að hjúkra þér, sagði móðir hans. — Bréfið er í boxinu minu.
Ég skal ná í það.
Hún gekk rólega út úr herberginu. En það komu rauðir dílar
í kinnar henni og hún var stíf í hreyfingum.
Natti horfði reiðiþrungnu augnaráði á bróður sinn. — Hvers
konar tal er þetta? spurði hann. Hvað hefur eiginlega komið
yfir þig?
— Ætlarðu að koma kistunni upp eða ekki?
— Jú, í hamingju bænum, ef það er nauðsynlegt.
— Jæja, viltu þá gera það?
J
l

Firndobler
sveitamaður,
Vínarborgar.
verzlun og
var austurrískur
sem fluttist til
Stofnaði þar
varð ríkur. Þá
ARSHATðÐ
DAGSBRtJIMAR
verður í Iðnó n.k. laugardag 30. marz og hefst kl. 8 með
sameiginlegri kaffidrykkju.
Skemmtiatriði:
Stu+t ávarp.
Einsöngur: Frú Hanna Bjarnad., óperusöngkona.
Vísnaþáttur.
Gamanvísur: Sigríður Hannesdóttir.
Dans. Hljómsveitir Björns R. Einarssonar og
Gunnars Ormslev leika.
Aðgöng'umiðar verða seldir í skrifstofu félagsins í dag
, og næstu daga. Sími 3724.
SKEMMTINEFNDIN.
bauð hann móður sinni sem alið
hafði allan aldur sinn. í sveit og
aldrei í stórborg komið — til
Vínar. Hann tók hfðinglega á
móti henni og útvegaði henni
herbergi með baði í einu dýr-
asta hóteli borgarinnar. Morg-
uninn eftir kom hann að sækja
móður sína og spurði þá hvort
henni hefði ekki sofnazt vel
um nóttina.
„Jú, rúmið var dásamlegt,“
sagði hún, „en samt gat eg ekki
sofnað. Eg hélt nefnilega að ef
til vill myndi einhver vilja
komast í bað og eina leiðin var
þá í gegnum svefnhei'bergið
mitt, svo eg þorði ekki annað
en vaka.“
Læknir úti á landsbyggðinni
kom dauðþreyttur hehn til sín
að kvöldi eftir langa sjúkra-
vitjunarferð og erfiða. Hann
langaði framar öllu öðru að
hátta og bað konu sína að svara
fyrir sig í símann og ónáða sig
ekki nema brýn nauðsyn krefði.
Læknirinn var ekki fýrr
kominn í rúmið en síminn
hringdi. Það var kona úr ná-
grénninu, taugaslöpp og hrædd
og kvaðst hafa óþolandi inn-
vortjskvalir, þannig að hún
gæti ekki sofnað dúr.
„Eitt augnablik,“ sagði
læknisfrúin þegar hún var bú-
in að hlusta á harmatölur kon-
unnar. „Það vill nú þannig til
að eg er sjálf háttuð og maður-
inn minn er ekki heima, en eg
skal reyna að finna eitthvað út
handa yður sem stillir kval-
irnar“. Síðan hvíslaði hún að
bónda sínum hvað hún ætti að
sega konunni og hann hvíslaði
ráðleggingar sínar aftur jafn
lágt að henni.
„Eg þakka yður kærlega fyrir
ráðleggingarnar,11 sagði sjúk-
lingurinn í símanum, ,en segið
þér mér, kæra frú. er maður-
inn, sem er hjá yður í rúminu,
líka lærður læknir?“
-r
£ £ Sutnuykó
-TARZAN-
2323
■©
Tarzan var hvergi smeikur. Hann
hafði fyrr litið óhræddur í opið gin
ljóns og nú dró hann hníf sinn úi
slíðrum og gekk í áttina til Ijónsins.
Núma bjó sig til árásar, sterkir
•vöðvarnir titriðu, halinn stóð beint
aftur og ginið’opið. Svo stökk hanji
á Tarzan. “'