Vísir - 02.04.1957, Síða 7

Þriðjudaginn 2. apríl 1957
VÍSTB
u

• O

• •
• •
# • •
i
ANDJVEMARmR
• • •
• •
• •
EFTIR •
RUTH MOORE •
• •
• •
13
• •
• •
Frazer hafði ekki farið til ættingja sinna í Marblehead. Það
var lík hans, sem hann hafði séð í ánni.
— En það hafði hlotið að vera í sjálfsvörn. í örvæntingu
sinni reyndi Natti að fullvissa sig um það.
Elísabet stóð við vaskinn. Hún hafði lagt niður bakkann
hans Edda, en hélt um hann enn þá og hnúarnir voru hvítir.
Stúlkumar hlutu að vera að vinna í afgreiðslusalnum. Hann
heyrði til þeirra þar inni. Hann beið stundarkorn, en Elísabet
sagði ekkert og heyrfði sig ekki.
— Hann er mjög veikur, mamma. Það er ómögulegt að vita,
hvað hann kann að hafa dreymt af þessu.
Elísabet sleppti bakkanum svo harkalega, að mjólkurkanna,
sem stóð á borðinu fór um koll. En hún virtist ekkert taka
eftir því.
— Þetta er ef til viil ekki eins slæmt og útlit er fyrir,
mamma.
Hún sneri sér hvatlega við. — Reyndu ekki að þyrma til-
finningum mínum nú, Natti. Ég þoli bað ekki. Edda hefur
ekki dreymt það, að hann var sveltur og barinn, né að pilt-
urinn hafi verið drepinn. Hann hefur sannarlega ekki dreymt
það heldur.
Það fór hrollur um Natta. Hún á við Manny, hugsaði hann.
— Hann talaði mikið upp úr svefni, sagði hún. — Báðar
næturnar. Þegar það er tekið með í reikningin, sem hann sagði
upp úr svefninum, er það verra en það lítur út fvrir. Við verð-
um að horfast í augu við það.
Natti varð skyndilega máttfarinn. Hann svipaðist um eftir
stól til að setjast á.
Hann vissi ekki, hve lengi hann hafði sofið þessa nótt, en
hann hrökk skyndilega upp. Móðir hans stóð við rúmstokk
hans með ljósker í hendinni. Hann sá tunglið út um gluggann í
vesturátt og hann áleit, að komið væri undir morgun.
— Farðu á fætur, Natti og hjálpaðu mér, sagði hún.
— Hvað er að mamma? Er eitthvað að Edda?
— Nei, hann sefur! Flýttu þér nú. Ég þarf á þér að halda.
Hann þreifaði eftir fötunum sínum og skalf í næturkulinu.
Hann var syfjaður, en vaknaði skyndilega, þegar hún tálaði
til hans.
— Við förum inn í herbergi Edda og sækjum kistuna. Ég
hef opnað hana, en get ekki séð, hvað í henni er, nema gera
hávaða. Við verðum að bera hana niður í herbergi mitt.
— En, mamrtra?
— Ekki að mótmæla mér, Natti. Ég veit, hvað ég. er að gera.
Ég hef hugsað það út í æsar.
— En ef hann vaknar?
— Það yrði slæmt. En hann sefur svo fast, að það er lítil
hætta á því. Ég verð að fá að vita, hvað er í kistunni, df þar
skyldi eitthvað vera, sem þarf að ráðstafa. Ef ekki, förum við
með kistuna upp aftur og enginn veit um þetta. Skildu skóna
þína eftir.
— Hún er of þung fyrir þig.
— Ég get haldið undir annan endann á henni. Hættu nú að
tala, Natti. Við höfum nauman tíma.
Hann elti hana undrandi upp stigann.
Hamingjan góða. Þetta er kista Edda. Hún hefur ekkert
leyfi til að hnýsast i hana. Og ef hann kemst að því, yerður
hann óðUr.
En honum var lióst, að tilgangslaust var að deila við móður
sína, þegar hún var í þessum ham. Og auk þess var hann for-
vitinn að komaast að því, hvað væri í kistunni.
Eddi svaf eins og steinn og gróf andlitið ofan í svæfilinn.
Eddi sá festina, sem hann hafði um hálsinn, en lykillinn var
niðri undir skyrtunni. Það var erfitt að sjá, hvernig ætti að
ná lyklinum án þess Eddi vaknaði. En móðir hans tókst það
samt.
Natti tók undir endann á kistunni. Hún var ekki eins þung
og áður, því að búið var að taka mikið úr henni. Hann var
undrandi á því, að móðir hans hélt undir sinn enda, eins og
hann væri fis. Þau fóru með kistuna fram hjá dyrum Betu og
Karólínu og inn í herbergi Elísabetar og settu hana þar niður
— hávaðalaust. Því næst lokaði móðir hans dyrunum.
Þegar hún lyfti loki kistunnar, knúði forvitnin Natta til að
gægjast yfir öxl hennar. Hann sagði við sjálfan sig, að hann
mundi aldrei hafa opnað kistuna sjálfur en nú, þegar búið var
að opna hana, var öði*u máli að gegna.
Stóri, græni koparketillinn stóð á botni kistunnar. Hann
var svo þungur, að Elísabet gat ekki hreyft hann. Hann var á
hvolfi og Natti varð að snúa honum við.
Fjórum strigapokum hafði verið troðið ofan í hann og þeir
duttu ekki úr honum þótt honum væri hvolft og hann hristur.
Elísabet þreifaði á einum pokanum og kippti snögglega að
sér hendinni. Hún settist á hækjur sínar og horfði á pokana,
eins og þeir væru höggormar. Hún var hörkuleg á svipinn.
— Hvað er það, mamma? spurði Natti, og þegar hún svaraði
ekki, þreifaði hann sjálfur á ólinni, sem bundinn var fyrir
einn pokann. Hann bjóst við, að hún stöðvaði hann, en Elisabet
gerði sig ekki líklega til þess.
Það hafði verið bundið fyrir pokann i flýti. Hann leysti
bandið.
k.vö*l*d*v*ö»k*u*n*n*i
«:>•••••••••••• •••••••••
Van Fleet hershöfðingi segir
eftirfarandi sögu frá Kóreu-
styrjöldinni. Þegar einn af liðs-
foringjunum var á eftirlitsferð
í fremstu víglínu þaut byssu-
kúla rétt við höfuðið á honum.
— Það hljóta að vera leyni-
skyttur hérna í nágrenninu,
sagði liðsforinginn við liðþjálf-
ann, sem var í fylgd með hon-
um. Þér ættuð að finna út hvar
hann er og fella hann.
— Við vitum nákvæmlega
hvar hann er, sagði liðþjálfinn.
— Hvað er þetta. Vitið þér
hvar leyniskyttan er og þér
gerið ekkert í því að bægja
hættunni frá ykkur?
— Það er nú þannig, liðsfor-
ingi. Þarna hefur hann verið í
sex vikur og skotið á okkur
daglega en aldrei hitt einn ein-
asta af okkur og við erum
hræddir um það. að ef við
drepum hann, verði annar sétt-
ur í staðinn sem er betri skytta.
★
Pokinn var fullur af peningum.
Hann leit á mcður sína, en hún hreyfði sig ekki. Hún var
nú kropin á kné og var þannig hreyfingarlaus. Natti stakk
hendinni ofan í pokann. Peningarnir voru þvalir viðkomu og
það fór hrollur um hann, þegar hann heyrði glamra í þeim.
— Farðu með höndina úr pokanum, sagði Elisabet hvatlega.
Sigga átti lítinn bróður, sem
var að byrja að ganga. Hann
var óstöðugur á fótunum og
það kom fyrir að hann steig
spor aftur á bak. Siggá yirti
Hún stóð skyndilega á fætur.
Natti horfði á hana, án þess þó að sjá hana. Hann hélt enn þá
hendinni niðri í pokanum.
Þetta voru allt peningar. Meira en hægt var að vinna sér inn
á heilli ævi. Hér var allt, sem mann langaði til að eiga. Allt
var hægt að kaupa fyrir þessa peninga. Eddi hafði komið með
auðæfi heim með sér.
— Farðu burt með höndina, Natti!
Hann dró hnefann upp úr pokanum. Einn gullpeningur sat
eftir í lofa hans, en datt svo með glamri ofan í pokann aftur.
— Þetta eru ekki þínir peningár, og ekki heldur mínir.
Farðu frá.
— Ég veit, að Eddi á þá, sagði hann.
Hún stóð kyrr og starði á pokana og þegar hann sá svipinn á
henni, færði hann sig ósjálfrátt fjær.
— Nei, Eddi á þá ekki heldur. Hann hefur stoiið þeim.
— Ó, nei, mamma.
— Nóttina, sem þei'r flýðu, piltarnir þrír, tæmdu þeir fjár-
hirzlu Ri'nggolds, sagði Elísabet. — Ég veit það, Natti. Eddi
hefur sagt það í draumum sínum tvær undanfarnar nætur.
— En hann er veikur mamma. Hann er með óráði. Hann
veit ekki, hvað- hann segir.
— Ég vildi ekki trúa því heldur. Hvernig átti ég að geta
trúað því. Um Edda? En ég hef. hugsað um þetta í alla nótt og
reynt að rekja þræðina saman. Hún horfði fast í augu hon-
um. — Hann stal þeim.
Hún brá hendinni ofan i ketilinnn og tíndi pokana upp, einn
í einu, og lagði þá á gólfið.
— Og ég er búin að ákveða, hvað á að gera. Þú verður að
hann fyrir sér um stund en
hrópaði svo hrifin upp yfir sig:
— Nei, sjáðu, mamma, hann
getur líka bakkað.
— Þú veizt það nú, Jóh
minn, ^ð eg hugsa nú alveg eins
og eg tala.
— Ját já, elskan mín, eg veit
það, en bara mikið sjaldnar!
— Gætir þú kvænst konu,
sem væri ekki eins greind og
þú ert?
— Eg get bara ekki skilið
hvernig hægt væri að komast
hjá því,
*
Og svo var Það taugalækn-
irinn, sem sagði við sjúklinginh:
— Eg get ekki fundið áð það
sé neitt- sérstakt að yður, en þér
mynduð hressast mikið ef þér
léttuð yður dáiítið meira upp.
— Já, það er víst rétt eh í
hvert sinn sem eg geri það'
verður maðurinn minn svo ægi-
lega afbrýðisamur.
C & &UWOU(fkA
— TARZAIM —
2329
hér skammt undan. Hverju skiptir
það þótt við séum hér ein, sagði hún.
Stúlkan vaknaði hress undir morg-
un. Við skulum halda áfram herra
minn, sagði hún. Eg veit um vin
Kjarkur þinn og styrkur veitir mér
öryggi. En þau voru ekki ein. —•
Grimdarleg augu hvíldu á þeim. —-
Augu sem þyrsti í að sjá blóð út-
lendings.